De rouille et d'os

Acteur Matthias Schoenaerts is officieel doorgebroken. De breed gespierde Belg die zichzelf overtrof met Rundskop, schittert op dit moment naast Marion Cotillard op het witte doek. De rouille et d’os is zijn eerste niet Belgische of Nederlandse productie. Jawel, het buitenland lonkt naar hem. Schoenaerts kan zich goed meten aan Cotillard en de twee weten elkaar bovendien mooi aan te vullen in het vechtersdrama. 

Roest en botten, dat betekent De rouille et d’os. De film gaat over Ali (Matthias Schoenaerts), een man zonder geld die met zijn zoontje naar Marseille afreist om daar onderdak bij zijn zus en haar man te zoeken. Vader voelt Ali zich niet zo; seks en vechten is wat hem bezig houdt. Opgezadeld met het jongetje vindt hij toch een baantje in de beveiliging waardoor hij Stéphanie (Marion Cotillard) ontmoet. Zij is orkatrainster, maar raakt helemaal down na een zwaar ongeluk. Hoewel Ali en Stéphanie niet meer kunnen contrasteren, vinden ze troost bij elkaar en leren ze elkaar weer hoe je moet leven. 

Hoewel het om een liefdesgeschiedenis gaat, is De rouille et d’os alles behalve zoetsappig. Dat is ook niet te verwachten bij regisseur Jacques Audiard. Net als in Un prophète focust Audiard zich op de onderklasse van de maatschappij en laat hij aardig wat geweld toe. Een deel van het verhaal gaat bijvoorbeeld over straatgevechten: illegale vechtpartijen waar men met blote handen vecht en het publiek kan wedden. De rauwheid spat in deze scènes van het scherm. Mooi werkt Audiard hierbij ook met licht en schaduw. 

 

De 27 kilo spiermassa die Schoenaerts aankwam voor Rundskop, komt ook in De rouille et d’os weer van pas. Wederom gaat hij als een beest door het leven. Helaas maakt Schoenaerts daardoor weinig ontwikkeling door. Zijn personage blijft een beetje steken als hulk. De grote ster van de film is daardoor toch vooral Cotillard. De Française verliest haar benen en speelt dat heel overtuigend. Naast de special effects die haar stompjes maakten, is ook de paniek in haar ogen wanneer ze ontwaakt na het ongeluk zo echt dat je haar op slag gelooft. De manier waarop ze de rest van de film voortbeweegt, is bovendien kloppend. 

Een zwakte van De rouille et d’os is ook het trage middenstuk. Net te langzaam gaan de ontwikkelingen dan. Er gebeurt niks nieuws en de personages blijven in hun vaste patronen steken. In contrast daarmee wordt tegen het einde de portie drama toch wel erg groot. Als kijker ga je dan niet altijd meer mee met het plot. Er had dus net iets meer nuance in gemogen. Al met al is de film echter wel het kijken waard. De thematiek en de acteurs zorgen voor genoeg afleiding en zetten je zeker aan het denken.