Violette

Ontevreden en gefrustreerd, met zichzelf en met de wereld. Schrijfster Violette Leduc was geen makkelijk persoon. Met haar openhartige uitspattingen stuitte ze veel mensen tegen de borst. Met Violette laat Martin Provost dit niet ongezien.

Omdat ik zo lelijk ben?

'Voor een vrouw is lelijk zijn een doodzonde. Ben je mooi, dan word je nagekeken vanwege je schoonheid. Ben je lelijk, dan word je nagekeken vanwege je lelijkheid.' Met deze woorden opent Violette, de nieuwe film van de Franse regisseur Martin Provost. Een feministe of gewoon ontevreden met haar bestaan? Voor Violette Leduc (Emmanuelle Devos) is één van de grote vragen des levens waarom mensen niet van haar houden. 'Omdat ik zo lelijk ben?'

In bijna tweeënhalf uur zet Provost de naoorlogse jaren van de provocerende schrijfster uiteen. Getalenteerd, maar nog niet gezien en zeker niet gelukkig. Verdeeld in hoofdstukken kabbelt het verhaal van contact naar contact. Maurice, Simone, Jean, Jacques.. Violette's omgang met anderen staat centraal en is vormend voor het beeld wat we van de gefrustreerde vrouw krijgen. Jacques verwoordt onze gedachten kort, maar krachtig. 'Je maakt ook van alles een drama'.

La bâtarde

Naast de vraag naar schoonheid kwelt Violette zich met haar achtergrond. Haar onwettige geboorte laat haar niet los. Ze neemt het zichzelf en vooral haar moeder kwalijk. Tevens is het echter een reden tot schrijven. Wanneer Violette in contact komt met Simone de Beauvoir (Sandrine Kiberlain) - de grootste Franse feministische schrijfster uit de twintigste eeuw - bemoedigt deze haar om haar frustratie om te zetten in woorden. De Beauvoir is de eerste die in Violette gelooft. Violette volgt gedwee.

De relatie die tussen Violette en De Beauvoir ontstaat, doet denken aan een andere film van Martin Provost, Séraphine. Ook daar gaat het om een gekwelde, maar artistieke vrouw die aan de hand wordt genomen door een ander om zo haar kunnen te ontplooien. Waar de schilderes Séraphine de protégé van een Duitse verzamelaar wordt, neemt Simone de Beauvoir Violette dus onder haar hoede. Beide relaties zijn ongelijk en zorgen naast creatie voor de kwelling van onbeantwoorde liefde.

Goed uitgewerkte rollen

Provost had bondiger kunnen zijn in zijn verhaal, maar toch overtuigt Violette. Ondanks de mislukkingen blijft hoop om het hoekje gluren in het naoorlogse Frankrijk. Mooi is de setting en ook sterk is Emmanuelle Devos. Overtuigend gaat ze mee in de obsessieve trekken van Violette. Het contrast dat zij met de schone Sandrine Kiberlain creërt is meeslepend. De Beauvoir is alles wat Violette niet is. Verfijnd, succesvol, ad rem, maar elegant. Ergens slepen de twee vrouwen je ondanks het geklaag mee het existentialisme in. Beide op hun eigen manier.