Villa Amalia

Het was iets dat ik altijd al had willen doen: last-minute een filmhuis instappen en naar de film gaan die als eerste zou draaien. Gister heb ik die wens eindelijk vervuld, naja, zo goed als. Ik wist dat er om een bepaalde tijd Villa Amalia zou draaien in 't Hoogt. Tien minuten voor aanvang was een bijeenkomst klaar, opperde ik het vage idee en gingen we rennend naar 't Hoogt. Fantastische ervaring! Gewoon doen wat je wilt, tikkeltje gek natuurlijk!

Enfin, Villa Amalia is een franse film van Benoît Jacquot, gebaseerd op het gelijknamige boek van Pascal Quignard. De film vertelt het verhaal van Ann, een pianiste in de veertig. Nadat ze ziet dat haar man Thomas vreemd gaat en wanneer ze op datzelfde moment een oude schoolvriend, Georges, ontmoet, besluit Ann om haar leven vaarwel te zeggen. Niet door middel van de dood, maar door te verdwijnen. Structureel gaat ze alle kanalen af: piano's worden verkocht, appartement weg, kleding in de container, telefoons uit en in de wc, werk opgezegd.. Met behulp van Georges verdwijnt Ann, maar ook hij moet eraan geloven. Wanneer Ann's leven in Frankrijk stopt, verlaat ze ook Georges om op te lossen.. Ann belandt op een Italiaans eiland, daar vindt ze een huis en nodigt ze uiteindelijk Georges toch maar weer uit. Lukt het haar om te verdwijnen? En waarom eigenlijk?

Villa Amalia is een bevreemdend psychologisch drama. Isabelle Huppert als Ann speelt overtuigend, maar is toch niet helemaal volgbaar. Haar gepijnigde blikken en het geklak van haar laarzen zijn mooi, maar we krijgen geen hoogte van haar. Jean-Hugues Anglade met zijn vertolking van Georges is wel sympathiek. Een zachtaardige man die goed wil doen, die van Ann houdt, die emoties opwekt. Hij zorgt dat we niet helemaal de grip op het verhaal verliezen.

Het verhaal is dus niet heel sterk, maar misschien ligt dat aan mijn probleem met de identificatie. De beelden daarentegen zijn wel heel sterk. We zien het stadse, de mooie natuur, mensen. Er wordt gespeeld met de beelden, van welke positie ze komen, met het licht en vooral met de omgeving. Sunsets, zee, regen die tikt op de autoruit... Mooi.

Ook de muziek speelt een grote rol in Villa Amalia, niet alleen het pianogepingel van Ann, maar vooral zware muziek is tekent voor de film. Van dreunerige klanken tot melancholische melodieën, de muziek geeft sfeer. Af en toe is het echter wel heel beladen en ook de pianostukjes beginnen soms te irriteren.

Villa Amalia is niet echt mijn film, het publiek was ook stukke ouder, dus misschien is daar de oorzaak te vinden. Het spreekt niet aan en er is geen grip op te krijgen. Wonderlijk is wel dat dit de zoveelste film over identiteit is op rij: Into the wild, Nothing personal... Identificatie speelt, wie zijn wij eigenlijk??