The New York Times Magazine Photographs

Fotografie voor magazines, het is een vak apart en ook nog eens verdomde breed. Modereportages, oorlogsfotografie, sport en persoonlijke reportages zijn slechts een handje vol van wat er allemaal mogelijk is. Op dit moment wijdt Foam in Amsterdam een tentoonstelling hieraan, of eigenlijk aan de fotografie van The New York Times Magazine. De inhoud is samengesteld door Kathy Ryan, die jarenlang directeur Fotografie voor de Times was. Het is een interessante en schitterend uitgevoerd tripje langs de fotografieredactie.

De tentoonstelling bestaat uit 11 fotoreeksen. Ryans doel is niet alleen te tonen wat er in het magazine komt te staan, maar vooral het proces vooraf en de samenwerking tussen fotograaf en redactie te laten zien. Dit doet ze door foto's uit reeksen uit te lichten, door emailconversaties op te hangen en door reeksen negatieven te laten zien waaruit de keuze voor een foto blijkt. Bovendien zijn alle foto's die worden getoond ook terug te zien in het nummer van de Times Magazine. Op deze manier wordt de context duidelijk.

De foto's zijn ontzettend afwisselend. Het is duidelijk een breed discipline. Er worden filmsterren getoond, mooi ontmaskerd in hun persoonlijk omgeving, en modereportages. Ook zien we echter het drama van Amerikaanse soldaten in Afghanistan en zijn er adembenemende beelden van 9/11. Heel anders is vervolgens een reportage over Cern waarbij de kleuren van de machines zorgen voor een esthetisch plaatje. Het is kunstfotografie an sich. Tot slot is ook de reeks over de Olympische Spelen prachtig. De Winter Games zijn kleurrijk in beeld gebracht en doen helemaal niet meer denken aan persfotografie.

Ja, een mooi overzicht hoe fotografie in magazines wordt ingezet!

Clafoutis

En de druk is van de ketel.. Na een halve week heel erg stressen en mezelf opsluiten in een koude kamer zonder zon, heb ik weer twee deadlines overleefd en kan ik rustig naar twee andere toewerken. Fijn zo. Om dat te vieren een lekker taartje: clafoutis. Heel simpel, heel zomers!


Recept

8 stukjes

- 1 pot kersen
- 60 g bloem
- 100 g suiker
- 1 zakje vanillesuiker
- 3 eieren
- 20 g boter
- een scheutje melk
- zout
- poedersuiker

Verwarm de over voor op 180 graden. Laat de pot kersen goed uitlekken. Meng de bloem, wat zout, suiker en vanillesuiker in een kom. Roer er een voor een de eieren doorheen. Laat in een pannetje zachtjes de boter smelten, meng hier een scheut melk doorheen en meng dit ook door het beslag. Het moet vloeibaar zijn, maar niet te. Spreid de kersen over een ovenschaal. Schenk het beslag erover en bak de taart in 40 à 45 minuten gaar in de oven. Laat de clafoutis dan vijf minuten afkoelen en bestrooi hem poedersuiker.

Boy & Bear

Een tijdje geleden heb ik de Australische band Boy & Bear ontdekt. Geweldig!! Fijne indie, pop, rock, weet ik veel. In ieder geval gewoon heerlijke luistermuziek, huiswerkmuziek, eventueel zelfs dansmuziek. Ook hun clipjes zijn de moeite waard. Een beetje sprookjesachtig, vervreemdend.

Enne.. 22 april staan ze in Bitterzoet, Amsterdam. Ik ben erbij!

Geniet van je weekend!

Spring feelings

Wat een mooie blauwe luchten. Eindelijk is het echt lente. Heerlijk. Helaas heb ik er nog maar amper van kunnen genieten. Ik ben al twee dagen amper buiten geweest. Gisteren de hele dag studie en vandaag mijn eerste werkdag bij de Bakkerswinkel in het Westerpark. Ook leuk, dat zeker.

Om toch nog een beetje in de stemming te blijven, wat foto's van Raffaella Loro, een fotografe uit Canada. Prettige lentesferen!

Veggiestan

Een week lang stilte, dat overkomt me niet vaak. Eigenlijk alleen als ik in het buitenland zit en dat was ik deze week zeker niet. Mijn week bestond uit een lange reeks van A naar B rennen en op de schrale momentjes van pauze had ik absoluut geen inspiratie om iets te schrijven. Schrijven moet ik namelijk al genoeg de laatste tijd. Wekelijkse opdrachten van beschouwingen, recensies en peer reviews maken mijn vingers moe van het typen. Ook vandaag staan weer twee beschouwingen van elk 1000 woorden op het programma, zucht...

Gisteren was echter mijn dagje vrij (en brak naar aanleiding van een mooi feestje), dus besloot ik me in het kader van de Boekenweek naar de stad te begeven. De boekwinkel in. Op zoek naar iets moois liet ik de literatuur al snel links liggen en begaf ik me naar de kookboeken. Pareltjes zaten er tussen en uiteindelijk kwam ik thuis met Veggiestan van Sally Butcher. Ach ja, dat boekenweekgeschenk had ik gewoon nodig om vandaag gratis te reizen, dus ja, waarom niet?!

Veggiestan is een heerlijk kookboek over de vegetarische keuken van het Midden-Oosten. Naast falafel en hummus kennen deze landen namelijk nog veel meer groenterecepten. Butcher stelt zelfs dat deze keuken in principe op groente draait. Vlees is schaars en dus een luxe.

Het boek is opgebouwd aan de hand van de ingrediënten: peulvruchten, zuivel, rijst en granen, zoetigheid. Elk hoofdstuk kent een reeks recepten en neemt je met een simpele, maar zwierige vormgeving mee op reis. Langs de Perzische bakker, het Egyptische straateten, de flauwgevallen Iman (een heerlijk auberginerecept) en over elk marktje in die contreien. De recepten zijn over het algemeen heel simpel. Wel is de ingrediëntenlijst soms wat lastiger. Voor de meeste recepten zijn veel soorten kruiden nodig en ook gebruikt Butcher soms onbekende groenten zoals okra, zuurbessen en rare boonsoorten. Dit hoeft echter geen probleem op te leveren. Ga gewoon eens langs bij de Turk of de Marokkaan op de hoek, en je slaagt vast en zeker.

Kortom, Veggiestan is een heerlijk boek waar je nieuwe ontdekkingen uit kan doen en die je met foto's op prettige wijze hongerig maakt. Jam, ik ga binnenkort eens lekker koken. Maar eerst: typen..

Extremely Loud & Incredibly Close

Traumatische gebeurtenissen lenen zich vaak goed voor boeken en films, maar leveren ook vragen op. Is het niet nog te dichtbij? Moet er nu werkelijk een commercieel gebeuren aan worden gehangen? En wat is er eigenlijk over te zeggen? Over 9/11 zijn inmiddels wel al meerdere boeken en films gemaakt. Zo verscheen in 2005 het boek Extremely Loud & Incredibly Close van Jonathan Safran Foer. Het werd meteen een wereldwijde bestseller. Regisseur Stephen Daldry besloot het boek te verfilmen. Is dit net zo geslaagd?

Extremely Loud & Incredibly Close is het verhaal van Oskar Schell (Thomas Horn). Oskar is elf jaar wanneer zijn vader Thomas omkomt in het World Trade Center. Als hij na een jaar een sleutel vindt tussen de spullen van zijn vader, begint hij een zoektocht naar de oorsprong ervan. Hij denkt dat de sleutel een boodschap is, een mysterie dat moet worden opgelost, net als de vroegere expedities die zij samen ondernamen. Terwijl hij New York stap voor stap doorkruist op zoek naar de clou, ontmoet hij telkens nieuwe mensen die net als hij met hun verdriet proberen te overleven.

Toen regisseur Stephen Daldry Foer’s boek las, was hij meteen gegrepen. De centrale plek die trauma in het verhaal inneemt, sluit aan bij zijn vorige films zoals The Reader en The Hours. Wederom heeft hij uitstekende acteurs te pakken om het verhaal te dragen. Met name de jonge Thomas Horn is goed gecast. Hij heeft geen speelervaring, maar weet toch perfect een jongetje met het syndroom van Asperger neer te zetten. Zijn woeste uitvallen, schreeuwpartijen en grote ogen overtuigen. Ook de manier waarop Daldry deze momenten filmt zijn sterk. De angst die Oskar op straat bekruipt, wordt bijvoorbeeld voelbaar door de close-ups, de smakkende en schurende geluiden en Oskar’s paniekerige stem. Ook Tom Hanks als vader en Sandra Bullock als moeder zijn overtuigend. Hanks is de liefdevolle vader die zijn zoon probeert te begrijpen en zich daarom mee laat voeren in Oskar’s fantasie. Bullock is prachtig met haar liefde, frustratie en onbegrip.

Sterk aan het verhaal is de combinatie van de fantasierijke zoektocht en het algemene Amerikaanse verdriet omtrent 9/11. Door de vele flashbacks naar de vader vergeet het publiek niet waar het om draait. Het is niet zomaar een speurtocht van een bijzonder jongetje, het gaat om het verwerken van verdriet. De mensen die Oskar tegenkomt, kennen ook allemaal verdriet, en dat begint op een gegeven moment wel te vervelen. Door steeds dezelfde reactie te laten zien, wordt het allemaal een beetje te gemaakt. Natuurlijk levert het noemen van 9/11 iedereen verdriet op, maar deze aanpak schiet toch echt te kort.

Uiteindelijk is Extremely Loud & Incredibly Close vooral een mooie herdenking van de vreselijke gruwel. Menigmaal zien we de brandende torens, en de paniek die er ontstond wordt goed verbeeld. Rillingen bekruipen je en tranen stromen vanzelf. Verdriet is overal, zo blijkt. En Oskar, ja, die is gewoon fantastisch!

Spruitjessoep

Spruitjes, doorgekookte spruitjes: het is het trauma van elk kind. Telkens wanneer ik deze groene bolletjes in de supermarkt zie liggen, moet ik denken aan het favoriete televisieprogramma van mijn broertje zo'n vijf jaar geleden. Het ging over verloren speelgoed. Een popje Annie en een beertje Teddy waren hun familie kwijt. Zwervend op straat beleefden ze het ene na het andere avontuur, terwijl ze op weg waren naar huis. Annie was de optimist. Teddy was een beetje een zeikerd, en spruitjes, die gingen er al helemaal niet bij hem in. "Ik haaaaaaat spruitjes", zei hij elke aflevering minstens een keer. Misschien komt het door Teddy, misschien komt het gewoon door de smaak en de structuur, ik vind het nog steeds lastig om iets met de groene bolletjes te maken. Afgelopen weekend introduceerde een vriendinnetje echter spruitjessoep en jawel, dat was smullen. Lekkere groene, snotterige derrie! Jam!


Recept

Voor 2 personen

- 350 g spruitjes
- 1 bouillonblokje
- 50 g blauwe kaas
- peper en zout

Snijd de topjes van de spruitjes en verwijder de lelijke buitenste velletjes. Doe ze in een pan met water zodat ze net onder staan. Breng het water aan de kook, voeg de bouillon toe en kook ze in 15 minuten goed gaar. Verkruimel dan de blauwe kaas door de soep en wacht tot die gesmolten is. Haal dan de staafmixer door de soep tot hij grof gepureerd is. Breng op smaak met peper en zout. Serveer met stokbrood.

The Help

Gisteren zag ik The Help op aanraden van een vriend. Een mooie film over een jonge journaliste en de rassenstrijd in de VS tijdens de sixties. De film werd vorig weekend tijdens de Oscars beloond met Beste Vrouwelijke Bijrol voor Viola Davis. Terecht. Een must see!

God Save The Queen

Eind jaren zeventig, begin jaren tachtig. Dat was een periode waarin Nederland zich net als nu in een recessie bevond. Huurprijzen stegen, werkeloosheid groeide en er heerste constant angst voor de bom. Het gevolg hiervan was echter niet bij de pakken neerzitten, maar juist ondernemen. Rellen, kraken, spuiten: de jongeren stonden op en namen het heft in eigen handen. Generatie X liet met zijn graffiti, muziek en opstanden een hele nieuwe cultuur achter. Het Centraal Museum te Utrecht heeft sinds vandaag een expositie hierover.

God Save The Queen is een tentoonstelling over de kunst, de kraak en de punk tussen 1977-1984. Je zit bij binnenkomst meteen in de sfeer. Punkmuziek komt je tegemoet en eerst moet je door een gang met posters, krantenartikelen, graffiti en statements. Zelf mag je ook je mening spuien. Vervolgens laat de tentoonstelling heel afwisselend dingen zien. Het draait niet alleen om kunst, het draait vooral om de cultuur. Er zijn veel filmfragmenten met opstanden, met de kroning van Beatrix, met popconcerten uit die periode. Overal komt de jaren tachtig sfeer naar voren.

Ook is er veel graffitikunst. Plakkaten vol kleurtjes, rare figuren, interessante prints. Heel hoogstaande kunst is het misschien niet, maar ook dit ademt veel sfeer uit. Het was ze maakten toen, en ja, ook graffiti kan worden gezien als kunst en kan worden tentoongesteld in een museum. Daarnaast zijn er foto's, de reeks Paradiso Stills bijvoorbeeld, waarin we nogmaals zien hoe men zich kleedde. Tot slot zijn er heel veel blaadjes waar de politieke boodschap en het verzet tegen de vorige generatie uit blijkt.

God Save The Queen draait niet om kunst, maar draait om cultuur, om geschiedenis. Nog nooit tevoren is er zoveel Nederlands materiaal uit deze periode te samengebracht. Het resultaat is zeker de moeite waard. Je neemt even een stapje terug in de tijd en wordt bovendien heel erg betrokken. De tentoonstelling is interactief, overal kan je dingen doen. Zelfs buttons maken, jawel, die horen ook bij de eighties. Grappig is ook het publiek: jonge punks, oude mannen met lange haren, skatertjes, maar ook een net omaatje hier en daar. Kortom, iedereen is welkom!


Waar: Centraal Museum
Wanneer: 3 maart tot en met 10 juni
Info: www.centraalmuseum.nl

En ze hebben ook nog eens een mooi reclamefilmpje:

God Save The Queen - Kunst, kraak, punk: 1977-1984 from CentraalMuseum on Vimeo.

Copygram

Instagram, ik had er tot voor kort nog nooit van gehoord. Als 'koelkast-telefoon-eigenaar' loop ik hopeloos achter op het gebied van hippe apps. Ik kan bellen en smsen, maar meer ook niet. Leuke functies zoals WordView, what's-appen, en dus instagrammen gaan totaal aan mij voorbij. Afgelopen week kwam ik echter achter het bestaan van Instagram, een app om foto’s te maken, te stylen en te delen. Het schijnt mega populair te zijn over heel de wereld en blog vol Instagrams veroveren langzaam het web. Ik kwam terecht op Copygram, een mooie website met fotootjes van Alice Gao. Een kiekje hier, een kiekje daar. Ja dat is best leuk om te doen.