Van koffieboon tot zakje

Ik ben een koffieliefhebber, maar dat wisten we al. Dagelijks sta ik in onze studentenkeuken mijn cafeïnebehoefte te stillen, mijn eenpersoons bialetti op het vuur, melk in de schuimer, kloppen, pruttelen en dan genieten. Huisgenoten lopen langs me, zijn het inmiddels al gewend en grijpen naar hun poederkoffie. Een wereld van verschil en toch koffie.

Dit weekend stond er een leuk artikel over koffie in de Volkskrant magazine. Mac van Dinther ging op zoek naar het perfecte kopje koffie. Hij stuitte op een nieuwe jonge, hippe cultuur. Het eens zo normale arbeiders bakkie is vervangen door een stroming met barista's en de meest kunstige koffiecreaties. Latte's, americano's, skinny of soja; een bakje koffie is niet zomaar meer een bakkie.

Terwijl Van Dinther de meest bijzondere koffiebonen probeerde en een dure koffiemolen kocht, probeerde ik het tegenovergestelde: poederkoffie. Mijn lieve huisgenoot bood me een kopje aan, en ja dan kun je toch niet weigeren? Nescafé's cafeïnevrije cappuccino, met schuim. Twijfelend kwam er een 'ja' uit mijn mond. Geen dure koffiebonen van de speciaalzaak, maar kokend water, een zakje en klontjes. Mijn koffiewereld is weer vergroot, maar helaas kon je het toch niet echt koffie noemen. Een beetje mokka, karton, schuim en een vleugje koffie... Oh lieve biatelli van me!