Oil

Industrie interessant? Nee, je wordt er niet meteen warm van. Edward Burtynsky brengt je echter op andere gedachte met zijn fototentoonstelling Oil in het Huis van Marseille in Amsterdam. Burtynsky legde de winning van olie, maar vooral de effecten die dit heeft op het landschap vast. Het levert fraaie foto's op van techniek, industrie en deze merkwaardige cultuur. Zijn strategie? Follow the oil!

De tentoonstelling beslaat alle ruimtes die het Huis van Marseille rijk is, en is ingedeeld in drie thema's: de winning en raffinage, de consumptie en the end of oil. Het eerste stuk vertoont de afgelegen gebieden waar de industrie plaats vindt. Wijds en betoverend. We zien pijpleidingen die door mooie groene landschappen gaan, we zien raffinaderijen, we zien harde industrie. Het trekt en alles straalt een commerciële dynamiek uit. De consumptie wordt op een vrolijke manier afgebeeld: heel veel kleur! Autowegen, grote kruispunten met benzinestation en ketens zoals Mc Donalds, auto en motorraces. Aan de ene kant worden we geconfronteerd met onze vreselijke consumptiemaatschappij, aan de andere kant ziet het er allemaal nog groots en overweldigend uit. e harde confrontatie komt pas bij de laatste twee zalen, bij the end. Verlaten raffinaderijen, olievervuiling, kapotte vliegtuigen, stapels banden, olieblikjes, afbraak van schepen, harde bevuilde werkers in ontwikkelingslanden.. Olie is niet meer zo rooskleurig..

Het lijkt onaantrekkelijk, die industrie, maar het fascineert. Burtynsky legt het vast om een ongeloofelijk goede manier. De foto's worden gekenmerkt door kleur. Overal vrolijke kleurtjes in de vieze industrie. Verder krijg je een groots gevoel mee, de foto's zijn redelijk groot gedrukt, maar al die scherpe details die we zien, zijn onverklaarbaar. Bewogen, maar toch ook heel scherp. En vol, alle foto's staan vol, er is zoveel te zien. Bovendien lijken de beelden geschetst, zo ver rijkt af en toe de symmetrie. Onrealistisch lijkt het, maar toch is alles realistisch. Ver van ons bed?

Quelques blogs

Eenmaal bloggende ga je je ook verdiepen in andermans blogs, of juist andersom, eenmaal bloglezende wil je gaan bloggen. Een menging van die twee speelde zich af in mijn "blogcarrière". Het begon allemaal met de Elle Eten van een jaar of 4 geleden. Daar stond een artikel in over Chocolate and Zucchini, de blog van de parisienne Clothilde Dusoulier (http://chocolateandzucchini.com/). Ze was een blog over eten begonnen en al snel kreeg ze zoveel lezers en publiciteit dat ze haar saaie kantoorbaan op gaf en ging leven van haar blog en de vervolgens aangeboden boekcontracten. Fantastique! Clotilde gaf me de inspiratie om ook te bloggen, niet alleen over eten echter.

Langzaam begon ik te bloggen en het blogweb te ontdekken. Mijn tante was bijvoorbeeld al lange tijd bezig met haar Snogmog (http://snogmog.blogspot.com/), een webpagina waar ze samen met een vriendin elke dag een kattenfoto publiceerd.
Via via kwam ik ook op Taste Buddies, een etensblog van een Australische (http://allthingsnice.typepad.com/tastebuddies/). Fijne recepten, stukjes en kwijlende foto's van gerechten.

Ook vol foto's en verhalen van modemeisjes trekken mij, niet allemaal natuurlijk. Laatst werd ik gewezen op twee blogs. Petite Annabel en Petticoats and High Heels. Deze twee blogs zijn van twee huisgenootjes die samen in Amsterdam wonen. Beide doen een modeopleiding, waardoor het vaak kledinggerelateerd is. Foto's met zichzelf onder het label Today's Look, verlanglijstjes.. Het klinkt erg cliché en egocentrisch, toch vind ik het leuk om hen te volgen. Vooral Lizet van Petticoats and High Heels heeft in mijn ogen een inspireerende stijl en ik vind haar foto's met outfits dus ook meestal erg geslaagd. Neem een kijkje zou ik zeggen! (http://petiteannabel.blogspot.com/ en http://petticoatsandhighheels.com/).

Weet je nog iets leuks? Let me know!

Van koffieboon tot zakje

Ik ben een koffieliefhebber, maar dat wisten we al. Dagelijks sta ik in onze studentenkeuken mijn cafeïnebehoefte te stillen, mijn eenpersoons bialetti op het vuur, melk in de schuimer, kloppen, pruttelen en dan genieten. Huisgenoten lopen langs me, zijn het inmiddels al gewend en grijpen naar hun poederkoffie. Een wereld van verschil en toch koffie.

Dit weekend stond er een leuk artikel over koffie in de Volkskrant magazine. Mac van Dinther ging op zoek naar het perfecte kopje koffie. Hij stuitte op een nieuwe jonge, hippe cultuur. Het eens zo normale arbeiders bakkie is vervangen door een stroming met barista's en de meest kunstige koffiecreaties. Latte's, americano's, skinny of soja; een bakje koffie is niet zomaar meer een bakkie.

Terwijl Van Dinther de meest bijzondere koffiebonen probeerde en een dure koffiemolen kocht, probeerde ik het tegenovergestelde: poederkoffie. Mijn lieve huisgenoot bood me een kopje aan, en ja dan kun je toch niet weigeren? Nescafé's cafeïnevrije cappuccino, met schuim. Twijfelend kwam er een 'ja' uit mijn mond. Geen dure koffiebonen van de speciaalzaak, maar kokend water, een zakje en klontjes. Mijn koffiewereld is weer vergroot, maar helaas kon je het toch niet echt koffie noemen. Een beetje mokka, karton, schuim en een vleugje koffie... Oh lieve biatelli van me!

Diner à quatre

Zoals jullie allemaal inmiddels wel door hebben, houd ik van eten. Het eten zelf, het koken, het zien, het ruiken, het fotograferen. Maar dinertjes met meerdere gangen, dat is eigenlijk onbekend voor mij. Ja ook bij mij thuis hebben we kerstdiner en ook daar gaat het om voor-, hoofd- en nagerecht. Toch is dat op charmante wijze licht en eenvoudig en sta ik nooit zo bij die gangen stil. Zaterdag werden een vriendin en ik echter getrakteerd op een heerlijk vier-gangen diner. Nog nooit heb ik zo genoten van vele smaken, allemaal gangen en een eindeloze avond. Foto's konden natuurlijk niet uitblijven.

Portobellotaartjes met roquefort

Mousserende witte wijn met een bolletje citroenijs

Spinazie-kaas lasagna

De meest geweldige tiramisu!!

Un prophète

Als student filmgeschiedenis moet je je grenzen verleggen. De tijd dat ik alleen maar romantische komedies à la Bridget Jones keek, is al een tijdje voorbij. Art house trok me wel, vreemde franse en engelse films, af en toe wat spaans.. Nu ben ik naast landen ook genres aan het verkennen. Vorige week keek ik nog een 'stomme' film, True hart Susie, uit 1919, deze week ging ik uit mezelf naar Un prophète, een franse gevangenisfilm.

Il parle avec les Corses, avec les barbes, avec..

Un prophète vertelt het verhaal van Malik, een jonge Arabier die in de franse gevangenis terecht komt. Al snel merkt hij dat de gevangenis een plek is waar misdaad niet wordt betreden, maar wordt uitgevoerd. Hij hoort nergens bij, heeft geen vrienden en geen contacten buiten. Malik wordt al snel in een hoekje getrapt, letterlijk en figuurlijk. In de gevangenis heerst er een strijd tussen de Arabieren en de Corsicanen. De baas van de Corsicanen, César Luciani, toont intresse in Malik en de jongen wordt een soort slaafje. In ruil voor koffie zetten en vuile klusjes opknappen, biedt Luciani bescherming. Al snel ontstaan er verschillende ontwikkelingen. Malik wordt steeds crimineler, dood mensen en wordt in de maffiewereld meegetrokken. Hij houdt het echter niet alleen bij de Corsicanen, maar legt ook banden met de Arabieren, een zigeuner die in de drugshandel zit en een vriend uit de buitenwereld. Zoveel tegenstrijdige contacten kan niet goed gaan...

Un prophète is een rauwe, zwarte film die eindelijk eens een blik werpt in de gevangenissen. Omkoperij en machtstrijd zijn normaal en bewakers zijn absoluut geen neutrale personen. Tahar Rahim speelt een mooie rol als Malik. We zien hem veranderen, van zwijgzame analfabeet tot een slim politiek mannetje. De emoties en de harheid zijn duidelijk en de kijker gaat helemaal op in de handelingen van deze crimineel. Hij groeit en groeit. Ook Niels Arestrup levert een mooi stukje acteerwerk. Als maffiosibaas Luciani zien we zijn macht, maar langzamerhand zien we hem ook verzwakken. Zijn maten komen vrij, zijn plannen worden gecompliceerd en door zijn aandacht voor Malik groeit die hem voorbij.

Naast de geweldige acteerprestaties zijn de beelden en de muziek ook goed, niet voor niets de Grand Prix van Cannes. De beelden tonen duidelijk de franse Art house stijl. Zonder poespas wordt de donkere setting van een gevangenis gebruikt. Het is echt, zonder twijfel. Af en toe zien we alles vanuit Maliks ogen, wazig wanneer er drugs of klappen in het spel zijn, dromen, nachtmerries, verlangens. Er zitten in de 155 minuten enkele mooi vervreemde shots.

Ook het geluid is goed afgestemd op het verhaal. Van vrolijke muziekjes als het Malik goed vergaat, tot rare beangstigende tonen en stiltes. Regisseur Jacques Audiard heeft een meesterwerk neergezet. Hard, rauw en spokend, maar een realistische blik op de werkelijkheid. Un prophète is een mix van psychologisch drama en actiefilm, vol spanning zitten we op het puntje van onze stoel te wachten op wat er met Malik gebeurt. Verontrustend en facinerend.

Het leven als student

Daar sta je dan, bij de waterkoker, wachtend op een kopje thee en een lekker koekje. De net nog gevulde keuken is leeg, na een gezellig laat huisdinertje heeft iedereen zich weer teruggetrokken. Langzaam begint het water te ruisen, terwijl je langzaam begint beseffen wat er allemaal wel niet is veranderd de laatste paar maanden.

Het lijkt misschien vanzelfsprekend maar sinds een paar maanden woon ik dan op mezelf, j'habite à une chambre. Het hospiteren, het schilderen, inrichten en de eerste week zelf wonen.. Het lijkt allemaal zo lang geleden. Elke dag weer boodschapjes doen, zelfd de wekker zetten en zelf maar uitvogelen hoe of wat je eet, het is routine, vanzelfsprekend.

Vandaag, na zo'n half jaar op kamers, moest ik daar aan denken. Een vriendinnetje heb ik gezelschap gehouden bij een bezoek aan de Media Markt vandaag en de laatste week hoor ik de hele tijd haar verbouwbezigheden. Na talloze hospiteer rendez-vous heeft ze eindelijk een kamertje en het 'thuisvoelen' pakt ze meteen goed aan. Vloer er uit, alles geverfd, spullen van hier en van daar. Met gloeiende wangetjes vertelde ze vorige week nog dat ze er zo naar uit zag en niet kon wachten, vandaag maakte ik haar echter heel anders mee. Een beetje weemoedig, verdrietig, uitgeput.. Na een weekend verhuisdoos tillen, bleef ze dan eindelijk slapen in Utrecht. Bestek was ze vergeten mee te nemen, de koelkast was leeg en het internet gaf problemen. Het rooskleurige vooruitzicht werd opeens donkerder en donkerder.. Moedersschoot en keukenkastjes vol eten, het vertrouwde thuis, werden opeens heel aantrekkelijk. Waarom in godsnaam op kamers??

Wennen is het. Huilend heb ik ook wel een avondje moederziel alleen op mijn kamer gezeten. Geen huisgenootjes die thuis waren en geluid maakten, geen mensen waar ik mee kon praten, helemaal alleen op 6m2 met mijn laptopje. Dan ga je twijfelen.. Een keertje heb ik dat gevoel gehad, al snel was het gewoon normaal. Je ergeren aan huisgenoten omdat die aa het douchen zijn terwijl je net haast hebt, vieze afwas op het aanrecht, een beschimmelde koelkastinhoud. Nee het is de vrijheid waar je zo van gaat houden. Zelf beslissen hoe of wat, waar of wanneer. Alleen oppervlakkig rekeninghouden met je huisgenootjes. Heerlijk. En de eenzaamheid ook dat went, verdwijnt.. Al snel weet je niet anders meer.

Avercamps ijspret

Al een paar maanden kunnen we genieten van winterse taferelen op het Museumplein in Amsterdam. Net als voorgaande jaren is er een ijsbaantje waar naar hartelust geschaatst wordt. Een stukje verder kunnen we genieten van de winterse gezelligheid uit de 17e eeuw: Ijspret, een tentoonstelling over Hendrick Avercamp in het Rijksmuseum.

Door de verbouwing is er maar een klein stukje van het grote museum open. Twee zaaltjes daarvan zijn ingericht voor Avercamps pennenstreken. De kleine tentoonstelling is educatief ingedeel. Elke wand beslaat een serie schilderijen waarmee we Avercamp steeds beter leren te plaatsen. Zo zien we hoe de 'Stomme' van Kampen eerst studies maakte met slechts een personage en vervolgens dat mensje liet terug komen in zijn grote winterlandschappen. Een eendenjager, iemand die schaatsen onderbind, een man met takken. Steeds zien we ze weer terug.

Naast de bekende wintertaferelen op doek met olieverf, blijkt Avercamp ook veel tekeningen met pen en waterverf gemaakt te hebben. Wederom winterlandschappen, maar ook zomerse beelden. Deze pentekeningen zijn heel klein en doen echt denken aan prentenboeken. Zo knap!!
Ook zien we dat Avercamp niet altijd klein werkte. Vooral op een aantal pentekeningen staan grotere figuren. Deze zijn ronder, ongeveer even gedetailleerd, maar meestal minder mooi.

De tentoonstelling is zeker de moeite waard als je wil lachen om grootse landschappen vol kleine details, blote billetjes en bekende figuurtjes. Uren kan je kijken en van alles ontdekken. Schiet echter op, morgen is alweer de laatste dag!!

Stukafest

Stel je voor: een studentenkamer met een bed, wat studieboeken en dan opeens een groepje mensen die kijken naar een act. Dat is Stukafest, ofwel het studentenkamerfestival. Zelf kan je je eigen culturele programma samenstellen en van kamer naar kamer gaan, vandaag was dat voornamelijk glijend over het ijs. Vanavond vond de editie van Utrecht plaats.

De avond werd geopend in de Ekko met een burlesque voorstelling. Het nadeel was echter dat de Ekko naast een muziekgebouw ook een restaurantje is, dus er ontstond een grote chaos toen alle festivalbezoekers voor het erotische gedans kwamen. De schaars gekleden dames heb ik enkel kunnen aanschouwen terwijl ze langs kwamen, het hele dans heb ik gemist..

Na dit fiasco werden we vriendelijk verzocht weg te gaan en begaven wij ons dus met een groepje richting Merel, waar wij konden genieten van wat verlegen Marius Sielcken en zijn tweekoppige band. In een mooie grote kamer in Witte Vrouwen kregen wij een mix te horen van poëzie en muziek. Marius droeg voor uit eigen werk en werd begeleid door gitarist Tom Meijer en geluidsvormgever Mark Thur. Het effect was bizar. Rare geluiden wisselden de meestal donkere zinnen van het dichtwerk af. De combinatie zorgde voor een fijne sfeer waarin je kon opgaan in tekst en geluid.

Vervolgens bezochten we twee straten verder de kamer van Stef. Hier stond Phinx voor ons klaar. Phinx is de Utrechtse singer-songwriter Vincent Beijer. Hij zong en speelde piano, en werd begeleid door een vriend met vreemde trommels en bekkens. De muziek was een beetje een mix tussen jazz en pop. De ritmes trokken, de stem was over het geheel genomen wel fijn en beide mannen gingen zo op in de muziek dat we gewoon mee moesten genieten.

Onze avond werd afgesloten met een bezoekje aan de andere kant van Utrecht, bij Rosalien. Onderweg raakten we door de vreselijke kou en het veel te gladde ijs een groot deel van onze groep kwijt, maar gedrieën kwamen wij aan bij een huiskamer vol studenten en Bas Haring. Deze filosoof is redelijk bekend en zijn rondes waren dus al helemaal uitverkocht. Gelukkig hadden wij kaartjes en konden lekker genieten van zijn verhaaltjes. Bas Haring las voor uit eigen werk, vertelde er meer bij, ging in discussie en liet ons van de hak op de tak van onderwerp wisselen. Zijn heerlijke rustige stem nam ons mee naar de wereld tussen filosofie en natuurwetenschappen. Biodiversiteit, verbondenheid, Maassluis, verkeersborden; veel kwam er langs.

Drie prachtige rondes met mooie huizen, fijne performances en een heerlijke warme sfeer tijdens het koude barre weer. Volgend jaar op mijn 6m2??

PS. En we hebben vandaag wat te vieren: La vie avec petits fours bestaat een jaar!! Eén jaar, 365 dagen en 153 stukjes verder. Op naar de vijf jaar!

Where the wild things are

Out of controll; rennen, gillen, zelfs bijten.. Dat doet Max. Hij is echter niet harig of eng, soms speelt hij zelfs lief met zijn moeders panty. Max is namelijk een doodgewoon jongetje.

Where the wild things are toont het leven van de kleine Max (Max Records). Zijn ouders zijn gescheiden waardoor ze altijd druk zijn, zijn zus is te oud om te spelen en Max krijgt nooit de aandacht die hij vraagt. Mooie iglo's en tenten worden niet opgemerkt en tijd is er nooit voor hem. De enige manier om aandacht te krijgen is overal tegendraads op in. Op de tafel te staan, gillen, bijten en uiteindelijk heel hard weg rennen..

Op een avond gebeurt het weer en belandt de kleine Max met een zeilboot op een eiland. Geen onbewoond eiland, maar een harig bewoond eiland. Al snel stuit Max op een stel harige monsters. Na een poging om het kleine jongetje op te eten, wordt Max met behulp van zijn fantasieverhalen als koning erkent. De beesten zijn namelijk net mensen. Judith is de downer, haar man Ira zit onder de plak, Alexander wordt nooit gehoord, Carol en KW houden van elkaar maar maken steeds ruzie.. Zeurend en ruzie makend gaan de pluizige wezens door het leven, ze zijn dan ook blij dat Max een koning is met wonderlijke krachten die alles goed kan maken. Na een hoopvol begin waaruit eenheid blijkt en ze een mooi fort bouwen, ontstaan er echter weer ruzies. Max doet een poging om verzoening te bereiken door middel van oorlogje tussen de good guys en de bad guys. Oorlogje spelen om vrede te stichten lijkt tegenstrijdig.. Lukt het Max? En moet hij niet naar huis??

Where the wild things are is een aandoenlijke film, bedoeld voor kinderen, maar ook uiterst geschikt voor ouderen. Het verhaal is simpel maar herkenbaar. Max Records is zo schattig met zijn mooie ogen dat ik meteen was verkocht. De beesten zijn in het begin eng, maar al snel zijn het net zeurende kinderen die precies dezelfde problemen hebben als Max thuis. Terwijl ze ruziën en om Max zijn aandacht vechten, ga je steeds meer van ze houden. Knuffelen willen we!!

De film heeft heel wat tegenslag moeten verwerken en is heel duur uitgevallen. Dat geld is echter ook wel te zien! Het decor is schitterend en de filmtechnieken zijn heel pakkend. Er wordt dicht op de huid gefilmd en veel met landschap en het creëeren van natuurlijk licht gespeeld. Wazig zijn af en toe de beelden en ook schijnt de 'zon' menigmaal in de lens. De beesten worden hierdoor mooi aangelicht waardoor de emoties nog duidelijker worden. Ook de muziek is passend. Van kinderlijke stemmentjes tot spannend herrie. Regisseur Spike Jonze is zeker geslaagd in zijn poging om het publiek terug de kinderwereld in te trekken!

Eléphant

Na lange dagen vol colleges en kou, doe ik niks liever dan wat rommelen op mijn lieve rode laptopje. Zoekende naar concerten en festivals, kijkende naar andermans blog, zo stuit ik af en toe op mooie pareltjes die de kunstwereld ons te bieden hebben. Vooral muziek trekt de laatste tijd mijn aandacht. Af en toe ontdek ik dan heerlijke fijne nieuwe muziek. Het clipje en de het mooie geluid van Eléphant wilde ik met jullie delen. Op hun myspace (http://www.myspace.com/elephantmusique) is wat meer info te vinden. Helaas is het enig geplande concert in Parijs op 16 maart. Dat wordt hem helaas niet. Enjoy!

Elephant - "Lisa" from Tracemaker on Vimeo.

Ich bin ein...

Ich bin ein Hamburger!! Nee ik niet, maar ik heb ze wel ontmoet; in Hamburg, de tweede stad van Duitsland. Ik had vrij veel vooroordelen over Hamburg, ik dacht dat het klein, saai en koud. Maar op het laatste na zat ik helemaal fout. Het was steenkoud en wit, maar er was ontzettend veel te doen en te ontdekken. Hamburg is een echte havenstad. Zo hebben we een rondvaart gemaakt en zijn we door de tunnen gelopen om vanaf de overkant de levendigheid van deze stad te aanschouwen. Kerken heb ik gezien, de grote Kunsthalle, de Reeperbahn, St Pauli en Carloninenviertel. Die laatste twee wijken worden gekenmerkt door graffiti, underground en heerlijke cafetjes. Tweedehandswinkeltjes worden afgewisseld door leuke barretjes waar je vrij goedkoop grote pullen bier of lekkere warme koffies kan nuttigen. 's Avonds moet je de geluiden gewoon volgen en kom je bij vreemde feestjes in kraakpanden met elektro of in hippe barretjes met graffiti waar de Duitse bevolking tot in de vroege uurtjes door feesten om vervolgens hun avond af te sluiten op de alom bekende Fischmarkt. Hamburg: hip, levendig en anders!

La gente de Barça

Bueno, ik heb enkele vreemde tikjes. Zo vind ik het heerlijk om fotocollecties aan te leggen. Verkeersborden was op een gegeven moment mijn nummer één, eten, en nu mensen. Vooral op reis zie ik de mooiste types die ik heel graag wil vastleggen. Soms hebben ze me door, soms ook niet. Het is een beetje eng, spannend, maar vooral ontzettend leuk. Ook in Barcelona heb ik me daar vol op gestort. Hierboven het resultaat; locals en ook toeristen vooreeuwigd in mijn wall of unknown.

Barcelona

Een impressie van Barcelona, de stad die eenheid van diversiteit uitstraalt. Het groen, de straatjes met scooters, de was..