Het recensentenbestaan, wat een wereldje. Zit je daar om tien uur in de morgen, in het filmhuis. De een na de ander druppelt langzaam binnen, handen worden geschud, persmappen worden uitgedeeld. Aan een van de tafels zit een oud politica met haar moeder koffie te drinken. "Hee hoe gaat het? Jij ook hier", komt een andere hooggehakte dame haar begroeten. "Mag ik aanschuiven? Oh waar je hier ergens kan lunchen. Nou daar, maar alleen als je de tijd hebt, want ze zijn wat traag, of anders daar, maar neem vooral niet het broodje carpaccio.." Met een bedenkelijk gezicht neemt ze snel een slokje van haar muntthee. "Oh mijn vakantie? Ja géwéldíg!!" gaat ze vervolgens enthousiast lachend door.
Snel onder het genot van een bakje cafeïne met biologische, magere melk leest een deel van de recensenten de persmap nog vlug door. Pen erbij en strepen maar. Wat zal ik zo meteen als extraatje voor de lezer schrijven? Een alineaatje over de verloren dochter, over de zeven karaats trouwring of toch over de benefiet voorstelling? Op de achtergrond speelt Agnes Obel rustig door. Een vredige atmosfeer probeert ze te bewerkstelligen. Samen met de joviale zoenen en lachjes die worden uitgewisseld tussen de een en de ander.
Mannetjes en vrouwtjes zijn het, die recensenten, zittend in het morgenlicht, wachtend tot de zaaldeuren open gaan. Het is een wereldje van ons kent ons. Allemaal gaan ze zo naar boven, de filmzaal in. Dan gaan ze anderhalf uur naar het werk van enorme groep mensen kijken om het vervolgens te analyseren, te beoordelen, te bekritiseren. Vanmiddag achter de computer komt er dan een oordeel uit. Mooi decor, minder goed acteerwerk, vreselijke muziek... En dan morgenochtend, wanneer de ochtendkrant is verspreid bij half Nederland, slaat men de krant open en leest het stuk. Het eenmans oordeel.. Wat een mannetjes, wat een vrouwtjes, die recensenten..
2 opmerkingen:
Toch maar niet de journalistiek in?
grappig!
Een reactie posten