Paris

En, I'm off to Paris!! Vier dagen naar de stad van het licht, de stad waaraan ik mijn hart al menigmaal heb verloren. Mijn camera is mee, hopen dat het mooie taferelen zal opleveren. Voor in de tussentijd een collage van een mooie film over deze stad: Paris van Cedric Klapisch met Mélanie Laurent en Juliette Binoche. Ça me plaît beaucoup!!

Lauwwarme Linzensalade

Ik heb het druk.. Ja druk.. Afgelopen week stond in mijn planning paper schrijven en inleveren zodat ik deze week al vakantie zou hebben. Die poging is helaas mislukt. Met vierkante ogen zit ik achter mijn laptop: typen typen typen. Gelukkig begint er wat te komen. Inmiddels ben ik bij versie 4 en begin ik een beetje richting tevreden te gaan. Zielig ben ik echter absoluut niet. Dit weekend was ik nog even uitwaaien in Brussel en gisteren heb ik thee gedronken en heerlijk gekookt in Eindhoven. Met name de linzensalade was voor herhaling vatbaar. Met die smaken in mijn mond typ ik verder.


Recept

500 gram rode linzen
een bosje munt
een bosje koriander
een teentje knoflook
een halve cm gember
1 theelepel komijn
een groentebouillonblokje
2 limoenen
200 g feta
zout en peper

Kook de linzen in een pan met water en de bouillon in ongeveer 20 minuten gaar. Doe na 15 minuten koken het teentje knoflook, uitgeperst er bij, doe het stukje gember (ongeveer een halve centimeter lang) ook door de knoflookpers in de pan en voeg de komijn toe. Giet de linzen af als ze gaar zijn (in totaal ongeveer 25 minuten koken). Hak de koriander en munt grof en roer ze door de linzen. Breng op smaak met limoensap, zout en peper. Verkruimel voor serveren de feta erover. Heerlijk met naanbrood.

Bron: http://members.chello.nl/~hdoesema/salades.htm#linzensalademetmunt

Proud of...

Trots is een interessant sentiment. Het is fijn om trots te zijn, maar als je er in doorslaat, kan je al snel arrogant of zelfingenomen overkomen. Ook als je te weinig trots hebt, zit het niet goed. Dan waardeer je jezelf zo makkelijk onder dat je zoals de Engelsen zouden zeggen, pathetic bent. Ook niet fijn nee. Er tussen in, dat is het best.

Maar waar kan je nu goed trots op zijn? Dat is voor veel mensen toch een vraag. Op de heerlijke taart die je hebt gebakken? Ja dat is wel een optie. Of op de mooie voldoende die je voor je paper hebt gehaald? Ook dat kan. Waar ik echter het meest trots op kan worden, is als ik iets met mijn handen heb verricht. Niet het typen van een opdracht, maar echt iets met je handen, het liefst waar je ook een beetje vieze handen van krijgt. Mijn fiets is daar het uitgekiende onderwerp voor. Als echte student fiets ik overal naar toe op mijn oma-barrel. Door de regen, door de wind, naar school, naar het zwembad, zelfs zo nu en dan door de polder. Goed zorgen voor het ding doe ik echter niet. Dan prop ik hem weer ergens in een rek op het station, dan dump ik hem weer voor de universiteit in de chaos. Nee, lief en zorgzaam ben ik allerminst. Om die reden is er dus ook vaak iets mee mis en kan ik mijn mouwen weer zuchtend opstropen.

Gisteren was ik gehaast aan het racen om de trein te halen toen ik opeens 'pang' hoorde. Sjjjttssjjj.. En leeg was mijn band. Daar stond ik dan, in de miezer, met een afspraak, al aan de late kant. Gelukkig was het lot mij gunstig en kon ik na even lopen in de bus springen en haalde ik ook nog eens mijn geplande trein. Terug van de afspraak stond ik echter zonder fiets op Utrecht Centraal. De bus maar weer in en lopend met mijn lekke band naar huis. Zucht, niet fijn.. Eenmaal thuis ging ik op zoek naar mijn bandenplakset, mijn fietspomp en jawel mijn gereedschapskist. Je zou het niet zeggen, maar ik ben volledig uitgerust. Inmiddels was het droog en kon ik in een winters zonnetje aan de slag. Band eraf, gat gevonden, plak erop, pompen maar: in een oogwenk was mijn band geplakt. Toen kwam alleen het gevecht om de band terug te plaatsen, iets waar ik met mijn verfijnde computervingertjes geen held in ben. Na een kwartiertje sjorren werkte de band gelukkig mee!

Band plakken: ik heb er een hekel aan, maar ik kan er ook ontzettend trots van worden. Dank je papa, voor het altijd maar zeggen: doe dat nou maar zelf, dat moet je echt zelf kunnen!!

Kochetyga

Een Oekraïense ditmaal, Maryna Kochetyga. Toen ik haar foto's voor het eerst op iemands blog zag staan, vond ik er niet heel erg veel aan. De kleur is vrij flets en er zit weinig contrast in. Toen ik echter nogmaals ging kijken, bekroop me een heel ander gevoel. De foto's stralen iets van anonimiteit uit, iets van kwetsbaarheid. Doordat de gezichten van de meisjes niet goed zichtbaar zijn, weet je niet met wie je te maken hebt. En dan de wind in de foto's, stevige wind die de compositie bepaalt. Eenheid met de natuur straalt het uit. Mooi.

Cake on Sunday

Sunday morning, daar hou ik wel van. Op mijn perfecte zondag duurt de morgen tot een uurtje of vijf waarna de Sunday evening begint. De hele dag een beetje thuis rommelen met de vredigheid die een zondag kan brengen. Ook kan ik heel gelukkig worden van een rustige zondag waar alleen schoolboeken op de planning staan, zoals vandaag. Een ontbijtje, Billie Holiday en Aretha Franklin op de achtergrond, een pot thee, warme sokken en dan lezen en typen maar. Af en toe een rondje lopen, nogmaals de fluitketel laten fluiten en dan ter ontspanning een perentaart in elkaar draaien. Voor straks na het leren, bij nog meer thee. Jamjam!


Recept voor Perentaart

• 150 g roomboter
• 150 g fijne suiker
• 1 zakje vanillesuiker
• 200 g bloem
• 3 eieren
• 2 peren
• boter om in te vetten

Oven voorverwarmen op 200 °C . Boter en suiker in beslagkom met handmixer romig kloppen. Bloem erdoor mengen. Al mixend een voor een eieren toevoegen, tot smeuïg deeg ontstaat. Springvorm invetten, deeg over bodem uitstrijken. Peer schillen, in kwarten snijden en klokhuis verwijderen. Peerparten in lengte elk in 3 schijven snijden. Dunne peerpartjes in vorm van zon op deeg leggen: met smalle deel in het midden. Peer stevig aandrukken, zodat deeg hier en daar een beetje uitpuilt. Springvorm in midden van oven schuiven en flan in ca. 30 minuten goudbruin en gaar bakken. Springvorm uit oven nemen. Ovengrill voorverwarmen. 2-3 Eetlepels fijne kristalsuiker over taart strooien. Suikerlaagje in ca. 30 seconden onder hete ovengrill laten karameliseren. Perenflan lauwwarm of op kamertemperatuur serveren.

LØV

Modecampagnes kunnen mooie filmpjes opleveren, vooral als je van een beetje zoet houdt. En stiekem ben ik er wel zo eentje. Vanessa Bruno, een Franse ontwerpster, bracht een tijd geleden haar eigen luchtje op de markt, gepaard met een schitterend filmpje. Het is net een Scandinavisch sprookje en wanneer je het zo ziet, zou ik het niet per se een commerciële achtergrond toekennen. Alle credits gaan naar Stephanie Di Giusto, die het filmpje maakte, en Kate Bosworth, die de mooie schone erin is. LØV heet het, rara, wat zou dat betekenen?!

LØV from Vanessa Bruno on Vimeo.

The Iron Lady

Margret Thatcher was één van de eerste vrouwelijke premiers ter wereld. In de jaren tachtig voerde ze in Groot-Brittanië de ene na de andere bezuiniging door. Ze was gehaat en geliefd. In The Iron Lady toont regisseur Phyllida Lloyd een portret van deze sterke dame. Eén ding wordt zeker duidelijk tijdens de film: Thatcher was een vrouw die het aanzien van de geschiedenis veranderde.

The Iron Lady is bedoeld als een intiem portret van de oud-premier. De film laat twee kanten van Thatcher zien: enerzijds de ijzeren dame die ze was als politica, anderzijds de vrouw die net als elk ander mens ook heel kwetsbaar kon zijn. Lloyd toont dit door deze levensgeschiedenis vanuit een terugblik te vertellen. Als demente oude dame blikt Thatcher terug op haar leven. Het begin van haar carrière komt aan bod, nieuwsflitsen worden gebruikt om de rellen van de jaren tachtig te illustreren, en ook haar stevige pleidooien in het Lagerhuis worden getoond. De afwisseling in beelden gaat vlot waardoor de politieke context niet gaat vervelen. Met name de scènes waarin Thatcher’s carrière wordt getoond, zijn goed. Jong en fris verovert ze niet alleen politiek Brittanië, maar ook de kijker.

Verder lezen?

Dadel-walnotencake

Afgelopen weekend heb ik mijn bestuursjaar afgesloten. Een jaar lang heb ik me met veel plezier ingezet voor de NJN, een jongeren-natuurvereniging waar ik al sinds mijn 13e lid van ben. Vergaderen, emailtjes sturen, mensen bellen, dingen regelen, dingen doen: een jaar vliegt zo om als je aan het besturen bent. Van het ene naar het andere overleg ren je. Steeds weer bezig dingen van de grond te krijgen. Heel gezellig, super leerzaam, maar ook vermoeiend en hongerig makend. Dit jaar is er dus ook veel taart en thee in gegaan tijdens die overlegjes. Bij de laatste vergadering mocht dit natuurlijk niet ontbreken en om tevens haar verjaardag te vieren, maakte een van de nieuwe bestuursleden een heerlijke taart: dadel-walnotencake. Een aanrader! Met zulke taarten zal het nieuwe bestuur dit jaar wel overleven!



Recept

· 200 g ontpitte dadels, fijngehakt
· 30 g boter
· 1 tl zuiveringszout
· 250 ml kokend water
· 150 g lichtbruine ruwe rietsuiker
· 2 eieren
· 275 g bloem
· 2 tl bakpoeder
· 1½ tl gemengde kruiden
· snufje zout
· 125 g walnoten, fijngehakt

Doe de fijngehakte dadels samen met de boter en het zuiveringszout in een kom. Giet er kokend water over en roer tot de boter is gesmolten. Zet opzij om af te koelen. Verwarm de oven voor op 180 °C. Vet een ronde cakevorm met een diameter van 18 cm in en bedek de bodem met bakpapier. Doe de suiker en de eieren in een grote kom en klop ze goed door elkaar. Voeg het afgekoelde dadelmengsel toe en zeef er de bloem, het bakpoeder, de gemengde kruiden en het zout boven. Voeg de walnoten toe en roer tot alles goed is gemengd. Giet het mengsel in de bakvorm en strijk het glad. Bak de cake tot hij goed is gerezen, mooi bruin is en een vleespen die u in het midden steekt, er schoon weer uit komt. Dit duurt ongeveer 1-1¼ uur. Leg de cake op een rooster en laat hem afkoelen. Als u hem inpakt in folie of in een luchtdichte doos bewaart, is hij tot 5 dagen houdbaar.

Van: http://allrecipes.nl/recept/3387/dadel-walnotencake.aspx

Wat een wereldje

Het recensentenbestaan, wat een wereldje. Zit je daar om tien uur in de morgen, in het filmhuis. De een na de ander druppelt langzaam binnen, handen worden geschud, persmappen worden uitgedeeld. Aan een van de tafels zit een oud politica met haar moeder koffie te drinken. "Hee hoe gaat het? Jij ook hier", komt een andere hooggehakte dame haar begroeten. "Mag ik aanschuiven? Oh waar je hier ergens kan lunchen. Nou daar, maar alleen als je de tijd hebt, want ze zijn wat traag, of anders daar, maar neem vooral niet het broodje carpaccio.." Met een bedenkelijk gezicht neemt ze snel een slokje van haar muntthee. "Oh mijn vakantie? Ja géwéldíg!!" gaat ze vervolgens enthousiast lachend door.

Snel onder het genot van een bakje cafeïne met biologische, magere melk leest een deel van de recensenten de persmap nog vlug door. Pen erbij en strepen maar. Wat zal ik zo meteen als extraatje voor de lezer schrijven? Een alineaatje over de verloren dochter, over de zeven karaats trouwring of toch over de benefiet voorstelling? Op de achtergrond speelt Agnes Obel rustig door. Een vredige atmosfeer probeert ze te bewerkstelligen. Samen met de joviale zoenen en lachjes die worden uitgewisseld tussen de een en de ander.

Mannetjes en vrouwtjes zijn het, die recensenten, zittend in het morgenlicht, wachtend tot de zaaldeuren open gaan. Het is een wereldje van ons kent ons. Allemaal gaan ze zo naar boven, de filmzaal in. Dan gaan ze anderhalf uur naar het werk van enorme groep mensen kijken om het vervolgens te analyseren, te beoordelen, te bekritiseren. Vanmiddag achter de computer komt er dan een oordeel uit. Mooi decor, minder goed acteerwerk, vreselijke muziek... En dan morgenochtend, wanneer de ochtendkrant is verspreid bij half Nederland, slaat men de krant open en leest het stuk. Het eenmans oordeel.. Wat een mannetjes, wat een vrouwtjes, die recensenten..

Joel Sternfeld

Na het Joods Historisch Museum toont ook Foam dit voorjaar de beginnende kleurenfotografie. Met ruim honderd foto's geeft het museum een overzicht van het werk van Joel Sternfeld. Sternfeld was één van de Amerikaanse pioniers op het gebied van kleurfotografie. In de jaren zeventig zorgde hij samen met William Eggleston en Stephen Shore dat kleurfotografie van reclame en mode doorgroeide naar een artistiek medium. Verschillende series van zijn werk worden getoond.

Sternfeld fotografeerde met name de Amerikaanse maatschappij. Bijna al zijn foto's worden gekenmerkt door een menselijk tafereel. Passanten op straat, mensen voor hun huis.. Sternfeld was een echte streetphotographer. Met zijn kleine camera ging hij op pad en klikte bij alles wat hij de moeite waard vond. Grappig is dat Sternfeld een bijna absurdistische kijk heeft op zijn Amerika. Bijna elke foto bevat iets cynisch, iets spottends. Bekend is bijvoorbeeld de foto waarbij een brandweervrouw pompoenen bij een kraampje bekijkt, terwijl achter haar een huis af fikt. Ook mooi is de foto waarbij een vrouw in sari aan het tanken is. Lichtelijk absurd is het beeld dat Sternfeld schetst...

Ook legde de pionier landschappen vast, althans op zijn manier. In de jaren negentig reisde hij met een camera langs huizen en woongemeenschappen en nam hier foto's van. Deze foto's zijn groter, maar tonen nog steeds de duidelijke interesse van Sternfeld voor de mens. Misschien zien we niet altijd levende wezens op de foto's, wel ademt elk exemplaar een menselijke sfeer uit. Natuur oogt natuurlijk maar heeft altijd invloed van de mens op zich gehad.

Sternfeld's foto's zijn leuk, ja gewoon leuk. Ze tonen het Amerika van vroeger. Het gebruik van kleur maakte hem in zijn eigen tijd een ontdekker. Nu is het normaal dat onze kiekjes in kleur zijn en zijn we juist vaker gecharmeerd van zwart-wit fotografie. Toch is ook Sternfeld's kleurgebruik interessant voor ons. Op subtiele wijze weet hij ook hiermee te spelen: groene schoenen bij een groen huis, een rode vloer en een rood pakje, net uitspringende kleerkleuren. Hoewel meer dan honderd foto's overdadig is, zijn er redelijk wat de moeite waard!

Tinker tailor soldier spy

De Europese cinema heeft weer een pareltje afgeleverd: Tinker tailor soldier spy, een verfilming van het gelijknamige boek van John le Carré. De Zweedse regisseur Tomas Alfredson stortte zich op het boek en deed een poging de televisieserie die er eerder van was gemaakt, te evenaren. Het is hem aardig gelukt. Van A tot Z houdt de film je in spanning!

Tinker tailor soldier spy speelt zich af in de Koude Oorlog. Rusland, Amerika en ook Groot-Brittanië hebben overal ter wereld spionnen zitten. Mensen worden gevolgd, rapporten worden opgemaakt en vertrouwen is een heikele kwestie. Ook binnen het Britse spionnennetwerk. Na een mislukte actie in Boedapest staan ieders voelsprieten op scherp. Er is een mol in hun midden, iemand die samenwerkt met de Russen. De net ontslagen spion George Smiley (Gary Oldman) wordt op de zaak gezet. Hij moet gaan uitzoeken wie in het team een dubbelrol speelt. Hoe gaat hij te werk? Hoe achterhaalt hij wie van zijn ex-collega's de mol is zonder zelf in een kuil te vallen?

Alfredson zet op alle vlakken een prachtige thriller neer. Oldman speelt de sterren van de hemel en ook zijn hulp Peter (Benedict Cumberbatch) is in zijn element. Hun blikken zijn enerzijds glad gestreken zoals een spion betaamt, anderzijds vol emotie. De vijf verdachte spionnen, gespeeld door Colin Firth, Ciarán Hinds, David Dencik, Toby Jones en Mark Strong, zijn ook overtuigend. Zijn ze nu goed of zijn ze nu slecht? Het is moeilijk vast te stellen. Tot slot is er een kleine rol voor William Haddock, als buitenbeentje in de schoolklas waar een van de spionnen les aangeeft. Ontroerend is het dikke jochie met zijn bril. Tranen lopen je in de ogen...

Hoewel Alfredson nauwelijks iets uitlegt in de film, is het verhaal helemaal helder. De vele conversaties tussen de spionnen zijn slechts illustratie. Suggestiviteit zorgt voor het verhaal. Wat meehelpt, zijn de beelden. Die spreken voor zich door het schitterende camerawerk. De hele film is in pastel en door afwisselend detail- en overzichtshots te gebruiken, weet Alfredson te boeien. De montage is vlug, maar de overgangen zijn goed. Alles staat in dienst voor de spanning. Ook de muziek, gecomponeerd door Alberto Iglesias. Van het begin tot het einde laten de oude grijsharige spionnen je mee beven. Het is helemaal geen rennend bestaan dat ze hebben. Veel kantoorwerk met paperassen vult hun dagen. Toch heerst er altijd spanning. Wie is goed, wie is fout, en wie is te vertrouwen?

Grenzeloze generatie

Het is 2012. Een nieuw jaar, vol met nieuwe voornemens? Bij mij niet echt. Meestal ben ik van de lijstjes vol dingen die ik anders wil aanpakken komend jaar. Schema's, planningen, afspraken met mezelf.. Het is een typische werkwijze die veel van mijn generatiegenootjes kennen. Een prestatiebewuste levenshouding. Alles is mogelijk, dus ik 'moet' alles doen, is het idee erachter. Tegelijkertijd is er echter ook altijd het besef dat eigenlijk niks mogelijk is. Menig vriendinnetje heb ik al in een dal zien vallen en zelf zit ik er ook regelmatig dicht bij in de buurt..

De laatste jaren wordt er veel onderzoek gedaan naar de generatie twintigers van nu. Vele namen zijn deze generatie al toegekend, van strawberry generatie tot generatie niks. Kenmerkend aan jongeren van nu is volgens velen de prestatiedrang, het gebrek aan richting en de keuzestrijd. Jezelf neerzetten is het doel. De burn-out onder twintigers is de bijkomstige nieuwe tendens. De Volkskrant publiceerde er laatst nog een mooi artikel over. Ook de VPRO is weer aan de slag gegaan met dit thema. Na de intrigerende HollandDoc Alles wat wij wilden is er nu de documentaire BV IK. Aan het woord komen succesvolle jongeren die in de twintig zijn en met hun bedrijfjes de wereld veroveren. Ook is er echter studente Roos van Ees die precies mijn ambities en angsten weet te verwoorden. De concurentiestrijd die wordt getoond gaat mij te ver, maar tegelijkertijd ben ook ik ambitieus... Ik 'moet' veel, maar wat wil ik eigenlijk? Het is de quarterlife crisis waar ik last van heb: bang om te falen en dus het maximale uit mijn leven willen halen, maar ook zo niet gelukkig zijn... Treffend, zeer treffend..