Late Avond Idealen

De Einsteingeneratie, dat zijn de studenten van nu, geboren na 1985 en opgegroeid in het digitale tijdperk waarbij ze langzamerhand gewend raakten aan mobieltjes en computers. Alles moet snel bij deze generatie, tijd hebben ze niet. Wat ze vooral hebben zijn eindeloos veel idealen. Sanne Vogel, geboren in 1984, is toch ook een echte Einsteiner. Al een half jaar lang heeft ze geen dag rust gehad en met het maken van de voorstelling Late Avond Idealen kreeg ze dan ook een burn-out. Toch staat het stuk er en treft het ontzettend.

Je hebt meerdere vormen van toneel. Klassieke Griekse en Romeinse stukken vinden nog steeds hun weg naar het publiek, ook de verhalen uit de Renaissance worden veel gespeeld, maar tegenwoordig is er ook een verhaalloze stroming, meer een pleidooi. Late Avond Idealen is geen verhaal met een begin en een einde, maar een boodschap vol monologen, dialogen en dans/muziek. Zes jonge acteurs staan op een catwalk en vertellen hun verhaal. Opa's en oma's zaten in het verzet, ouders demonstreerden en wat doen zij eigenlijk? Overtuigd vegetariër, milieubewust en bezig om iets goed te doen voor de wereld. Uiteindelijk komt het echter op een ding neer: jezelf beter voelen.

Ja wij zijn egoïstisch, maar vooral overgevoelig. Huilen, huilen, somber zijn en alles doen voor de liefde. Sanne Vogel pakt het goed aan door verleden en heden met elkaar in contact te brengen door monologen. De acteurs vertellen over hun jeugd en over hun idealen niet. In het begin valt het ook op dat ze niet naar elkaar luisteren en steeds vaker worden we getroffen door het gevoel dat men inderdaad alleen met zichzelf bezig is. Alle idealen, alles dat moet, het maakt eigenlijk niets uit. Niemand wordt er beter van...

De zaal is enthousiast. Het podium is een catwalk die de zaal in tweeën splitst en die goed wordt gebruikt. Als catwalk, als dansvloer, als podium. De voorstelling is afwisselend met zang, dans en dialoog. De acteurs wisselen een paar keer van kleding (absurbistische kostuums!) en halen al hun talenten naar boven. Vooral het melancholische lied van Terence Scheurs wekt rillingen op.

Het is een groot feest van cynisme en op het laatst vooral pessimisme. We herkennen ons zelf in het niet kunnen kiezen, het vegetariër zijn, het goed willen doen. Het wakkert dat gevoel ook weer aan, ondanks dat de eindboodschap is dat het toch niks helpt. Een indrukwekkend, treffend stuk.

Met:

Georgina Verbaan

Hannah Hoekstra

Markoesa Hamer

Patrick Martens

Terence Scheurs

Wouter Zweers