Uiterlijke illusie

Uiterlijke illusie, het hele leven draait uiteindelijk om uiterlijke illusie heb ik op deze zondagavond in januari besloten. Hoe fijn ik het ook zou vinden om het tegendeel te beargumenteren, vandaag ben ik niet te overtuigen. Al sinds het moment dat ik gister door de drukke menigte op de Oude Gracht door probeerde te wringen om op tijd op een vergadering te komen, speelde de vraag omtrent materie in mijn hoog. De voorjaarssale is aangebroken, wat inhoud dat iedereen op een enorme koopdrift functioneert. De zwarte maandag is voorbij, mensen vergeten hun goede voornemens en de portemonnee is aangevuld. Kopen, eten, kopen, dat leidt het gemiddelde publiek die zaterdag. Geen oog is er voor de mooie werfpanden, de bruggetjes, het water en het feit dat er een matig zonnetje schijnt, nee, alle aandacht is gericht op goedkope H&M-truitjes die na drie wasbeurten vaal zijn en op het zoveelste paar hakken die 'nu toch wel heel anders zijn dan de andere zestien paar'.

Een grote materiële drang kenmerkt ons land, onze wereld. Van China tot Zuid-Afrika willen mensen kopen om zo hun uiterlijke verschijning te versterken en zich te profileren in de massa. Maar is het profileren als de hele wereld hetzelfde denkt en doet? Je zou eerder kunnen stellen dat het idee van 'erbij horen' de mens dit materiële verlangen oplegt. Als je geen Blackberry of een bontkraagje hebt hoor je er niet bij, vertelde mijn zusje stug aan de keukentafel. Nee, zij hoorde er dus niet bij. Dit overwogen te hebben, kunnen we concluderen dat er dus inderdaad een eenlijnige relatie is tussen onze consumptie en de uiterlijke illusie. Die illusie laat ons consumeren en dat consumeren bepaalt weer het algemene denkbeeld, de illusie. Ons dan maar neerleggen bij deze vicieuze cirkel?