Janine

Janine Jansen, dé violiste van Nederland, misschien wel van Europa. Jansen (1978) speelde al op jonge leeftijd de sterren van de hemel en won verschillende vioolconcoursen. Ze groeide groter en groter. Begin vorig jaar werd er zelfs een documentaire over haar gemaakt. Een schitterend portret dat overduidelijk de aanloop naar een inzinking toonde. Nog geen maand na de première stond het dan ook groots in de krant: "Janine Jansen, zwaar overwerkt". De anderhalf uur durende documentaire laat de druk, de perfectie en de muziek van Jansen zien.

"Muzikanten zijn saaie mensen", zo stelt een journalist die Jansen net heeft geïnterviewd. Saaie mensen die alleen leven om de muziek, niet echt interessant voor een documentaire zou je zeggen? Dat is Jansen echter wel. De documentaire toont de passie en de emotie van deze violiste als ze speelt. Ze beweegt met haar hele lichaam op de klanken die ze voorbrengt en je ziet haar er totaal in opgaan. Schitterend. Het hele orkest houdt van haar door haar bijzondere manier van werken. Ze is zo "puur als een kind", wordt gezegd.

Er is echter meer dan alleen het maken van muziek in het leven van een stermuzikant laat de documentaire zien, namelijk het verkopen van de muzikant. Een lifestyleblad, cd-opnames, interviews, handtekeningsessies.. Al die zaken horen erbij. "That's the price you pay", zegt dan ook de bevriende violist Julian Rachlin. Met name het gelijknamige blad Janine is een interessant proces. "Dit is Janine, dat is Janine" wordt er besproken door de marketingmanager en de uitgever. "Paul de Leeuw, Paul Witteman, die gadgets, de wandelvakantie; dat past bij Janine" wordt er bepaald. Het hele tijdschrift heeft als doel een illusie te scheppen over wat de violiste is en haar zo verder te laten groeien. Het is een marketingtool. "Vind je dat we je te veel uitbuiten?", vraagt de marketing manager op een gegeven moment als hij en de uitgever weer eens eindeloos Janine 'definiëren'.

Naast die drukte laat de documentaire ook de keerzijde van het muzikantenbestaan zien. Het succes van Jansen uit zich in de 200 concerten die ze gedurende een jaar speelt. Dit klinkt mooi, maar in beelden is het van het ene vliegtuig naar het andere, van de ene lege hotelkamer naar de andere. Bremen, Amsterdam, Berlijn, Australië, Boston. Overal geeft Jansen concerten, inclusief een jetlag. Na een uur documentaire begint het gekkenhuis goed door te dringen bij de kijker. Jansen doet te veel, er wordt te veel aan haar getrokken. Waar is het motto van haar eerste vioollerares in dit grote geheel? "Het gaat om muziek maken met elkaar, dat is het mooiste wat er is", zegt zei. En ja, daar zien we Janine door de jaren heen, spelend met familie en vrienden. De rust die er toen was, is ingewisseld voor succes. Een daverend succes, maar zoals wij nu weten met een inzinking tot gevolg. "Ik geef alleen maar, ik ontvang te weinig liefde en steun", zegt Jansen op het laatst. Ja, een portret dat meerdere zijdes van succes toont.