Meestal ben ik rond deze dagen niet in Nederland, althans toen ik nog thuis woonde en mijn ouders zodra het eind april begon te worden de auto pakten en wegreden naar Frankrijk. Geen Koninginnedag, alsjeblieft geen Koninginnedag was het motto. Als klein meisje vond ik dat nooit leuk. Vriendjes op de basisscholen praatten de weken ervoor altijd over hun rommelverkoop, over het geld wat ze zouden verdienen, de spullen die ze zouden kopen. Later op de middelbare werd het de bandjes die ik zou missen, de feesten en vooral de verhalen die ik niet zou kunnen vertellen. Nu ik echter voor het tweede jaar wel hier ben, snap ik het steeds meer, ik begin mijn ouders steeds meer te begrijpen.
Op Koninginnenacht dit jaar schuifelde ik met een groep vrienden, huisgenoten en via-via's door het centrum van Utrecht. Een groot gekkenhuis was het, met op verschillende pleinen podia waar hossende mensen bier dronken, met vrijmarkt hier en daar, met overal oranje. Voor twee uit het gezelschap was dit iets totaal onbekends en zij waren met stomheid geslagen. Poolse couchsurfers, net aangekomen als in Utrecht, na een week city-hoppen. De massa, allemaal onder invloed, was verbijsterend voor hen, de nationale feestdag in Polen wordt namelijk toch net iets anders vormgegeven. Ook de muziek veroorzaakte vraagtekens: hoe kunnen mensen op zulke slechte deuntjes losgaan? Tja, omdat het Guus Meeuwis is, Nick&Simon, en je stiekem alle teksten toch wel kent?
Al Hollandse meid zong ik aan het begin van de avond de teksten ook mee en vond ik de drukte en het geduw nog wel leuk. Een beetje van podium naar podium, elke keer weer lachend om de slechte muziek, af en toe een lauw biertje en een "hee.. hallo". Naarmate de tijd echter verstreek en de alcohol steeds om mensen aansloeg verging mij het lachen een beetje.. Al die mensen, al die onzin.. Gelukkig stopten de dj's van de buitenpodia om klokslag 1 uur, midden in een nummer. Iedereen begaf zich daarna echter naar de uitgaansgelegenheden. Rijen voor de deuren, stromen met mensen.. Wederom al die mensen, al die onzin..
Om een herhaling van de avond (lees: massa's mensen) te voorkomen, toog ik dus ook niet af naar Amsterdam of zelfs naar het centrum van Utrecht de volgende dag. Slechts een vergeefse poging om oranje tompoezen te scoren ondernam ik, natuurlijk allemaal uitverkocht, het enige mooie oranje ging aan mij voorbij. Snel vluchtte ik toen maar naar de polders om daar het oranjegedruis aan me voorbij te laten gaan. Volgend jaar misschien toch maar een enkeltje Frankrijk boeken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten