Het leven als student

Daar sta je dan, bij de waterkoker, wachtend op een kopje thee en een lekker koekje. De net nog gevulde keuken is leeg, na een gezellig laat huisdinertje heeft iedereen zich weer teruggetrokken. Langzaam begint het water te ruisen, terwijl je langzaam begint beseffen wat er allemaal wel niet is veranderd de laatste paar maanden.

Het lijkt misschien vanzelfsprekend maar sinds een paar maanden woon ik dan op mezelf, j'habite à une chambre. Het hospiteren, het schilderen, inrichten en de eerste week zelf wonen.. Het lijkt allemaal zo lang geleden. Elke dag weer boodschapjes doen, zelfd de wekker zetten en zelf maar uitvogelen hoe of wat je eet, het is routine, vanzelfsprekend.

Vandaag, na zo'n half jaar op kamers, moest ik daar aan denken. Een vriendinnetje heb ik gezelschap gehouden bij een bezoek aan de Media Markt vandaag en de laatste week hoor ik de hele tijd haar verbouwbezigheden. Na talloze hospiteer rendez-vous heeft ze eindelijk een kamertje en het 'thuisvoelen' pakt ze meteen goed aan. Vloer er uit, alles geverfd, spullen van hier en van daar. Met gloeiende wangetjes vertelde ze vorige week nog dat ze er zo naar uit zag en niet kon wachten, vandaag maakte ik haar echter heel anders mee. Een beetje weemoedig, verdrietig, uitgeput.. Na een weekend verhuisdoos tillen, bleef ze dan eindelijk slapen in Utrecht. Bestek was ze vergeten mee te nemen, de koelkast was leeg en het internet gaf problemen. Het rooskleurige vooruitzicht werd opeens donkerder en donkerder.. Moedersschoot en keukenkastjes vol eten, het vertrouwde thuis, werden opeens heel aantrekkelijk. Waarom in godsnaam op kamers??

Wennen is het. Huilend heb ik ook wel een avondje moederziel alleen op mijn kamer gezeten. Geen huisgenootjes die thuis waren en geluid maakten, geen mensen waar ik mee kon praten, helemaal alleen op 6m2 met mijn laptopje. Dan ga je twijfelen.. Een keertje heb ik dat gevoel gehad, al snel was het gewoon normaal. Je ergeren aan huisgenoten omdat die aa het douchen zijn terwijl je net haast hebt, vieze afwas op het aanrecht, een beschimmelde koelkastinhoud. Nee het is de vrijheid waar je zo van gaat houden. Zelf beslissen hoe of wat, waar of wanneer. Alleen oppervlakkig rekeninghouden met je huisgenootjes. Heerlijk. En de eenzaamheid ook dat went, verdwijnt.. Al snel weet je niet anders meer.