Laat je hoofddoekje niet thuis

Weet je waar ik bewondering voor heb? Gesluierde vrouwen met hun mooie lange gewaden op de fiets. Zij verdienen al mijn waardering, zo elegant wapperend zij door de straten snellen. Hier in Lyon is dat niet aan de orde van de dag. Fietsers zijn schaars, hoofddoekjes nog schaarser.

Noem een multicultureel land en je noemt Frankrijk. Voor mij is het een land vol nationaliteiten. Grote groepen Aziaten, Noord-Afrikanen en Indiërs kom je er tegen. Fameus is ook de uitspraak van Jacques Chirac in 1987, als premier op bezoek in de Antillen: “Wij zijn allemaal kleurlingen”. Toch moet ik bekennen dat ik in vier maanden Lyon weinig gesluierde vrouwen heb gezien. Af en toe in de metro, af en toe op straat, maar per dag zijn ze op een hand te tellen. Ligt het aan mijn verspreidingsgebied of ligt het aan het Franse beleid?

Conservatief of multiculti?

Lyon, Frankrijks tweede stad, is conservatief. Eeuwenoude katholieke families vullen de wijken in het centrum en de dorpjes vlak buiten de périphérique. Hun opinies dringen door tot het beleid van de gemeente en van de grote bedrijven. Hoewel ook Lyon een ‘China town’ en een ‘Arab City’ kent, zijn deze klein. Enkele straten, enkele winkeltjes en restaurants. Toen ik afgelopen week Lyon inwisselde voor Marseille, werd ik dus aangenaam verrast. Deze havenstad in het Zuiden staat bekend om zijn multiculturaliteit. Alle culturen mengen zich, samen bestrijken ze het grootste deel van de stad.

Toch gelden over heel Frankrijk dezelfde regels, ook in multiculti Marseille. Frankrijks bestel is gebouwd op de laïcité, oftewel de scheiding tussen Kerk en Staat. Ook Nederland functioneert onder dit principe, maar het verschil is dat de Fransen het te pas en te onpas aangrijpen om hun multiculturele samenleving ‘aan banden te leggen’. Juist door haar mix van culturen is het doel van elke regering ‘gelijkheid’ te creëren. Wat ik hiermee wil zeggen? Laat me een voorbeeld geven: de hoofddoekjesaffaire. 

Verder lezen?