Opwaaiende zomerrokjes

Is het waar? Ja het is waar, het kwik steeg daarnet boven de twintig graden bij het bankje waar ik lekker mijn krantje zat te lezen. De hemel is blauw, de vogeltjes fluiten op hun best, het is echt lente (misschien zelfs zomers). Wanneer ik met mijn blote teen over de tegels strijk, voel ik de droge hitte die de zon kan produceren. Ik denk aan de witte stranden, aan koele bergbeekjes, aan Spaanse geuren, en aan Martin Bril.

Ja, Martin Bril. Zou hij deze dag hebben aangegrepen om door het Vondelpark, door Oud-Zuid, richting het Heinekenplein en dan zo door de Jordaan te slenteren, te flaneren? Vast wel. Kijkend om zich heen zou hij zich verbazen over de pracht en praal van Amsterdam. Over de hoge stiletto's in felle kleurtjes waarop studentes, jonge meisjes in zijn ogen, zich proberen voort te bewegen. Over twee moeders met kinderwagens die neerstrijken bij Café Wildschut. En over de rokjes die al die vrouwen weer opeens uit de kast hebben getrokken.

Rokjesdag, altijd een vaste prik bij Bril. Een dag in het voorjaar, wanneer de zon hard scheen, was het altijd zover: de rokjes werden opeens uit de kast getrokken, boven blote kippenvelbeentjes in de ochtend, boven witte melkflessen, boven al reeds gebruinde zonnebankbenen. Vandaag is het in mijn ogen nog niet zover, ik begeef me braaf met een vrolijke panty onder mijn rokje naar buiten, maar toch zie ik aardig wat blote benen. De vrouw van de vishandel staat op een trappetje met een doek de ruit te poetsen, onder haar knielange rok komen stevige kuiten vandaan, duidelijk staat ze daar vaker. Twee meisjes van een jaar of 14 giechelen langs, de een met een zwarte spijkerbroek, de ander met blote stelten. Witte benen, bruine benen, bedekte benen. Alles komt voorbij. Wat zou die Bril verzuchten vandaag? Zou hij gecharmeerd zijn van het festijn of zou hij hoofdschuddend verder wandelen, wachtend op de echte dag die de zomer aankondigt, op zijn rokjesdag!