Kikkerdril

Na al die Nederlandse films die ik de laatste dagen heb gezien, moet ik toch bekennen dat ik er niet helemaal fan van ben. Er zitten goede scènes en fantastische acteurs tussen, maar over het algemeen ben ik er toch nog niet echt aan toe. Ik wil meer verhaal, meer duidelijkheid. De Nederlandse kinderfilms zijn echter wel toppers: Oorlogswinter, wederom Minoes, de Indiaan en vandaag heb ik Kikkerdril bewonderd.

Voor scholen is er de Kidsbios, 's ochtend vroeg zijn er in alle bioscopen besloten kindervoorstellingen. Vandaag stond ik als zaalwacht in de Rembrandt om de kleintjes te begeleiden bij Kikkerdril, een film van de makers van Knetters, Lepel en het Paard van Sinterklaas. Een toppertje dus.

De hele zaal zat gevuld met groep 3 en 4 van verschillende basisscholen. Allemaal glunderende gezichtjes van kindjes die soms nog nooit naar de bioscoop waren geweest. Springend van vreugde bewogen ze op hun veel te grote stoelen, maar het geroezemoes verdween meteen toen de film begon.

Deze film van Simone van Dusseldorp gaat over de zesjarige Max die denkt dat kikkerdril een geneesmiddel is, althans dat beweerde zijn oudere broertje die naar het ziekenhuis moet in verband met zijn amandelen. Max moet kikkerdril voor hem zoeken, want anders kan hij nooit meer praten!
Lieve Max voelt zich natuurlijk verplicht om dat te doen. Hij logeert bij zijn oma (een mooie rol voor Juul Vrijdag) op het platteland voor een nachtje, maar daar ziet hij geen kans. Na een ziekenhuisbezoek loopt hij weg om op zoek te gaan naar kikkerdril. Onderweg ontmoet hij het meisje Jesse die graag dierenarts wil worden en samen gaan ze verder op pad: naar de natuur!

Een heerlijk verhaal over kindjes en hun beeld van de wereld. Hoe ziet vriendschap er voor ze uit? Hoe dapper zijn ze? En wat hebben ze allemaal over voor hun vervelende, maar toch wel leuke grote broer?
Bovendien is het een hele leerzame film. Ze gaan namelijk de natuur in en voor al die stadskindertjes van tegenwoordig is dat een grote ontdekking. Konijnen ("ah lief!"), sprinkhanen ("ieeuuwww") en een vos (gehuil!) komen we tegen. We zien insectjes, we zien planten en we zien vooral kikkerdril! De zaal was helemaal enthousiast. Halverwege de film hoorde ik achter me een jongetje zeggen dat hij het "zo'n leuke film vond". En alle kleintjes kwamen stralend de zaal uit. Simone van Dusseldorp: een hele geslaagde blije film!

Suzy Q

Naast veel premières worden er op het filmfestival ook heel veel oude producties gedraaid. Vooral films met Jack Wouterse, aangezien hij gast van het jaar is. Gisteren was het tijd voor Suzy Q, de film die de doorbraak voor Carice van Houten en Martin Koolhoven betekende.

Onder het vrolijke deuntje van Foxy Lady en in beeld de netkousen van Suzy Q begint deze Nederlandse film uit 1999. Een telefilm die uitgroeide tot een van de bekendste Nederlandse arthouse films.
We stappen de wereld in van de puber Suzy Q (Carice van Houten). Ze woont in een huis in Amsterdam met haar twee broers en ouders. Het is 1967 en haar ene broer, Palmer (een jonge Michiel Huisman), is een echte hippie met lang haar, een gitaar en een volkswagenbusje, en vooral geen aandacht voor Suzy. Haar andere broer, Zwier (Roeland Fernhout), pakt Suzy's vriendin af en heeft alleen oog voor zijn relatie. Suzy's moeder (Linda van Dyck) is zweverig en haar vader (Jack Wouterse) is werkeloos...

Al snel blijkt de vrolijkheid van alle retrodessins, felle kleuren en leuke muziekjes toch niet zo vrolijk te zijn. Niemand heeft tijd voor Suzy; haar broers vinden haar stom, haar moeder heeft alleen een zwakte voor haar broers (een zwakte die niet helemaal geplaatst is voor een moeder..) en haar vader is gedeprimeerd en vervelend. Zoals Suzy mooi zegt: "een vader zonder werk, is een stoel zonder zitting". Op alle manieren probeert Suzy de aandacht te krijgen. Maar zelfs als ze op een miraculeuze wijze bij Mick Jagger in bed belandt, gelooft niet haar en wil niemand er zelfs naar luisteren. Ook haar bemoeikunsten werken niet.. Het enige wat het oplevert, is een handtastelijke vader..

Nee vrolijk is de film helemaal niet. Er zijn vele komische opmerkingen en vooral Linda van Dyck is goed cynisch. Maar als we langzaam het hele gezin zien instorten, vergaat het lachen de zaal. Stil en bedrukt komen na de film alle eerst zo vrolijke bezoekers de zaal uit.

De enscenering is geweldig. Alles is helemaal retro: drukke behangetjes, rare meubeltjes, overal felle kleuren en de jurkjes van Suzy zijn helemaal geweldig. Al deze vrolijkheid benadrukt het feit dat geluk echt niet in uiterlijk zit. Vooral het einde is sprekend: een bad vol bloed en dan wordt langzaam "Happy togheter" van de Beatles ingezet..

Îles flottantes

Voor het Nederlandse Film Festival begon, is er een nieuw filmlabel de wereld in gegaan: Dutch Angle. Onder dit "parapluutje" vallen de films van een aantal Nederlandse regisseurs waaronder Eugenie Janssen (Calimucho) en Nanouk Leopold. De films hebben met elkaar gemeen dat het Nederlandse Arthouse is, het goed doet op internationaal gebied en een bepaalde techniek bevat: een bepaalde filmhoek en vaak vlak op de huid gefilmd.

Tijdens het NFF worden er verschillende films van dit label vertoond; ik heb mijn kans gegrepen en eergisteren Îles Flottantes van Nanouk Leopold bewonderd in de Movies.

"Îles flottantes" is het verhaal over drie Rotterdamse vriendinnen in de dertig: Isa, Kaat en Sacha. Alle drie denken ze dat ze gelukkig zijn, totdat ze erachter komen dat dat helemaal niet zo is. Kaat verveelt zich de hele tijd en gaat vreemd met de vriend van Isa, Christoph. Isa is mislukt kunstenares en wordt dan in de steken gelaten door Christoph. En Sacha vangt iedereen op, maar wordt zelf steeds geslagen door haar junkie vriend en heeft bovendien een grote haat voor haar vader (jawel, die sloeg haar moeder). Je zou denken dat de vriendinnen elkaar liefdevol zouden opvangen en samen hun verdriet zouden tegengaan, maar dat zit net iets anders in elkaar. Ze zijn hard en gemeen tegen elkaar maar toch echt "de enige familie die ze hebben", zoals Kaat mooi benadrukt op het eind. Elkaar kwetsen en toch van elkaar houden.. Snappen jullie het?

Het op je zelf zijn aangewezen, wordt mooi benadrukt in de scènes waar een van de drie op straat is. Je ziet Rotterdam met de vele bewoners, over het algemeen emigranten. Een van de drie zie je er dan in haar eentje in op gaan. Een beetje verloren.. Ze hebben elkaar echt nodig, wordt dan wederom benadrukt.

Het is een deprimerende film, maar toch ook wel komisch. Tijdens veel scènes klonk er gelach vanuit de zaal. Er zitten leuke zinsspelingen in en misschien verlicht de film je eigen leven ook weer iets. Maar ik ben er nog steeds niet uit, wat ik er nou van moet vinden... Het heeft me wel geraakt en vooral de actrices vond ik erg goed: Halina van Reijn, Maria Kraakman en Manja Topper.

Oorlogswinter

Eindelijk is het dan zover, woensdag is het NFF weer van start gegaan. Tien dagen lang staat Utrecht in het teken van de Nederlandse film. Bijna alle bioscopen doen mee, overal in de stad zie je kalveren en het Neude is een groot feest! Ik ben dit jaar zaalwacht in de Rembrandt, en vandaag had ik mijn eerste filmrijke dag. Om half 9 stond ik paraat om een middelbare school te begeleiden bij Oorlogswinter.

Deze film is gebaseerd op de gelijknamige roman van Jan Terlouw, en jawel, die heb ik gelezen. Een ontroerend boek over een jongen in de tweede wereldoorlog die steeds maar weer wordt geconfroteerd met goed en kwaad. Deze film is in 2008 verschenen met als regisseur Martin Koolhoven.

De film speelt zich af tijdens de hongerwinter van '44/'45. Michiel (Martijn Lakemeijer) is de zoon van de burgemeester en wordt op een nacht wakker van een vliegtuigje dat neer stort. De volgende ochtend gaat hij samen met z'n vriend op onderzoek uit en wordt daar bijna gepakt door de Duitsers die de boel ook aan het inspecteren zijn. Vanaf dan gaat de film met een vaart door.. Michiel raakt door zijn buurjongen betrokken bij de engelse piloot van het vliegtuigje. De jonge Engelsman (Jamie Campbell Bower) zit verschuilt in een kelder in het bos. Elke dag gaat Michiel langs om eten te brengen, te pokeren of gewoon een beetje te zitten. Na een mislukte poging om Jack naar Zwolle te brengen, komt ook de zus van Michiel in beeld. Erica (Melody Klaver) is verpleegster en wordt door Michiel gevraagd om Jack te komen verzorgen. In al het zwarte van de oorlog ontstaat een mooie liefdesaffaire tussen Erica en Jack.

Ondertussen wordt ook de relatie tussen Michiel en zijn vader (Raymond Thiry) uitgediept. De burgemeester voert op zijn manier het goede uit. Hij gaat vriendschappelijk om met de Duitsers, maar beschermd daardoor zijn burgers. Michiel ziet dit niet in en wil alleen maar verzet. Hij is ook heel gelukkig dat hij Jack kan helpen. Je ziet hem stralen, ondanks de verschrikkingen!
Niet zijn vader ziet Michiel als held maar "oom" Ben (Yorick van Wageningen). In Michiels ogen is dit een echte man die zich verzet tegen de Duitsers en goede dingen doet..

De film gaat over goed en kwaad, over het beoordelen van mensen. We zien de Duitsers als verschrikkelijke mensen tijdens de achtervolgingsscènes, maar we zien ze ook als normale mensen wanneer ze Michiel uit het water redden en hem helpen met de kapotte koets. En de vader van Michiel die zich opoffert en niemand in zijn plaats wil zien sterven, en de buurman die stiekem Joden onderdak geeft terwijl iedereen denkt dat hij collaboreert. Goed is niet altijd goed en slecht is niet altijd slecht. Michiel wordt hier steeds maar weer mee geconfronteerd en we zien hem daardoor ook volwassen worden.

De enscenering is prachtig. Grauwe en witte landschappen vol bos en met het schattige dorp. De productie is voor een groot deel in Litouwen opgenomen waar men tenminste sneeuw had. Er is echter ook veel computerwerk verricht. De mooiste beelden vind ik de grijze straten en wegen waar al die mensen lopen, dakloos en opzoek naar beter.. Treurig en diepontroerend.

Persoonlijk vind ik het eigenlijk geen kinderfilm. Het is een zwaar thema en er worden moeilijke vragen gesteld. Bovendien zijn er veel scènes vol bloed: vader vilt een konijn (hier zijn wel 4 dode konijnen voor gebruikt), het paard Caesar dat neergaat en natuurlijk de doden. We zien voor onze ogen de smid geliquideerd worden. De ergste scène vind ik de scène met het vuurpeleton als de burgemeester wordt gedood. Alles gebeurd in slow-motion met dramatische muziek op de achtergrond. Heel klassiek en zo doeltreffend. De grimassen van Michiels gezicht spoken nog lang door mijn hoofd...

En nu naar "Calimucho" en daarna nog naar "Îles flottantes": film, film, film...

Pompoensoep

Herfst dus; naast paddenstoelen de tijd van de pompoen. Ik heb al meerdere gerechten daarmee opgeschreven, ingeplakt, maar mijn favoriet blijft toch pompoensoep. Daar zijn echter ook al veel variaties in. Doe je het met kaas en room, of toch een beetje pittig met kerrie? Toen ik laatst weer een keer kon genieten van mijn moeders kookkunsten kreeg ik een Indiase varriant voorgeschoteld: met kummel en amandelen. Heerlijk voor de Indian Summer, zomers en herfstig!


Recept

4 personen

- 1 liter groentebouillon
- 1 pompoen, in brokken gesneden en van pitten ontdaan
- 1 scheut olijfolie
- wat sinaasappelschilrasp
- snufje kummel
- teentje knoflook
- geroosterde amandelen
- peper en zout naar smaak

Snijd de pompoen in stukken, ontdoe deze van pitten en kook ze in ongeveer tien minuten gaar in een halve liter water. Pureer de pompoen tot een gladde massa en voeg die in eerste instantie bij een halve liter bouillon. Doe er desgewenst meer bouillon bij, voor een wat minder dik soepje. Boen een sinaasappel onder stromend water goed af en rasp wat van de schil. Doe de rasp bij de soep, met een snufje kummel, knoflook en peper en zout. Laat zachtjes doorkoken. Verwijder voor opdienen de knoflook. Rooster de amandelen goudbruin in een koekenpan met dikke bodem. Serveer de soep in kommen en strooi de amandelen eroverheen, met eventueel een drupje room.



Bron: Marie-Louise Schipper, Volkskeuken 9 mei 2009, Volkskrant

l'Automne

Herfst, officieel is vandaag het grijze regenseizoen weer begonnen. Of eigenlijk liever het seizoen met de mooie blaadjes, de kruidige luchten en wanneer je eindelijk weer een maillot, laarzen en een lekkere sjaal aan kan. Mmm, lekker met warme chocolademelk en een koekje op de bank kruipen terwijl de regen tegen het raam spat. Ik hou wel van l'automne.

Deze dagen is het echter nog mooi en best warm, zomers zelfs. Toch heb ik al de eerste symbolen van de herfst gezien: paddestoelen! Hierbij wat foto's. En mijn raad: geniet van dit seizoen, van wat de natuur te bieden heeft; gekleurde blaadjes, kastanjes, eikeltjes, paddestoelen, mooie zonnetjes...

Vliegenzwam

Inktzwam

De Bakkerswinkel

Wat te doen als je twee uur moet wachten op je volgende college en de herfst echt is begonnen? (lees: het regent). De bieb in om nog wat aan je studie te doen? Helaas die zit helemaal vol en al helemaal als je met z'n drieën bent, is er geen plaats. De kantine dan maar? Nee die stinkt naar de keuken van een bejaardenhuis en zit bovendien ook vrij vol.. De Bakkerswinkel dan maar: nog net een beetje plaats, heerlijke geuren van verse taart en genoeg om naar te kijken, als je boek toch niet echt interessant blijkt te zijn.

De Bakkerswinkel ligt bij de Drift, in hartje Utrecht. Ze hebben een "meeneemwinkel" en een café. Boven kan je zitten aan kleine houten tafeltjes, lekker turend door de ramen, maar wel heel krap. Ook kan je beneden zitten, waar je in een soort kelder belandt. De muren zijn vrij ruw, het ligt zorgt voor een gezelliggrot gevoel en overal staan lekkere bankjes en tafeltjes. Bovendien is het er altijd vol rond lunchtijd.

De kaart is niet groot en niet klein: lekkere sandwiches, heel veel soorten thee, een paar soorten taart en dingen als brownies, boterkoek en scones. Vanwege het harde studeren stonden we ons toe om iets lekkers te nemen naast de koffie en thee. De cappuccino is trouwens perfect! In Nederland krijg je altijd heel luchtig en dik schuim op de koffie, terwijl de Italiaanse cappuccino juist romig schuim heeft. Bij de Bakkerswinkel is het ook lekker romig en bovendien krijg je als je geluk hebt ook nog een hartje in het schuim!

Ik heb verder de scones uitgeprobeerd, want thuis scones bakken lukt me nooit. Nou verrukkelijk! Vers, knapperig, geserveerd met huisgemaakte jam en echte clopped cream. Een heerlijk traktatie bij al dat zware werk, want gewerkt hebben we echt wel! De sfeer is druk, maar toch ook rustig en kalmerend. Bovendien word je echt niet raar aangekeken als je je boeken openspreidt. Wel wordt er van je verwacht dat je niet alleen koffie of thee bestelt als je dan toch twee uur blijft plakken. Ach, dat vinden we niet erg, toch?!

AM*Dam

Ook al begin ik me al erg thuis te voelen in Utrecht, Amsterdam is en blijft mijn echte thuis. Dit gedicht, hier op de deur van de Oba vond ik dus heel toepasselijk.

Fast Forward

We kennen de Uitmarkt van Amsterdam, de R'Uitmarkt, en ook Utrecht heeft zijn eigen opening van het cultureel seizoen: het Uitfeest. Normaal gesproken is dat de culturele zondag met overal in de binnenstad standjes, kleine performances en andere leuke dingen. Dit jaar was er echter op zaterdag ook nog veel te doen, in Leidsche Rijn (een uitspatting van Utrecht). Het feest werd 's avonds pas echt geopend met optredens in de roze kubus van het Vredenburg. Er was een vol programma met onder andere Wolter Kroes, Insomnio, GEM en niet te vergeten Room Eleven. En door die laatste band kon ik dit evenement natuurlijk absoluut niet missen!

De avond begon twijfelachtig; het publiek was divers, de zaal was absoluut niet vol en toen de presentatoren op kwamen, kon je overal het gezucht horen op komen. Twee mannen, de een in een spijkerbroek, de ander in een wit glanzend hippiepak, vol grappen die absoluut niet leuk waren, dachten wij. Meteen kwamen ze met de "Muziekquiz" die de avond aan elkaar moest plakken als er weer van materiaal werd gewisseld. De zaal werd in drieën gedeeld en na elk optreden kwamen er enkele vragen. Uiteindelijk een goed tijdsverdrijf..
Maar goed, de muziek. Fast Forward was de opening van het cultureel seizoen, dus alle vormen van podiumkunsten kwamen langs. De avond begon met het USKO (Utrechts Studenten Koor). Die hadden twee mooie stukken van Bach: rustig, op de maat en helder.
Daarnaast was er ook plaats voor een echte Nederlander: Wolter Kroes, zonder band weliswaar. Ik had nog nooit van deze man gehoord en dat had zo mogen blijven! Nog erger dan Guus Meeuwis en Jan Smit stond deze man te hupsen op het podium. En tot mijn spijt moet ik zeggen dat ook het publiek helemaal los ging. Vooral de studentjes van het USKO vonden het blijkbaar geweldig...
Gelukkig konden we na drie nummers ons meteen weer richten op de moderne muziek van Insomnio. Ik had nog nooit zo'n performance gezien. Een man en twee vrouwen aan tafeltjes en dan met hun handen muziek maken, niet alleen klappend, ook schuivend en draaiend. De muziek die eruit kwam was zo wonderlijk, zo mystiek, zo anders dan anders..
Ook was er plaats voor de stadsdichter van Utrecht: Ingmar Heytze. Samen met een andere dichteres en een man op een vreemdsoortige gitaar vertolkte hij op een moderne manier een van zijn gedichten. Ik moet zeggen, door deze spannende voordracht ben ik weer over mijn poëzievrees heen, die mijn leraar Nederlands mij vorig jaar heeft aangedaan.
Een mooi gevarieerd programma zou je zeggen, de opening van een cultureel seizoen is echter niks zonder bandjes! Deze avond heb ik kunnen kennis maken met GEM. Deze Nederlandse gitaarmannetjes laten maar weer eens zien dat ook Nederland met de Engelse bandjes kan concurreren. Rockend schelde de muziek het Vredenburg uit! De rauwe stemmen en lekkere gitaarsolo's waren net waar het publiek aan toe was na de rustige pianostukken van de pianist Igor Roma.

Maar het echte hoogtepunt van de avond was natuurlijk Room Eleven als slotacte. Heerlijk kwamen de vierkoppige band en onze mooie Janne op en meteen begon de zaal te juichen. Tijdens de eerste twee nummers moesten ze nog even wennen aan de zaal met stoelen, aan het publiek dat de teksten niet kende en aan de slechte geluidsman. Bij nummer drie begon het feest echter. Swingend stonden ze met contrabas, gitaren, fluitjes, piano en drums muziek te maken. Het album "Mmm.. Gumbo" kwam langs, maar ook "Six White Russians And A Pink Pussycat". Ze hadden gerekend op een rustig zittende zaal, maar al snel werd het repertoire omgegooid omdat wij gewoon wilden dansen!
De zwoele stem van Janne vulde de hele zaal en terwijl ze stond te deinen in haar zwarte jurkje, blauwe legging en rode schoenen ging de hele zaal in de muziek op. Vooral het nummer Swimmer werd mooi vertolkt met alleen maar pianobegeleiding tot de rest van de band bij het refrein in viel. Sommige nummers waren heel anders dan op de cd. Room Eleven speelde met de ritmes en met de tonen. ze gaven er soms een hele andere draai aan. Zo'n acht à tien nummers hebben ze voor ons gespeeld, echt heerlijk! Kortom, een gevarieerde en geweldige opening van het cultureel seizoen. Utrecht zal dit jaar weer veel te bieden hebben.

Pasta à la Anne

Nog eentje in de categorie "studentenhap": pasta met spinazie. Om eerlijk te zijn ben ik daar niet zo'n fan van, ik hou erg van spinazie, maar met pasta vind ik het vaak zo flauw. Op kamp heb ik het vaak gemaakt en gegeten,ik was echter nooit echt tevreden. De variatie spekjes erdoor is al beter, maar wat als je vegetarisch wil eten. Vorig jaar was ik met een vriendin, Anne, aan het koken op kamp en toen ben ik tombée amoreuse. Op haar pasta met spinazie, ja. Het was al donker, we hadden erge honger en we zaten tussen zeurende tieners. Mijn voeten waren bevroren, dat weet ik nog goed, en toen gaf Anne eindelijk het seintje dat we konden gaan eten. Hongerig viel ik aan op het niet nader te definieren bord. Smullend heb ik van elke hap genoten. Toen ik Anne naar haar recept vroeg, vertelde ze dat dat elke keer weer verschilt. De hoofdingredienten zijn echter hetzelfde: spinazie, rucola, pesto, zongedroogde tomaatjes en pasta. Zelf heb ik er een versie met ui, knoflook en mozzarella van gemaakt. Simpel en goed te doen.

Recept

1 persoon

- 200 g diepvriesspinazie (koop blokjes want anders zit je net als ik met een groot blok van 450 g die je absoluut niet
kleiner kan maken.. Goedkoper is niet altijd echt goedkoper..)
- 1 handje rucola
- 1 sjalotje
- 1 teentje knoflook
- 2 eetlepels pesto
- 1/2 mozzarella
- 4 zongedroogde tomaatjes
- peper en zout
- tagliatelle

Laat de spinazie ontdooien in een pannetje op een heel laag pitje. Snijd ondertussen het sjalotje en de knoflook fijn en fruit die samen kort in een koekenpan met wat olijfolie. Breng het op smaak met peper en zout. Snijd intussen ook de mozzarella en de zongedroogde tomaatjes klein. Voeg als de spinazie ontdooid is de mozzarella, ui, tomaatjes en de pesto toe. Roer alles goed door elkaar, breng het op smaak met genoeg peper en zout (heel belangrijk want spinazie is echt flauw!) en laat alles nog even lekker pruttelen. Kook intussen de tagliatelle al dente en hussel alles lekker door elkaar op je bord en verdwijn dan weer stilletjes en eenzaam naar je kamertje waar de tv met "de wereld draait door" op je wacht.. (of blijf net als ik aan de keukentafel zitten en gluur naar wat je huisgenootjes maken).

"Places to be"

Daar zit je dan in een nieuwe stad, verlangend om elk plekje uit te proberen.. Overal kom je weer mooie terrasjes, gezellige café'tjes, fijne grasvelden en leuke filmhuizen tegen. Wie dacht dat Amsterdam de place to be was en Utrecht slechts een provinciaal stadje, heeft het helemaal mis. Utrecht is divers, vrolijk en hip!
Zo heb ik in mijn eerste collegeweek al verschillende plekjes uitgeprobeerd. Voor, tijdens en na college; op stap met studiegenootjes, mensen van de UIT en soms in verband met het NFF. Er is nog veel te ontdekken, maar hierbij alvast een tussenstand.

De Winkel van Sinkel
Alom bekend is de Winkel van Sinkel, gelegen in een groot gebouw aan de Oudegracht. Een terras aan de gracht, een terras aan de straat, binnen veel tafeltjes en ook een leuke binnentuin. Kortom voor ieder wat wils. Samen met een studiegenootje heb ik na college in de binnentuin de cappucino uitgeprobeerd: lekker en ook nog eens met afwisselde koekjes. De loungebanken zaten bovendien heerlijk, alleen stonken ze naar rook, want de binnentuin is tevens het rokershok... Jammer, maarja..
Bij de Winkel van Sinkel schijn je verder goed te kunnen eten, je ziet de keuken vanuit de tuin: groot en schoon. Daarnaast is er ook een feestkelder en zijn er salsaworkshops. Perfecte hangout dus.

Il Pozzo
Dit is een Italiaans restaurant, ook aan de Oudegracht, waar ik vanavond heb gegeten met mijn UITbroertjes en -zusjes. Je hebt hier de keuze om aan het water te zitten of ergens in een van de kelders, wij zaten in het laatste. De sfeer die binnen hangt, zou ik niet uiterst gezellig willen noemen, maar het zit wel aardig op zich. De bediening is over het algemeen italiaans en niet heel vriendelijk.. Het eten is echter redelijk geprijsd en lekker, di Tri Pasta's had ik. Perfect voor de mensen die niet kunnen kiezen en het liefst alles willen proeven, want je krijgt lasagna (wel een beetje zout), penne salmone en tortellini. Vooral de tortellini was erg smakelijk. Je bord leeg eten lukt echter niet bij Il Pozzo, voor een toetje is meestal ook geen plaats meer.

Brasserie Domplein
Deze brasserie is het soort café waar iedereen welkom is: van bejaarde dagjesmensen uit Limburg tot de vermoeide student die er net achter komt dat het college toch pas om 10h begint terwijn 9h op zijn rooster stond.. Ja wat doen je dan? Je caffeinepeil opkrikken op het Domplein. Dit is echt een tent met de sfeer waar ik van hou. Houten stoelen, ook wat banken, gezellige dingen aan de muur, open met veel licht, simpel maar goed! Van ontbijt tot diner kun je hier nuttigen, ik weet niet hoe het smaakt, maar de cappucino is goed!

Café de Flater
De Flater is het stamcafé van SPIN (de boardsport studentenvereniging), maar ook vrij toegankelijk voor iedereen. Het is echt een fijne kroeg voor de relaxte student, ja voor Spinners dus. Fijne wereldmuziek, koud bier en een hele open sfeer, meer hoef ik niet te zeggen toch?

Italiaanse salade

Elke dag ben ik de laatste tijd in de Albert Heyn te vinden, twijfelend over wat ik nu maar weer voor mezelf zal maken. Pasta, rijst of toch gewoon maar simpel een broodje. Zin om dingen te experimenteren heb ik niet echt, want ja, je bent toch de enige die het eet. Af en toe sms je een huisgenoot en eet je samen. Eerst een uurtje aan de keukentafel discussieren of je nou aardappels gaat bakken of toch thais gaat eten; nog vol ideeen naar de Appie om daar bij de schappen verder te brainstormen. Leuk is dat!
Maar op sommige dagen ben je dus alleen. Neem je dan toch de stoommaaltijd van het huismerk, of een pizza uit de diepvries. Zover is het met mij gelukkig nog niet. Ik ga braaf naar de groentenafdeling en vervolgens naar de pasta of de rijst.
Vandaag had ik tot 5 uur college en na zo'n warme dag had ik helemaal geen zin om te koken. Terwijl een huisgenoot zijn kipsalade openmaakte, ging ik toch een beetje culi doen: italiaanse maaltijdsalade. Lekker, simpel, snel; zittend met "France" en een ipod in m'n oren heb ik buiten op het bankje nog even genoten van het mooie weer en bovendien globaal chapitre 2 doorgespit. Excelent!


Recept

1 student

- 1 tomaat
- stukje paprika
- stukje komkommer
- 1/2 mozarella
- handje pijnboonpitjes
- sla en ook wat rucola
- goede olijfolie (duur maar zeker een investering!)
- rode wijnazijn
- mosterd

Snijd alles in lekkere stukjes. Bak de pijnboonpitjes in een droge koekenpan tot ze lekker beginnen te geuren. Draai een vinagraitte in elkaar, hussel alles door elkaar en pak je collegeboek! Lekker met een broodje (jawel voor de vezels).

En hoe is het?

Ja, hoe is het met mij? Even tijd voor een kort en persoonlijk stukje. Vorige week is het collegejaar in Nederland van start gegaan; ook voor mij betekent dat weer de banken in. Weer? Nee eigenlijk niet, want ik ben weer zo'n schattige eerstejaars. Introweek, kamp, foute feestjes, kennismakingscolleges en jawel, college voorbereidingen. Vrijdag kwam ik brak terug van een driedaags kamp in Someren, met TCS (Taal en Cultuurstudies) om me vervolgens in de boeken te kunnen storten.
Tien pagina's maken uit de reader, acht pagina's woordjes stampen (uit een boek dat we maandag pas kunnen ophalen..), nog eens acht grammaticaoefeningen (die reader was uitverkocht: "ja ergens volgende week komen ze weer.."), alles maandag af voordat het eerste college begint. Conclusie: ik loop voor mijn eerste college al achter.. Leve de aankomende studievertraging!

De komende tijd zal ik dus heel hard moeten buffelen, want leren is niet meer vanzelfsprekend. Ik moet samen met de rest van mijn studiegenootjes weer even in de flow komen. En zien dat ik het eerste tentamen over drie weken haal (aah! drie boeken grammatica, woordjes en meer).
Bovendien moet ik natuurlijk kennis maken met alle geneugten die de studentenstad Utrecht te bieden heeft. Van het Nederlands Filmfestival (23 sept - 2 okt, ik zit er midden in dus, dagelijk live verslag en recensies van hippe premières) tot karaoke-avonden in de Kneus of ergens anders.

Kortom, het schrijven zal iets minder worden, maar ik zal jullie werelden blijven verbreden met recepten, films en rare anekdotes.

Liefs, Liselotte