Juno

Stel je voor: je bent 16 jaar, koppig en 'anders, en bij de derde zwangersschapstest moet je maar echt accepteren dat je een tienermoeder wordt.. Het overkomt Juno MacGuff (Ellen Page) in de gelijknamig film Juno (2007), die overigens een Oscar won voor het script.

Juno blijkt zwanger te zijn geworden van haar eerste vrijpartij met haar klasgenootje Paulie Bleeker, een van de schoolatleten. Samen met haar vriendin Leah beslist ze dat ze abortus gaat plegen. In de wachtkamer bedenkt Juno zich echter en besluit op zoek te gaan naar adoptieouders. Al snel vindt ze in een tijdschrift een stel dat graag een kind wil adopteren: Mark en Vanessa Loring. Nadat Juno het haar vader en siefmoeder heeft opgebiecht, gaat ze samen met haar vader op bezoek bij Mark en Vanessa. Juno is heel volks, terwijl Mark en Vanessa in een luxe woonwijk wonen. De verschillen zijn groot en dit zorgt voor vele komische situaties. Toch klikt het en de geobsedeerde Vanessa overgelukkig. Maar kan je dat wel, je kind afstaan? En zijn Mark en Vanessa toch niet te perfect?

Juno is een vrolijke film met een boodschap voor de jeugd. Van Ellen Page en haar dikke buik ga je houden, maar af en toe ook huilen (medeleven én ergernis!). Bleeker (Michael Cera) is een sulletje en hij confronteert de kijker dan ook steeds met de werkelijkheid; hij is gewoon heel jong! Vooral de ouders van Juno (Allison Janney en J.K. Simmons) zijn heerlijk down-to-earth en sarcastisch. En Vanessa en Mark? Vanessa is het overtuigende nette dametje en Mark is de mysterieuze man.

Niet zo zeer het verhaal trok me aan, maar de vormgeving maakte de film voor mij geslaagd. We zien de seizoenen voorbij komen, steeds in geleid door het atletiekteam van Bleeker. Verder veel kleur, mooie locaties voor de scenes en een typisch Amerikaanse sfeer!
De laatste scenes ontroerde me. De baby, de gelukkige blik waar ook angst vana straalt van Vanessa, en uiteindelijk Bleeker en Juno samen buiten met hun gitaren. Ze zijn weer jong, weer normale tieners van 16!