Suzy Q

Naast veel premières worden er op het filmfestival ook heel veel oude producties gedraaid. Vooral films met Jack Wouterse, aangezien hij gast van het jaar is. Gisteren was het tijd voor Suzy Q, de film die de doorbraak voor Carice van Houten en Martin Koolhoven betekende.

Onder het vrolijke deuntje van Foxy Lady en in beeld de netkousen van Suzy Q begint deze Nederlandse film uit 1999. Een telefilm die uitgroeide tot een van de bekendste Nederlandse arthouse films.
We stappen de wereld in van de puber Suzy Q (Carice van Houten). Ze woont in een huis in Amsterdam met haar twee broers en ouders. Het is 1967 en haar ene broer, Palmer (een jonge Michiel Huisman), is een echte hippie met lang haar, een gitaar en een volkswagenbusje, en vooral geen aandacht voor Suzy. Haar andere broer, Zwier (Roeland Fernhout), pakt Suzy's vriendin af en heeft alleen oog voor zijn relatie. Suzy's moeder (Linda van Dyck) is zweverig en haar vader (Jack Wouterse) is werkeloos...

Al snel blijkt de vrolijkheid van alle retrodessins, felle kleuren en leuke muziekjes toch niet zo vrolijk te zijn. Niemand heeft tijd voor Suzy; haar broers vinden haar stom, haar moeder heeft alleen een zwakte voor haar broers (een zwakte die niet helemaal geplaatst is voor een moeder..) en haar vader is gedeprimeerd en vervelend. Zoals Suzy mooi zegt: "een vader zonder werk, is een stoel zonder zitting". Op alle manieren probeert Suzy de aandacht te krijgen. Maar zelfs als ze op een miraculeuze wijze bij Mick Jagger in bed belandt, gelooft niet haar en wil niemand er zelfs naar luisteren. Ook haar bemoeikunsten werken niet.. Het enige wat het oplevert, is een handtastelijke vader..

Nee vrolijk is de film helemaal niet. Er zijn vele komische opmerkingen en vooral Linda van Dyck is goed cynisch. Maar als we langzaam het hele gezin zien instorten, vergaat het lachen de zaal. Stil en bedrukt komen na de film alle eerst zo vrolijke bezoekers de zaal uit.

De enscenering is geweldig. Alles is helemaal retro: drukke behangetjes, rare meubeltjes, overal felle kleuren en de jurkjes van Suzy zijn helemaal geweldig. Al deze vrolijkheid benadrukt het feit dat geluk echt niet in uiterlijk zit. Vooral het einde is sprekend: een bad vol bloed en dan wordt langzaam "Happy togheter" van de Beatles ingezet..