Je vais bien, ne t'en fais pas

Veel Franse films draaien hier niet of nauwelijks en verdwijnen meteen naar een afgezonderd hoekje in de dvdwinkel. Met geluk stuit je dan via via op zo'n mooie film. Gelukkig heb ik een huisgenootje met een goede filmsmaak en woont haar zusje in Frankrijk. Minstens een keer per week begeef ik me dus naar haar kamer om een film uit te kiezen die ik vervolgens vanuit bed op mijn laptopje bekijk. Vorige week viel mijn keuze op Je vais bien, ne t'en fais pas, een film van Philippe Lioret uit 2006.

Je vais bien, ne t'en fais pas gaat over de jonge Elise "Lili" Tellier. Wanneer zij terugkomt na een paar maanden Spanje blijkt haar tweelingbroer, Loïc, te zijn weggelopen. Lili (Mélanie Laurent) snapt het niet en wil meer uitleg. Haar vader en moeder blijven echter volhouden dat het een ruzietje over zijn kamer was. Lili raakt in een depressie, eet niet meer en wordt uiteindelijk opgenomen vanwege anorexia. Ondanks protest van de ouders wordt Lili geisoleerd en langzaam zakt ze dieper en dieper weg tot ze op een dag een brief van haar broer ontvangt. De brieven blijven komen en langzaam focust Lili zich weer op het leven en op een gegeven moment mag ze weer naar huis. Nu ze weer van alles kan doen, blijft ze zoeken naar haar broer. Ze wil hem zien..

Mélanie Laurent is de perfecte Lili. Haar blikken, haar tere gezichtje, haar stuurse houding. Ook haar vader (Kad Merad, van Bienvenue chez les Ch'tis) schittert in zijn rol als een koele maar liefhebbende vader. Zijn rol wordt versterkt door Isabelle Renauld als moeder. De film dompelt je in een familiedrama waarin alle gezinsleden hun verdriet om Loïc op een andere manier verwerken. En in de tussentijd is het ook een blik op een Frans middenklasse gezin waar alles goed lijkt te gaan, waar geldt: je vais bien, ne t'en fais pas (het gaat me goed, maak je geen zorgen). Aangrijpend, ingetogen, maar heel krachtig; dat is de film.

De enscenering is een gewone Franse buitenwijk, een wijk die overal ter wereld zou kunnen liggen. Dezelfde huisjes, dezelfde gezinnetjes, dezelfde sleur. Af en toe wijken we uit. Zo is er het ziekenhuis waar Lili wordt opgenomen, hier spat de steriele sfeer er af. En ook de scènes en province waar Lili haar broer zoekt en liefde vindt.

De muziek speelt een grote rol. Loïc heeft een nummer voor geschreven wat meerdere malen in de film wordt gedraaid, U-Turn (Lili) door AaRon. Melancholisch, dramatisch en onbeschrijfelijk mooi. Na de film heb ik meteen het album gedownload om vervolgens huiverend de nummers keer op keer af te spelen. Ze treffen diep.

Kortom, de film is een triest familiedrama waarin je meteen wordt meegezogen. Mélanie Laurent belichaamt alles wat Lili doormaakt en verdient alle lof. Ze neemt je mee en laat je niet meer los. Een werkelijk zeer treffend Franse productie, er is meer dan het mooie Amélie!