La cigarette..

Het is alweer bijna een jaar geleden dat het rookverbod in de horeca in ging. En wat ben ik daar blij om! Geen sigarettenstank als je van je diner geniet, geen vieze stinkende pluizenbol als je bent gaan stappen en overal gezelligheid op straat als je door de stad fiets, vooral 's avonds laat.
Huh, gezelligheid op straat? Wat heeft dat met het rookverbod te maken? Sinds men binnen niet meer mag roken, trekt de roker massaal naar buiten. Terrassen lopen vol ondanks de kou, groepjes mensen staan nog net onder het afdakje bij café's om toch even dat ding aan te steken en dekentjes worden op sommige terrassen gratis geleverd om je te verwarmen. Toen ik in februari in Parijs was, viel het me op hoe hun horecaleventje is veranderd. Niet meer aan de bar, maar gewoon lekker buiten onder de heater.

Zelf rook ik niet en vind ik het net als elke niet-roker stinken, maar toch heb ik een zwak voor la cigarette. Soms benijd ik rokers zelfs. Hun verslaving legt hen beperkingen op, maar geeft ook mogelijkheden. Zo heb je met een sigaret altijd iets om handen, iets te doen. In de tijd dat zij een sigaret roken op het terras, heb ik alweer een bierviltje in stukjes gescheurd. Ook zijn rokers over het algemeen veel socialer. "Heb je een aansteker te leen?" loopt vaak uit op een gesprek en weer een nummeruitwisseling. En dan de pauzes. In de horeca zie je het overal, iedereen rookt en iedereen neemt steeds weer even een korte pauze om een sigaretje op te steken. It isn't fair..

Maar weet je wat ik nog het mooist vind van de sigaret, de manier waarop mensen hem liefkozen. In de mond bengelend door een ander aangestoken, liefdevol beschermd tegen de winde, rode lipsticksporen op de filter, en ga zo maar door.. Zwijmel, zwijmel, zwijmel.. Gisteren heb ik Ensemble, c'est tout gekeken, wederom een film met onze Audrey Tautou, en wederom een typische franse film met heel erg veel sigaretten. (Het is nog altijd een wonder dat daar een rookverbod is doorgevoerd.. Incroyable.) De manier waarom zij rookt en rookt, met of zonder wijn, met of zonder gezelschap. Het geeft me een gevoel van vreugde en tristesse op hetzelfde moment. Zo samen, maar ook zo alleen.
Ja, een sigaret, ondanks alles toch een stukje cultuur..

ps. Nee ik rook echt niet, en heb er ook absoluut geen behoefte aan. Het kijken geeft mij vreugde genoeg en ik drink er lekker een glaasje water bij.

Westerpark

Ik heb een nieuwe passie ontdekt gedurende mijn examenperiode: de boeken dichtslaan, mijn sleutels pakken en naar buiten gaan, gewapend met mijn geliefde Pentax Optio E60 (neej ik krijg geen geld voor het noemen van de camera, helaas..) Of ik trek lopend mijn eigen buurtje in, Oud West met het WG-Terrein, de Jordaan of het patserige maar toch aanlokkelijke Oud Zuid, of ik pak de fiets en rij richting het IJ, over de grachtengordel of richting Westerpark.

Vandaag belandde ik in dat laatste en dat was een hele ontdekking. Zo anders dan het Vondelpark is het Westerpark. Heel afwisselend met open vlaktes, fijne hang cafés, waterstroompjes, weilanden en romantische slingerpaadjes à la English gardens. De sfeer is hip en relaxt, maar ook toegankelijk. Jong, jonger en jongst, zoals kleine kindjes in hun onderbroek in het water, voetbalklasjes en veel studenten. En oud, ouder(s), oudst, met hardlopende 50-plussers en genietende pensionado's. Op een warme dag is het druk, maar niet vol, want er is ruimte zat.

Chanel N.5

Volgende week is het eindelijk zover: de première van "Coco avant Chanel" in Nederland. De film over Mademoiselle Chanel in haar jongere jaren, voor de echte bekendheid met la petite robe noire en haar andere creaties. De film van Anne Fontaine is sinds zijn release in Frankrijk met veel lof bezongen. Audrey Tautou vertolkt Gabrielle "Coco" Chanel en er wordt gezegd dat zij het evenbeeld van Coco is. Ik ben heel benieuwd!

Tegelijkertijd is er ook weer een nieuwe reclame voor Chanel N.5. Wederom een filmpje met Audrey Tautou. Ja want wie is er nou franser dan frans? Wie belichaamt Chanel? Alleen Audrey Tautou kan deze rol vervullen. Het filmpje is apart, dus bekijk het en denk er het jouwe van..

http://www.youtube.com/watch?v=6ljQDJ4EILc

WG-terrein

Ingesloten tussen de Jacob van Lennepkade en de Eerste Helmerstraat ligt het WG-terrein.
In 1634 werd hier het "Pesthuys" gebouwd om zieken aan de rand van de stad onder te brengen zodat ze de rest van de Amsterdammers niet zouden besmetten. Met zijn 340 bedden was deze "gemeenschap" modern voor zijn tijd. De jaren verstreken echter en langzaam werd het imago steeds slechter. In 1734 veranderde men de naam in Buitengasthuis. Er kwam een huis voor gekken bij, maar de kwaliteit bleef slecht. De "bewoners" stierven met bosjes.. In 1893 was de Amsterdamse gemeente het zat en begonnen ze aan een grote verbouwing. Op de plek van het vroegere "Pesthuys" verscheen een groot ziekenhuis: Het Wilhelmina Gasthuis.
Vanaf 1980 begon de zoektocht naar een nieuwe bestemming voor het terrein. Inmiddels was het WG-terrein het hartje van Amsterdam geworden en hoorde een ziekenhuis er niet meer thuis. In 1984 vertrok het ziekenhuis en tot 1990 werd er gewoond maar was het steeds meer aan het vervallen.
Tussen 1991 en 1993 kwam er een idee op tafel en werd het hele terrein verbouwd en omgezet in appartementen, galleries en heel veel groen. Voilà, na een lange geschiedenis is het nu één van mijn favoriete plekken in Amsterdam.

Het WG-terrein wordt gekenmerkt door voetpaden met hondenbezitters en kinderen die gelukkig in het zonnetje spelen. Er heerst een heerlijk kalmte en je wordt ondergedompeld in het groen. Een dorpje in de grote stad. Naast woonhuizen heb je ook een kinderdagverblijf en heel veel ateliers op het terrein. Eén keer in de zoveel tijd is het open dag en kun je een weekend lang van gallerie naar gallerie struinen. Sieraden, schilderijen, fotografie, performances; alles kun je krijgen! Daarnaast zit ook de tweede vestiging van het Frascati theater op het WG-terrein. Hier wordt een deel van hun producties opgevoerd.
Moe van al de kunst en al het geloop? Aan het randje van het terrein kun je neerstrijken bij het WG-Café. Een terras waar altijd wel iemand zit en een rustig buurtgevoel. Bovendien heb ik gehoord dat de broodjes prima zijn!

Ja, na een lange en deels zwarte geschiedenis is de rust er terug. Genieten, dat is het WG-terrein!

Last days..

Ja en the last days zijn ook voorbij. Vandaag was m'n laatste dag op het Fons Vitae, het lyceum waar ik zes van mijn levensjaren heb doorgebracht. Van klein meisje (met gebroken vinger) groeide ik uit tot bijna 18-jarige..

Ik weet nog goed mijn eerste schooldag te herinneren, toen was ik namelijk niet op school. Op de eerste dag met het kennismaken brak ik mijn vinger en moest ik naar het ziekenhuis. De eerste schoolweken liep ik dus met een mytella.. Ik was toen geestelijk nog heel lief, klein en schattig, èn stil. Leraren merkte met nog net op doordat ik goede cijfers haalde.
Het jaar daarna keerde ik terug van vakantie met heel erg kort haar en een zelfgemaakte broek. Ik was de "hippie" van het jaar en deed gymnasium. Nog steeds was ik stil en haalde ik goede cijfers.
In de derde klas gingen we naar Trier met de latijnklas. Drie dagen Duitsland en geen brugger meer, wat voelde we ons groot. Ook de Soos (brugklasfeesten) waren we uitgegroeid en voor het eerst mochten we naar het Kerstbal in de Melkweg, dansend tussen alle hogere jaar. Wat waren die groot en bijzonder, god, ik zat vol bewondering!
Inmiddels was mijn haar alweer lang en had ik een profiel gekozen: Natuur en Techniek, "want ik kon toch alles..." Het vierde jaar was zwaar. Elke dag van half 9 tot half 4 met een zware tas en een agenda vol huiswerk.
Gelukkig vloog het jaar om en werd het volgende jaar gekenmerkt door de Rome-reis. Na al die vijf jaren was het dan zover: zeven dagen lang naar de stad van de pasta en pizza, en de Romeinen natuurlijk! Blaren, heel veel foto's en een schitterende herinnering nam ik mee terug. De rest van het jaar was zwoegen, want we moesten zoveel mogelijk stof behandelen zodat de 6e lichter zou zijn. Nou nee. Dit jaar is omgevlogen met tentamens en huiswerk. Lessen had ik niet veel meer, ondanks mijn acht vakken (vergeleken met de vijf vakken van de rest..). Maar thuis zat ik niet meer een half uur aan mijn huiswerk, maar 2 à 3 uren lang! En de ene tentamenweek wisselde de volgende af.. Maar eindelijk waren we dan het oudst van de school en konden we op iedereen neerkijken. Mooi was het om als de kantine vol was aan tafel met drie bruggers aan te schuiven en die dan na 5 minuten te zien vertrekken (gemeen ik weet het).
Vandaag was de laatste schooldag. Al weken had ik vrij weinig lessen, maar deze drie uren waren definitief de laatste. Alles is geleerd, alles is gedaan.. Maandag beginnen de examens. En daarna? Daarna zien we wel weer verder..

Blauwe regen

Van bloesembomen licht mijn hart elke keer weer op. Steeds als ik er eentje zie, begin ik te lachen en voel ik me gelukkig. Wat een pracht is het toch! Al die tere roze en witte bloemetjes..
Maar na het bloesemseizoen is het tijd voor een andere mooie plant: de blauwe regen. Heerlijk geurt het dan in de Helmerstraat en bij de Obrechtkerk. Huizen beginnen te stralen onder de paarse trossen vol bloemen. Fantastique!

La dame à la licorne

Vandaag zat ik in de boeken gedoken toen opeens een hele stapel papier, folders en een paar boeken omviel, over m'n natuurkunde sommen heen.. Tijdens het opruimen kwam er opeens een boek naar boven: "La dame à la licorne. Dit kunst boek over de tapijten die in Musée de Cluny in Parijs hangen, heb ik een tijdje geleden op de Noordermarkt gevonden. Helemaal blij want het zijn schitterende tapijten!
De serie in Parijs bestaat uit 6 taferelen die te maken hebben met de zintuigen. Echt de moeite waard om te bezichtigen. Bovendien is de rest van het museum ook leuk, een heel mooi oud gebouw vol Middeleeuwse kunst!

Meer info: http://www.musee-moyenage.fr/index.html

La Môme

Ja, "La Môme" is de film over het leven van Edith Piaf, met Marion Cotillard als de bekende franse chansonnière. Voor deze rol kreeg zij een Golden Globe en een Oscar. Terecht, want ze speelt heel overtuigend de vreemde Edith die ondanks haar extreme nerveusiteit op het podium uitgroeid tot de ster in Frankrijk en de rest van de wereld.

De film begint chaotisch. Hak op de tak volgen de scènes over haar jeugd: het leven op straat met haar moeder, in het bordeel bij haar oma, met haar vader in het circus, dan weer op straat. Dit afgewisseld met beelden van Piaf op latere leeftijd zorgt voor een moeilijk te volgen verhaal. De film laat je niet toe om de personages van toen en nu te koppelen en de verbanden zijn nog helemaal niet helder. Langzamerhand leren we la môme echter kennen en beginnen we haar leven te kennen. Op die manier wordt haar muziek ook veel duidelijker en beginnen we haar onsympathieke gedrag op latere leeftijd te begrijpen.

Het is een donkere film, qua beeld maar ook qua verhaal. Ondanks haar latere roem was het leven van Piaf van begin tot einde moeilijk. Ze begon als straatsloebertje (heel mooi met Manon Chevallier en Pauline Burlet) en groeit uit door aan de morfine en drank verslingerde vrouw. De liefde van haar leven, bokser Marcel, wordt nooit van haar en overlijd door een vliegtuigcrash. De vrouw met de rode lippen en getekende wenkbrouwen verandert in een zielig wrak, later trouwt ze nog wel twee keer.
Het beeld is dus ook donker: nachtclubs, regenachtige straten. Dit is jammer, op ons laptopje kon je daardoor sommige details helemaal niet goed zien.
Heel mooi hebben ze haar muziek in beeld gebracht. Het eerste officiele concert van Edith Piaf zien we, maar horen we niet. We zien Cotillard zingen maar het enige wat we horen in pianomuziek, geen tekst. Wel zien we de mensen veranderen, hun emoties komen naar boven door het fantastische stemgeluid van het 1.42 m (!) lange dametje in een zwarte jurk. Na haar laatste chanson betreedt de kijker de film weer door het applaus te horen. Incroyable!
Ook de scène met Edith en Marcel in een taxi in New York is schitterend. Vijf seconde zien we hen gelukkig zitten met mooi lichtwerk. Steeds van een andere kant wordt het stel belicht en hun geluk straalt eraf. Dit was een van haar gelukkigste momenten.

En dan het einde van de film. "La Môme" vertelt het hele levensverhaal van Edith Piaf, van al die gebeurtenissen in haar jeugd tot haar einde (ze sterft op 47 jarige leeftijd aan kanker). De laatste scènes van de film zitten net als het begin weer vol flashbacks. Dit maakt het weer een beetje verwarrend allemaal. We zien haar weer als twintigjarige, als veertigjarige en tijdens haar laatste concert. Niet haar laatste adem is de laatse scène, maar haar laatste concert in Olympia waar ze vol overtuiging "je ne regrette rien" zingt. Superbe!

Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est egal
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié

Je me fous du passé

La Môme (2007)

Regisseur: Olivier Dahan
Met o.a. Marion Cotillard, Sylvie Testud, Pascal Greggory, Emmanuelle Seigner en Gerard Dépardieu

In Nederland is de film uitgebracht onder de titel "La vie en rose"

Het regent

foto van Karin Daan: snogmog.blogspot.com

Het regent..

.. zonnestralen? Nee dit wordt geen Acda en de Munnik recensie.
.. pijpenstelen? Nee ook geen beklag over het Nederlandse weer, dat doet me op dit moment namelijk niet veel aangezien ik toch alleen maar opgesloten in mijn zolderkamertje aan het leren ben voor het eindexamen (nog 10 dagen..)

Wat regent het dan? Iepenbloesem natuurlijk!

Heel Amsterdam begint gevuld te raken met die kleine ronde blaadjes. Overal waar ik fiets, zie ik bergen vol. En als ik verveeld uit mijn zolderraampje kijk, vliegen de bloesempjes langs. Het is eigenlijk geen echte bloesem, want het zijn bruinachtige blaadjes en ze geuren absoluut niet. Bovendien vind ik het altijd herfstig, want het heeft veel meer weg van de blaadjes die vallen in het najaar. Iepenregen geeft echter een fijn gevoel; namelijk dat het bijna zomer is. Het bloesemen is afgelopen en weldra begint het parkhangen, zee en ijsjes-eetseizoen. Nog even een paar weken knallen en dan welverdiend genieten. Love it.

Pissaladière

Jaja, ik ben weer terug uit la France, een beetje bruiner en uitgerust (althans dat wil ik graag geloven..). Zes dagen lang had ik dezelfde dagindeling: leren, wandelen en dan weer slapen. Af en toe was er ook wel tijd voor een tijdschriftje lezen en ik heb ook weer een paar recepten uitgeprobeerd, natuurlijk allemaal uit la cuisine française.

Een van deze probeersels was een Pissaladière, dit is een franse uienpizza die oorspronkelijk alleen maar ansjovis, zwarte olijven en dus ui bevat. Pissaladière komt uit de Provence en lijkt dus zeer op de italiaanse pizza. Men denkt dan ook dat het door de Romeinen naar Frankrijk is gebracht tijdens de pauselijke heerschappij over Avignon rond 1350.
Tegenwoordig is het perfect voor l'apératif en gaan er vele variaties van rond. Dit recept komt uit de Myself, een Duits (!) tijdschrift, van mei 2009. Ze voegen hier als extra tomaat toe, dit verzacht de zoute ansjovis en zorgt voor een heerlijke nasmaak. Très delicieux!


Recept

- 200 g bloem
- 65 ml olijfolie
- 100 ml warm water
- 3 uien
- 2 teentjes knoflook
- 3 tomaten
- 50 g ansjovis
- zwarte olijven
- tijm
- zout

Maak een deeg van de bloem, olie, water en wat zout. Kneed het, vorm een mooie bal en laat het 45 minuten rusten. Snijd de uien in ringen en bak ze in olijfolie met tijm en knoflook, in stukjes, op een laag vuurtje tot ze mooi zacht en glazig zijn. Snijd de tomaten in plakken.
Rol het deeg uit en leg het op een met bakpapier beklede bakplaat. Verdeel de uien over de bodem en leg er de tomatenplakken overheen. Bak dit 30 minuten op 220 C. Leg dan de ansjovis en olijven erop en bak de pissaladière nog eens 25 minuten. Lekker met een frisse salade.