Never let me go

De Britse film Never let me go is al een tijd geleden verschenen in zijn thuisland, beleefde zijn Nederlandse première op het IFFR dit jaar en is nu te zien in enkele bioscopen. Een pareltje is het, de verfilming van Kazuo Ishiguro’s gelijknamige bestseller. Regisseur Mark Romanek wist zich werkelijk met een top cast en crew te omringen.

Never let me go gaat over Kathy (Carey Mulligan), Ruth (Keira Knightley) en Tommy (Andrew Garfield). De drie zitten samen op een idyllisch ogende Britse kostschool. De kinderen zien er gezond uit, worden onderwezen in kunst en sport, en zijn ontzettend braaf. Het kan ook niet anders, lijkt, gewoon de jaren '60 op het Engelse platteland. Toch klopt er iets niet, in tegenstelling tot 'normale' leeftijdsgenootjes lijkt hun toekomst al te zijn uitgestippeld, hoewel ze dat als kindjes nog niet echt weten. Wanneer ze de 18 passeren, verlaten ze de school en komen ze terecht in de echte wereld: een wereld waar ze niet alleen worden geconfronteerd met koffie bestellen, maar ook met diepe gevoelens zoals liefde en haat, en hun 'toekomst'.


Zoals eerder gezegd, de cast is top! Met name Mulligan ontroert als gevoelige maar ook dappere Kathy. In stilte wordt ze steeds weer geconfronteerd met haar schijnbaar onbeantwoorde liefde voor Tommy. Haar blikken spreken boekdelen en haar lieve lach maakt onze harten warm. Knightley daarentegen is onsympathiek, haar jaloezie past bij haar sterke gezichtslijnen en haar priemende ogen roepen af en toe ergernis op. Garfield stuntelt mooi als de iets wat labiele Tommy. Ook de kindacteurs zijn goed gecast, de eerste helft van de film spelen die de drie. Ook hier is de vertolking van Kathy (Isobel Meikle-Small) ontroerend.

De acteurs worden bijgestaan door mooie camerabeelden. Het Engelse landschap wordt in vol ornaat getoond en ook de enscenering is treffend voor de tijd. Alles ziet er zo mooi, de perfecte schijn wordt opgehouden. Ook het kleurgebruik schept deze sfeer en zorgt voor een vervreemdend gevoel en een bepaalde tijdloosheid. Bovendien wordt het ingezet om de verschillende levensfases te onderscheiden, want hoewel de film zacht begint, wordt hij steeds harder.

Tot slot speelt de muziek een grote rol. "Baby, never let me go" klinkt er uit de cassette die Tommy aan Kathy geeft tijdens een spulletjesverkoop op de school. Kathy schommelt steeds weer mee op de klanken, denkend aan Tommy. De vele momenten zonder tekst worden bovendien opgevuld door muziek, zware en emotionele klanken vullen dan de film. Ja, een meesterwerk is het in beeld, geluid en casting, een meesterwerk waarbij je op het eind toch echt een traantje wegpinken.