L'écume des jours

Van tijd tot tijd levert de Franse cinema pareltjes af. In 2001 trok ze volle zalen met het schattige, en volgens velen, typisch Franse meisje Amélie. De film werd de doorbraak van de inmiddels overal geliefde Audrey Tautou. Vorig jaar scoorde Frankrijk weer een enorme hit met het komisch drama Intouchables. Een gehandicapte en zijn verzorger lieten menig traan vloeien. Ook voor dit jaar stond er zo’n publiekstrekker op het programma: L’écume des jours. Helaas verliest deze film zich in onnodige gekkigheid.

Eén film met Audrey Tautou, Omar Sy en Roman Duris, drie grote namen in de Franse filmwereld. Helaas, de eerste les die we leren van L’écume des jours, is dat drie geliefde acteurs nog geen succesverhaal hoeft te betekenen. In deze nieuwste film van regisseur Michel Gondry, bekend van onder meer de Eternal Sunshine of the Spotless Mind waarvoor hij een Oscar won, stellen ze alle drie teleur. Het acteren is kunstmatig en een echte klik tussen de sterren mist. Ze blijven steken in oppervlakkige personages waardoor ook het verhaal zijn diepgang verliest.

De film is een simpel, treurig liefdesverhaal. Colin (Romain Duris) heeft een goed leventje, hij is van alle gemakken voorzien. Samen met zijn vriend Chick (Gad Elmaleh) nuttigt hij dagelijks een heerlijk drie-gangenmaal, klaargemaakt door zijn vrolijke en goeddansende kok Nicolas (Omar Sy). Op een dag nodigt Chick Colin uit om hem te vergezellen naar een feest. Daar zet Colin zijn eerste stap in de liefde. Hij benadert de mooie Chloé (Audrey Tautou) waarmee hij binnen de kortste keren trouwt. Helaas is het lot hen niet gunstig gezind. Chloé blijkt een zeldzame longziekte te hebben: er groeit een bloem in haar longen. Langzaam verandert hun leven vol rozengeur en maneschijn in een donkere, naargeestige dictatuur.

L'écume des jours is gebaseerd op het gelijknamige boek van Boris Vian. Het oorspronkelijke werk is een fantasierijke kritiek op de maatschappij. Metaforen zoals het personage van de grote filosoof Jean-Sol Partre (anagram voor Jean-Paul Sartre) waar Chick een fanatieke volgeling van is, illustreren Vians standpunt op het heden. Gondry kiest echter voor een overdreven surrealistische uitvoering met veel spektakel. In Eternal Sunshine of the Spotless Mind nam hij het publiek al mee in een wereld waarvoor enige fantasie vereist was, deze keer wordt nog meer verwacht. Het huis waar Colin in woont is niet gewoon, zijn wereld evenmin. 

Met veel trucage probeert Gondry zijn boodschap over te brengen. Het tegendeel is echter het gevolg. Met benen als spaghettislierten dansen de personages. Wanneer ze elkaar de hand schudden, tolt deze om en om als een jojo. Bij al deze effecten vraag je je af waarom. Wat voegt dit toe? Hoewel de film genoeg effecten heeft om het publiek bezig te houden en een visueel spektakel is voor het oog, drijft Gondry weg van de boodschap van het verhaal. De gekkigheid eist zijn tol.