Tinker tailor soldier spy

De Europese cinema heeft weer een pareltje afgeleverd: Tinker tailor soldier spy, een verfilming van het gelijknamige boek van John le Carré. De Zweedse regisseur Tomas Alfredson stortte zich op het boek en deed een poging de televisieserie die er eerder van was gemaakt, te evenaren. Het is hem aardig gelukt. Van A tot Z houdt de film je in spanning!

Tinker tailor soldier spy speelt zich af in de Koude Oorlog. Rusland, Amerika en ook Groot-Brittanië hebben overal ter wereld spionnen zitten. Mensen worden gevolgd, rapporten worden opgemaakt en vertrouwen is een heikele kwestie. Ook binnen het Britse spionnennetwerk. Na een mislukte actie in Boedapest staan ieders voelsprieten op scherp. Er is een mol in hun midden, iemand die samenwerkt met de Russen. De net ontslagen spion George Smiley (Gary Oldman) wordt op de zaak gezet. Hij moet gaan uitzoeken wie in het team een dubbelrol speelt. Hoe gaat hij te werk? Hoe achterhaalt hij wie van zijn ex-collega's de mol is zonder zelf in een kuil te vallen?

Alfredson zet op alle vlakken een prachtige thriller neer. Oldman speelt de sterren van de hemel en ook zijn hulp Peter (Benedict Cumberbatch) is in zijn element. Hun blikken zijn enerzijds glad gestreken zoals een spion betaamt, anderzijds vol emotie. De vijf verdachte spionnen, gespeeld door Colin Firth, Ciarán Hinds, David Dencik, Toby Jones en Mark Strong, zijn ook overtuigend. Zijn ze nu goed of zijn ze nu slecht? Het is moeilijk vast te stellen. Tot slot is er een kleine rol voor William Haddock, als buitenbeentje in de schoolklas waar een van de spionnen les aangeeft. Ontroerend is het dikke jochie met zijn bril. Tranen lopen je in de ogen...

Hoewel Alfredson nauwelijks iets uitlegt in de film, is het verhaal helemaal helder. De vele conversaties tussen de spionnen zijn slechts illustratie. Suggestiviteit zorgt voor het verhaal. Wat meehelpt, zijn de beelden. Die spreken voor zich door het schitterende camerawerk. De hele film is in pastel en door afwisselend detail- en overzichtshots te gebruiken, weet Alfredson te boeien. De montage is vlug, maar de overgangen zijn goed. Alles staat in dienst voor de spanning. Ook de muziek, gecomponeerd door Alberto Iglesias. Van het begin tot het einde laten de oude grijsharige spionnen je mee beven. Het is helemaal geen rennend bestaan dat ze hebben. Veel kantoorwerk met paperassen vult hun dagen. Toch heerst er altijd spanning. Wie is goed, wie is fout, en wie is te vertrouwen?