Ja, "La Môme" is de film over het leven van Edith Piaf, met Marion Cotillard als de bekende franse chansonnière. Voor deze rol kreeg zij een Golden Globe en een Oscar. Terecht, want ze speelt heel overtuigend de vreemde Edith die ondanks haar extreme nerveusiteit op het podium uitgroeid tot de ster in Frankrijk en de rest van de wereld.
De film begint chaotisch. Hak op de tak volgen de scènes over haar jeugd: het leven op straat met haar moeder, in het bordeel bij haar oma, met haar vader in het circus, dan weer op straat. Dit afgewisseld met beelden van Piaf op latere leeftijd zorgt voor een moeilijk te volgen verhaal. De film laat je niet toe om de personages van toen en nu te koppelen en de verbanden zijn nog helemaal niet helder. Langzamerhand leren we la môme echter kennen en beginnen we haar leven te kennen. Op die manier wordt haar muziek ook veel duidelijker en beginnen we haar onsympathieke gedrag op latere leeftijd te begrijpen.
Het is een donkere film, qua beeld maar ook qua verhaal. Ondanks haar latere roem was het leven van Piaf van begin tot einde moeilijk. Ze begon als straatsloebertje (heel mooi met Manon Chevallier en Pauline Burlet) en groeit uit door aan de morfine en drank verslingerde vrouw. De liefde van haar leven, bokser Marcel, wordt nooit van haar en overlijd door een vliegtuigcrash. De vrouw met de rode lippen en getekende wenkbrouwen verandert in een zielig wrak, later trouwt ze nog wel twee keer.
Het beeld is dus ook donker: nachtclubs, regenachtige straten. Dit is jammer, op ons laptopje kon je daardoor sommige details helemaal niet goed zien.
Heel mooi hebben ze haar muziek in beeld gebracht. Het eerste officiele concert van Edith Piaf zien we, maar horen we niet. We zien Cotillard zingen maar het enige wat we horen in pianomuziek, geen tekst. Wel zien we de mensen veranderen, hun emoties komen naar boven door het fantastische stemgeluid van het 1.42 m (!) lange dametje in een zwarte jurk. Na haar laatste chanson betreedt de kijker de film weer door het applaus te horen. Incroyable!
Ook de scène met Edith en Marcel in een taxi in New York is schitterend. Vijf seconde zien we hen gelukkig zitten met mooi lichtwerk. Steeds van een andere kant wordt het stel belicht en hun geluk straalt eraf. Dit was een van haar gelukkigste momenten.
De film begint chaotisch. Hak op de tak volgen de scènes over haar jeugd: het leven op straat met haar moeder, in het bordeel bij haar oma, met haar vader in het circus, dan weer op straat. Dit afgewisseld met beelden van Piaf op latere leeftijd zorgt voor een moeilijk te volgen verhaal. De film laat je niet toe om de personages van toen en nu te koppelen en de verbanden zijn nog helemaal niet helder. Langzamerhand leren we la môme echter kennen en beginnen we haar leven te kennen. Op die manier wordt haar muziek ook veel duidelijker en beginnen we haar onsympathieke gedrag op latere leeftijd te begrijpen.
Het beeld is dus ook donker: nachtclubs, regenachtige straten. Dit is jammer, op ons laptopje kon je daardoor sommige details helemaal niet goed zien.
Heel mooi hebben ze haar muziek in beeld gebracht. Het eerste officiele concert van Edith Piaf zien we, maar horen we niet. We zien Cotillard zingen maar het enige wat we horen in pianomuziek, geen tekst. Wel zien we de mensen veranderen, hun emoties komen naar boven door het fantastische stemgeluid van het 1.42 m (!) lange dametje in een zwarte jurk. Na haar laatste chanson betreedt de kijker de film weer door het applaus te horen. Incroyable!
Ook de scène met Edith en Marcel in een taxi in New York is schitterend. Vijf seconde zien we hen gelukkig zitten met mooi lichtwerk. Steeds van een andere kant wordt het stel belicht en hun geluk straalt eraf. Dit was een van haar gelukkigste momenten.
En dan het einde van de film. "La Môme" vertelt het hele levensverhaal van Edith Piaf, van al die gebeurtenissen in haar jeugd tot haar einde (ze sterft op 47 jarige leeftijd aan kanker). De laatste scènes van de film zitten net als het begin weer vol flashbacks. Dit maakt het weer een beetje verwarrend allemaal. We zien haar weer als twintigjarige, als veertigjarige en tijdens haar laatste concert. Niet haar laatste adem is de laatse scène, maar haar laatste concert in Olympia waar ze vol overtuiging "je ne regrette rien" zingt. Superbe!
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est egal
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié
La Môme (2007)
Regisseur: Olivier Dahan
Met o.a. Marion Cotillard, Sylvie Testud, Pascal Greggory, Emmanuelle Seigner en Gerard Dépardieu
In Nederland is de film uitgebracht onder de titel "La vie en rose"
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
Ni le bien, qu'on m'a fait
Ni le mal, tout ça m'est egal
Non, rien de rien
Non, je ne regrette rien
C'est payé, balayé, oublié
Je me fous du passé
La Môme (2007)
Regisseur: Olivier Dahan
Met o.a. Marion Cotillard, Sylvie Testud, Pascal Greggory, Emmanuelle Seigner en Gerard Dépardieu
In Nederland is de film uitgebracht onder de titel "La vie en rose"
1 opmerking:
Ik zou wel willen weten waarom ze, vooral als 20-jarige (welke actrice was dat), zo spastisch bewoog.
Zenuwen zoals we denken of toch iets neurologisch?
Een reactie posten