Kerstmis: kerstliedjes, kerstbrood, kerstfilms, kerstkip, kerstdiner... Jawel, én de kerstgedachte.. Kerstmis is stiekem toch een wat beladen dag. Zoals mijn tante gisteren zei: "Met Kerst moet je altijd huilen." Zit misschien wat in, afgedwongen gezelligheid en door soort gedoe, hele familie samen, klinkende ruzie, en dat dan ook nog eens twee dagen lang... Toch was het gister bij ons thuis niet het geval. The Wizard of Oz, pasta en geen voorgerecht, en gewoon een hele hoop soesjes. Gemaakt uit broeder- en zusterliefde. Het resultaat mocht er wezen! 
Naoya Hatakeyama, ooit van gehoord? Hatakeyama is een van de grootste Japanse fotografen van dit moment. In 2002 besteedde het Huis van Marseille aandacht aan hem via een beknopte overzichtstentoonstelling van zijn werk. Deze winter is hij terug in het Amsterdamse grachtenpand met de tentoonstelling Natural Stories. De relatie tussen natuur en mens wordt hierin uitgelicht: vier zalen, vier series.
In de fotoserie Lime Hills toont Hatakeyama de kalksteengroeven uit het landschap van zijn jeugd. Ze zijn vredig en rustiek à la Caspar David Friedrich. In dezelfde zaal staat ook zijn fotoprojectie Blast. Wederom gebruikte Hatakeyama de groeven als onderwerp, dit maal projecteerde hij de serie foto's echter achter elkaar. Schokkerig zie je de groeven uit elkaar spatten. Bedremmeld raak je van dit natuur geweld. Wat een contrast!
Ik heb iets nieuws dat ik graag met jullie wil delen. Of naja, niet echt nieuw meer, maar wel voor het eerst op mijn blog: een muziekalbum. Een maand geleden kwam Spinvis, de eenkoppige band van Erik de Jong, na vier jaar met een nieuw album: Tot ziens, Justine Keller. Twaalf prachtige Nederlandstalige nummers. Poëzie op muziek zou je het kunnen noemen. Justine staat voor de eerste liefde, voor het ideaalbeeld. Prachtig! Het album staat nu weer even op luisterpaal. 
Het is een heugelijk moment, deze post. Al drie jaar lang typ ik stukjes op dit blog en vandaag is het tijd voor mijn 400e post. Met ruim 25.750 bezoeken mag ik me gelukkig prijzen. In het begin schreef ik voor een handjevol trouwe fans (lees: mijn moeder en tante, jawel), maar inmiddels heb ik er toch een hoop bij als ik de cijfers mag geloven. Zo'n 2000 viewers in maand maakt zo'n 65 per dag!! Dat zijn mijn moeder, mijn tante en nog zo'n 60 man. Ja, ik ben blij!
Barney’s Version is een verhaal over het roerige leven van een Joodse TV producer, Barney Panofsky (Paul Giamatti). Met drie mislukte huwelijken en een verdenking van moord op zijn beste vriend heeft hij op zijn oude dag aardig wat om op terug te blikken. Zittend aan de bar van zijn stamkroeg haalt hij herinneringen op.
Beginnend als een komedie die op het flauwe af is, ontwikkelt Barney’s Version zich subtiel tot een ontroerend drama. De karakters lijken in het begin allemaal door lust en alcohol te worden gedreven. Grappen zijn steeds weer onder de maat en joodse persiflages volgen elkaar op. Hoe verder het verhaal zich echter ontplooit, hoe serieuzer het wordt. Aan het eind van de ruim twee uur durende film heeft het lachen plaats gemaakt voor een traan hier en daar.
ps. Ja ook op ROAR E-Zine ben ik nu te vinden
Ik heb lang getwijfeld. Zal ik een recept voor pepernoten posten of iets anders? Het werd iets anders. Sinterklaas gaat dit jaar een beetje aan mij voorbij.. Eén keer heb ik me misselijk gegeten aan pepernoten afgelopen maand, tijdens een fijne vergadering, maar daarna heb ik ze eigenlijk niet meer aangeraakt. Ook geen chocoladeletters. En ook geen enkele keer Alles is Liefde…
Gisteren heb ik me wel even in de Sinterklaas sferen gestort. Een surprise gemaakt, een gedicht geschreven, en met een vriendinnetje Zwarte Piet gespeeld door de hele avond pepernoten te bakken. Heerlijk, die kruidige geuren die dan het huis vullen!! Maar goed, toch geen snoepgoed vandaag, maar een lekker voedzaam recept, namelijk gevulde paprika's. Ook die doen het huis geuren!
Recept
4 personen
Grill op hoogste stand voorverwarmen. Couscous met bouillon volgens gebruiksaanwijzing bereiden. Paprika's wassen, halveren en zaadlijsten verwijderen. Sjalotjes pellen en snipperen. Tomatenblokjes, couscous, sjalot en olijven door elkaar scheppen en over paprika's verdelen. Feta verkruimelen en over couscous verdelen. Paprika's in ingevette ovenschaal zetten en in 25 min. grillen.
Hoeveel titels heb je als regisseur op je naam staan, als je 102 jaar oud bent en nog steeds regisseert? In het geval van Manoel de Oliveira: 58 uitgebracht en twee in de maak. De Oliveira is de oudste actieve regisseur ter wereld. Hij maakte als jochie het ontstaan van de speelfilm mee en zag het medium langzaam uitgroeien tot een digitaal spektakel. Dit bewustzijn is terug te zien in zijn film ‘The Strange Case of Angelica’ (O Estranho Caso de Angélica).
“Die vreemde werkelijkheid. Was het slechts een hallucinatie of toch echt?” Deze vraag stelt de jonge fotograaf Isaac (Ricardo Trêpa) zich halverwege ‘The Strange Case of Angelica’. Zowel Isaac als de kijker wordt in dit magisch-realistisch drama aan het twijfelen gezet. Het begint allemaal op een regenachtige nacht. Een auto rijdt door een kronkelig straatje, een man stapt uit, hij is dringend op zoek naar een fotograaf. Isaac wordt aangewezen en moet onmiddellijk meekomen naar de villa van een rijke familie. Daar, beeldschoon opgebaard in een trouwjurk, ligt Angélica, de dochter des huizes. Isaac krijgt de opdracht portretfoto’s van het dode meisje te maken, maar wanneer hij dat wil doen, lijkt ze ineens heel even tot leven te komen. Isaac is verbouwereerd en kan de gebeurtenis niet meer loslaten. Hij raakt bezeten door Angélica.
Ik ben op dreef de laatste tijd. Het ene stukje volgt rap op het andere stukje. Films en filmpjes, recepten en ook tentoonstellingen vullen mijn tijd; een beetje studieontwijkendgedrag? Jawel.. Gisteren zag ik de kans om even op en neer te gaan naar Rotterdam (met de benodigde NS problemen natuurlijk). Mijn doel was het Nederlands Fotomuseum. Dit museum zit op de Kop van Zuid en ik was er nog nooit geweest. Een aanrader is het: groots, toegankelijk en met heerlijk Rotterdams personeel. De tentoonstelling Vieux Paris over het werk van fotograaf Eugène Atget is bovendien meer dan moeite waard!Address Is Approximate from The Theory on Vimeo.
Mobiele telefoontjes, facebook, twitter, chatprogramma’s: op dit moment kunnen we waar dan ook met elkaar communiceren. Je hoeft er de deur zeker niet voor uit. Alleen, maakt dit ons nu socialer of juist niet? De Argentijnse regisseur Gustavo Taretto laat de keerzijde van deze communicatiedrift zien met zijn film ‘Medianeras’. 
Naast mijn grote interesse voor koetjes en kalfjes - zoals op dit blog veel aan bod komt in de vorm van recensies over kunst, receptjes en hersenspinsels over de zin van het bestaan - reikt mijn aandacht ook naar andere dimensies. Natuur, sociale vraagstukken, maar met name politiek staan op mijn 'to know' lijstje. Deze maand ben ik goed bezig me te verdiepen: krantenpagina's worden zorgvuldig omgeslagen, de online nieuwssites worden aangeklikt en ook lees ik elke week de Groene Amsterdammer van A tot Z. Juist door me te focussen op al dat nieuws, stuitte ik echter op vele vraagtekens. Wat is nu het 'echte' nieuws? Wat is nu steeds het 'goede' verhaal? Wat gebeurt er eigenlijk met de media?
Verhit de olie en fruit de ui 3 min. Voeg de rijst toe en bak deze 2 min. mee totdat de korrels glanzen. Doe er een scheut bouillon bij en roer tot deze is opgenomen. Voeg dan weer een scheut toe. Herhaal tot de rijst beetgaar is, dit duurt ca. 15 min. Voeg de bieten en erwtjes toe. Verhit nog 5 min. tot de rijst gaar en smeuïg is. Meng van het vuur af de kaasblokjes door de risotto. Verdeel over 4 borden en bestrooi met de rucola.
What's next in photography? Dat is de vraag die het fotomuseum Foam zich dit jaar heeft gesteld in het kader van zijn tienjarige bestaan. Het is een onderzoek naar de toekomst van fotografie, maar ook natuurlijk naar de toekomst van het museum zelf. Als afsluitende tentoonstelling nodigde Foam vier gastcuratoren uit om antwoord te geven op deze vraag. Het leverde een variërende tentoonstelling op: vier mensen, vier visies, vier presentaties.
De indrukwekkendste ruimte volgt hierna: de fotohopen van Erik Kessels, van KesselsKramer. Zijn project heet 24hrs in photos. Hij deed dit letterlijk: 24 uur lang heeft hij de afbeeldingen die op internet werden geplaatst, geprint. Het resultaat is een ruimte vol fotobergen, confronterend ja. Allemaal snapshots uit levens die gepubliceerd zijn op het internet, toegankelijk voor heel de wereld. Werkelijk, waar zijn we mee bezig, is de vraag die de bergen uitlokken... "Images are dumped in space."
