Aan de keukentafel, onder het genot van een kop koffie, ontstaan bij ons thuis altijd de grootste discussies. Een alfa versus bèta battle, de discussie over 'groen' leven of het respecteren van religie. Het kopje koffie dat een pauzemomentje tijdens het studeren zou moeten betekenen, koelt dan langzaam af terwijl mijn huisgenoot me met zijn brute redenaties voor de zoveelste keer klem praat. Bijna nooit eindigt ons gesprek in een stilte van mijn kant, nee, altijd moet ik eraan geloven. Niettemin blijf ik het meestal met hem oneens. Gistermiddag viel ons koffiekwartiertje samen met een pleidooi van zijn kant over het verouderde schrijven, namelijk met pen en papier. Wederom verliet ik de keuken met een blijvend verschil van mening.
Volgens mijn lieftallige huisgenoot was schrijven met pen en papier niet meer essentieel en stond de universiteit met zijn schriftelijke tentamens de vooruitgang in de weg. Die grijze mannetjes die over ons lot praten en ons dit opleggen, werden in zijn ogen geleid door het gevoel "wij moesten het, dus jullie ook". In dit idee kan ik nog wel wat zien, maar toch ontstond er een blik vol onbegrip in mijn ogen. Pen en papier, dat hoort er toch gewoon bij?
Zelf schrijf ik kladblokken vol, begin ik altijd mijn papers met een opzetje op papier en geloof ik nog heilig in geschreven boodschappenlijstjes (nee die app van Albert Heijn voor je boodschappen vind ik echt de grootste onzin). Voor mij is het met de hand schrijven van grote waarde en ik sluit me dus helemaal aan bij de oude heren van de Universiteit die dit in stand willen houden. Progressie is het, de computer, maar het brengt een zekere afhankelijkheid met zich mee en ook een bepaalde kennisvermindering. Met een grammaticacontrole kan iedereen nette zinnen typen, terwijl als je sommige tentamenantwoorden leest, je schrikt van de foute d'tjes en t'tjes. Moet een universitaire student niet gewoon op papier zijn mening in goed Nederlands kunnen verkondigen? Is dat niet een algemene vaardigheid? Misschien ontbreekt die bij mijn huisgenoot, vandaar zijn opinie...
5 opmerkingen:
Is er echt een essentieel verschil dan? Is WAT je schrijft niet veel belangrijker dan HOE je het schrijft? En wat betreft spellingscontrole: daar kan ik als snelle schrijver alleen maar voor zijn. Spelling is immers ook maar een set regels, dus die kan de computer net zo goed voor me doen.
Oh en nog iets: ik ben nog nooit een aantekening kwijtgeraakt op mijn computer.
Dat is waar, maar in mijn ogen is schrijven op pen en papier een algemene vaardigheid die je moet kunnen. Spelling is in principe een set regels, maar we regels die bij het Nederlands horen en die je dus al helemaal als academische student zijnde, moet kennen. Je moet je eigenhandig kunnen uitdrukken en hierbij niet genoodzaakt zijn tot een computer, omdat je dit zelf niet meer behoorlijk kan.
Ik moet zeggen dat grammatica niet mijn sterkste punt is en mijn handschrift ook niet fraai is maar ik moet zeggen: schrijven op papier heeft iets.
Zelf onthoud ik dingen veel beter nadat ik ze opgeschreven heb. En stiekem heb ik altijd een gevoel van bewondering, zo van: 'vroeger schreef men ook dingen op steen en papyrus en die zijn bewaard gebleven. Wat een voorrecht om deze eeuwen oude traditie voort te zetten...
Tja, beetje te nostalgisch misschien...
Gisteren deed ik weer braaf mee met het Nationale Dictee (21 fouten!); kramp in mijn hand vanwege de ontwenning van het schrijven.
Als je het Nederlands niet goed genoeg beheerst om foutloos te schrijven, hoe kan je dan ooit een paper in het Engels schrijven, iets dat in de huidige academische wereld steeds meer vereist is?
En wat doe je als je computer crasht, zoals ons allemaal wel eens is overkomen?
Een reactie posten