Wat ik nog kwijt wilde over.. Kerst

Ik heb vandaag meerdere malen in stilte gegrinnikt. De dag voor Kerst, de dag van de vele zuchten. Net als met Sinterklaas liep de hele stad vol met mensen die nog schichtig op zoek waren naar een kadootje en mensen die vertwijfeld overlegden over de boodschappen die de supermarkten hen niet meer konden bieden. Geen chocolademousse meer, dan maar vanille-ijs?

Ook op het station heerste deze half stressende chaos. Aangezien de NS sinds de sneeuw van vorige week heeft besloten tot een 'winterregeling' en deze al een week in stand houdt, klopten de sporen en de tijden niet. Gehaaste mensen met hun trollies vol weekendgoed liepen rond, stonden te koukleumen en wringden zich uiteindelijk in een trein. Duwen was dat, door het tekort aan treinen en opeens enkele in plaats van dubbeldekkers. Heel handig NS, minder en kleinere treinen terwijl half Nederland zich aan het verplaatsen was naar familie.

En dan de burgerlijkheid die opeens met Kerst weer opspeelt. De kerstgedachte die binnen en buiten de huizen klinkt, is samen zijn. Eerste Kerstdag bij de familie van hem, Tweede Kerstdag bij de familie haar. Rond de kerstboom spelletjes doen en 's avonds eindeloos dineren. Ik verheug me altijd op deze donkere dagen, de gezelligheid, het 'samen-gevoel'. Maar toch blijft de vraag altijd, waarom moet het nu opeens gezellig zijn? Waarom werkt iedereen daar nu naar toe? En de rest van het jaar veel minder? Waarschijnlijk omdat de wereld even stil staat en je even de rust gunt om er tijd voor vrij te maken. Dus even stressen om kadootjes, om vervelende treinen en dan genieten van die gezelligheid, één keer per jaar.