Een flits

Hier een korte flits, een impressie van mijn herfst. Jawel, tentamentijd en dus het nodige studieontwijkende gedrag.. Typisch..

ps. Het breiwerk is overigens niet van mij, maar van een bestuursgenootje. Hele mooie handschoenen zijn het geworden. Hopelijk is mijn enorme wintersjaal ook binnenkort klaar!

Beginners

Charmant, luchtig, maar toch ook heel diep: dat is de nieuwe film van regisseur-scenarist Mike Mills, Beginners. De film vertelt in mozaïekvorm over het rouwproces dat Oliver (Ewan McGregor) doormaakt wanneer zijn vader op 75-jarige leeftijd sterft. Zijn vader Hal (Christopher Plummer) komt de na de dood van zijn moeder uit de kast. Oliver moet daarmee leren leven en heeft vooral moeite met de in zijn ogen liefdeloze relatie tussen zijn vader en moeder. Liefde is verbonden met verdriet en angst bij hem. Binden kan hij zich dan ook niet. Een paar jaar na de dood van zijn vader ontmoet Oliver echter een jonge Française, Anna (Mélanie Laurent), waar hij helemaal voor valt.

Beginners is een zwaarmoedig verhaal met bekende thematiek zoals ouderrelaties, homoseksualiteit en liefde. De film had aardig zwart kunnen zijn, maar doordat Mills de hele vertelstructuur op z'n kop zet, wordt het een vrolijk epos. Als kijker weten we al veel over de toekomst, waardoor veel situaties in het verleden minder treurig worden. Soms hebben we geen idee in welke tijd we ons bevinden, maar ook dat zorgt juist voor lucht en fascinatie in de film. De versnippering kent ook veel herhaling. Enkele shots zien we later in de film terug en krijgen zo extra betekenis. Diepgang en een fijne drang om verder te willen kijken, dat bereikt Mills hiermee.

Naast gewone filmscènes zijn er ook veel korte intermezzo's met foto's. Als een geschiedenisfotoboek zet Oliver zijn leven en dat van zijn ouders uiteen. We zien de sterren, de zon, de huisdieren, de liefde in verschillende jaren voorbij komen. Heerlijk, vooral de jaren '50 documentatie.
Ook de muziek zorgt voor mooie tussenfragmenten. Goede blues wordt gebruikt op momenten waarbij beelden genoeg zeggen. De emoties uit de zwijgende scenes worden extra ondersteunt door de muziek en geven de kijker even de tijd te reflecteren.

Hoe mooi de film ook is, zonder de acteurs zou het niet zo geslaagd zijn. Ontzettend goed is de casting. Mélanie Laurent is als acterende en eenzame Française perfect. Ze is bijna vluchtig, niet te pakken, niet te bestempelen. Haar blikken zeggen genoeg, haar lichaamstaal straalt alles uit. Ook Ewan McGregor zit op de goede plaats. Als eenzame man met een groot en gecompliceerd rouwproces zeggen ook zijn blikken genoeg. Wanneer hij bijvoorbeeld een stille blik op zijn vader en diens vriend werpt wanneer die samen op een matras liggen te slapen, voelen we meteen wat hij wel niet moet voelen. Tot slot is er natuurlijk Christopher Plummer, die zeker de show steelt. Wat een heerlijke homoseksuele bejaarde zet hij neer! Charmant, jongensachtig, grandioos! Hij brengt met milde humor zijn karakter naar voren en juist deze luchtigheid zorgt voor het enorme contrast met zijn zoon Oliver.

Tenslotte is er Arthur, het hondje. Deze is misschien wel de grootste ster van Beginners. Met heerlijke puppy-oogjes kijkt hij ons af en toe aan. "Ik kan helaas niet praten, maar ik kan wel ruim 150 woorden verstaan" verschijnt er in beeld wanneer Oliver zijn eenzaamheid uitlegt en zegt dat ze maar snel samen moet leren praten. Arthur heeft zijn eigen mening, is zijn eigen persoontje en is adorable. "Zijn we al getrouwd?", vraag hij ook op een gegeven moment. Je zou zeggen dat een pratende hond onecht kan overkomen, maar elke bezitter van een huisdier zal Arthur's relatie met Oliver herkennen. Getrouwd zijn ze inderdaad met elkaar. Ja, geef Arthur de Oscar maar!

Eefje de Visser

Nederlandstalige muziek, ik vind dat altijd een lastige zaak. Als ik aan Nederlandse muziek denk, komen al snel deuntjes van Frans Bauer en Marco Borsato in me op. Daar ben ik niet zo’n fan van om eerlijk te zijn. Er is echter ook heel andere Nederlandse muziek, veel meer richting poëzie gaande. Spinvis is een bekend voorbeeld, een eenmansband uit Spijkenisse, die al sinds 2002 met poëtische teksten op muziek maakt. Het laatste jaar is er nog een pareltje bij gekomen, Eefje de Visser, een nuchter meisje dat in januari haar debuutplaat uitgaf. Na een tour in de lente en veel festivals houdt ze nu een najaarstour. Gisteravond stond ze in het Lantaren Venster in Rotterdam.

Het Lantaren Venster is een jazz/filmhuis op de Kop van Zuid. In een mooie nieuwe zaal zijn de stoelen voor Eefje opgeklapt en is een laag podium neergezet. Het publiek is gemengd, zeer gemengd. De jongste luisteraars zijn een jaar of acht (niet een maar wel vier), de oudste ergens in de zeventig. Iedereen stapt naar voren als Eefje en haar band opkomen, iedereen wil dichtbij zijn.

Het is een normale, vrolijke meid. In haar Hema-maillot, haar nieuwe jurkje (vandaag gekocht, vertelt de toetsenist) en haar witje schoentjes is ze een leuke verschijning. Af en toe neemt ze een slok bier en vertelt ze kort wat. Ze wisselt elektrische gitaar af met akoestische, en gaat daar wanneer ze niet hoeft te zingen helemaal in op. Ze wordt ondersteund door een band, bestaande uit vier heren die ook allemaal meerdere instrumenten bespelen. Ze hebben er lol in met z'n allen. Er wordt onderling geknipoogd, samengewerkt en goed naar elkaar geluisterd. Met name de percussie is indrukwekkend. Met blikjes, kettingen, drums en belletjes weet hij een heerlijk scala aan herfstgeluiden op te wekken. Voor de najaarstour zijn de nummers namelijk in een herfstig jasje gestoken, vertelt Eefje.

De nummers zijn fantastisch. De Nederlandse teksten zijn poëtisch, treffend en bekend. De uitvoering is vernieuwend. Vrolijke deuntjes worden afgewisseld met emotionele nummers. Bij Verdriet zie je dat Eefje persoonlijk enorm is betrokken bij haar nummers. Een brok in de keel lijkt ze te hebben, het doet haar echt wat. Het volgende nummer, De Koek, is daarentegen vrolijk. In één klap is ze weer een energiek springende zangeres. Leuk is ook de toegift. Het dak gaat er letterlijk af! Ze spelen opnieuw de nummers De Koek en Afdwaalt maar nu in hun originele uitvoering: met synthezer en elektronische beats. Iedereen danst, iedereen zingt, iedereen gaat los!! Fantastisch!

Gezondigd

Ik heb gezondigd deze week. Toen het eerste schap pepernoten eind augustus in mijn supermarkt werd geplaatst, keerde ik me stellig tegen deze zoetigheid. "Pepernoten in augustus, dat kan toch echt niet! Wat een commerciële troep, wat een manipulatie", riep ik toen hard. Principieel nam ik me voor om hier dus absoluut niet aan mee te doen en met de eerste pepernoot braaf te wachten tot de Goed Heiligman op Nederlandse bodem zou arriveren. En nee, ook geen chocoladeletters, banketstaaf en fondanthartjes zouden in mijn mandje belanden. Halverwege september kon ik nog een keer verbazen om de manipulatieve koopcultuur van ons landje: de eerste oliebollenkraam werd op de Amsterdamse Straatweg geplaatst. Elke keer als ik me naar het station haastte, rook ik de oliewalmen en zag ik mensen zich meester maken van zo'n bepoedersuikerd bolletje. "Belachelijk", dacht ik ook hierbij, "totaal zonder principes, die mensen".

Vorige week werd ik er echter ook zo één. Mijn principes werden door lust overwonnen: ik heb me tegoed gedaan aan pepernoten... Niet eenmaal, wel driemaal. Daadkrachtig had ik ze niet in mijn boodschappenmandje voor de vergadering gedaan. Helaas een bestuurslid van mij wel, en ja, toen ze eenmaal op tafel stonden...

Deze week heb ik dus beschaamd in de spiegel gekeken. "Liselotte", zei ik, "foei, dit kan echt niet. Wat een zwakheid." Vervolgens ben ik de hele week braaf gaan koken met seizoensproducten en heb ik de Turkse winkeltjes en de bakker bij mij in de buurt goed gesponsord in plaats van de supermarkt. Geen bijdrage aan onze kapitalistische snaaicultuur dus deze week. Wel lekkere Indiase aardappel-bloemkoolcurry! ;)



Recept

voor vier personen

• 500 g vastkokende aardappelen, geschild
• 2 el milde Indiase currypasta (pot 283 g)
• 1 bloemkool, in roosjes
• 4 tomaten, in stukjes
• 20 ml tuinkruidenbouillon (van tablet)
• 4 eieren
• 2 tl gemalen komijnzaad (djinten)
• 1 bakje Griekse yoghurt (150 g)

Snijd de aardappelen in blokjes. Verwarm in een hapjespan met antiaanbaklaag de currypasta. Schep de bloemkool, de aardappelblokjes en de tomaatstukjes erdoor en bak 2-3 min. Voeg de bouillon toe en laat de curry afgedekt 15-20 min. zacht sudderen tot de aardappel en groenten gaar zijn. Kook ondertussen de eieren hard, pel en halveer ze. Leg ze op de curry en warm het geheel nog even door. Rooster het komijnzaad in een steelpan zonder olie of boter tot het gaat geuren. Schep de curry in diepe borden. Serveer de yoghurt in aparte schaaltjes en strooi hierover de komijn. Lekker met pappadums.

Demonsteren met egg-tomato's

Occupy Amsterdam, Madrid, New York, Chicago, Brussel, Rome: daar is deze foto van (overigens niet door mij gemaakt, maar van internet geplukt). Op veel plekken in de wereld zijn ze op dit moment aan het protesteren tegen de crisis. Kampementen worden opgezet, leuzen worden gescandeerd en borden worden omhoog gehouden. Over het algemeen gaat het er vredig aan toe.

Zelf heb ik helaas nog geen tijd gehad om op het Beursplein een kijkje te nemen en me met de demonstranten te sympathiseren, want ja, ik sympathiseer me met hen. Tot op gisteren dacht ik dat dat wel voor de meeste mensen in mijn omgeving gold. Het tegendeel bleek echter waar te zijn. 'Rare hippies' was de mening van een groot aantal groepsgenootjes. 'Een beetje mat en niet eens waardig protesterend', zei een ander. Het verbaasde me hoeveel hoogopgeleide studenten -de 'toekomst' van Nederland ja- zich niet bekommerde om het protest en het zelfs uitmaakte voor een stel communistische lanterfanters. Wat dan, dacht ik, wat doe jij dan om de wereld te verbeteren? Iets anders blijkbaar, of gewoon niets..

Nee, geef mij maar zo'n protest. Het liefst zou ik nu in de trein stappen en hen met lekkere broodjes verblijden, helaas ligt er een tentamen op me te wachten. Honger krijg je namelijk van het protesteren, al helemaal in deze kou en regen. In New York hebben ze daarom een actie opgezet waarbij je via een site geld kan storten voor pizza's voor de betogers. Leuk toch, het collectieve gevoel kweken met behulp van voedsel?! Ik denk dat dat zeker werkt. Iedereen moet namelijk eten.

Vandaar dit recept. Deze egg-tomato broodjes hebben mij goed geholpen met de protesten tegen de cultuurbezuinigingen. Dus ziet iemand tijd om deze broodjes even naar Amsterdam te brengen en ze van mij te groeten?


Recept

- 1 bruin broodje
- 1 ei
- 1 tomaat
- mayonaise
- mosterd
- eventueel wat sla
- peper en zout

Kook het ei hard (9 minuten in koken is het perfecte ei!). Laat het goed schrikken. Pel het ei dan, snijd het in plakken, snijd de tomaat in plakken. Meng wat mayo met mosterd, smeer dit dik op een opengesneden broodje. Beleg het broodje vervolgens met sla, tomaat en ei. Breng eventueel op smaak met peper en zout. Protesteer ze maar!!

Somebody that I used to know

Al weken word ik opgevrolijkt door de nieuwe hit van Gotye, een Belgisch-Australisch eenmansbandje. De stem sleurt me mee in diepe overpeinzingen en van het fijne ritme begin ik langzaam te dansen achter mijn laptopje. Pas vandaag besloot ik echter de clip eens op te zoeken. Ik had al gehoord over het rare bodypainting dat hierin voorkomt, maar ik had nog niet overwogen het eens te bekijken. Vandaag wel.

Het is een bevreemdende clip: een beetje treurig, melancholisch, gekweld, een soort hartenkreet. We kijken naar de lippen die de tekst uitspuwen, we kijken naar het lichaam dat verbonden wordt door middel van schildering. Fascinerend en bevreemdend. Vandaag, in dit 100e berichtje van 2011, wil ik graag dit nummer met jullie delen. Enjoy!!

l'Automne

Vorige herfst heb ik echt heel veel foto's gemaakt. Hoe kwam dat? Ik deed een fotocursus samen met een vriendinnetje. Met het opschonen van mijn laptopje kwam ik die hele bende weer tegen. Een ander inspireerde mij eergisteren met het maken van fotocollages, dus zie hier herfst 2010. En omdat ik het niet kon laten, heb ik gisteren ook een nieuw lensje voor mijn camera gekocht. Het veld in dus!!

Van seizoen naar seizoen

Als ik ergens een zwak voor heb, zijn het kookboeken. Ja dat wisten jullie al wel. Telkens beginnen en eindigen mijn boekwinkelbezoekjes bij de sectie kookboeken. Eindeloos kan ik wegdromen bij mooie foto's en leuke verhalen over voedsel. Mijn kleine kamertje wordt dan ook steeds voller met die boeken aangezien ik mezelf een keer in de zoveel tijd niet kan tegenhouden en ik gewoon een kookboek moet aanschaffen. Inmiddels was het weer een tijdje geleden en liep ik al lang te twijfelen over Vegalicious. Toen ik een paar dagen geleden op het punt stond die toch maar mee te nemen, viel mijn oog echter op de nieuwe Sophie Dahl: Van Seizoen naar Seizoen. De keuze was snel gemaakt.

Na haar fijne eerste kookboek, Miss Dahl's heerlijkheden, is de kleindochter van Roald Dahl terug met een nieuw seizoenskookboek. Net als in het vorige is elk seizoen vervolgens weer ingedeeld op ontbijt, lunch en diner. Er staan iets meer klassieke recepten in dan in de vorige: pompoensoep, spaghetti carbonara, boeuf stroganoff. Misschien wel slim, want hoewel ik haar eerste kookboek vaak ter hand neem, heb ik er eigenlijk nog vrij weinig uit klaargemaakt. Net wat vreemd is het allemaal. De ingrediënten, de gerechten zelf.. In dit nieuwe kookboek vind je gewoon pure en eerlijke recepten, voor de thuiskok, want benadrukt Dahl: "Ik stam uit die traditie. Ik ben een gulzige schrijfster die erg van koken houdt en daar verhaaltjes over op papier zet, en dus geen kokkin of lerares".

Verhaaltjes schrijven dus, ja inderdaad. Met fijne anekdotes krijgt Dahl je aan het koken. Wegdromend bij haar verhalen over herfstavonden met pompoensoep of winterse ontbijtjes in India krijg je zin om heel veel te koken en te eten. Ook de vormgeving werkt hieraan mee. Het boek is ook weer schitterend: mooie foto's, fijne lettertypes, een goede lay-out. Kortom, een heerlijk boekje. Ik kan niet wachten om de potten en pannen te pakken!

Jane Eyre

Hoeveel verfilmingen zijn er al wel niet van? Jane Eyre, het bekende drama van de Brönte Sisters, is al menigmaal op het witte doek vertoont en toch nam regisseur Cary Fukunaga dit verhaal ter hand om een kostuumdrama te kunnen maken. Anders dan de zoete verfilmingen van alle Austen boeken, is Jane Eyre afstandelijk en richting horror. Het perfecte tijdverdrijf voor een regenachtige zondagmiddag dus.

De eerste vijf minuten van de film zetten de toon voor de rest van de twee uur. We dwalen door een ruig landschap, achter een snikkend meisje aan. De omgeving is duister, niet verwarmend, echt kil. Het meisje, Jane Eyre (Mia Wasikowska), is op de vlucht. Waarvoor weten we echter nog niet. Stap voor stap wordt het epos onthuld, totdat we uiteindelijk het levensverhaal van Jane weten. Het blijkt een zwaar verhaal te zijn, liefdeloos en vol ongeluk. Drama ja.

De beelden zijn zoals bij de meeste kostuumdrama's grandioos. We zien woeste Engelse landschappen, oude kostuums en donkere landhuizen. De film is donker, net als het verhaal. Veel binnenscènes worden slechts verlicht door kaarsen, waardoor de sfeer van die tijd goed naar voren komt. Slechts één scène, Spring with love, toont de lichte en vredelievende kant van Engeland. De muziek, gecomponeerd door Dario Marinelli, versterkt de duisternis. Mooie violen ondersteunen de klaagzang.

Ook de cast zit in principe helemaal op de goede plaats. Wasikowska als Jane Eyre en Michael Fassbender als Mr Rochester zijn beide ietwat onaards en niet echt sympathiek. Hoewel bij beide hun geschiedenis vormend is voor hun karakter, blijven de personages stug en afstandelijk. Daardoor kunnen we als kijker moeilijk met ze mee leven, laat staan van ze gaan houden. Judi Dench, als Mrs Fairfax, is misschien het enige karakter dat iets van sympathie opwekt.

De film is dus overduidelijk een boekverfilming van Jane Eyre: afstandelijkheid voert de boventoon. Een goed uitgevoerd drama kunnen we dus stellen, maar toch wrikt er iets. Films waarbij de personages niet aanspreken worden nimmer bejubeld. De kijker moet kunnen meeleven met het verhaal en dat gaat bij karakters zoals Jane Eyre lastig. Hoewel Wasikowska alle emotie van een complexe feministe zoals Eyre in haar rol naar buiten brengt, weet ze niet te treffen. De conclusie is twee uur mooie beelden zonder er in te verdwijnen. Jammer. Zou het de volgende verfilming van Jane Eyre wel lukken, of is dit verhaal gewoon gedoemd?

Oktober

Weg zijn de zomerse dagen, regen klettert tegen mijn raam. Koude wind waait de blaadjes van de bomen en de NS maakt zich samen met Prorail op voor vertragingen wegens gladheid op het spoor. De herfst is losgebarsten ja. Met de wind in de rug suis ik over een klein boerenweggetje in de buurt van Tienhoven, ten noorden van Utrecht. Onheilspellende wolken pakken zich boven mijn hoofd tezamen, maar ik ben niet bang. Ik ben niet van suiker, nee.

De herfst brengt altijd een bepaald soort bezinning met zich mee. Zomerse geneugten zijn ten einde gekomen en de oververhitte hersenen koelen langzaam af. Nadenken, reflecteren, verdiepen: dat alles samen met een kop thee op de bank of een herfstwind in het bos. Ik hou van de geuren, de kleuren, de geluiden van de herfst. Knisperend vallen beukennootjes van de bomen terwijl ik stil sta bij het leven. Rood kleuren de blaadjes en zwermen vogels trekken over de Hollandse polders.

Sinds een paar weken ben ik tot de conclusie gekomen dat ik van Nederland houd. Hoezo immigreren, hoezo weggaan? Hoewel het Zuidelijke nog steeds lokt, kijk ik met een week hartje naar het polderlandschap en geniet ik van volle teugen van dit zicht. Een trekkertje, wat slootjes, een plat landschap zonder bergen, zonder bossen, zonder iets.. Maar toch zo mooi.

Wat willen we nu eigenlijk, wat doen we nu allemaal? Van hot naar her rennen, altijd maar vooruit kijkend naar het volgende. Met het moment genieten, daar ben ik niet zo goed in. Mijn agenda is vol en altijd is er weer een morgen of een overmorgen die trekt. Is dat niet hetzelfde als het onbekende 'betere' buitenland? Het gras is groener, o zeker, het gras is groener aan de overkant.

Dat soort hersenspinsels kruizen mijn gedachten als ik daar sta, in de Nederlandse polder. Voor mijn neus voert een libel een strijd met de wind, zo'n klein nietig beestje tegen zo'n grote kracht. Kan hij zich niet beter gewoon mee laten nemen door de wind? Kunnen wij ons niet gewoon beter mee laten nemen door het leven? Is het dan niet zo veel simpeler? O wind, neem me maar mee!

Beth Lane

Zeer geënsceneerd en misschien een tikkeltje te zoet, maar toch ook dromerig en liefelijk. Ja, dat is deze serie van de Australische Beth Lane. Naast dat ze zelf foto's maakt die zijn te bewonderen op haar Flickr, houdt ze ook een blog bij waar foto's van anderen op post. Zeker een bezoekje waard!

Brakke pasta

Op het gala

Zo, dat was het dan weer, het Festival is weer voorbij. Vrijdagavond dansten vrijwilligers naast acteurs en actrices om de Nederlandse film te vieren. Wederom was het Filmgala een goed feestje. Iedereen in black tie, Gouden Kalveren alom, iedereen blij. Zaterdag kon ik merken dat ik een feestje had gehad. In brakke sferen bracht ik de dag door. Het zonnige weer hielp daarbij een handje, want hoe kon ik nu iets nuttigs doen met én moeheid én zulk mooi weer? Niet dus. Een dag rust heb ik ervan gemaakt, die ik gister en vandaag heb gecompenseerd met hard studeren. Bij brakke dagen hoort ook bepaald voedsel. Inmiddels snap ik echt wel de neiging naar hamburgers wanneer je echt te veel gezopen hebt. Bij mij bleef het wat subtieler, en stiekem ook wel wat lekkerder, brakke pasta. Champignons, prei, spekjes: heel easy, heel lekker.


Recept

3 personen

- 1 bakje champignons
- 1 prei
- 1 ui
- 2 teentjes knoflook
- 250 g spekjes
- 1 eetlepel crème fraîche
- nootmuskaat
- peper
- spaghetti
- parmezaanse kaas

Breng een pan water aan de kook en kook de spaghetti beetgaar. Snijd tegelijkertijd de prei in ringen, de champignons in plakjes en snipper de ui en knoflook. Verwarm in een grote koekenpan wat olijfolie en doe daar de ui, knoflook, spekjes en prei in. Bak dit 5 minuutjes. Voeg de champignons toe en bestrooi de groenten flink met peper. Voeg dan als de champignons gaar zijn nootmuskaat toe en de eetlepel crème fraîche. Meng alles goed en laat het nog twee minuten pruttelen. Serveer de saus dan met spaghetti en strooi er parmezaanse kaas op bij het serveren.