Jane Eyre

Hoeveel verfilmingen zijn er al wel niet van? Jane Eyre, het bekende drama van de Brönte Sisters, is al menigmaal op het witte doek vertoont en toch nam regisseur Cary Fukunaga dit verhaal ter hand om een kostuumdrama te kunnen maken. Anders dan de zoete verfilmingen van alle Austen boeken, is Jane Eyre afstandelijk en richting horror. Het perfecte tijdverdrijf voor een regenachtige zondagmiddag dus.

De eerste vijf minuten van de film zetten de toon voor de rest van de twee uur. We dwalen door een ruig landschap, achter een snikkend meisje aan. De omgeving is duister, niet verwarmend, echt kil. Het meisje, Jane Eyre (Mia Wasikowska), is op de vlucht. Waarvoor weten we echter nog niet. Stap voor stap wordt het epos onthuld, totdat we uiteindelijk het levensverhaal van Jane weten. Het blijkt een zwaar verhaal te zijn, liefdeloos en vol ongeluk. Drama ja.

De beelden zijn zoals bij de meeste kostuumdrama's grandioos. We zien woeste Engelse landschappen, oude kostuums en donkere landhuizen. De film is donker, net als het verhaal. Veel binnenscènes worden slechts verlicht door kaarsen, waardoor de sfeer van die tijd goed naar voren komt. Slechts één scène, Spring with love, toont de lichte en vredelievende kant van Engeland. De muziek, gecomponeerd door Dario Marinelli, versterkt de duisternis. Mooie violen ondersteunen de klaagzang.

Ook de cast zit in principe helemaal op de goede plaats. Wasikowska als Jane Eyre en Michael Fassbender als Mr Rochester zijn beide ietwat onaards en niet echt sympathiek. Hoewel bij beide hun geschiedenis vormend is voor hun karakter, blijven de personages stug en afstandelijk. Daardoor kunnen we als kijker moeilijk met ze mee leven, laat staan van ze gaan houden. Judi Dench, als Mrs Fairfax, is misschien het enige karakter dat iets van sympathie opwekt.

De film is dus overduidelijk een boekverfilming van Jane Eyre: afstandelijkheid voert de boventoon. Een goed uitgevoerd drama kunnen we dus stellen, maar toch wrikt er iets. Films waarbij de personages niet aanspreken worden nimmer bejubeld. De kijker moet kunnen meeleven met het verhaal en dat gaat bij karakters zoals Jane Eyre lastig. Hoewel Wasikowska alle emotie van een complexe feministe zoals Eyre in haar rol naar buiten brengt, weet ze niet te treffen. De conclusie is twee uur mooie beelden zonder er in te verdwijnen. Jammer. Zou het de volgende verfilming van Jane Eyre wel lukken, of is dit verhaal gewoon gedoemd?