Hollandse perentaart

Ik heb vakantie.. Herhaling: Ik heb vakantie!! Hoewel het gevoel er was sinds ik maandag de conclusie van mijn paper schreef, kan ik sinds gistermiddag overtuigend tegen mezelf zeggen dat het echt waar is. Even anderhalve week geen academische vaardigheden toepassen, geen moeilijke artikelen lezen en niet naar college. Omdat ik ook zonder studiewerk een vol programma met verplichtingen heb, is het voor mij pas vakantie wanneer ik een andere taal hoor, nieuwe dingen zie en niet twintig keer op een dag mijn mail kan checken. Op reis dus. Na het fiasco met aswolken en studieverenigingen, heb ik samen met een vriendinnetje besloten nog een poging richting Istanbul te doen. Dit maal geen vulkanen, geen sneeuwbuien en ik hoop geen andere problemen. Een week lang gaan we ons onderdompelen in de Hamam, in de moskee, de Bazaar, met köfte en muntthee, op zoek naar nieuwe avonturen. In tegenstelling tot wat mijn huisgenoot dacht, is het er niet warm op dit moment en kunnen we de slippertjes thuislaten. Slechts 3 tot 7 graden, miezer en nachtvorst voorspelt het weerbericht, maar alle kruiden, geuren en mensen zullen ons toch een exotisch gevoel geven. Of niet? Het schijnt dat Istanbul erg verwesterd is en dat mijn 1000-en-één-nacht fantasieën dus niet op zijn plaats zijn.

Down to earth, Europees, Nederlands, hier dus eerst nog maar een perentaart die nu in de keuken heerlijk geurt en zo op de fiets meegaat naar de laatste vergadering voordat de week rust begint.

Recept

12 stukken

- 200 g bloem
- 100 g witte basterdsuiker
- 50 g koude boter, in piepkleine blokjes
- 2 eieren
- 4 rijpe peren, geschild en ontpit
- 150 g amandelspijs
- 2 eetlepels amandelschaafsel

Verwarm de oven voor op 175 °C. Meng snel de bloem, basterdsuiker, boter en 1 ei (in een keukenmachine) tot een kruimelig deeg. Doe het over in een kom, kneed het tot een bal en wikkel die in huishoudfolie. Laat het minimaal 30 minuten rusten in de koelkast. Bestuif het werkvlak met bloem en rol het deeg uit tot een lap. Leg het deeg in de taartvorm en druk het goed aan langs de randen. Bedek het deeg met bakpapier en leg de steunvulling erop. Bak de bodem 15 minuten. Verwijder de steunvulling en het bakpapier. Snijd de peren in parten. Schep de amandelspijs om met het andere ei en bestrijk hiermee de lauwwarme bodem. Leg de partjes peer erop. Bestrooi met het amandelschaafsel. Bak de perentaart nog 10 minuten.

John Riddy

Op verzoek van mijn vader dan of opkomend talent, maar een professionele fotograaf die in zijn kringen aardig bekend is. Hij wordt ook wel One of the most distinctive voices in British contemporary photography en foto's doen volgens sommigen aan als meditaties van de individualiteit en als poëzie van de straat. Vooral dat laatste is sprekend, aangezien zijn werk voornamelijk bestaat uit straatbeelden. Op dit moment maakt zijn werk onderdeel uit van een expositie in het Tate Modern te Londen, maar ook exposeerde hij eerder in het Victoria & Albert, de Frith Street Gallery en in enkele vooraanstaande galleries in New York. Ook Nederland mag even van zijn werk proeven, tot 29 januari hangt een selectie van zijn Fuji-serie in de Amsterdamse Galerie Paul Andriesse.

Uiterlijke illusie

Uiterlijke illusie, het hele leven draait uiteindelijk om uiterlijke illusie heb ik op deze zondagavond in januari besloten. Hoe fijn ik het ook zou vinden om het tegendeel te beargumenteren, vandaag ben ik niet te overtuigen. Al sinds het moment dat ik gister door de drukke menigte op de Oude Gracht door probeerde te wringen om op tijd op een vergadering te komen, speelde de vraag omtrent materie in mijn hoog. De voorjaarssale is aangebroken, wat inhoud dat iedereen op een enorme koopdrift functioneert. De zwarte maandag is voorbij, mensen vergeten hun goede voornemens en de portemonnee is aangevuld. Kopen, eten, kopen, dat leidt het gemiddelde publiek die zaterdag. Geen oog is er voor de mooie werfpanden, de bruggetjes, het water en het feit dat er een matig zonnetje schijnt, nee, alle aandacht is gericht op goedkope H&M-truitjes die na drie wasbeurten vaal zijn en op het zoveelste paar hakken die 'nu toch wel heel anders zijn dan de andere zestien paar'.

Een grote materiële drang kenmerkt ons land, onze wereld. Van China tot Zuid-Afrika willen mensen kopen om zo hun uiterlijke verschijning te versterken en zich te profileren in de massa. Maar is het profileren als de hele wereld hetzelfde denkt en doet? Je zou eerder kunnen stellen dat het idee van 'erbij horen' de mens dit materiële verlangen oplegt. Als je geen Blackberry of een bontkraagje hebt hoor je er niet bij, vertelde mijn zusje stug aan de keukentafel. Nee, zij hoorde er dus niet bij. Dit overwogen te hebben, kunnen we concluderen dat er dus inderdaad een eenlijnige relatie is tussen onze consumptie en de uiterlijke illusie. Die illusie laat ons consumeren en dat consumeren bepaalt weer het algemene denkbeeld, de illusie. Ons dan maar neerleggen bij deze vicieuze cirkel?

Pastaschotel

Ik kan mezelf soms flink uitlachen; om wat ik denk, wat ik wil, maar vooral om wat ik doe. De laatste twee weken van het studieblok zijn aangebroken wat inhoudt dat we deadline na deadline hebben. In deze drukke dagen verandert de stress bij mij vaak in een ontzettend lage concentratieboog en leuk gerommel is het gevolg. Blogs lezen, foto's uitzoeken, toch maar de stofzuiger door mijn 6m2 halen en recepten uitzoeken. Gister, de dag voor een moeilijk frans tentamen, heb ik dus lekker Allerhandes lopen doorbladeren, boodschapjes gedaan en uiteindelijk zelf een pastaschotel bedacht en gemaakt. Hij was echt heerlijk, maar ik vrees dat mijn tentamenuitslag helaas niet in die buurt komt...

Recept

- 400 g pasta
- 500g verse spinazie
- 2 preien
- 2 groene paprika's
- 1 blik gepelde tomaten
- 200 g geitenkaas
- 1 ui
- 2 teentjes knoflook
- 1 bouillonblokje
- italiaanse kruiden
- olijfolie

Verwarm de oven voor op 180C. Snipper de ui en de knoflook en fruit ze in een grote pan in olijfolie. Snijd de prei en paprika klein en voeg die toe, was dan de spinazie en voeg die ook toe. Laat het geheel slinken en voeg dan de gepelde tomaten in stukjes toe, samen met een verkruimeld bouillonblokje, italiaanse kruiden en een snuf peper. Kook intussen de pasta halfgaar en giet die dan af. Verdeel de pasta over een ovenschaal, spreid de saus er over heen en verkruimel de geitenkaas er boven. Zet de ovenschaal zo'n 25 minuten in de oven. De schotel is klaar als de pasta gaar is en de geitenkaas mooi krokant.

No penny for them

No penny for them is de blog van Kristina, een Berlijnse die gepassioneerd is door fotografie, architectuur en kunst. Ze houdt van 'those small moments and the everyday. curious about what happens next' en doet dan ook haar best om dit vast te leggen. Deze serie uit haar album Berlin, berlin laat deze liefde duidelijk zien. Alledaagse dingetjes maar het fotograferen op en top waard. Het hoeft niet altijd anders, bijzonder of beter te zijn, is de les die we hieruit kunnen leren.

http://nopennyforthem.blogspot.com

Norwegian Wood

Wie Marukami's boeken kent, beseft misschien wel dat het een enorme opgave is om die goed en vooral helder te verfilmen. Marukami begint te schrijven en weet niet waar hij zal eindigen. Daardoor is van chronologie geen sprake en ik zijn taalgebruik belangrijker dan het verhaal. Norwegian Wood was zijn enige boek, volgens velen, die wel de potentie had om verfilmd te worden. Er zat meer verhaal in de gebruikelijk en een film zou meer zijn dan een gesprek en wat beelden. Regisseur Anh Hung Tran veranderde het boek in een script, zocht acteurs en begon.


Norwegian Wood gaat over Turu Watanabe (Kenichi Matsuyama), die terugblikt op zijn studentenleven in het Japan van de jaren 60. In zijn tienerjaren heeft hij een goede vriend, Kizuki, waarmee hij van alles onderneemt. Kizuki heeft een vriendinnetje, Naoko (Rinko Kikuchi) die er ook altijd bij is. Wanneer ze alle drie 17 zijn pleegt Kizuki zelfmoord en Watanabe besluit om naar Tokio te verhuizen. Hij heeft een nieuwe omgeving nodig. Op een dag komt hij Naoko echter tegen en ze vraagt hem of ze elke zondag kunnen gaan wandelen, dat doen ze en Watanabe gaat steeds meer van haar houden. Op haar twintigste verjaardag vraagt Naoko Watanabe om met haar naar bed te gaan, maar na die avond verdwijnt ze. Als ze weer contact met hem opneemt, blijkt ze in een psychiatrische inrichting te zitten om haar schuldgevoel rond Kizuki te overwinnen. Terwijl ze elkaar schrijven ontmoet Watanabe de excentrieke Midori (Kiki Mizuhara). Ook deze vrouw gaat veel voor Watanabe betekenen en uiteindelijk volgt de onmogelijke keuze tussen twee vrouwen.

Anh Hung Tran is een Koreaan, maar moest een Japanse verfilming maken. Dit heeft tot gevolg dat het een mooi esthetisch plaatje wordt, maar dat het verhaal niet uit de verf komt. Er wordt weinig aandacht besteed aan de gesprekken en bovendien komen de meeste gepolijst over. Ook is er hard in het boek geknipt om een duidelijk verhaal te krijgen. Dit heeft echter tot gevolg dat de rollen van Midori, Reiko (een vriendin van Naoko) en Nagasawa (een vriend van Watanabe) vervagen en dat ze overkomen als gestilleerde poppetjes. Dat is zonde aangezien Naoko wel heel veel tijd krijgt om zich te profileren en dit de film goed doet. Hierdoor wordt het gecompliceerde verhaal duidelijker. Voor Watanabe geld hetzelfde.


De beelden zijn dus wel schitterend. De natuur, de kleding, het interieur en Japan zelf worden zo in beeld gebracht dat het als een sprookje aandoet. Nostalgie wordt gecombineerd met melancholie en het hele verhaal krijgt iets onwerkelijks. Je wordt echter weer wakkergeschud met de overgangen die niet altijd subtiel zijn. Beelden verspringen van warm naar koud en de muziek houdt plotseling op. Het lijkt alsof Anh Hung Tran muziek verkoos boven taal. De meeste dialogen worden ondersteund door muziek en ook de verstilde beelden kunnen niet zonder.

De hele film is opeenvolging van mooie plaatjes waar Naoko en Watanabe met kwaliteit de hoofdrol in spelen. Het verhaal is af en toe wat kortzichtig en wordt al snel saai. Beeld, beeld, beeld en geen actie, plus dat de enige dialogen die er zijn om seks draaien, zorgt ervoor dat 133 te lang is. Helaas, ook het enige boek van Marukami met filmpotentie blijkt lastig te verfilmen.

The big city

Met Yann Tiersen in mijn oren sta ik op station Amsterdam Amstel. De muziek grijpt aan terwijl in de verte de metro komt aanglijden. Om me heen staan flats in de druilerigheid. Deuren open, deuren dicht, de metro rijdt verder met mij erin en gaat al snel ondergronds. Tegenover mij zitten twee arty studenten met grote brillen, een tekenkoker en een hip kapsel. Dit is het gevoel van the big city, ondergronds vervoerd worden van A naar B naar C en tegelijkertijd moderne mensen kijken. In alle metropolen ter wereld vervoert de metro enorme mensenmassa's, dag in, dag uit. In Amsterdam niet. Hier is nog altijd de fiets het favoriete vervoersmiddel waar iedereen in alle jaargetijden gebruik van maakt. Toch is de basis aanwezig, merkte ik die dag.

Enkele uren later stapte ik weer terug in de trein met als bestemming Ede-Wageningen, ofwel Ede. Met de bus moet je vanuit dit dubbele station nog twintig minuten rijden, wil je de borden Wageningen passeren. Ook hier zat de bus aardig vol: studenten, duidelijk technisch/natuur en niet erg arty, forenzen die na een dag op kantoor weer blij waren oud en vertrouwd thuis te komen en een jong stel met een baby. Man met gemillimeterd haar, diamantje in het oor, sneackers. Vrouw te dun, ordinair zwart bontkraagjasje, blauwe mascara en een ingevallen gezicht. Baby niet in zicht, wel gehoord. Bij elke stop begon de baby weer huilen en gingen man en vrouw direct daarop zacht ruzie maken. Bij de vrouw speelde de moedergevoelens op - je kan je baby toch niet laten huilen - en zij ging dus steeds met haar dunne pols onder het plastic om de baby te sussen. Man had duidelijk al enkele slapeloze nachten op rij achter zich en had er genoeg van: laten huilen en het stopt vanzelf wel. Natuurlijk zou deze situatie ook plaats kunnen vinden in de Amsterdamse metro, maar het totaal plaatje van 'normale' studenten, forenzen en dit ruziënde stel gaf me een 'buiten Randstad' gevoel. Het deed dorps aan, de manier waarop mensen naar elkaar keken, een oordeel velden en door gingen. In één dag had ik het stadse en het plattelandse gevoel opgedaan, misschien niet exact definieerbaar, duidelijk aanwezig. Nederland is klein.

Vladimir Kostromitsky

Zoals jullie misschien hebben gemerkt, is er een nieuwe drukke stroom van activiteiten in mijn leven gekomen, en ben ik 's avonds laat zo blij als ik mijn computer kan uitzetten, dat ik mijn blog een beetje verwaarloos. (Of misschien merken jullie het nu nog niet, maar binnenkort wel: dan is dit een waarschuwing). Toch is schrijven mijn liefde en mijn leven, mijn schatje dat me warm houdt in bed (jawel, als ik weer met mijn laptop in pyjama onder de dekens lig) en dus sleep ik mezelf nu weer naar dit rooie ding om iets Vladimir Kostromitsky. Bij zijn foto's komt mijn verlangen naar lente op en top naar voren en wordt mijn nieuwsgierigheid naar het Russische platteland met de Wolga-dallen terug.








Website: http://www.flickr.com/photos/vladimir_kos/

De eenzaamheid van de priemgetallen

Goede boeken evenaren met een verfilming is lastig, het gebeurt zo af en toe. Al helemaal met bestsellers heb je een probleem aangezien vele mensen het hebben gelezen en hun eigen beeld hebben gevormd. Als regisseur moet je zorgen dat ze hun eigen beeld willen laten vervangen door het jouwe en dat vergt een grote inperking van vrijheid. Regisseur Saverio Costanzo deed een poging met de verfilming van Giodarno’s ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’.

Het verhaal gaat over twee buitenbeentjes, Mattia en Alice. In beide levens gebeurt op vroege leeftijd iets ernstigs waardoor ze beide getraumatiseerd hun adolescentie ingaan. Ze sluiten zich min of meer af van de wereld en bewandelen eenzaam hun eigen weg, totdat ze elkaar op de middelbare school tegenkomen. Ze bouwen een band op, maar zijn net als tweeling-priemgetallen: veroordeeld tot elkaars nabijheid maar altijd gescheiden door één even getal. De afstand valt niet te overbruggen, eenzaamheid blijft hen achtervolgen.

Costanzo volgt het verhaal maar gooit de chronologie nog verder op z’n kop. Abrupte overgangen, flitsende gebeurtenissen vormen de basis van de film. Van 1984 springen we over naar 1991 en dan weer terug. Vooral het eerste uur zorgt dit voor chaos en blijft het wachten op structuur, die komt in de tweede helft wanneer we eindelijk een beetje het verhaal onder de knie krijgen.

De film beslaat een lange tijd, vanaf de kindertijd tot Mattia als autistisch wiskundige en Alice als fotografe met anorexia. Beide zijn zo getekend en karakteristiek dat het een opgave was om een passend plaatje aan acteurs te maken, maar Costanzo pakte het goed aan. Hij koos drie Mattia’s en drie Alice’s die qua uiterlijk niet heel erg overeenkomen, maar allemaal een bepaalde ongrijpbaarheid uitstralen. Vooral de twee volwassenen, Luca Marinelli als Mattia en Alba Rohrwacher als Alice, zijn overtuigend in hun stemmen, blikken en manier van bewegen.

Costanzo noemt zijn film een ‘romantisch horrorverhaal’ en daar kan me wel bij aansluiten. De melancholie die in het boek door de mooie textuele beschrijvingen werd opgewekt, is in de film verandert in een harde treurnis. De combinatie van de beelden, geluiden en het verhaal zorgen voor een diepe ellende en af en toe doet het denken aan goedkope horror: spiegelscherven waarmee je jezelf kan snijden, fletse lichtbronnen en steriele ruimtes. Toch zijn er ook zachtere beelden, erg artistiek neigend weliswaar, zoals een verkleedfeestje in vele tinten en ingezoomde gezichtstrekken.

Drama is het resultaat wat ook wel begrijpelijk is voor de lezers van het boek. Toch mist de film de verzachting die Giodarno met zijn beschrijfkunst geeft. Deze ellende is zo duidelijk in beeld gebracht en het esthetische perspectief is dermate treffend dat je er gewoon naar van wordt. Goed, maar te hard.

Hilda Grahnat

Al deze foto's zijn van Hilda Grahnat, een fotografie en design studente uit Mälmo, Zweden. Hoewel ze 23 lentes jong is en nog niet klaar met haar opleiding, worden haar foto's gekenmerkt door een bepaalde mate van professionaliteit. Met name de belichting en het kleurgebruik scheppen gevoelens en brengen een eenheid, en dus ook een eigen stijl, naar voren. Website: http://blog.grahnat.se/

Zonder en, en, en dit jaar

Menigmaal wordt mijn leven onderbroken met een momentje 'goede voornemens'. Dan zet ik even alles stop, pak ik een blaadje en schrijf ik op wat ik wil, en dan eigenlijk wat ik wil veranderen. Goede voornemens zijn namelijk niets anders dan veranderingen die je wilt doorvoeren op je leven. Stoppen met roken, stoppen met drinken, meer fruit eten, minder televisie kijken. Allemaal puntjes waarbij je je levensstijl wilt onderbreken. Is dat niet een beetje treurig?

Vol overtuiging zei ik dit jaar dus nee tegen deze traditie, zo'n kwartiertje voordat de champagne mocht knallen, "nee, mijn goede voornemen is geen goede voornemens te hebben dit jaar". Het moest eens afgelopen zijn met het maken van lijstjes wat beter kan. Alles wat moet veranderen duidt namelijk impliciet op de onvolmaaktheid en door daar steeds weer bij stil te staan, kom je eigenlijk geen stap verder. Niemand is namelijk volmaakt en jijzelf al helemaal niet! Je kan dus steeds maar weer proberen om het om te gooien, maar jezelf raak je nooit kwijt. Elke keer maar weer denken dat je nu écht je onzekerheid aan de kant gaat zetten en gewoon alles van de daken gaat schreeuwen, levert elke keer alleen maar weer een frustratie op dat het niet gelukt is. Natuurlijk zijn er dingen te veranderen, zo lukt het inderdaad mensen om te stoppen met roken. Moet je niet eerst objectief naar je wens kijken en afwegen of het niet slechts een utopische droom is?

Chocolade uit mijn leven bannen geef ik dit jaar dus maar een keer op. Ik hou van chocolade, chocolade houdt van mij, en ik ben wie ik ben. Ook het idee van zoveel meer sporten - én gezonder eten, én alleen biologisch koken, én meer cultureel doen, én vaker vrienden bellen, én minder achter een beeldscherm zitten, én minder aan school doen maar wel goede cijfers halen, én meer Frans lezen, maar ook Duits en Engels én - ook die ideeën schrijf ik maar een jaar niet op. Ik wil teveel en daardoor vergeet ik eigenlijk hoeveel ik al heb bereikt. Bovendien wordt het door het op te schrijven allemaal erg zwart op wit. Misschien moet ik echter toch een klein voornemen opschrijven, namelijk behouden wat ik heb. Tevredenheid lijkt me het enige hierop volgende resultaat!

Welkom nieuwigheid

Zo, daar ben ik weer. Een gelukkig nieuw jaar iedereen! Er is de laatste dagen heel wat gebeurd dat voor mij bepalend is voor dit jaar. Geen recapitulatie van het vorige jaar dat leidde naar heel veel nieuwe voornemens, nee, maar het overnemen van een functie in het hoofdbestuur van mijn natuurvereniging, de NJN. Al een paar jaar zit ik hier over te twijfelen en de twijfel moest een keer leiden tot een antwoord. Een 'ja' werd het waardoor afgelopen Congres omvloog met vergaderen, brainstormen en filmpje maken. Inmiddels ben ik alweer wat uitgerust, is het besef nog steeds niet aangetreden en mag ik me vandaag weer lekker op huiswerk storten en alvast wat NJN-mail gaan beantwoorden.. Hieronder het filmpje, gewoon omdat ik trots op ben!