Lars and the hands of light

En ook gisteren stond er weer iets cultureels op het programma: Lars and the Hands of Light in de Ekko. Dit vijfkoppige bandje komt uit Kopenhagen en heeft net zijn album in Nederland uitgebracht. Dat betekent touren, en Utrecht was de eerste plaats die ze aandeden.

Lars and the Hands of Light bestaat natuurlijk Lars, zang en gitaar. Zijn zusje Line zingt mee en begeleidt op de tamboerein. Hun stemmen zijn verschillend, maar versterken elkaar en zorgen voor een vrolijk samenspel. Verder zijn er nog drums, een akoestische gitaar en een toetsenist die af en toe ook trommelt. De muziek is een menging van pop, soul en electro. Vooral vrolijk en veel ritme! Ze spelen een krap uurtje, maar elk nummer is mooi. Ze hebben er ook lol in, swingen mee en lachen elkaar en het publiek toe.

Het publiek is klein. De Ekko heeft sowieso maar een klein zaal, maar deze is ook vrij leeg. In het begin staat iedereen een beetje achter, stil, luisterend. Al snel zegt Line echter dat we naar voren moeten komen en moeten dansen. Dat doen we natuurlijk.

Vrolijk, een beetje alternatief en op weg om door te breken. Ze zijn heerlijk normaal en het concert is ontzettend intiem door de locatie, het kleine publiek en de gezellige praatjes die broer en zus houden. Niet veel hoor, maar gewoon goed.

Late Avond Idealen

De Einsteingeneratie, dat zijn de studenten van nu, geboren na 1985 en opgegroeid in het digitale tijdperk waarbij ze langzamerhand gewend raakten aan mobieltjes en computers. Alles moet snel bij deze generatie, tijd hebben ze niet. Wat ze vooral hebben zijn eindeloos veel idealen. Sanne Vogel, geboren in 1984, is toch ook een echte Einsteiner. Al een half jaar lang heeft ze geen dag rust gehad en met het maken van de voorstelling Late Avond Idealen kreeg ze dan ook een burn-out. Toch staat het stuk er en treft het ontzettend.

Je hebt meerdere vormen van toneel. Klassieke Griekse en Romeinse stukken vinden nog steeds hun weg naar het publiek, ook de verhalen uit de Renaissance worden veel gespeeld, maar tegenwoordig is er ook een verhaalloze stroming, meer een pleidooi. Late Avond Idealen is geen verhaal met een begin en een einde, maar een boodschap vol monologen, dialogen en dans/muziek. Zes jonge acteurs staan op een catwalk en vertellen hun verhaal. Opa's en oma's zaten in het verzet, ouders demonstreerden en wat doen zij eigenlijk? Overtuigd vegetariër, milieubewust en bezig om iets goed te doen voor de wereld. Uiteindelijk komt het echter op een ding neer: jezelf beter voelen.

Ja wij zijn egoïstisch, maar vooral overgevoelig. Huilen, huilen, somber zijn en alles doen voor de liefde. Sanne Vogel pakt het goed aan door verleden en heden met elkaar in contact te brengen door monologen. De acteurs vertellen over hun jeugd en over hun idealen niet. In het begin valt het ook op dat ze niet naar elkaar luisteren en steeds vaker worden we getroffen door het gevoel dat men inderdaad alleen met zichzelf bezig is. Alle idealen, alles dat moet, het maakt eigenlijk niets uit. Niemand wordt er beter van...

De zaal is enthousiast. Het podium is een catwalk die de zaal in tweeën splitst en die goed wordt gebruikt. Als catwalk, als dansvloer, als podium. De voorstelling is afwisselend met zang, dans en dialoog. De acteurs wisselen een paar keer van kleding (absurbistische kostuums!) en halen al hun talenten naar boven. Vooral het melancholische lied van Terence Scheurs wekt rillingen op.

Het is een groot feest van cynisme en op het laatst vooral pessimisme. We herkennen ons zelf in het niet kunnen kiezen, het vegetariër zijn, het goed willen doen. Het wakkert dat gevoel ook weer aan, ondanks dat de eindboodschap is dat het toch niks helpt. Een indrukwekkend, treffend stuk.

Met:

Georgina Verbaan

Hannah Hoekstra

Markoesa Hamer

Patrick Martens

Terence Scheurs

Wouter Zweers

Dagje Rotterdam

René Burri, retrospectief

René Burri, ik had nog nooit van deze man gehoord, is een Zwitserse fotograaf. Al vijftig jaar lang legt hij beelden vast. Wat begon met een klikje op de Kodak van zijn vader liep uit tot vele foto's van onder andere Ingrid Bergman en Che Guevara. De Kunsthal in Rotterdam toont een retrospectief.

De tentoonstelling laat de veelzijdigheid van Burri's werk goed zien. De zaal is ingedeeld in verschillende ruimtes door middel van muren. Elk hoekje toont iets anders. Zo zien we de fotografiejournalistiek, oorlogsfoto's, Burri's utopie. De foto's variëren. Hele kleine zwart-wit foto's kenmerken het begin van zijn carrière. De beelden die hij schoot voor zijn opleiding worden opgevolgd door een project over een doofstomme school. Heel mooi en treffend is het beeld van een klasje die samen met de juffen dansen.

Burri is vooral bekend om zijn series. Fotografie ging bij hem niet, zoals bij zijn leermeester Henri Cartier-Bresson, over het moment suprème, maar over het voor en na. Daarom maakte Burri ook vele series. Zo zien we drie foto's die Cartier-Bresson tonen, vlak na elkaar genomen. Ook is er een serie van Le Corbusier en natuurlijk van Che Guevara. René Burri dankt zijn naam vooral aan de foto van Che Guevara met sigaar.

De tentoonstelling bevat rond de tweehonderd foto's van Burri. Ze zijn afwisselend en boeien. Ook zijn er vitrines met papieren van Burri: tickets, visa, reisdocumenten. Het was een wereldse man, die overal kwam en alles probeerde. Zijn foto's tonen de afwisselingen en de dromen..

Midlake

Maandagavond stond Midlake in Tivoli. Een Amerikaans bandje dat net hun derde album heeft uitgebracht. Tijd voor een tour dus: middeleeuwse deuntjes met elektrisch gitaargepingel.

Het concert was een combinatie van oude en nieuwe nummers. Het nieuwe album leek allemaal vrij veel op elkaar. Een intro op de dwarsfluit en daarna wat gezang en elektrische gitaren. Vooral in het begin klonk het een beetje klungelig en vond men zelfs de cd beter. De band bestond uit 7 man: een dwarsfluit/keyboard, drummer en vijf gitaristen. Een beetje teveel.. Ze overstemden elkaar vaak en af en toe leek het wel of ze uit hun ritme waren. Ook was het gezang hierdoor vrij onduidelijk.

In de loop van het concert werden ze wel beter. Young Bride als een van de eerste nummers was echt een tegevaller. Normaal zit er veel spanning en opzweping in, maar hier was het mondjes maat en was de zang ongelijk en onduidelijk. Andere nummers, zoals Roscoe en Bandits toonden echter wel veel gevoel en waren zeer indrukwekkend. Ook de muzikale intermezzo's waren goed, want spelen kunnen ze wel. Vooral de dwarsfluit voert je mee naar magische plekjes.

Wat het meest tegenviel was de show. Natuurlijk, een concert gaat om de muziek, maar toch wil men ook wel contact. Heel af en toe kwam er een zinnetje waarin het nummer werd genoemd en slechts een keer deed iemand een praatje: omdat er een technisch probleem was... Tijdens het muziek maken waren ze stuk voor stuk alleen op zichzelf gericht, bijna in trance. Geen contact met het publiek en ook geen contact met elkaar. Nooit een elkaar aankijken, elkaar een schouderklopje geven of eventjes snel iets tegen elkaar zeggen. Ze waren alleen met zichzelf en hun eigen instrument bezig...

In atmosferisch licht

En daar zit je dan, in een zonnig Amsterdam, terwijl je backpack en paspoort klaar liggen om een nieuwe stad te ontdekken. Geen vliegtuigen, dus geen nieuw buitenlands avontuur. Althans nu nog niet. Tijd om dus relaxt Amsterdam in te gaan en een Nederlands avontuur te beleven. Voor mij betekende dat naar het Rembrandthuis, waar op dit moment de tentoonstelling In Atmosferisch licht is.

Sommige kunstwerken lijken net foto's, maar sommige foto's hebben ook veel weg van schilderijen. Begin 20e eeuw kwam het picturalisme op in de Nederlandse fotografie. Toentertijd was fotografie nog niet helemaal erkend als kunstvorm, er werd minderwaardig naar gekeken. Fotografen gingen hier tegen in door zich te laten inspireren door schilderijen uit de 17e en 19e eeuw, waaronder Rembrandt. Hieruit kwam het picturalisme voort.

Het Rembrandthuis toont op dit moment een collectie foto's afkomstig van de Leidse Universiteit. Namen als Henri Berssenbrugge, Adriaan Boer, Bernard Eilers en Berend Zweers. De foto's zijn indrukwekkend, inderdaad net kunstwerken. Meestal zijn het of personen of stadsgezichten, een beetje vervaagd en in sepia. Dit zorgt voor een mystieke sfeer. Ze zijn allemaal vrij klein en met verschillende technieken afgdrukt. Hierdoor is het en afwisselend, maar toch samenhangend geheel.

Je vais bien, ne t'en fais pas

Veel Franse films draaien hier niet of nauwelijks en verdwijnen meteen naar een afgezonderd hoekje in de dvdwinkel. Met geluk stuit je dan via via op zo'n mooie film. Gelukkig heb ik een huisgenootje met een goede filmsmaak en woont haar zusje in Frankrijk. Minstens een keer per week begeef ik me dus naar haar kamer om een film uit te kiezen die ik vervolgens vanuit bed op mijn laptopje bekijk. Vorige week viel mijn keuze op Je vais bien, ne t'en fais pas, een film van Philippe Lioret uit 2006.

Je vais bien, ne t'en fais pas gaat over de jonge Elise "Lili" Tellier. Wanneer zij terugkomt na een paar maanden Spanje blijkt haar tweelingbroer, Loïc, te zijn weggelopen. Lili (Mélanie Laurent) snapt het niet en wil meer uitleg. Haar vader en moeder blijven echter volhouden dat het een ruzietje over zijn kamer was. Lili raakt in een depressie, eet niet meer en wordt uiteindelijk opgenomen vanwege anorexia. Ondanks protest van de ouders wordt Lili geisoleerd en langzaam zakt ze dieper en dieper weg tot ze op een dag een brief van haar broer ontvangt. De brieven blijven komen en langzaam focust Lili zich weer op het leven en op een gegeven moment mag ze weer naar huis. Nu ze weer van alles kan doen, blijft ze zoeken naar haar broer. Ze wil hem zien..

Mélanie Laurent is de perfecte Lili. Haar blikken, haar tere gezichtje, haar stuurse houding. Ook haar vader (Kad Merad, van Bienvenue chez les Ch'tis) schittert in zijn rol als een koele maar liefhebbende vader. Zijn rol wordt versterkt door Isabelle Renauld als moeder. De film dompelt je in een familiedrama waarin alle gezinsleden hun verdriet om Loïc op een andere manier verwerken. En in de tussentijd is het ook een blik op een Frans middenklasse gezin waar alles goed lijkt te gaan, waar geldt: je vais bien, ne t'en fais pas (het gaat me goed, maak je geen zorgen). Aangrijpend, ingetogen, maar heel krachtig; dat is de film.

De enscenering is een gewone Franse buitenwijk, een wijk die overal ter wereld zou kunnen liggen. Dezelfde huisjes, dezelfde gezinnetjes, dezelfde sleur. Af en toe wijken we uit. Zo is er het ziekenhuis waar Lili wordt opgenomen, hier spat de steriele sfeer er af. En ook de scènes en province waar Lili haar broer zoekt en liefde vindt.

De muziek speelt een grote rol. Loïc heeft een nummer voor geschreven wat meerdere malen in de film wordt gedraaid, U-Turn (Lili) door AaRon. Melancholisch, dramatisch en onbeschrijfelijk mooi. Na de film heb ik meteen het album gedownload om vervolgens huiverend de nummers keer op keer af te spelen. Ze treffen diep.

Kortom, de film is een triest familiedrama waarin je meteen wordt meegezogen. Mélanie Laurent belichaamt alles wat Lili doormaakt en verdient alle lof. Ze neemt je mee en laat je niet meer los. Een werkelijk zeer treffend Franse productie, er is meer dan het mooie Amélie!

Quelques recettes

Tentamens leren gaat bij mij altijd gepaard met een hoop geklooi, gestress en gekook. Mijn hongerpeil stijgt en ik ben de hele tijd ontwijkendgedrag aan het vertonen door te bladeren in kookboeken, de Allerhande of door op internet recepten te zoeken. Dit in combinatie met een nieuwe groententas zorgde voor vele nieuwe uitprobeersels. Hieronder enkele geslaagde receptjes. Driemaal raden wat er in de tas zat?!

Fetasalade met bleekselderij

- 50 g gemengde salade
- 2 tomaten
- 1/4 komkommer
- 5 stengels bleekselderij
- 80 g feta
- zwarte olijven
- 1 bosuitje
- olijfolie
- halve citroen
- 1 tl mosterd
- peper en zout

Maak in een sla kom een dressing van olijfolie, citroensap en mosterd. Snijd de bosui en bleekselderij in ringetjes en meng ze door de dressing. Snijd de tomaat, komkommer en feta in stukjes en voeg toe. Meng dan de olijven en sla erdoor heen en breng de salade op smaak met peper en zout.


Banaan uit de oven

- 1 banaan
- honing
- yoghurt

Verwarm de grill. Pel de banaan, snijd hem doormidden en leg hem op aluminiumfolie. Besprenkel er honing over heen en leg hem onder de grill. aal hem eruit als hij bruinig is en sist. Prak hem dan in een schaaltje en meng er yoghurt door heen. Simpel, maar o zo lekker!


Spaghetti met bleekselderijsaus

- 8 stengels bleekselderij
- handje walnoten
- handje zwarte olijven
- 1 el pesto
- spaghetti

Snijd de bleekselderij in plakjes. Verwarm olijfolie in een koekenpan en roerbak de bleekselderij. Verkruimel de walnoten over en bak dit zo'n 10 minuten. Kook intussen de spaghetti af en snijd de olijven in plakjes. Voeg dan de olijven en pesto toe aan de bleekselderij en bak dit nog zo'n 2 minuten mee. Serveer de bleekselderij over de spaghetti met geraspte kaas.

Coco Chanel et Igor Stravinsky

Of het werkelijkheid is, daar zijn ze nog niet uit, maar donderdag ging er wel een film over in première: de relatie tussen Coco Chanel en Igor Stravinsky. Uit bibliografiën is bekend dat de onafhankelijke Franse modeontwerpster Chanel de naar Parijs gevluchte Russische componist Stravinsky met zijn gezin voor enkele jaren in huis nam. De Nederlandse regisseur Jan Counen, die al lange tijd in Frankrijk werkt, maakte hier een film over.

De film begint in 1913 wanneer Chanel (Anna Mouglalis) net in rouw gedompeld is door de dood van haar minnaar, Boy. In het zwart gaat zij als gewoonlijk door het leven. In datzelfde jaar presenteert Stravinsky (Mads Mikkelsen) zijn nieuwe compositie, Le Sacre du Printemps. Chanel raakt hier als enige van onder de indruk, de rest van Frankrijk heeft geen enkele waardering voor het moderne stuk. Wanneer ze Stravinsky later op een feest ontmoet, besluit ze om hem te sponsoren. Door de Russische Revolutie is de componist gevlucht en verarmd. Ze biedt hem en zijn familie een plekje aan in haar woonhuis, vlak buiten Parijs. Vanaf moment een is het duidelijk dat dit niet zomaar goeddoen is, er is een chemie tussen de twee aanwezig. Langzaam ontwikkeld er een relatie, waarvande vrouw van Stravinsky (Yelena Morozova), ziek en wel, een bleke toeschouwer wordt.

Het verhaal spreekt niet aan. Beide hoofdkarakters zijn moeilijk en afstandelijk. Vervelend kun je ze zelfs noemen. Zo met zich zelf bezig, zo kwetsend tegenover de rest. Na het eerste half uur was ik Anna Mouglalis eindelijk gewend als Chanel, want in het begin dwaalde Audrey Tautou steeds door mijn hoofd. Deze Chanel is waarschijnlijk echter, een chique, stijlvolle, bitchy vrouw. De houding en het loopje van Mouglalis zijn pakkend en haar stem is zwaar en très Coco. Ook Mads Mikkelsen doet het goed als Stravinsky. Zijn egoïstische houding tegenover zijn familie komt duidelijk naar voren. Het verhaal is echter onwaarschijnlijk, op bepaalde plekken te dik aangezet en oppervlakkig.

Toch is Counen geslaagd, tenminste wanneer je het vanuit het perspectief van de hoofdrolspelers ziet. Chanel creëerde schoonheid, en ook Stravinsky was een artiest. Deze visuele en muzikale creaties komen zeer goed terug in de film. Vanaf begin tot einde is er grote aandacht besteed aan de enscenering. Tot in de details is het decor en daarmee gepaard de sfeer uitgewerkt. De letters zijn in stijl, het huis van Chanel is met alle verschillende kamers een plaatje en de filmhoeken werken mee aan een unieke ervaring. Het schematische, sobere en modernistische zit in elk shot verwerkt.

Ook Stravinsky en zijn muziek komen tot zijn recht. We beginnen met de indrukwekkende namaak van de eerste Le Sacre du Printemps. En langzamerhand zien we de muziek op zijn plaats vallen. De liefde met Chanel, zijn vrouw als beste criticus en zijn emoties die hij verwerkt in de muziek, worden allemaal goed weergegeven. Vooral wordt de toeschouwer steeds gewezen om emoties en muziek, emoties en kleding, emoties en kunst..

Nee, het verhaal is jammer en de personnages zijn niet toegankelijk. Toch is het een meesterwerk, met als grote troef de ontzettend mooie beelden.

Couscous met dadels

Wat zat er dit keer in de groentetas?? Dadels. Ik hou ontzettend van dadels. In tegenstelling tot mijn klasgenootjes smulde ik als van jongs af aan met mijn blonde krulletjes van dadels. Af en toe kocht mijn vader dadels en monchou en gingen we als toetje de dadels met de zachte roomkaas vullen. Watertandend keek ik naar deze handeling en elke seconde begon ik me meer te verheugen op dit lekkernij. Maar met dadels kan je zoveel meer. Zo leerde ik via een collegaatje de dadelflapjes met geitenkaas en lente-ui kennen. En vandaag bracht de groentetas mij een nieuw recept: couscous met dadels, pepers en feta. Lekker heet, zoet en zout tegelijk!


Recept

- 400 g couscous
- 2 eetlepels olijfolie
- 1 rode ui, fijngesnipperd
- 225 g jalapeñopepers
- 100 g dadels
- 500 ml kruidenbouillon (van tablet)
- 2 eetlepels honing
- 2 eetlepels boter
- 200 g fetakaas, verbrokkeld

Oven voorverwarmen op 200 °C. Couscous met olie, ui, helft van jalapeñopepers en helft van dadels in ingevette ovenschaal omscheppen. Bouillon verwarmen. Honing met boter in hete bouillon laten smelten en bouillonmengsel over couscous schenken. Op smaak brengen met zout en peper. Ovenschotel met aluminiumfolie afdekken en in midden van oven in 15 min. verwarmen. Folie verwijderen en feta erover strooien. Gerecht nog 5 min. in midden van oven laten garen. Uit oven nemen en met rest van dadels en jalapeñopepers bestrooien.

Spring, oh dearest spring

En opeens is het zover, het gras ruikt groen, de vogeltjes fluiten hard en overal ontpoppen de bloesembomen. Le printemps est arrivé! De temperaturen schieten op hoog, mensen kopen ijsjes, bouwvakkers zingen mee met Frans Bauer en zonnebrillen worden ontstoft. Helaas betekent het begin van de lente ook het einde van blok 3, waardoor studenten of in het park, maar toch vooral in hun kamertjes in de boeken duiken. Bij veel is er weinig motivatie over en die zul je dus zien slenteren en zien bruinen. De studiebollen zoals ik zitten echter opgesloten en zullen over twee weken pas het begin van de lente gaan vieren.

Vorig jaar, geïnspireerd door The memoires of a Geisha, heb ik vele foto's gemaakt van bloesembomen. Helaas - of eigenlijk heel goed - ben ik mijn camera dit weekend in Amsterdam vergeten. Dus nog een impressie van vorig jaar hieronder.

Volver

Al een hele tijd trok deze film mijn aandacht, Volver, een spaanse film van de regisseur Pedro Almodóvar. In februari was ook al zijn film Todo sobre mi madre op televisie te zien. Een film over een vrouw die haar zoon verliest, met een kleine rol voor Penélope Cruz als zwangere non. In Volver schittert zij in de hoofdrol.

Volver is een familiedrama. Het verhaal gaat over Raymunda (Penélope Cruz) die samen met haar dochter en man moeilijk kan rondkomen. Als haar man dan op merkwaardige wijze overlijdt, probeert Raymunda gewoon door te leven. Dit is echter lastig vanwege de leugens die ze moet ophangen om het verdwijnen van haar man te verbergen. Zelfs haar zuster Sole (Lola Dueñas) mag niks weten. Het wordt allemaal nog gecompliceerder als de dode moeder van Sole en Raymunda verschijnt. Sole neemt haar (Carmen Maura) in huis, maar verzwijgt dit tegenover haar zus. Het nichtje mag het echter wel weten. Houden de familiegeheimen stand??

Het verhaal spreekt in het begin moeilijk aan. Er zitten te veel lagen en geheimen in waardoor de kijker een wazige blik krijgt. Hoe meer de film echter vordert, hoe duidelijker alles wordt en hoe meer je in de film verdiept raakt. De dames trekken je..

Dit komt ook door het mooie rappe Spaans en de heerlijke Penélope Cruz. Ze speelt goed, als moeder, zakenvrouw, zeurende zus, bitch.. Alles komt samen in haar verfijnde gezicht en in haar mooie trekken. Ook Maura en Dueñas zijn goed gecast en zorgen voor een sterk verhaal.

Naast het acteerwerk is het vooral het decor dat de film goed maakt. Almodóvar heeft nog meer dan in zijn voorgaande films een enorm oog voor detail. De kleuren zijn gedurende de film ondanks de onthullingen steeds vrolijk en fel. Rood komt ontzettend veel voor in de film, van Sole's auto tot de vestjes van Raymunda. De scène waarin het keukenpapier bloed opzuigt kenmerkt de visuele kunst!

Ook is de enscenering mooi. Misschien komt het door mijn liefde voor Spanje sinds ik in Barcelona ben geweest, maar de huizen zijn vrolijk en zomers, de wegen met windmolens zijn indrukwekkend en de straten zijn heerlijk. Spanje op zijn best! Als laatste is de camerastand ook uitgedacht. Veel shots van boven, waarbij menigmaal de borsten van Cruz goed worden aangelicht. Het is een mooi spel met de camera: de windmolens, de trappen, de kamers die in elkaar overgaan, het verkeer..

De film is in het begin lastig te begrijpen en een beetje vreemd. Langzaam stelen de mooie beelden en de naargeestige rollen echter je hard. Familieproblemen zijn ondanks de heftigheid bekend voor iedereen en de mooi Penélope Cruz maakt zich helemaal waar als Almodóvar's muze!