Weg van oranjebloesem

Meestal ben ik rond deze dagen niet in Nederland, althans toen ik nog thuis woonde en mijn ouders zodra het eind april begon te worden de auto pakten en wegreden naar Frankrijk. Geen Koninginnedag, alsjeblieft geen Koninginnedag was het motto. Als klein meisje vond ik dat nooit leuk. Vriendjes op de basisscholen praatten de weken ervoor altijd over hun rommelverkoop, over het geld wat ze zouden verdienen, de spullen die ze zouden kopen. Later op de middelbare werd het de bandjes die ik zou missen, de feesten en vooral de verhalen die ik niet zou kunnen vertellen. Nu ik echter voor het tweede jaar wel hier ben, snap ik het steeds meer, ik begin mijn ouders steeds meer te begrijpen.

Op Koninginnenacht dit jaar schuifelde ik met een groep vrienden, huisgenoten en via-via's door het centrum van Utrecht. Een groot gekkenhuis was het, met op verschillende pleinen podia waar hossende mensen bier dronken, met vrijmarkt hier en daar, met overal oranje. Voor twee uit het gezelschap was dit iets totaal onbekends en zij waren met stomheid geslagen. Poolse couchsurfers, net aangekomen als in Utrecht, na een week city-hoppen. De massa, allemaal onder invloed, was verbijsterend voor hen, de nationale feestdag in Polen wordt namelijk toch net iets anders vormgegeven. Ook de muziek veroorzaakte vraagtekens: hoe kunnen mensen op zulke slechte deuntjes losgaan? Tja, omdat het Guus Meeuwis is, Nick&Simon, en je stiekem alle teksten toch wel kent?

Al Hollandse meid zong ik aan het begin van de avond de teksten ook mee en vond ik de drukte en het geduw nog wel leuk. Een beetje van podium naar podium, elke keer weer lachend om de slechte muziek, af en toe een lauw biertje en een "hee.. hallo". Naarmate de tijd echter verstreek en de alcohol steeds om mensen aansloeg verging mij het lachen een beetje.. Al die mensen, al die onzin.. Gelukkig stopten de dj's van de buitenpodia om klokslag 1 uur, midden in een nummer. Iedereen begaf zich daarna echter naar de uitgaansgelegenheden. Rijen voor de deuren, stromen met mensen.. Wederom al die mensen, al die onzin..

Om een herhaling van de avond (lees: massa's mensen) te voorkomen, toog ik dus ook niet af naar Amsterdam of zelfs naar het centrum van Utrecht de volgende dag. Slechts een vergeefse poging om oranje tompoezen te scoren ondernam ik, natuurlijk allemaal uitverkocht, het enige mooie oranje ging aan mij voorbij. Snel vluchtte ik toen maar naar de polders om daar het oranjegedruis aan me voorbij te laten gaan. Volgend jaar misschien toch maar een enkeltje Frankrijk boeken?

Figurines

Figurines from sophie van der burg on Vimeo.

Zomerse pasta

Het is zomer. Punt. Dit mooie paasweekend was ik in Limburg te vinden en sinds ik in Roermond uit de trein stapte, was het zomergevoel zo groots aanwezig. Op de fiets het glooiende landschap door, zwemmen in ijskoude riviertjes, liggen in het groene gras en zelfs de libellen en vlindertjes vlogen al langs je oren. Wie had dat kunnen denken, met Pasen? Zelfs de nachten waren te doen, hoewel het in een tentje tegen een uur of 4 's nachts toch aardig koud was.
Bij dit zomerse weer hoort ook zomers eten. Lichte maaltijden zoals salades en pittige rijst, maar ook wel een lekkere pasta. Ditmaal met aubergine en artisjok.

Recept

6 personen

- 1 rode ui
- 2 tenen knoflook
- 3 aubergines
- 2 blikken tomaat
- 2 tl fijne kristalsuiker
- 1 blikje tomatenpuree
- 400 g artisjokken uit blik
- 125 g zwarte olijven
- basilicum
- peper en zout
- olijfolie
- 500 g spaghetti

Snijd de ui en knoflook in stukjes en fruit ze in wat olijfolie op laag vuur. Snijd de aubergine in stukjes en voeg die toe, bak het geheel tot de aubergines een beetje bruin zijn. Doe de tomaten erbij, voeg peper en zout naar smaak toe, wat basilicum en doe de suiker en tomatenpuree erbij. Breng het geheel aan de kook en laat de saus dan op een laag vuur 20 minuten pruttelen. Roer dan de artisjokken en olijven erdoorheen en verwarm de saus nog 5 minuten.
Breng intussen in een andere pan water met wat zout aan de kook en kook hierin de spaghetti beetgaar. Serveer de spaghetti met de groentesaus. Lekker met olijvenbrood.

Antwerpen

Vakantie, jawel, ik heb echt vakantie. Zonder een bezoekje aan het buitenland gaat dat echter niet, dus stapte ik dinsdag in de trein voor een dagje naar de Zuiderburen. Antwerpen!

Onze Lieve Vrouwe

Het MoMu

Tentoonstelling Ontrafel in MoMu

Gerechtsgebouw

Straat vol antiek

Het leukste pleintje van Antwerpen

Antiphotojournalism

Fotojournalistiek is een aparte stroom binnen de fotografie. Met de opkomst van de digitale media is het niet alleen makkelijk voor amateurs om 'kunstfotografie' te beoefenen, ook steeds meer kranten worden gevuld door amateurs. Er zijn meer en meer mogelijkheden en de fotojournalistiek leeft weer helemaal op. Foam wijdt op dit moment een speciale tentoonstelling hieraan, gepresenteerd onder de naam Antiphotojournalism.

Het doel van de tentoonstelling is de clichés omtrent fotojournalistiek kritisch bekritiseren. Zo wordt de amateur gepresenteerd en niet het idee dat de fotograaf een heroïsche positie in neemt. Deze stellingen komen echter niet duidelijk terug in de tentoonstelling, want de informatie is karig. Ook zijn de onderdelen onsamenhangend opgesteld. We lopen van project naar project en de verschillen zijn soms immens waardoor het wel een breed beeld geeft, maar ook veel vraagtekens oproept. Tot slot is het een beetje jammer dat tentoonstellingen bij Foam altijd van beneden naar boven werken en deze andersom. De tentoonstelling van achter naar voor lopen is niet heel erg bevorderlijk voor het begrijpen...

Stuk voor stuk zijn de projecten echter wel interessant. Er is een filmpje waar fotografen hun mening geven over de opkomende mogelijkheden. Het is interessant om de invalshoeken te zien en de kritieken te beluisteren, het is als een inleiding in de fotojournalistiek. Ook is er een serie foto's van het Act of State archief waarin foto's van het conflict tussen Israël en Palestina zijn verzameld. Als een tijdlijn zijn de foto's opgehangen, maar ook op thema zijn ze geschikt. Zo kan de bezoeker vergelijken en wordt er een breed beeld getoond. Jammer is wel dat het kleine afbeeldingen zijn, op een A4'tje geprint en dat de foto's apart niet eruit springen.
De fotoreeks van Paul Fusco over de RFK funeral train is wel leuk neergezet. Een diaprojectie zorgt dat we de reis meemaken, dat we er bijna bij zijn. De foto's zijn echte snapshots, maar grijpen aan door de emoties die worden afgebeeld.
Tot slot zijn er uitgeknipte figuren uit foto's, op glazen platen aan de muur, die een heel mooi effect creëren. De fotojournalistiek wordt door deze opstelling zo waar weer kunst! En ja, met kunstfotografie weet Foam toch net iets beters wat het moet doen!

Mijn grote vriend

Ik heb een hele speciale band met fietsen. Ik hou echt van dat stuk metaal, waarmee ik dag in dag uit, door regen, sneeuw en zonneschijn, door de stad cross. Op vrije dagen pak ik hem ook wel eens en dan gaan we gezellig met z'n tweeën langs de weilanden en de waterstromen op avontuur. Ja een leven zonder kan ik me amper voorstellen.

Toch is er iets met onze band veranderd. Ik weet niet waar aan het ligt, maar sinds ik het huis uit ben, mijn eigen kamertje heb, laat mijn fiets me makkelijker in de steek. Terwijl ik op de middelbare school met twee exemplaren mijn schooltijd ben doorgefietst, heb ik er hier in Utrecht in 1,5 jaar al 4 versleten. Eentje is voor de deur gejat, tussen 9 en 10 uur 's ochtends, de anderen zijn total loss verklaart door de fietsenmaker. Het fietsje waar ik nu mijn leven mee deel heeft ook vaak kuren. Spatborden, kettingkasten, doorgeroeste spaken: ik weet niet wat hij heeft, maar steeds is er weer iets mis. Gemiddeld fiets ik 3 weekjes zonder problemen met dat ding en dan is er weer iets aan de hand.

Vandaag, mijn tweede vakantiedag, scheen de zon zo lekker dat ik besloot een tochtje te maken. Nog maar net in Maarssen beland, ratteketatteketat, jahoor mijn jas tussen het achterwiel. Krak zei de kettingkast en snel kwam ik tot stilstand. Met wat kalme hulp van een lief opaatje en wat agressie van mijn kant kregen we de jas eruit en bleek de schade mee te vallen, althans jas in de container, fiets met alleen een gebroken kettingkast. Zo goed uitgerust als ik op pad ga, had ik natuurlijk geen schroevendraaier bij me dus een bezoekje aan de fietsenmaker was onoverkoombaar. De man had duidelijk iets beters te doen, vond mijn fiets het bekijken niet waard en gaf me nog net een schroevendraaier te leen. Ik met de schroevendraaier de straat op 'want anders sta je in de weg, er komen nog klanten' en pielend kreeg ik de kast eraf. Ketting erop, en fietsen maar weer, een beetje veroest dat wel, op weg naar het volgende probleem. Heerlijk zo'n wrak...

Summerdreams

Het was even zomer, ja zomer, dit weekend. De buren begonnen al vroeg de barbecue op te stoken, sommige met ontbloot bovenlichaam. In de stadsparken stalden men zijn koelbox uit en factor 30 zonnebrand werd er vaak bijgepakt. Blote benen, bloemenrokjes, waterijsjes: dat is zomers voor mij. Maar ook deze foto's van een onbekende op Flickr zijn sprekend voor de zomer (jaja het is pas lente, I know). Droom mee!








Flickr: http://www.flickr.com/photos/bogcs/

Motel Mozaïque

De laatste 11 jaar verandert Rotterdam telkens een weekend lang is een muziekparadijsje voor de luisteraar die zich buiten de top 40 laat inspireren. Motel Mozaïque is een jaarlijks terugkerend festival waarbij je op vrijdag- en zaterdagavond je van podium naar podium kan verplaatsen om leuke bandjes te kijken. Overdag zijn er gratis optredens op de pleintjes en kan het maar zo zijn dat je opeens met je neus op Mumford & Sons belandt (vorig jaar had je die kans). Als arme student met tentamentijd was een weekendpassepartout niet aan mij besteed, ik was gisteravond met de trein op en neer.

De kunst bij Motel Mozaïque is op tijd op de locatie zijn, anders heb je namelijk een volle zaal. Wij pakten het slim aan en hadden eerst twee keer de Schouwburg op het programma staan. De avond begon daar met Jose Gonzàlez, een zwoele stem met gitaar, die ditmaal werd begeleid door het Zweedse The Gothenburg String Theory, een 20-koppig collectief met dirigent. Wat een gevoel brachten die teweeg. Het orkest was zo opzwepend door zijn virtuoze dirigent die als een sjamaan een toverritueel uitvoerde! Met wilde bewegingen en zijn rug naar het publiek bewoog de dirigent gepassioneerd en liet zijn orkest zo de mooiste klanken creëren. Gonzàlez zat erbij met zijn gitaar, was af en toe stil en liet verder zijn melancholische stem spreken, ja hij kwam er boven uit zelfs! Een ontroerende vibe gaf het geheel, echt een unieke top performance!

Daarna konden we in de zaal blijven zitten, wat handig was, aangezien een van de hoofdacts van het festival daarna kwam: Belle & Sebastian. Deze Schotse band kreeg de zaal al snel vol, veel mensen waren te laat. De 7-koppige indiepopband speelt al ruim vijftien jaar en zijn spelers zijn zo down to earth, ze hebben een lol, maken praatjes met het publiek en spelen gewoon ontzettend goed. Het was een mix oude en nieuwe nummers, energieke en rustige, vrolijke en dramatische. Zanger Stuart was de enige die echt een beetje als artiest overkwam met zijn dansjes en het door de zaal lopen. Zeer geslaagd!

Tot slot, in het nachtelijke Rotterdam, bezochten we Architecture of Helsinki, een Australisch bandje dat op doorbreken staat. Dit was druk, een beetje dance-pop, en deed goed z'n best om de zaal in beweging te krijgen. Met haar blauwe glimmertjes, blonde krullen en bril was de zangeres retro tot den top, passend bij de muziek en de uitstraling van het geheel. De rare deunen moeten je echter wel bevallen, je een beetje gewoon zijn, anders ga je er vertwijfeld naar kijken. Bij de helft van de zaal was dit het geval..

Zeer geslaagd, Motel Mozaïque. Ook terug met de nachttrein die zo fijn van Rotterdam eerst naar Den Haag en Schiphol rijdt om vervolgens pas koers te zetten naar Utrecht. Vol relaxte bandjesspotters was de sfeer echter goed en vloog de tijd om. De opgetutte Schiedammeisjes vielen een beetje buiten de boot..

Etentje in de lentezon

Lid van een studentenvereniging, dat ben ik niet en daar moet ik ook niet aan denken. Al dat gekliek, het verplichte sociaal doen en dan zo'n jaarclub: een groep meisjes waar je het liefst elke maandag mee eet om het over iedereens 'interessante' leven te hebben en om over de andere disputen te roddelen, o zo fijn dat samenzijn. Nee bedankt.

Alhoewel, misschien oordeel ik toch te voorbarig, ik heb stiekem namelijk ook wel zoiets: mijn commissie van vorig jaar, jawel de kookcommissie van de studievereniging. Hoewel we de koffieuurtjes in het roze hok vorig jaar op een gegeven moment aardig zat waren, was het met elkaar altijd leuk. Samen een keer in de zoveel tijd koken, eten en praten, daar hebben die jaarclubs wel een punt, dat is gewoon gezellig.. Ook wij proberen het erin te houden en een keer in de zoveel weken spreken we fijn af. Gisteren zaten we in de lentezon 's avonds heerlijk te genieten tussen de tentamendrukte in. Iedereen had wat mee waardoor de tafel rijkelijk gevuld was en recepten natuurlijk uitgewisseld moesten worden. Hieronder twee voor jullie.


Niki's Griekse gehakballetjes
- 500 gr rundergehakt

- 2 sneetjes brood

- melk

- peper en zout

- olijf en zonnenbloemolie

- gezeefte tomaten (of NIET geconcentreerde tomatenpurree)

- suiker

- komijnzaad

- 1 ui

- knoflook naar smaak

- meel

Laat het brood zich volzuigen met melk en kneed het fijn door het gehakt heen. Voeg flink wat zout, peper en een eetlepel komijn toe; goed mengen. Rol er balletjes van en rol ze door het meel een zodat ze een mooi laagje krijgen. Verhit een hapjespan met flink wat olijfolie en bak de balletjes goed aan door ze voor zo'n 15 min vaak om te draaien. Bak het kleingesneden uitje even mee. Voeg het blik/pak tomaten toe en een schepje suiker. Volgens recept moet er nog 2 eetlepel zonnenbloemolie bij, maar als je nog veel olie overhebt zou ik het niet doen. Als de saus warm is voeg ik de knoflook toe. Laat de pan op laag vuur nog zo'n 30 min. pruttelen. Af en toe wel even roeren. Bij opdienen wat peterselie eroverheen (ziet mooi uit!) en Jammiejammie maar!

Janneke's paprikasoep
- 8 a 10 paprika's

- 2 a 3 uien

- 3 tenen knoflook

- Chili poeder (of rode pepers)

- tijm

- witte wijn

- groente of kippen bouillon (ongeveer een halve liter water en anderhalf bouillonblokje)

- zout en peper naar smaak

De ui in stukjes snijden, de knoflook vijzelen (of persen), de paprika in blokjes snijden en dan de ui met wat olijfolie even in de pan tot het wat zachter wordt, knoflookprut er door gooien, af en toe roeren dat het niet aanbrand en dan de wijn er bij en dat even op hoog vuur laten inkoken. Vervolgens de bouillon erbij, de paprika er bij, zout, peper, chili poeder, tijm er door, voorzichtig even roeren dan ongeveer 30 a 45 minuten laten koken.Dan pureren en even proeven of het lekker is, evt nog zout oid er bij gooien en serveren met creme fraiche.

Vamp avec Chanel

We kunnen een keer een discussie gaan voeren over mijn 'meisje zijn'. Volgens de één slaag ik daar namelijk goed in en kan ik als barbie door, voor andere zal dit opgevat worden als wartaal (dan verwijs ik naar het tomboy stuk van 2 jaar geleden) en zien ze mij echt nog niet op knalroze pumps met lippenstift en een strak jurkje in dezelfde kleur. Anyway, laten we dit in het midden laten, misschien voor later bewaren, en het er bij houden dat ik van een combinatie van modder, lompheid, bloemen jurkjes en lekkere geurtjes hou. Zelfs de filmpjes achter de geurtjes kunnen mij soms bekoren, met name dan die van Chanel.

Een tijd geleden publiceerde ik ook al het schitterende filmpje over Chanel no.5 met Audrey Tautou en vandaag is het de beurt aan Keira Knightley. Als ware vrouw en regelrechte vamp rijdt ze door Parijs op een motor: stoer maar o zo sexy! Een mooi kleur werk, een gestileerde mise-en-scène en de zwoele stem van Joss Stone maken de parfumreclame tot een ware film. Gaan er meer hartjes sneller van kloppen?!

Opwaaiende zomerrokjes

Is het waar? Ja het is waar, het kwik steeg daarnet boven de twintig graden bij het bankje waar ik lekker mijn krantje zat te lezen. De hemel is blauw, de vogeltjes fluiten op hun best, het is echt lente (misschien zelfs zomers). Wanneer ik met mijn blote teen over de tegels strijk, voel ik de droge hitte die de zon kan produceren. Ik denk aan de witte stranden, aan koele bergbeekjes, aan Spaanse geuren, en aan Martin Bril.

Ja, Martin Bril. Zou hij deze dag hebben aangegrepen om door het Vondelpark, door Oud-Zuid, richting het Heinekenplein en dan zo door de Jordaan te slenteren, te flaneren? Vast wel. Kijkend om zich heen zou hij zich verbazen over de pracht en praal van Amsterdam. Over de hoge stiletto's in felle kleurtjes waarop studentes, jonge meisjes in zijn ogen, zich proberen voort te bewegen. Over twee moeders met kinderwagens die neerstrijken bij Café Wildschut. En over de rokjes die al die vrouwen weer opeens uit de kast hebben getrokken.

Rokjesdag, altijd een vaste prik bij Bril. Een dag in het voorjaar, wanneer de zon hard scheen, was het altijd zover: de rokjes werden opeens uit de kast getrokken, boven blote kippenvelbeentjes in de ochtend, boven witte melkflessen, boven al reeds gebruinde zonnebankbenen. Vandaag is het in mijn ogen nog niet zover, ik begeef me braaf met een vrolijke panty onder mijn rokje naar buiten, maar toch zie ik aardig wat blote benen. De vrouw van de vishandel staat op een trappetje met een doek de ruit te poetsen, onder haar knielange rok komen stevige kuiten vandaan, duidelijk staat ze daar vaker. Twee meisjes van een jaar of 14 giechelen langs, de een met een zwarte spijkerbroek, de ander met blote stelten. Witte benen, bruine benen, bedekte benen. Alles komt voorbij. Wat zou die Bril verzuchten vandaag? Zou hij gecharmeerd zijn van het festijn of zou hij hoofdschuddend verder wandelen, wachtend op de echte dag die de zomer aankondigt, op zijn rokjesdag!