Midlake

Maandagavond stond Midlake in Tivoli. Een Amerikaans bandje dat net hun derde album heeft uitgebracht. Tijd voor een tour dus: middeleeuwse deuntjes met elektrisch gitaargepingel.

Het concert was een combinatie van oude en nieuwe nummers. Het nieuwe album leek allemaal vrij veel op elkaar. Een intro op de dwarsfluit en daarna wat gezang en elektrische gitaren. Vooral in het begin klonk het een beetje klungelig en vond men zelfs de cd beter. De band bestond uit 7 man: een dwarsfluit/keyboard, drummer en vijf gitaristen. Een beetje teveel.. Ze overstemden elkaar vaak en af en toe leek het wel of ze uit hun ritme waren. Ook was het gezang hierdoor vrij onduidelijk.

In de loop van het concert werden ze wel beter. Young Bride als een van de eerste nummers was echt een tegevaller. Normaal zit er veel spanning en opzweping in, maar hier was het mondjes maat en was de zang ongelijk en onduidelijk. Andere nummers, zoals Roscoe en Bandits toonden echter wel veel gevoel en waren zeer indrukwekkend. Ook de muzikale intermezzo's waren goed, want spelen kunnen ze wel. Vooral de dwarsfluit voert je mee naar magische plekjes.

Wat het meest tegenviel was de show. Natuurlijk, een concert gaat om de muziek, maar toch wil men ook wel contact. Heel af en toe kwam er een zinnetje waarin het nummer werd genoemd en slechts een keer deed iemand een praatje: omdat er een technisch probleem was... Tijdens het muziek maken waren ze stuk voor stuk alleen op zichzelf gericht, bijna in trance. Geen contact met het publiek en ook geen contact met elkaar. Nooit een elkaar aankijken, elkaar een schouderklopje geven of eventjes snel iets tegen elkaar zeggen. Ze waren alleen met zichzelf en hun eigen instrument bezig...