Penguin's Christmas

Blue Jeans

Yves Saint Laurent verzuchtte meerdere malen: Ik wou dat ik de spijkerbroek had uitgevonden: het meest spectaculaire, meest praktische en het meest nonchalante kledingstuk dat er is. Het heeft de sexappeal, eenvoud, bescheidenheid en expressie die ik al jaren in mijn ontwerpen zoek. 

Het Centraal Museum wijdt op dit moment een tentoonstelling aan jeans. Een mix van werken, van productieinformatie, van verzamelaars, van spijkerbroeken. 

 

 

 

 

 

 

 

 

The Broken Circle Breakdown

Een cowboy in Europa, dat kan alleen in Vlaanderen. Met The Broken Circle Breakdown maakt regisseur Felix van Groeningen (van onder meer van De Helaasheid der dingen) een heftig film over verlies en verdriet, met schitterende cowboymuziek om de emoties aan te wakkeren en dan weer te kalmeren. De film opende afgelopen najaar het Filmfestival te Gent. “Van Groeningen lost verwachtingen in”, schreef de Vlaamse pers daarna lovend. Gelijk hebben ze. Na afloop van de première kwam het publiek met betraande ogen de zaal uit en ook hier in Utrecht kon het publiek het niet droog houden.

Een tatoeageartieste en een banjospeler. Misschien een vreemde combi, maar tussen Didier (Johan Heldenbergh) en Elise (Veerle Baetens) klikt het vanaf het eerste moment. Wanneer Didier haar tattooshop bezoekt, nodigt hij haar uit voor een concert. Verrast om hem daarna zelf op het podium te zien staan, is Elise meteen gecharmeerd. De twee beginnen een wervelende relatie, passend bij hun hippiesque leventje. Wanneer Elise zwanger raakt, besluiten ze het kindje te houden. Ze zijn gelukkig met z’n drietjes, totdat bij Maybelle, die inmiddels zeven is, kanker wordt geconstateerd. Elise en Didier raken is een sleur van ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Lukt het deze twee bohémiens om samen dit verdriet door te komen?

The Broken Circle Breakdown is gebaseerd op een toneelstuk van Heldenbergh zelf: The Broken Circle Breakdown featuring the Cover-ups of Alabama. Dit stuk is een mix van bluegrass en enkele monologen. Ook Van Groeningen geeft de bluegrass een grote rol. Al snel treedt Elise als zangeres aan in de band van Didier en zien we hen samen de podia beklimmen. Mooi is de combinatie van de spelende cowboys en het getatoeëerde meisje. De scènes waarin ze samen spelen zijn ontroerend. Soms versterkt de muziek de emoties, soms verzacht het ze. De zuivere stem van Baetens zorgt telkens voor kippenvel. 

Om het drama niet te zwaar te maken, besloot Van Groeningen de tijden door elkaar te laten lopen. Momenten van geluk worden afgewisseld met momenten van tranen. Enerzijds werkt dit omdat de film chronologisch te heftig zou zijn. Het drama gaat van zwarter naar zwart. Anderzijds laat Van Groeningen hier ook wat steken vallen. De eerste helft is vluchtig, waardoor de film wat fragmentarisch raakt. In tweede helft is juist de vaart eruit en verlies je de draad. Je krijgt net te veel hints voor wat komen gaat, waardoor je zoekende raakt.

Uiteindelijk weet de combinatie van Heldenbergh en Baetens je echter tot het eind mee te slepen. Hun spel, hun stemmen, hun muziek: alles treft diep. Gecombineerd met de lieflijke cinematografie en het heerlijke Vlaamse platteland, is Van Groenings film net als De Helaasheid der dingen een pareltje. 

Lovely Morning

Afgelopen dinsdag was ik naar een concert van Janne Schra in de Kleine Komedie te Amsterdam. O wat heerlijk. Janne Schra is mijn jeugdliefde. Eerst ging ze als Room Eleven, toen als Schradinova en nu met nieuwe band als Janne Schra het podium op. Weet je nog een van die eerste hits met die mooie clip, Lovely Morning?

Anna Karenina

Anna Karenina, de klassieker van Tolstoy, is bekend. Al vijf regisseurs namen het boek ter hand en verfilmde het tragische liefdesverhaal van een gerespecteerde ministersvrouw die verliefd wordt op een luitenant. Joe Wright, regisseur van onder meer Pride and Predjudice en Atonement, waagde een nieuwe poging. Samen met scriptschrijver Tom Stoppard spitte hij de bijna 1000 pagina’s door en creëerde zijn eigen verhaal. In tegenstelling tot de eerdere films gebruikte hij het toneel als setting. Want ja, volgens Wright speelden alle Russen in de 19^e eeuw een beetje theater. 

Anna Karenina is geen verfilmd theaterstuk. Het is eerder een theatrale verfilming. De eerste scènes zijn een bombastische werveling voor het oog. Van het ene decor stappen we in het ander. Door deuren heen, de coulissen in, dan weer het podium op: het is een overweldigende chaos. Waar moet je op letten? Op de schitterende decors, op de hoofdpersonages die allemaal even langs komen of op de eerste plotlijnen die worden onthuld? 

Na een half uur kalmeert de storm. Het oog raakt gewend aan spectaculaire manier waarmee Wright Anna Karenina tot ons brengt en het verhaal krijgt vorm. De manier waarop scènes in elkaar overvloeien, waarop beelden zich in elkaar vermengen, is prachtig. Zo verandert het speelgoedtreintje van Anna’s zoon in een echte trein en mixen gescheurde papiertjes zich tot sneeuw. Wright speelt met licht, met kleur, met muziek, met dans. De film is een feestje voor het oog. 

 

Het achterliggende idee dat Wright heeft met zijn theater, is op zich logisch. Hoe verder het verhaal zich vordert, hoe duidelijker het wordt dat de Russische society inderdaad een poppenkast is. Men is niet wie hij is, men doet niet wat hij wil. Jassen worden al dansend verwisseld, iedereen draait om elkaar heen: het leven is een groot toneelstuk.

Wel doet alle uitbundigheid waarmee Wright Anna Karenina presenteert te kort aan het verhaal. Tolstoy staat bekend om zijn diepgaande personage-analyses, bij Wright zijn het bijna karikaturen. Keira Knightley heeft de leading rol en is zeker overtuigend als de verbeten Anna, maar had genuanceerder kunnen zijn. Ook de karakters van haar man Karenin (Jude Law) en haar geliefde Vronsky (Aaron Taylor-Johnson) hadden beter uitgewerkt kunnen worden. Na twee uur van meewaaien in de wervelstorm blijft vooral de herinnering van het oog over. Het hart is weinig beroerd.

Sneeuw en industrie

 

Sneeuw en industrie, voor beide heb ik een zwakte. Verlaten terreinen, witte vlokjes.. Ook Utrecht heeft zo z'n plekjes. Misschien klinkt het niet idyllisch in jouw oren, op een zaterdag middag fietsen door Lage Weide, maar ik vond het prachtig.

 

 

 

 

 

  

 

Populaire

Suikerzoet, dat is de beste omschrijving voor de debuutfilm van de Franse regisseur Régis Roinsard. Hij maakt met Populaire een romantische retrofilm die hier en daar thema’s zoals vrijheid voor de vrouw en de cinéma du papa aanstipt, maar over het algemeen kan worden bestempeld als pure feelgood. Helaas wil Roinsard te veel, waardoor hij verzandt in voorspelbaarheid en oppervlakkigheid. Populaire verliest zichzelf al snel in gekkigheid.

Typen op tikmachines. Felle kleurtjes. Petticoats en retrobehang. Met Populaire gaat Roinsard terug naar 1959. Kruideniersdochter Rose Pamphyle (een sterke rol van Deborah François) besluit dat ze te ‘modern’ is voor het kleine dorpje in Basse-Normandie waar ze met haar vader woont. Ze reist af naar de stad om secretaresse te worden, voor die tijd een avontuurlijk beroep. Als Rose bij verzekeringsagent Louis Échard (Romain Duris) solliciteert, is ze dan ook niet de enige. Haar snelle typen overtuigt Louis echter om haar te kiezen. Hij heeft meer met haar in petto. Hij wil haar tot typekampioene maken. Een hysterische reeks aan typekampioenschappen volgt en ook liefde tussen Rose en Louis blijft niet uit.

Tot in de puntjes werkt Roinsard het ‘feelgood fifties’ idee uit. De gehele setting is bontgekleurd en roept nostalgie op. Roinsard refereert hiermee aan onze hedendaagse ideeën over de Franse films uit de jaren vijftig. Grappig is dat dit beeld niet overeenkomt met de echte jaren vijftig film. Die is soberder. Toch is Populaire zeker een hommage aan deze cinema du papa, die tussen 1954 en 1959 in Frankrijk floreerde. Met name de scène van de eerste zoen tussen Louis en Rose is met zijn rode en blauwe licht bekend.

Helaas vergeet Roinsard door de nadruk op stijl aandacht aan het verhaal te schenken. De liefdesgeschiedenis komt niet helemaal uit de verf. Zo blijft het onduidelijk waarom Louis Rose zo graag tot kampioen wil maken. Is het oprecht steunen of is het voor zichzelf? Ook is het probleem dat Populaire al snel te veel wordt. De hints naar jaren vijftig films komen bij de kenner door, maar leveren bij de gewone bezoeker verwarring op. De film is overdreven. Het ene cliché volgt op het andere en na de eerste dertig minuten weet je in grote lijnen hoe de film zal aflopen. Roinsard heeft zeker een talent; hij moet zich alleen nog leren matigen.

Oscar and the Wolf

Ik zag ze ooit toevallig als voorprogramma: de Belgische band Oscar and the Wolf. Ze hadden toen net hun eerste EP'tje uit, Imagine mountains. Inmiddels is nummer twee verschenen, Summer Skin, en staan ze aankomende zondag in de Ekko te Utrecht. Zeker een bezoekje waard!

Home Made Mini

Het is bijna zover, december. Vanavond, om 19.00 ontsteekt de burgemeester van Amsterdam de kerstverlichting op de Dam. Hét teken dat de laatste maand van het jaar is aangebroken. De maand van gezelligheid, feesten, eten, kadootjes. De maand waar veel Nederlanders eigenlijk niet zo op zitten te wachten. Hoewel iedereen houdt van de winterse sfeer en de fijne lichtjes, worden de feestdagen zelf niet altijd zo positief ervaren. "Ik haat Kerst", hoorde ik vandaag nog van een vriendinnetje. Verplichtte gezelligheid, schreef ook columniste Renske de Greef afgelopen weekend in Volkskrant Magazine. Ach ja, feest gaat altijd gepaard met een hoop verwachtingen, een hoop niet waar te maken verwachtingen. Eigenlijk net als verjaardagen. 

Om jullie, lieve lezers, een stapje te helpen in deze feestmaand, ga ik een leuk boekje tippen dat voor twee doelen gebruikt kan worden. Allereerst is het een fijn kadootje voor surprises, sinterklaasdobbelen of onder de kerstboom. Ten tweede is het een goed hulpmiddel om al de verplichtte decemberetentjes te verlichten. Waar heb ik het over? Over Home Made Mini, een klein kookboekje met de beste recepten van Yvette van Boven. 

Van Boven is bekend geworden met haar dikke kookboek Home Made. Daarna volgden Zomer en Winter. Alle drie zijn het mooie bladerboeken. Tekeningen, foto's, verhalen en recepten! Van Boven is geboren in Ierland en woont nu afwisselend in Parijs en Amsterdam. Haar kookkunsten zijn daardoor variërend van keuken. Franse Dragonsoufflétjes en Macarons worden afgewisseld met Shortcake en Baileys Irish Cream. Ook een stappenplan voor Oranje Bitter ontbreekt niet. Het is een klein vrolijk boekje met 80 pagina's. Genoeg recepten om kado te doen, genoeg recepten om een feestmaal mee op tafel te zetten. Ik heb hem mezelf al kado gegeven! (Zomer en Winter daarentegen nog niet, hint?! ;))

Met een fiatje door Italië

Italië is een fascinerend land. Met Frankrijk is het een van onze favoriete vakantielocaties. De antieke cultuur, de mooie landerijen, het heerlijke eten: jaloers om op te worden, niet? Wanneer we ons echter over de politiek buigen, bekruipen twijfels onze gezichten. Herinnert u zich nog de rellen omtrent Berlusconi en de ‘bunga bunga parties’? Zo’n man bestuurde lange tijd dit mooie land. En bent u de beelden van ontslagen arbeiders ook nog niet vergeten? Dat was het resultaat van dit bestuur. Niet alleen buiten Italië vindt men het lastig om hier een positie tegenover in te nemen, vooral de Italianen zelf weten het zo langzamerhand niet meer. Blijven of vertrekken: het is een veel gestelde vraag. In de documentaire Italy: love it or leave it stellen de makers Gustav Hofer en Luca Ragazzi elkaar deze vraag.

Twee mannen en een Fiat 500, rijdend door Italië. Hoe gaat het met hun land? Is er nog wel een reden om er te blijven? Wanneer Hofer en Ragazzi uit hun huis moeten, stelt Hofer voor om naar Berlijn te verhuizen. Hij is klaar met Italië. Ragazzi heeft echter zo zijn twijfels, hij voelt nog wel liefde voor zijn land. De twee maken de afspraak om eerst zes maanden door Italië te reizen en daarna te besluiten of ze gaan.

De reis levert een mooie mix aan komische en treurige beelden op. Italië staat er beroerd voor, maar is tevens een land met een rijke cultuur waar haar inwoners trots op kunnen zijn. Gemixt met oude beelden en animatie levert het een hartverwarmende documentaire op. Hofer en Ragazzi vertellen hun verhaal, dat tevens het verhaal van alle Italianen is. Van een grootse positie in de wereld, met merken zoals Fiat en Bialetti, dreef Italië langzaam weg naar hun kritieke huidige Europese positie. Kunnen Italianen nog wel van hun Italië houden? Certo! 

Maffia, ontslag, afval, politieke wantoestanden: verschillende complexe thema’s stippen Hofer en Ragazzi aan. Af en toe zijn ze daardoor wel erg kort door de bocht. Zo laten ze veel problemen zien, maar geven ze amper nieuwe kennis om de situatie dieper te kunnen doorgronden. Ook brengt het gebruik van humor hier en daar de boodschap in gevaar. Telkens verandert de fiat waarin de twee Italianen doorkruisen van kleur. Een verklaring? Die komt er niet, wel een nachtmerrie waarin Ragazzi hun fiat kwijt is doordat de kleur telkens verandert. Italy: love it or leave it is daardoor net wat te gepolijst, te gemaakt. De liefde van de makers voor Italië was goed genoeg geweest om te overtuigen.

Amour

Waar is liefde tegen bestendig? Doorstaat het inderdaad goede tijden én slechte tijden? Het zijn vragen die ik me zelf wel eens stel wanneer ik bijvoorbeeld een oud echtpaar langs de Oude Gracht zie schuifelen, gearmd om elkaar staande te houden. Ook in film zijn deze vragen niet weg te denken. Zo laat de Oostenrijkse regisseur Michael Haneke met zijn nieuwe parel Amour op ontroerende wijze zien wat er met zulke geliefdes gebeurt, wanneer ouderdom hen inhaalt. 

Met Amour laat Haneke zijn zachtere kant zien. Na de meesterwerken Caché en Das Weisse Band gaat deze film niet over grimmige sociale processen, maar over het leven van twee oudjes. Anne (Emmanuelle Riva) en Georges (Jean-Louis Trintignant) wonen zelfstandig in een mooi appartement midden in Parijs. Anne was pianolerares en nog steeds bezoeken ze samen graag concerten. Op een dag krijgt Anne echter een beroerte waarna ze langzaam aftakelt. Georges belooft haar dat ze niet naar een verpleegtehuis hoeft. Zelf zal hij voor haar zorgen. Tot het einde.

Net als in zijn voorgaande films creëert Haneke een explosie van emotie’s. Allereerst is er het aandoenlijke van de schuifelende Georges die elk moment voor zijn vrouw klaarstaat. Hij weet niet wat hem overkomt wanneer Anne haar eerste beroerte krijgt. Met angstige ogen zoekt hij contact, waarna hij met stramme benen naar de kraan loopt om zijn lief vervolgens met een natte handdoek te deppen. Vol adoratie helpt hij haar, wanneer ze weer thuis is, uit haar rolstoel, in haar bed. Tegelijkertijd kan hij het echter niet geloven. Het is ‘zijn’ Anne die zo aftakelt.

Ook speelt Haneke met ongemak. Lang staat de camera stil. In een van de eerste scènes zie je een theaterzaal vol mensen. Je kijkt recht op ze neer. Maar waar moet je op letten? Haneke houdt beelden zo lang vast dat het ongemak je bekruipt en je wilt wegdraaien. Het is te persoonlijk. Ook de shots in het huis waarin de acteurs zich van de camera af bewegen en gewoon ‘hun gang gaan’, leveren een absurd gevoel van misplaatsing op. Daarnaast hangt er constant een onheilspellende wolk. Hoe kunnen deze twee hulpeloze oudjes het nu alleen redden? Het wachten is op een val, een nieuwe beroerte, een indringer. Doordat Haneke de kijker aan het begin al een glimp van het einde geeft, weet je waar het verhaal naar toewerkt. Beter wordt Anne niet, maar hoe dood komt en wat dit met de liefde doet, werkt Haneke stap voor stap, met eenvoud maar vol liefde, uit.

Fabulous Fifties

 

Eens is de zoveel tijd wijdt het Gemeentemuseum te Den Haag weer een tentoonstelling aan mode. We hebben Haute Couture voorbij zien komen, Mode loves Kunst en op dit moment is er een tentoonstelling genaamd Fabulous Fifties. Jawel, de jaren '50 mode met petticoats, de eerste panty's, vrije tijdskleding en rock-'n-roll rokken. Het Gemeentemuseum biedt een afwisselend aanbod, en zoals altijd, mooi en levendig gepresenteerd. Met kunstige paspoppen showen ze wat onze opa's en oma's vroeger droegen. Leuk!

 

 

 

 

 

 

Sister

Skiëen is bij uitstek de sport voor mensen met wat geld. Luxueuse resorts, hippe kleding, nieuwe bords, après-ski.. Het is een milieu waarin armoede niet past, waarin men enkel spendeert en geniet. Zorgen passen daar niet bij, al helemaal niet wanneer deze geld betreffen. Met Sister geeft de regisseuse Ursula Meier hier echter een andere kijk op. Ook arme schoffies bevinden zich tussen de besneeuwde toppen. 

“Hé Simon”, roept een groep in dikke skipakken gehulde kindjes. Ze hollen de heuvel af richting een jongen die met een slee de heuvel op loopt. Op de achtergrond glinsteren de besneeuwde bergen. “Wat hebben jullie nodig? Brillen, helmen, wanten?” Van de slee haalt Simon (Kacey Mottet Klein) het ene na het andere. Een franc, twee franc, zeven franc. Alles is te koop en aan alles kan Simon komen.

Door in een skiresort ski’s, wanten, brillen en andere skiuitrusting te jatten onderhoudt Simon zijn zus Louise en zichzelf. Met zijn bivakmuts op beweegt hij zich tussen de vakantiegangers en graait hij onopgemerkt spullen weg. Hij moet wel. Louise (Léa Seydoux) scharrelt de ene na de andere foute vriend op en houdt geen baantje vol. Iemand moet toch zorgen voor pasta en toiletpapier?

Hoewel het verhaal van Sister, officieel L’enfant d’en haut, niet altijd even vloeiend loopt, overtuigt Meier met het contrast tussen Simon en Louise en de resortgangers. Met name het camerawerk van de bekende Agnès Godard zet dit treffend neer. Het wordt aannemelijk dat dit jongetje zo is geworden, wanneer je hem achter zijn verloederde zus ziet aanhobbelen als ze de auto van een van de scharrels zijn uitgegooid. Het verschil met de vakantiegangers is zo zichtbaar, de omstandigheden waarin Simon leeft zo sneu.

Ook de locaties die Meier wist te regelen, werken goed. Schitterende shots van besneeuwde bergen worden afgewisseld met de meest troosteloze flat waar de twee wonen. Niet voor niets won Meier een Zilveren Beer het afgelopen Filmfestival van Berlijn Je krijgt er plaatvervangende schaamte van gebrek aan hulp voor kinderen zoals Simon en Louise.

Vlie

 

Vlieland. Dit weekend was ik voor het eerst van mijn leven op Vlieland. Hoewel mijn hart uitgaat naar Terschelling, was het een lief eiland. Behapstukbaar, autoluw, ruig op sommige plekken, geciviliseerd op andere. Een weekend over het eiland banjeren, liet me inzien dat de zomer echt voorbij is. Donkere wolken wisselden zich af met bejaarden op de fiets. Van jongeren in tentjes was geen sprake meer. De campings lagen er verlaten bij. De winter is in aantocht..

 

 

 

 

 

PS. Dit is alweer mijn 500e berichtje. Wie bakt een taart?

Pastinaaksoep

Soep, soep, soepweer! Afgelopen maandag heb ik mijn bachelorscriptie ingeleverd, waarna er opeens een gevoel van vakantie in mij losbarstte. Hoewel mijn andere vak ook wat werk nodig had, liep het uit op in boekwinkels snuffelen, kookboeken uitpluizen en de keuken eens grondig vies maken (eigenlijk was hij al wel vies, leve het studentenhuis!). In Sophie Dahls eerste kookboek kwam ik pastinaaksoep tegen, dus begon ik naast een kliederboel aan wortelcakejes een speurtocht naar pastinaken. Dat is nog niet zo makkelijk. In de AH hadden ze wel wat schamele biologische exemplaren voor veel geld, bij Turk helemaal niks, maar uiteindelijk vond ik enkele mooie exemplaren in de biowinkel. Pastinaaksoep met wortelcakejes, een penige combinatie. 

Recept

- 4 pastinaken

- 2 bouillonblokjes, liefst kippenbouillon

- 1 ui

- scheut slagroom

- kerrie

Snijd de ui in stukjes en fruit hem met heel veel kerrie. Schil intussen de pastinaken en snijd ze grof in stukken. Schenk de bouillon bij de uitjes, voeg de pastinaak toe en laat het geheel 25 minuten pruttelen. Voeg dan een scheut slagroom toe en zet de staafmixer erin. Direct serveren, eventueel met peterselie als topping. Jam!   

All I want

In het kader mooie muziekclips. Kodaline weet me met hun clip All I Want te raken. De reactie van de collega's op de protagonist zijn herkenbaar. Hoewel je het niet zou willen, werkt het zo wel. Als iemand anders is, er vreemd uitziet, dan houden we afstand.. We kijken het grootste deel van de tijd niet verder dan uiterlijk, direct of indirect.. 

Jagten

Onrecht is er alom in deze wereld. Op grote schaal zoals de massamoorden in Syrië, het oppakken van protestzangeressen in Rusland en de drugsoorlog in Mexico. Maar ook op kleine schaal zoals in Jagten. Met zijn nieuwe film toont de Deense regisseur Thomas Vinterberg dat het ook in de veilige West-Europese samenleving flink mis kan gaan. 

Veertien jaar na zijn adembenemende film Festen is Vinterberg er eindelijk weer in geslaagd een film te maken die je diep, diep raakt. Jagten laat zien hoe mensen de weg kunnen kwijt raken in waarheid en leugens, hoe angst je mee kan sleuren in onrecht, hoe mensen eigenlijk werken.

In een klein Deens dorpje in de bossen woont Lucas (Mads Mikkelsen). Doordeweeks is hij leraar op een kleuterschool, in de weekenden jaagt hij met zijn vrienden. Stoere mannen die er wel van houden elkaar een beetje op te jutten. Op een dag insinueert Klara, het dochtertje van Lucas’ beste vriend Theo (Thomas Bo Larsen), echter dat Lucas haar seksueel misbruik heeft. “Ik haat Lucas, want Lucas heeft een piemel. En die stond recht omhoog.” Hoewel ze weten dat Klara een dromer is en Lucas een oprecht man, ontstaat er toch twijfel. Spreken kinderen niet altijd de waarheid?

Vinterberg weet op een subtiele manier het drama vorm te geven. Hoewel je als kijker weet dat Lucas onschuldig is, snap je ook in dat de rest van het dorp de beschuldiging serieus neemt. Het liefst zou je willen opspringen en de film in duiken om hard door de Deense bossen te schreeuwen dat Lucas onschuldig is. Dit kan echter niet en lijdend zie je toe hoe Lucas langzaam wordt uitgekotst door mensen waar hij al zijn hele leven mee doorbrengt. Het treft diep, niet in de laatste plaats door de stille, intense manier waarop Mikkelsen Lucas verbeeldt. Van een absurd ongeloof zien we zijn gezicht langzaam gepijnigd vervormen. Niet alleen zijn littekens van een vechtpartij, maar ook de rest van zijn houding tonen een kapotgemaakte man. Wat een narigheid in deze wereld, is de conclusie die je aan de film overhoudt, nadat in de epiloog al je hoop de grond in wordt geboord.. 

België

Ik ben bezig met de laatste lootjes van mijn bachelorscriptie. Grote laatste lootjes. De Belgische cinema en de culturele gespletenheid die dat land kenmerkt; daar gaat het over. Inspiratie deed ik deels op in de VPRO serie Het België van. Nog niet gezien? Kijk dan sowieso deze aflevering.

Haute Cuisine

Waar houdt de president eigenlijk van? Wat eet zo’n hoge functionaris? Ook presidenten hebben een lievelingsmaaltje. In het geval van de Franse president waar kokkin Hortense Lamborie (Catherine Frot) voor kookt la cuisine de la mère. Pure producten, simpele technieken, smaken die hem doen denken aan zijn kindertijd. Samen met haar keukenhulpje Nicolas (Arthur Dupont) stort Hortense zich op dit werk. Makkelijk gaat het echter niet. Concurrentie met la cuisine centrale en lastige dokters en huismeesters zorgen dat Hortense zich in Haute Cuisine allerminst op truffels en Franse kazen kan storten.

Regisseur Christian Vincent baseerde Haute Cuisine op de memoires van Danièle Delpeuch die tussen 1988 en 1990 voor president François Mitterand kookte. De basis van het verhaal is daardoor goed. De gebeurtenissen die de film toont, vonden grotendeels plaats en het bureaucratische systeem in het Elysée is goed voelbaar. Zo moet Hortense zelf haar menu’s bedenken, maar waar houdt de president eigenlijk van? In welke keuken moet zij zich verdiepen? “Probeert u maar, u merkt vanzelf wanneer het niet in de smaak valt”.

Minder is de flashbackstructuur waar Vincent mee werkt. Hoewel het enerzijds zorgt voor diepgang, is het tevens de zwakke plek van de film. Lange tijd zorgen de flashbacks voor een gelaagdheid die de film voortduwt. In het begin van de film zie je namelijk meteen dat Hortense het niet lang uithield bij de president en naar Antartica afreisde om daar te koken op een onderzoeksinstituut. Haar geslotenheid toont dat het koken voor de president niet geheel koek en ei was. De hele film draait daardoor om de vraag hoe haar carrière op de Elysée verliep. Jammer is de uitkomst hiervan. De reden is een anticlimax.

Toch weet Frot dit grotendeels goed te maken. Haar vertolking van Hortense is krachtig. Als enige vrouw beweegt ze zich tussen de mannen wat leidt tot een hoop bekijks. Ze laat zich niet van haar pad slaan en zet ze op hun nummer. Ook trekt ze zich niks aan van haar afstand tot de president en zoekt hem op om te vragen waar hij nu eigenlijk van houdt. Samen met Dupont filosofeert Frot rustig over kooktheorieën terwijl haar appelwangetjes een passionele glimlach omlijsten. Ook Dupont is op dreef met zijn stuntelige houding. In het begin is hij een beetje bang voor le chef, al snel volgt hij haar echter met zijn ogen dicht. Samen met Jean-Marc Roulot als butler en de heerlijke maaltijden weten ze de film uiteindelijk aardig te redden. Niet pretentieus, gewoon een film om te lachen en te watertanden.