Les amours imaginaires

Waarschijnlijk kennen weinig mensen hem, Xavier Dolan, de 21-jarige, Canadese regisseur van J'ai tué ma mère. Sinds enkele weken draait zijn tweede film in de Nederlandse bioscopen, Les amours imaginaires.

De film vertelt het verhaal van de twee vrienden, Francis (Dolan zelf) en Marie (Monia Chorki), die de mooie Nicolas (Niels Schneider) ontmoeten. Hoewel ze in de eerste scène tegen elkaar zeggen dat ze allebei niet voor hem vallen, verandert dit al snel. Beide raken geobsedeerd door Nico en schuift hun objectieve oog steeds verder weg. Er ontstaat een ongezonde driehoeksverhouding waarin Marie en Francis zich allebei zo om Nicolas heen vormen dat ze zichzelf uit het oog verliezen. Als Nicolas zegt dat hij van Audrey Hepburn houdt ondergaat Marie een metamorfose à la Audrey en koopt Francis een poster. Tot in het dwangmatige gaan de twee elk woord en elk gebaar van Nicolas interpreteren zodat in de vrolijk gebrachte film uiteindelijk bitterheid gaat overheersen.

Net als in J'ai tué ma mère speelt Dolan een grote rol. Als desparate homoseksueel Francis komt hij overtuigend uit de verf. Zijn geluk en verdriet raken dieper dan Chorki die toch wel een oppervlakkige uitstraling heeft. Schneider overtuigt ook, met zijn blonde krullenbos is hij de belichaming van een Griekse god en snapt de kijker maar al te goed waarom Francis en Marie zo voor hem vechten. Dat hij echter van een goedlachse lieverd in een koude arrogantie verandert, is niet te voorspellen..

Dolan werkt gestileerd. Elk detail is uitgedacht en de drie hipsters lijken uit een arty blad te zijn geplukt. Haren zitten goed, blikken zijn herkenbaar, sigarettengebruik is op zijn plaats en de kleding maakt hun imago af. Toch zorgt Dolan ook voor een knipoog waardoor het beeld overtuigend is en niet to much. Een enorm kleurgebruik kenmerken de oppervlakkige scènes, terwijl de emotionele stukken bestaan uit weinig licht en één overheersende kleur. Ook het gebruik van slow-motion in combinatie met muziek (met name bij het lopen op een variatie van Bang Bang van Nancy Sinatra) doet de kijker lachen en zorgt voor een zorgeloos moment. De vele close-ups daarentegen maken het weer serieus en beklemmend. We zitten de drie op de huid, letterlijk!

Het verhaal is overduidelijk en niemand kan het belang van de denkbeeldige liefde ontkennen. Herkenbaar is het gevaar, de pijn en uiteindelijk, wanneer men terugkijkt, de bittere grap. Zit er moraal in de film? Vrolijkheid loopt door aanpassen uit in een zwart dal waar iedereen zichzelf uit het oog verliest. Een boodschap die in onze huidige maatschappij velen zal doen aanspreken. Al helemaal in de uiterlijke pracht die Dolan ons toont.