Proud of...

Trots is een interessant sentiment. Het is fijn om trots te zijn, maar als je er in doorslaat, kan je al snel arrogant of zelfingenomen overkomen. Ook als je te weinig trots hebt, zit het niet goed. Dan waardeer je jezelf zo makkelijk onder dat je zoals de Engelsen zouden zeggen, pathetic bent. Ook niet fijn nee. Er tussen in, dat is het best.

Maar waar kan je nu goed trots op zijn? Dat is voor veel mensen toch een vraag. Op de heerlijke taart die je hebt gebakken? Ja dat is wel een optie. Of op de mooie voldoende die je voor je paper hebt gehaald? Ook dat kan. Waar ik echter het meest trots op kan worden, is als ik iets met mijn handen heb verricht. Niet het typen van een opdracht, maar echt iets met je handen, het liefst waar je ook een beetje vieze handen van krijgt. Mijn fiets is daar het uitgekiende onderwerp voor. Als echte student fiets ik overal naar toe op mijn oma-barrel. Door de regen, door de wind, naar school, naar het zwembad, zelfs zo nu en dan door de polder. Goed zorgen voor het ding doe ik echter niet. Dan prop ik hem weer ergens in een rek op het station, dan dump ik hem weer voor de universiteit in de chaos. Nee, lief en zorgzaam ben ik allerminst. Om die reden is er dus ook vaak iets mee mis en kan ik mijn mouwen weer zuchtend opstropen.

Gisteren was ik gehaast aan het racen om de trein te halen toen ik opeens 'pang' hoorde. Sjjjttssjjj.. En leeg was mijn band. Daar stond ik dan, in de miezer, met een afspraak, al aan de late kant. Gelukkig was het lot mij gunstig en kon ik na even lopen in de bus springen en haalde ik ook nog eens mijn geplande trein. Terug van de afspraak stond ik echter zonder fiets op Utrecht Centraal. De bus maar weer in en lopend met mijn lekke band naar huis. Zucht, niet fijn.. Eenmaal thuis ging ik op zoek naar mijn bandenplakset, mijn fietspomp en jawel mijn gereedschapskist. Je zou het niet zeggen, maar ik ben volledig uitgerust. Inmiddels was het droog en kon ik in een winters zonnetje aan de slag. Band eraf, gat gevonden, plak erop, pompen maar: in een oogwenk was mijn band geplakt. Toen kwam alleen het gevecht om de band terug te plaatsen, iets waar ik met mijn verfijnde computervingertjes geen held in ben. Na een kwartiertje sjorren werkte de band gelukkig mee!

Band plakken: ik heb er een hekel aan, maar ik kan er ook ontzettend trots van worden. Dank je papa, voor het altijd maar zeggen: doe dat nou maar zelf, dat moet je echt zelf kunnen!!