Mijn grote vriend

Ik heb een hele speciale band met fietsen. Ik hou echt van dat stuk metaal, waarmee ik dag in dag uit, door regen, sneeuw en zonneschijn, door de stad cross. Op vrije dagen pak ik hem ook wel eens en dan gaan we gezellig met z'n tweeën langs de weilanden en de waterstromen op avontuur. Ja een leven zonder kan ik me amper voorstellen.

Toch is er iets met onze band veranderd. Ik weet niet waar aan het ligt, maar sinds ik het huis uit ben, mijn eigen kamertje heb, laat mijn fiets me makkelijker in de steek. Terwijl ik op de middelbare school met twee exemplaren mijn schooltijd ben doorgefietst, heb ik er hier in Utrecht in 1,5 jaar al 4 versleten. Eentje is voor de deur gejat, tussen 9 en 10 uur 's ochtends, de anderen zijn total loss verklaart door de fietsenmaker. Het fietsje waar ik nu mijn leven mee deel heeft ook vaak kuren. Spatborden, kettingkasten, doorgeroeste spaken: ik weet niet wat hij heeft, maar steeds is er weer iets mis. Gemiddeld fiets ik 3 weekjes zonder problemen met dat ding en dan is er weer iets aan de hand.

Vandaag, mijn tweede vakantiedag, scheen de zon zo lekker dat ik besloot een tochtje te maken. Nog maar net in Maarssen beland, ratteketatteketat, jahoor mijn jas tussen het achterwiel. Krak zei de kettingkast en snel kwam ik tot stilstand. Met wat kalme hulp van een lief opaatje en wat agressie van mijn kant kregen we de jas eruit en bleek de schade mee te vallen, althans jas in de container, fiets met alleen een gebroken kettingkast. Zo goed uitgerust als ik op pad ga, had ik natuurlijk geen schroevendraaier bij me dus een bezoekje aan de fietsenmaker was onoverkoombaar. De man had duidelijk iets beters te doen, vond mijn fiets het bekijken niet waard en gaf me nog net een schroevendraaier te leen. Ik met de schroevendraaier de straat op 'want anders sta je in de weg, er komen nog klanten' en pielend kreeg ik de kast eraf. Ketting erop, en fietsen maar weer, een beetje veroest dat wel, op weg naar het volgende probleem. Heerlijk zo'n wrak...