Coco Chanel et Igor Stravinsky

Of het werkelijkheid is, daar zijn ze nog niet uit, maar donderdag ging er wel een film over in première: de relatie tussen Coco Chanel en Igor Stravinsky. Uit bibliografiën is bekend dat de onafhankelijke Franse modeontwerpster Chanel de naar Parijs gevluchte Russische componist Stravinsky met zijn gezin voor enkele jaren in huis nam. De Nederlandse regisseur Jan Counen, die al lange tijd in Frankrijk werkt, maakte hier een film over.

De film begint in 1913 wanneer Chanel (Anna Mouglalis) net in rouw gedompeld is door de dood van haar minnaar, Boy. In het zwart gaat zij als gewoonlijk door het leven. In datzelfde jaar presenteert Stravinsky (Mads Mikkelsen) zijn nieuwe compositie, Le Sacre du Printemps. Chanel raakt hier als enige van onder de indruk, de rest van Frankrijk heeft geen enkele waardering voor het moderne stuk. Wanneer ze Stravinsky later op een feest ontmoet, besluit ze om hem te sponsoren. Door de Russische Revolutie is de componist gevlucht en verarmd. Ze biedt hem en zijn familie een plekje aan in haar woonhuis, vlak buiten Parijs. Vanaf moment een is het duidelijk dat dit niet zomaar goeddoen is, er is een chemie tussen de twee aanwezig. Langzaam ontwikkeld er een relatie, waarvande vrouw van Stravinsky (Yelena Morozova), ziek en wel, een bleke toeschouwer wordt.

Het verhaal spreekt niet aan. Beide hoofdkarakters zijn moeilijk en afstandelijk. Vervelend kun je ze zelfs noemen. Zo met zich zelf bezig, zo kwetsend tegenover de rest. Na het eerste half uur was ik Anna Mouglalis eindelijk gewend als Chanel, want in het begin dwaalde Audrey Tautou steeds door mijn hoofd. Deze Chanel is waarschijnlijk echter, een chique, stijlvolle, bitchy vrouw. De houding en het loopje van Mouglalis zijn pakkend en haar stem is zwaar en très Coco. Ook Mads Mikkelsen doet het goed als Stravinsky. Zijn egoïstische houding tegenover zijn familie komt duidelijk naar voren. Het verhaal is echter onwaarschijnlijk, op bepaalde plekken te dik aangezet en oppervlakkig.

Toch is Counen geslaagd, tenminste wanneer je het vanuit het perspectief van de hoofdrolspelers ziet. Chanel creëerde schoonheid, en ook Stravinsky was een artiest. Deze visuele en muzikale creaties komen zeer goed terug in de film. Vanaf begin tot einde is er grote aandacht besteed aan de enscenering. Tot in de details is het decor en daarmee gepaard de sfeer uitgewerkt. De letters zijn in stijl, het huis van Chanel is met alle verschillende kamers een plaatje en de filmhoeken werken mee aan een unieke ervaring. Het schematische, sobere en modernistische zit in elk shot verwerkt.

Ook Stravinsky en zijn muziek komen tot zijn recht. We beginnen met de indrukwekkende namaak van de eerste Le Sacre du Printemps. En langzamerhand zien we de muziek op zijn plaats vallen. De liefde met Chanel, zijn vrouw als beste criticus en zijn emoties die hij verwerkt in de muziek, worden allemaal goed weergegeven. Vooral wordt de toeschouwer steeds gewezen om emoties en muziek, emoties en kleding, emoties en kunst..

Nee, het verhaal is jammer en de personnages zijn niet toegankelijk. Toch is het een meesterwerk, met als grote troef de ontzettend mooie beelden.