Alexander Rodschenko

De Russische avant-garde inspireert nog steeds, talloze kunstenaars laten zich verleiden door deze kunststroom uit begin twintigste eeuw. Alexander Rodschenko (1909-1956) was één van de meest toonaangevende kunstenaars uit die periode. Niet alleen fotografie, maar ook beeldende kunst, theater, film en design kwamen bij Rodschenko aan bod. Toch was het eerste, fotografie, hetgene waar Rodschenko zijn naam aan te danken heeft. Foam presenteert nu een overzichtstentoonstelling onder de naam the Revolution in Photography.

Rodschenko's werk is ingedeeld in cathegorieën: portretten van andere avant-garde kunstenaars, straatleven en gebouwen, sport en dan natuurlijk zijn beeldenspel, een soort collages van zijn foto's. Het overzicht is mooi en de veelzijdigheid van zijn werk komt zo goed naar voren. We zien bijvoorbeeld vijf portretten van dichter Vladimir Mayakovski, we herkennen hem steeds, maar op deze manier worden al zijn kanten belicht.

Rodschenko laat zien dat fotografie kunst is. Hij speelt de hele tijd met perspectief. Diagonaal creëert hij beelden, vaak werkt hij met hoogte, maar vooral zijn grafische gevoel is indrukwekkend. Zo fotografeerde hij in 1930 'De trappen'. Een schitterend beeld van een vrouw die met een kindje in haar armen voortsnelde over trappen. De foto is schuin genomen en de combinatie van de trappen en hun duidelijke schaduw zorgen voor een wijds schematisch plaatje. Ook bij zijn foto uit 1934, 'Meisje met een Leica', speelt Rodschenko wederom met figuren.

De tentoonstelling in Foam toont inderdaad de vernieuwing in de fotografie die Rodschenko bracht. De inrichting is overzichtelijk, interessant en toegankelijk. Bovendien op de bovenste verdieping ook nog een kamer met de foto's van Mylou Oord in verband met de fashionweek. Totaal anders, maar ook een bezoekje waard!

Navettes à la Fleur d'Oranger

Koekjes bakken, dat doe ik niet vaak. Voor de Koffieleute van mijn studievereniging had ik echter bakdienst en met de leegte van vakantie om mij heen had ik alle tijd om mijn schortje om te binden en koekjes te bakken. Altijd wel eng, een nieuw recept uitproberen, wetende dat veel mensen het zullen proeven. Deze keer koos ik voor franse koekjes, navettes à la fleur d'oranger. Zoals altijd gaf ik mijn eigen interpretatie aan het recept. Zonder maatbeker gokte ik de hoeveelheden en enkele ingrediënten werden door andere vervangen. Het resultaat mocht er echter wezen!


Recept

32 koekjes

- 60 g boter
- 100 g suiker
- 1 ei
- 45 ml water
- 1 eetlepel rasp van sinaasappelschil
- 240 g bloem
- zout
- 1 eidooier

Mix in een kom de boter en suiker wit en romig. Voieg dan het ei, water en rasp toe en mix dit tot een mooi egaal mengsel. Voeg dan de bloem gezeefd toe, samen met het zout en kneed dit deeg met de handen tot twee mooie ballen. Verpak die in plasticfolie en leg ze een uur tot een dag in de koelkast.
Verwarm de oven voor op 180 C. Haal de ballen uit het folie en snijd elke bal in 16 partjes. Druk ze lichtelijk plat en kerf ze in met een mes. Leg ze dan op een met bakpapier bekleed ovenrooster en smeer ze in met het losgeklopte dooier. Bak de navettes in 20 minuutjes goudbruin.

Villa Amalia

Het was iets dat ik altijd al had willen doen: last-minute een filmhuis instappen en naar de film gaan die als eerste zou draaien. Gister heb ik die wens eindelijk vervuld, naja, zo goed als. Ik wist dat er om een bepaalde tijd Villa Amalia zou draaien in 't Hoogt. Tien minuten voor aanvang was een bijeenkomst klaar, opperde ik het vage idee en gingen we rennend naar 't Hoogt. Fantastische ervaring! Gewoon doen wat je wilt, tikkeltje gek natuurlijk!

Enfin, Villa Amalia is een franse film van Benoît Jacquot, gebaseerd op het gelijknamige boek van Pascal Quignard. De film vertelt het verhaal van Ann, een pianiste in de veertig. Nadat ze ziet dat haar man Thomas vreemd gaat en wanneer ze op datzelfde moment een oude schoolvriend, Georges, ontmoet, besluit Ann om haar leven vaarwel te zeggen. Niet door middel van de dood, maar door te verdwijnen. Structureel gaat ze alle kanalen af: piano's worden verkocht, appartement weg, kleding in de container, telefoons uit en in de wc, werk opgezegd.. Met behulp van Georges verdwijnt Ann, maar ook hij moet eraan geloven. Wanneer Ann's leven in Frankrijk stopt, verlaat ze ook Georges om op te lossen.. Ann belandt op een Italiaans eiland, daar vindt ze een huis en nodigt ze uiteindelijk Georges toch maar weer uit. Lukt het haar om te verdwijnen? En waarom eigenlijk?

Villa Amalia is een bevreemdend psychologisch drama. Isabelle Huppert als Ann speelt overtuigend, maar is toch niet helemaal volgbaar. Haar gepijnigde blikken en het geklak van haar laarzen zijn mooi, maar we krijgen geen hoogte van haar. Jean-Hugues Anglade met zijn vertolking van Georges is wel sympathiek. Een zachtaardige man die goed wil doen, die van Ann houdt, die emoties opwekt. Hij zorgt dat we niet helemaal de grip op het verhaal verliezen.

Het verhaal is dus niet heel sterk, maar misschien ligt dat aan mijn probleem met de identificatie. De beelden daarentegen zijn wel heel sterk. We zien het stadse, de mooie natuur, mensen. Er wordt gespeeld met de beelden, van welke positie ze komen, met het licht en vooral met de omgeving. Sunsets, zee, regen die tikt op de autoruit... Mooi.

Ook de muziek speelt een grote rol in Villa Amalia, niet alleen het pianogepingel van Ann, maar vooral zware muziek is tekent voor de film. Van dreunerige klanken tot melancholische melodieën, de muziek geeft sfeer. Af en toe is het echter wel heel beladen en ook de pianostukjes beginnen soms te irriteren.

Villa Amalia is niet echt mijn film, het publiek was ook stukke ouder, dus misschien is daar de oorzaak te vinden. Het spreekt niet aan en er is geen grip op te krijgen. Wonderlijk is wel dat dit de zoveelste film over identiteit is op rij: Into the wild, Nothing personal... Identificatie speelt, wie zijn wij eigenlijk??

Broodjes tijd

Ontbijten, dineren, nee, lunchen doe ik het liefst. Ik ben echt een broodmens, ook al schiet het er de laatste tijd een beetje bij in. Als ik later groot ben, zou ik graag een eigen lunchroom openen. Met taartjes, scones en lekkere broodjes. De essentie van een lekker broodje is vers brood, het liefst warm, en dan lekker ruim beleg, beetje groen erbij.. et voilà niet zomaar een bammetje kaas maar een genot!

Als ik zondags lunch draai op mijn werk, heb ik vaak tijd om wat met broodjes te spelen. Met mijn vorige collegaatje at ik standaard een heerlijk broodje met hardgekookt ei, tomaat en mosterdmayonaise. Ook experimenteerde we op een gegeven moment met een panini die zij op de PC Hoofdstraat was wezen eten: grillgroente, mozarella, kip, pesto, tomaat, en dan met basilicummayonaise. Delicieux!

Het broodje waar ik nu echter vol van ben (letterlijk en figuurlijk) is een heerlijke combinatie van ciabatta en panini. Zachte geitenkaas, frisse munt, verse spinazie en dan honing om te dippen. Zoet combineert hartig, hard combineert zacht. Een werkelijke verrassing!



Recept

- 1 ciabatta
- 5 blaadjes munt
- handje spinazie
- plak geitenkaas
- honing

Beleg de ciabatta met de munt, spinazie en de geitenkaas. Stop hem voorzichtig in de toaster/tosti-ijzer tot hij mooi knapperig is en de geitenkaas zacht, maar niet gesmolten. Serveer hem met honing om lekker te dippen!

Into the wild

Leegte, zinloosheid; een leven in de maatschappij maar wat heeft het voor een zin? Opzoek naar het avontuur, gewoon weg. Volgens mij lopen veel mensen in het leven tegen een punt waarop ze alles als leeg beschouwen. De vraag wat je hier eigenlijk doet en waarom, herkenbaar, oh zo herkaanbaar. De 22 jarige, pas afgestuurde Christopher McCandless doet wat we allemaal op dat moment zouden willen doen. Hij laat alles achter, zoekend naar avontuur.

Into the wild vertelt het waargebeurde verhaal over Chris McCandless, geschreven door reisjournalist Jon Krakauer en bewerkt door regisseur Sean Penn. Chris is net afgestudeerd, heeft een veelbelovende toekomst, maar hij is het zat. De relatie tussen zijn ouders heeft hem de diepte ingesleurd en hij moet gewoon weg. Opzoek naar avontuur reist het met zijn backpack door heel Amerika. Hij komt een oudhippie stel tegen waar hij een tijdje mee meetrekt, hij belandt op een graanboerderij waar hij wijze lessen krijgt, hij peddelt met een kajak naar Mexico, maar zijn uiteindelijke en eigenlijk enige doel is het noorden: Alaska. Wanneer hij in Alaska komt, trekt hij zich terug into the wild. Hij vindt een oude bus en doopt dat om tot een hut waarin hij slaapt. Jagen, rotsen klauteren, overleven; dat is wat Chris doet.

De film is op schitterende wijze in elkaar gestoken. Penn wisselt de fragmenten af: we zien Chris op zijn eerste trektochten, tijdens zijn ruige verblijf in Alaska en we horen zijn zuster Carine die vertelt hoe het bij het thuisfront allemaal veranderde. Er wordt gespeeld met het beeld, alle bekende monteertechnieken zien we terug. Knipperende beelden, drie op een rij en dan al die mooie landschappen. Woeste rivieren worden opgevolgd door hoge besneeuwde gebergtes en wilde dieren. Nog nooit had ik zo'n zin om mijn spullen te pakken en weg te gaan, into the wild.

Emile Hirsch vertolkt Chris. Het is mooi hoe hij steeds wilder wordt, niet alleen de baardgroei maar ook zijn blikken tonen meer en meer de wildernis. Hij is charmant. Tijdens het eerste deel van zijn reis gaat iedereen van hem houden. De aandacht die hij miste bij zijn ouders, vind hij terug bij het hippie stel (Brian Dierker en Catherine Keener). Ook het zwerfmeisje Tracy (Kristen Stewert, jawel van Twilight) en de oude Mister Franz (Hal Holbrook) vallen als een blok voor Chris. Ontroerend is het om te zien hoe al die liefde hem inmiddels niet meer bereikt. "I don't believe in beauty, hope or love or.. notion.. I believe in truth."

Into the wild is mooi, aangrijpend en het treft je diep. Het is geen ode aan de ruige, maar mooie wildernis of aan het reizen, het is een boodschap aan de wereld: wat is nou echt belangrijk in het leven?! We gaan van Chris houden, zien zijn lijdensweg en leven met hem mee. We kunnen echter niks doen. Lonely, scared.. zo komt Chris erachter. In de kou van Alaska beseft hij plotseling de zin van het leven, te laat, veel te laat voor hem.. Happiness only real when shared, krabbelde Chris McCandless tijdens zijn laatste levensuren.

Utrecht voor beginners

Zoek een goede avond uit,

loop de grachten langs en kijk

hoe het licht in de huizen verdwijnt.

Leg dan uw handen op een muur.

Hier heeft de oudste steen gelijk.

Ingmar Heytze, stadsdichter van Utrecht

Miss Dahl's Heerlijkheden

Stel je voor: kleindochter van Roald Dahl, voormalig topmodel en getrouwd met zanger Jamie Cullum, en dan schrijf je een kookboek. Ik heb het hier over Sophie Dahl waarvan onlangs het kookboek "Miss Dahl's Heerlijkheden" van verscheen. Al een tijdje stond ik steeds met het boek in mijn handen, het trok me, het lokte me steeds weer de boekwinkel in. Ik had geen idee wie deze miss Dahl was, maar het kookboek wilde ik graag in mijn collectie hebben.

Gekocht en toen ik begon met lezen kwam ik achter de geschiedenis van de schrijfster. Noem het belachelijk, maar dit kookboek ligt op mijn nachtkastje en 's avonds laat blader ik er graag doorheen en lees ik de verhalen die Sophie Dahl per seizoen vertelt. Ze is niet voor niet familie van dé Dahl en haar bevindingen boeien mij.

Het boek begint met de herfst, "omdat dat het jaargetijde is dat alles veranderde". We lezen over de ontdekking van het stevige model in de o-zo-dunne modewereld. Sophie neemt ons aan de hand, van ontbijt naar diner. De recepten zijn wat ouderwets, meestal herkenbaar, maar toch ook wel vernieuwend. De klassieke franse uiensoep en salade niçoise komen terug, maar ook worden we meegenomen naar kastanjesoep, speltpannenkoekjes en 'potje parijs'. De recepten varieren van 2 tot 6 personen en zijn allemaal duidelijk opgesteld.

Dan de vormgeving, dit lokte me in eerste instantie. Kleur, kleur, kleur. In het boek zien we afwisselend wat getekende decoraties, maar toch voornamelijk foto's. Van Sophie Dahl als een kleurige gestalte, van servies, van de groentetuin, van mooie tafels en van de recepten. Je wordt meegeleurd in een mooie wereld vol eten en heerlijke oudbolligheid.

Liggend op mijn nachtkastje als fijn leesvoer, verleidend om mijn schort aan te doen en te beginnen.. Heerlijk(heden)!

Kyteman's Hiphop orchestra

Nederland is de trotse bodem van veel popmuziek, ook al beseffen wij, Nederlander, dat niet altijd. Denk aan Laura Janssen, Opgezwolle, De Dijk, Blof, Marike Jager. We zijn geen Beatleland maar toch doen we het aardig goed. Dit bleek ook weer uit Noorderslag in Groningen, dat deze zaterdag plaatsvond. Ik was er niet, maar wat ik heb gehoord.. Ik heb weer een hoop gemist en Noorderslag 2011 staat mijn agenda.

Zaterdag avond heeft Kyteman's Hiphop Orchestra de Popprijs gekregen, het viel te verwachten. Kyteman en zijn orkest van blazers, strijkers en toetsenisten laat jazz, hiphop en pop samenkomen. Een mengelmoes die prachtig uit pakt en bovendien een hoog muzikaalgehalte heeft. 2009 was het jaar van Kyteman; zijn succesjaar, maar ook zijn afscheidsjaar. In een uitverkochte Heineken Music Hall namen ze deze winter afscheid. Spetterend en enthousiast zoals altijd!

Ik heb Kyteman leren kennen via het NFF dit jaar. De mooie begintrailer die ze voor elke film afspeelde was op basis van zijn "She blew like trumpets". Ik kon het wel dromen! Een feestende Halina, Anneke, Thijs: alle Nederlandse sterren die ruig op Kyteman's muziek aan het feesten waren. Ook tijdens het filmgala klonk Kyteman door de speekers en toen ik donderdag laat in Tivoli stond, jawel, hoorde ik hem weer. We houden van het mixen van genres en nu het begin is gemaakt, kunnen we meer verwachten. Trendsetters worden namelijk altijd gevolgd! Wordt 2010 dan het jaar van C-mon en Kypski, de band die ons zo doet denken aan Kyteman??

Luisteren? http://www.youtube.com/watch?v=v7h450fbjwE

Changing pavements

Geen stuk over het mooie liedje van Adele, maar over de pavements van deze blog, zoals je ook al kan zien zijn die veranderd.. Tentamenweken en deadlines brengen ook altijd het nodige studieontwijkendgedrag met zich mee, zie hier het resultaat: een nieuwe layout. Waar is de rustige classic stijl gebleven?? Ik moet er zelf nog eventjes aan wennen. Verdere consequenties heeft het niet. We gaan door: recepten, foto's, recensies, collumns. Misschien iets meer variatie, ofwel, minder gerelateerd aan eten! Bovendien zit ik op dit moment in een creatieve bui, althans in een drang naar creativiteit. Of er iets uit mijn handen komt is een tweede. Fotocamera zit weer in de tas, kladblokken zijn bij de hand. Hopelijk kan ik zo mijn lust om produceren kwijt!

Het is trouwens grappig, zelf bezoek ik blogs van anderen en ik laat meestal geen reacties achter. Laatst besefte ik dat andere mensen dat bij mijn blog natuurlijk ook doen. Ik heb geen idee wie mijn lezers zijn, hoeveel ik er heb, etc. Af en toe hoor je dan van mensen dat ze je blog lezen. Lovely.

Dus hierbij, merci!

Krassende naalden

"De radio uit, daar links ja, nee die daar, wacht laat maar.." Met een behendige stap klimt de eigenaar van deze old school 18 m2 via het bijzettafeltje naar de platenspeler. Geen enkel flesje bier wordt geraakt, geen spoor van verstoring van de gezellige sfeer die in de kamer heerst. Daar zitten ze dan, zes studenten rond een tafel met een lp-verzameling. Het zou de tijd van de Beatles kunnen zijn, maar dat is het niet. Anno 2010 leven ze, verliefd op platencollecties van ouders en grootouders. "Klik, klik, sjoef" en weer hebben ze een gedownload nummer in handen, simpel, waarom zouden ze het anders doen? Toch deelt ook deze hightech generatie de liefde voor lang speelplaten. Naald omhoog, rollertje schoon, lp eronder en luisteren maar! Af en toe loopt hij vast, hapert hij, krast hij. De platenspeler is helemaal hip, niet alleen in het retromilieutje, maar ook in een standaard studentenhuis is er tegenwoordig minstens een te vinden. De beleving van het luisteren naar een lp trekt de jeugd. Krassen moeten de naalden, hooguit twintig magische minuutjes, dan valt de stilte en moet de plaat worden omgedraaid...

Ode aan Amsterdam

Voor mij een ode aan Amsterdam:

het graffitiproject van het Huygens College...

2010, het jaar van.....

Al negen dagen leven wij nu in de jaren '10. Tijd voor wat 2010 volgens mij gaat brengen op cultureel, literair en culinair vlak. We will see!

Muziek
Bettie Serveert: gitaarpop & jazz uit Arnhem, onder andere op 19 maart te zien in Tivoli
Vampire Weekend: ze stonden gister uitgebreid in de Volkskrant. Dit Indiebandje uit de VS is al een paar jaar op weg in hun thuisland. Met hun nieuwe album gaan zij echter het hart van Europa veroveren
Isbells: Belgen zijn hot. 2009 was het jaar van Milow, 2010 het jaar van Isbells: folk met een Vlaams tintje
En verder van Nederlandse bodem: Laura Janssen gaat verder, Room Eleven maakt een nieuw album...

Film
Op filmgebied, waar kijken we naar uit?? Van 27 jan t/m 7 feb is weer het IFFR in Rotterdam met onze lieve tijgertjes. Daarna het festival in Canns en ook krijgen we natuurlijk weer de Kalveren in het najaar.
In 2010 krijgen veel films weer een vervolg: we gaan naar Narnia, Twilight, het eerste deel van de laatste Harry Potter, SinCity 2.. Van Nederlandse bodem zal er ook weer een groot arsinaal aan films verschijnen. Carice van Houten heeft onder andere zes films op het programma staan, waaronder De gelukkige huisvrouw samen met Waldemar Torenstra.
Op Europees vlak kijken we uit naar Audrey Tautou in Soins complets en Ich und Kaminski met regisseur Wolfgang Becker en acteur Daniel Brühl (beide van Goodbye Lenin)

Food
Op culinair gebied is het altijd moeilijk om te zien wat er gaat komen. Wat veranderd er nu? Voor 2010 denk ik, of hoop ik, dat biologisch eten steeds hipper wordt. Meer flexitariërs, minder uitstervende vis op het bord en meer groente!

En verder??
Van Lowlands tot het Nationaal Ballet met Don Quichot, van het literaire festival Winternachten tot de tentoonstelling in het Rijksmuseum over Avercamp. Reizen, proeven, zien, geloven...

Welkom in 2010!!

Courgettesoep

Eén van mijn goede voornemens dit jaar (eigenlijk ook al vorig jaar) is bewuster leven. Na de mislukte klimaattop in Kopenhagen en die vreselijke geitenmoord in ons Nederland, besefte ik voor de zoveelste keer dat het zo niet langer kan. Een mens maakt het verschil, daar geloof ik wel in. Als niemand namelijk begint, dan kom je nergens. Een vriendinnetje van mij is praktisch vegetarier geworden, althans nu ze eenmaal het boek Eating animals van Foer leest, moet ze niet denken aan kip eten. Een ander studiegenootje vertelde dat zij alleen vlees van een bepaalde boer uit haar geboortedorp in Grun eet. Biologisch is niet goed genoeg! En ik? Ik heb het slappe excuus dat ik in de keuken werk en dus wel vlees moet eten. Niet alleen door het personeelseten dat altijd vlees of vis bevat, maar ook omdat je nu eenmaal moet proeven eer je een gerecht mee geeft. Vegetarier worden zit er dus niet in dit jaar, wel koop ik geen vlees voor mezelf, was dus resulteert in slecht 2 keer per week vlees op mijn bord. Sowieso komt lam, kalf, wild en kuiken mijn mond niet in.

Bewuster leven dus. Minder vlees (of eigenlijk gewoon zoals het nu ook is), meer fruit & groente en meer biologische producten. Gisteren stapte ik dus voor het eerst vol goede moet de natuurwinkel van Utrecht in. De groentenafdeling bleek groter dan gedacht. Helemaal niet alleen seizoensgroente, ook aubergines en courgettes. Ben ik nu gek? Het is winter en dus absoluut geen courgettetijd. Het groene ding bleef me echter trekken en even later stapte ik dus met een wat legere portomonnee dan na een Appiebezoekje met mijn stoffentas en courgette de winkel uit. Biologische courgettesoep! Voilà!

Recept

2 personen

- 1 courgette
- 1 ui
- 1 teentje knoflook
- 125 ml slagroom
- 1 bouillonblokje

Snijd de ui en de knoflook in stukjes en bak ze op een matig vuurtje tot ze glazig zijn. Snijd intussen de courgette in stukken, voeg die toe en bak hem even kort mee. Voeg dan 1l warm water, het bouillonblokje en de slagroom toe en laat de soep 10 minuutjes koken. Pureer hem dan met je lieve staafmixer en breng de soep op smaak met peper en zout. Eet smakelijk!

En voor de variatie: wil je hem iets pittiger, gebruik dan wat chilipoeder of tabasco!
- peper & zout

Broodnodig

De colleges zijn weer begonnen, dus ook mijn strijd om alle cafétjes in Utrecht te leren kennen. Vaak kom ik weer uit bij hetzelfde; bij Broers omdat het makkelijk is, bij Park Café omdat het leuk is.. Nieuwe tentjes zijn er echter genoeg voor mij, dus om het nieuwe jaar in te luiden, bezocht ik met wat vrienden Broodnodig voor een quick coffee.

Broodnodig is een lieve lunchroom/espressobar die zich inmiddels al op drie plaatsen in Utrecht heeft gevestigd: Mariaplaats, Burgemeester Reigerstraat en de Willemstraat. Ik was in de oudste vestiging, op de Mariaplaats. Het is een klein zaakje met een counter en hooguit tien tafeltjes. Het decor is strak met witte stoelen, aan de achterwand een doorgetrokken bank en lichte muren met wat oranje decoraties. De boodschap is duidelijk: strakke kwaliteit.

Het is lunchtijd dus de zaak zit vrij vol. Lekker geurende broodjes en gebak komen voorbij. Het bedrijf is oorspronkelijk opgezet door een stel, hij is Zweeds, zij is Nederlands. Zelf bakten ze brood en gebak en die kwaliteit is nog steeds merkbaar. De broodjes zijn vers, goed belegd en de borden zijn kleurig en aanlokkelijk opgemaakt. Notenbrood met geitenkaas en vossenbessenjam, Polarbrood met fetakaascrème en artisjok, of toch maar een ciabatta??
Ook het gebak staat aanlokkelijk te lachen op de counter. Meesterlijke broodpudding, platte scones, verschillende taarten. Home-made en lekker geurend!

De drankenkaart is leuk, maar niet zo opvallend als je bij een espressobar zou verwachten. Espresso, latte, cappuccino.. De kleine is eigenlijk te klein, de grote iets te duur. Thee is er echter in vele smaakjes en allemaal versgeschept in zakjes. Zelf kan ik "Bij wind en regen" erg aanraden! Heerlijke kruidenthee met anijs! Ook is de Thee Steamer leuk. Dit is thee met 1/3 geklopte melk en 2/3 water. De thee mag iets sterker, maar de volle sensatie in de mond maakt het goed. Vooral kaneel was het proberen waard! Daarnaast zijn er home-made smoothies, heerlijke warme chocolademelk en biologische sapjes.

Kortom, zeker het lunchen waard. De sfeer is vol en fijn, het eten ziet er goed uit en de drankjes zijn prima. Wederom een lieverdje dus!

Chicken-Leek Pie

Januari.. De feestdagen zijn weer voorbij en het begint weer te vriezen. Ik hou van de winter, maar eigelijk sta ik vanaf de laatste Oudjaarsknallen weer te popelen om zomer. Warme zon, wapperende rokjes en ijs. Helaas duurt de winter niet slechts een maand vol feest, maar tellen januar, februari en maart zeker ook mee. Kortom, ik moet me erbij neerleggen, veel erwtensoep en linzen eten. Vandaag heb ik weer een nieuw wintersrecept uit geprobeerd: Chicken-Leek Pie.


Recept

- 2 kipfilets
- 1 klontje boter
- 1 ui
- 1 teentje knoflook
- 1 prei
- 300 ml bouillon
- 100 ml crème fraîche
- een scheutje citroensap
- 6 plakjes bladerdeeg
- peper & zout

Snijd de kip in stukjes en bak ze in een braadpan met het klontje boter. Doe dit op laag vuur zodat de kip wit wordt en niet bruin kleurt. Snijd intussen de ui in stukjes en pers de knoflook. Voeg dit toe en bak het mengsel 5 minuten op een matig vuur. Voeg dan de bouillon toe en laat de kip in 15 minuten gaar pruttelen. Snijd intussen de prei in ringetjes en voeg die samen met de crème fraîche toe. Voeg het citroensap toe en breng de saus op smaak met peper en zout. Laat hm zo'n 8 minuten pruttelen zodat de saus indikt.
Verwarm de oven voor op 200 C. Schenk de kipsaus in een ovenschaal en bekleed de bovenkant met bladerdeeg. Prik hier en daar gaatjes voor de stoom. Bak de pie in 30 minuten mooi bruin en knapperig.

Happy New Year

Happy New Year!!