Gegen die wand

Vanochtend las ik weer in de krant over de 'nieuwe Nederlanders' en ook tijdens mijn colleges word ik de hele tijd geconfronteerd met immigratie en de bijbehorende problemen. Bij ons zijn het vooral de Marrokanen waar over wordt gemopperd. In Duitsland woont echter een groot aantal Turken waar zo nu en dan conflicten over ontstaan. In 2004 kwam de Duitse Gegen die wand uit, een film van Fatih Akin over twee tweede-generatie Turken in Hamburg.

Het verhaal gaat over Cahit (Biron Ünel) en Sibel (Sibel Kekilli). Cahit is in de veertig en doet niks met zijn leven; hij drinkt, gebruikt en is ongelukkig. Sibel is nog jong en woont in een streng Turks gezin, ze wil uit dat leven ontsnappen. De twee komen elkaar tegen in een kliniek nadat ze beide een poging tot zelfmoord hebben ondernomen. Sibel ziet in Cahit de persoon die haar kan redden uit het Turkse keurslijf. Vanaf haar eerste blik op hem vraagt ze hem om met haar te trouwen. Cahit negeert dat in eerste instantie, maar gaat daarna om. Kennis maken met de familie, naar de kapper en dan een Turkse bruiloft waar hij zelfs moet dansen. Cahit doet het allemaal, maar met zulke haat. Hij haat Turken, hij haat hun cultuur, maar toch is hij zelf Turks.

Na het huwelijk wonen ze samen, Sibel verandert zijn zwijnenstal als beloofd in een huiselijke omgeving. Cahit helpt haar aan een kappersbaantje bij zijn vriendin Maren, waar hij tevens vaak bij in bed beland. Er ontstaat een band tussen de twee en langzaam zien we de liefde groeien. Beide ficken, drinken en gebruiken, maar de jaloezie speelt steeds meer op. Sibel loopt kwaad weg van Maren en Cahit slaat zelfs de lover van Sibel dood. Dit is het punt waaruit blijkt dat de drama in hun leven alles behalve afgelopen is. Cahit belandt in het gevang en Sibel vlucht om te ontsnappen aan eerwraak naar haar nicht in Istanbul. Ze wachten op elkaar. Sibel slaat helemaal los en kan ze wel wachten...

Het is een rauwliefdesdrama met hele sterke personages. De verhaallijn zorgt voor een aanhoudende spanning en Ünel en Kekilli zijn perfect gecast. Ondanks dat hun problemen zover van ons bed liggen leven we ons helemaal in. De enscenering is bovendien passend en op een bepaalde manier toegankelijk.
Af en toe zijn er intermezzo's met een Turkse zangeres en haar muzikanten die Turkse muziek spelen en zij zingt dan over het verhaal van Sibel en Cahit. Heel klassiek en met uitzicht op Istanbul waan je je helemaal weg van het drama dat vervolgens weer verder gaat.

Het is een rauw drama en absoluut niet geschikt voor een lekker avondje op de bank. Je wordt geconfronteerd met de harde werkelijkheid en het geweld schrikt je steeds weer op. Je wilt huilen, maar het lukt niet helemaal. Het is te ruw, te hard, te aangrijpend...