Motel Mozaïque

De laatste 11 jaar verandert Rotterdam telkens een weekend lang is een muziekparadijsje voor de luisteraar die zich buiten de top 40 laat inspireren. Motel Mozaïque is een jaarlijks terugkerend festival waarbij je op vrijdag- en zaterdagavond je van podium naar podium kan verplaatsen om leuke bandjes te kijken. Overdag zijn er gratis optredens op de pleintjes en kan het maar zo zijn dat je opeens met je neus op Mumford & Sons belandt (vorig jaar had je die kans). Als arme student met tentamentijd was een weekendpassepartout niet aan mij besteed, ik was gisteravond met de trein op en neer.

De kunst bij Motel Mozaïque is op tijd op de locatie zijn, anders heb je namelijk een volle zaal. Wij pakten het slim aan en hadden eerst twee keer de Schouwburg op het programma staan. De avond begon daar met Jose Gonzàlez, een zwoele stem met gitaar, die ditmaal werd begeleid door het Zweedse The Gothenburg String Theory, een 20-koppig collectief met dirigent. Wat een gevoel brachten die teweeg. Het orkest was zo opzwepend door zijn virtuoze dirigent die als een sjamaan een toverritueel uitvoerde! Met wilde bewegingen en zijn rug naar het publiek bewoog de dirigent gepassioneerd en liet zijn orkest zo de mooiste klanken creëren. Gonzàlez zat erbij met zijn gitaar, was af en toe stil en liet verder zijn melancholische stem spreken, ja hij kwam er boven uit zelfs! Een ontroerende vibe gaf het geheel, echt een unieke top performance!

Daarna konden we in de zaal blijven zitten, wat handig was, aangezien een van de hoofdacts van het festival daarna kwam: Belle & Sebastian. Deze Schotse band kreeg de zaal al snel vol, veel mensen waren te laat. De 7-koppige indiepopband speelt al ruim vijftien jaar en zijn spelers zijn zo down to earth, ze hebben een lol, maken praatjes met het publiek en spelen gewoon ontzettend goed. Het was een mix oude en nieuwe nummers, energieke en rustige, vrolijke en dramatische. Zanger Stuart was de enige die echt een beetje als artiest overkwam met zijn dansjes en het door de zaal lopen. Zeer geslaagd!

Tot slot, in het nachtelijke Rotterdam, bezochten we Architecture of Helsinki, een Australisch bandje dat op doorbreken staat. Dit was druk, een beetje dance-pop, en deed goed z'n best om de zaal in beweging te krijgen. Met haar blauwe glimmertjes, blonde krullen en bril was de zangeres retro tot den top, passend bij de muziek en de uitstraling van het geheel. De rare deunen moeten je echter wel bevallen, je een beetje gewoon zijn, anders ga je er vertwijfeld naar kijken. Bij de helft van de zaal was dit het geval..

Zeer geslaagd, Motel Mozaïque. Ook terug met de nachttrein die zo fijn van Rotterdam eerst naar Den Haag en Schiphol rijdt om vervolgens pas koers te zetten naar Utrecht. Vol relaxte bandjesspotters was de sfeer echter goed en vloog de tijd om. De opgetutte Schiedammeisjes vielen een beetje buiten de boot..