Elf minuten

De prostitutie, dat is een taboeonderwerp in Nederland. Ook al fietsen we over de wallen, lezen we in onderzoeken dat 4 op de 5 mannen porno kijkt, we zwijgen. Het Noord Nederlands Toneel heeft het boek Elf minuten van Paulo Coelho bewerkt tot een toneelstuk. Jawel, dat Braziliaanse boek over de prostituee Maria. Maandag stonden ze in de Schouwburg van Utrecht.

Bij binnenkomst klinkt er al allemaal geroesemoes, niet speciaal van het publiek, maar ook van de cast die al bezig is op het toneel. We vallen direct in het stuk. Langzaam dimt het zaallicht en begint de voorstelling. Het stuk is divers. De rode lijn binnen het verhaal is Maria (Marlou Gorter), een Braziliaans meisje dat naar Genève gaat en in de prostitutie belandt. Maria bestudeert zichzelf, haar 'collega's' en de mannen die langs komen. Van verliefd worden is geen sprake, dat is verboden, totdat ze de jonge schilder Ralph ontmoet.. Tijdens het verhaal over Maria zijn er steeds korte intermezzo's waar andere dames hun geschiedenis vertellen: de mooie blonde Anna, de heroïnehoer Mariska, de oudere Annie..

Een ontoegankelijk thema zou je zeggen, toch spreekt het stuk door de aanpak van regisseur Ola Mafaalani aan. De rauwe realiteit wordt met humor neergezet. Deels komt dit door de afwisseling, zware dialogen tot vrolijk deuntjes, maar ook door de rollen van Rory de Groot, op naaldhakken en in een turnpakje, en de lieve Vlaamse schilder gespeeld door Peter Vandemeulebroecke. Ze zijn gewoon goed en gericht op het publiek. In het begin is er weinig interactie onderling, afwisselend houden de acteurs een monoloog. Hoe verder het stuk vordert, hoe meer men samen gaat speken. De zaal wordt betrokken bij het stuk doordat ze de zaal in komen, vragen aan ons stellen en zich als rondleider voordoen.

Naast de geweldige acteerprestaties zijn het decor, de lichten en het geluid ook goed geplaatst. De rode en witte lichten wisselen elkaar af en het decor is simpel opgebouwd uit ramen en tafels. Er wordt geschoven, maar een echte grote verandering vindt er niet plaats. Mafaalani heeft ook een duidelijk idee achter deze opzet: alles moet zichtbaar zijn, toneel moet zonder leugens zijn. Bij het einde van het stuk wordt dit ook benadrukt door de acteurs samen met technici het decor te laten afbreken.

Het is een indrukwekkend stuk. Met humor wordt de narigheid gebracht. Er zijn drie heftige scènes waarin geen muziek voorkomt en zware dialogen tranen veroorzaken. Mariska vertelt in een scène onder andere over haar verslaving en haar werk in de tippelzone. Dit is aangrijpend, want je beseft dat dit inderdaad gebeurt. Paulo Coelho en ook Mafaalani hebben onderzoek gedaan in de prostitutie en hebben met veel prostituees aan tafel gezeten. Klára Alexová die Mariska vertolkt heeft ook meerdere malen bij haar 'voorbeeld' aan tafel gezeten.. Pure realiteit die je hard op de feiten drukt. Van 5 tot 350 euro voor elf minuten sex, het gebeurt elke dag weer, gedwongen en ongedwongen. Het verhaal van één mens, het verhaal van de mensheid..

Matisse tot Malevich

Na een lange verbouwing is de Hermitage in Amsterdam alweer een tijdje open. Hun eerste tentoonstelling in het verbouwde pand heb ik gemist, Matisse tot Malevich moest ik dus wel bezoeken. Zaterdagochtend om 10 uur stond ik in de rij.

De Hermitage is groot en modern geworden. Door de tuin word je naar de entreehal geleid. Een aparte rij voor de Museumjaarkaart stuurt je langs een machine waar je op eigen kracht een kaartje uithaald. Via de garderobe naar een andere machine die je kaartje scant, waarna je de tentoonstelling betreedt.

Matisse tot Malevich is een tentoonstelling over de moderne kunststromingen tussen 1900 en 1914. Je begint in de grote lichte zaal waar een overzicht van alle belangrijke stromingen met hun belangrijke kunstenaars wordt gegeven. Picasso, Kandinsky, Matisse; fauvisme, kubisme, Russische avant-garde.. Alles is aanwezig. Terwijl je de nummertjes volgt, kom je met behulp van de bijbehorende tekstjes steeds meer te weten. Na de grote zaal waar alles op 'groot formaat' te zien is, kom je in de zijgang terecht. In de kabinetjes word je van stroming naar stroming gebracht, meestal aan de hand van een kunstenaar. Zo beginnen we bij Matisse met zijn mooie kleuren en eindigen we bij het Zwart Vierkant van Malevich.

De tentoonstelling geeft een globaal, maar goed beeld van de kunst aan het begin van de 20e eeuw. Met 76 werken is het echter wel klein en blijft het een beetje hak op de tak kunst kijken. Als je de volgorde aanhoudt, voorkom je dit grotendeels. Langzaam zie je de ontwikkeling en kun je de Europese landen beter plaatsen. Verder worden de kunstwerken mooi belicht en is de informatie die wordt gegeven heel toegankelijk.

De rest van de Hermitage onderging ook mijn inspectie, maar daar was ik al snel mee klaar. De andere grote vleugel was afgesloten en de bezoeker kon alleen wat over de geschiedenis van de Hermitage zien. Zonde want het is een groot gebouw waar veel geld in is gegaan en die best alles kon openstellen aan de kunst en de bezoeker. Vergaderzalen en een Auditorium zijn in mijn ogen niet helemaal op zijn plek hier..

Bietjessoep

Bijna vier maanden geleden, met de ingang van 2010, heb ik me voorgenomen om duurzamer te gaan leven. Al langer was ik hier mee bezig, maar per 1 januari werd mijn liefde voor stoffen tassen en het alleen vis/vlees als het niet anders kan, strikter. Ook veranderde ik mijn winkelpatroon door de bakker een bezoekje te brengen voor brood en af en toe de markt voor vitamientjes. Deze week ben ik echter nog een stap verder gegaan: ik ben lid geworden van een biologische groentetas. Elke maandag kan je voor 5 euro op de Uithof zo'n tasinhoud halen (voor de tas moet je zelf zorgen). Varierend van muntplantjes tot sinaasappels tot venkel; elke week is weer een verrassing. Deze week kon ik eindelijk mijn tasje in ontvangst nemen: verse bladspinazie, chinese kool, vier appeltjes, zuurkool en twee rode bieten. En opeens zit je daar dan maandagavond met een pakket groente die je in vier dagen erdoor heen moet werken. Ah.nl/recepten is dan fijn: typ je ingrediënt in en haal er een recept uit. De zuurkool is in de tas naar mijn ouders beland, de spinazie door de pasta, de kool door de curry en de bietjes? Door de bietjessoep! Let wel op, het is een heel proces. Bietjes koken duurt zo'n 30 à 50 minuten, dus het slimst is of om de dag ervoor de bietjes te koken of gewoon vroeg beginnen.


Recept

Klein pannetje soep

- 2 rode bieten
- 1 lente uitje
- 1 bouillonblokje
- scheutje citroensap
- crème fraîche
- peper en zout

Was de bieten en kook ze in 30 à 50 minuten beetgaar. Snijd intussen het lente-uitje en laat die langzaam glazig worden in olijfolie. Giet dan 1 liter water en het bouillonblokje erbij en laat het mengsel op een laag vuurtje warm worden.
Giet de bieten als ze gaar zijn af, laat ze even afkoelen, schil ze en snijd ze rof in stukjes. Doe de bietjes bij de bouillon en pureer het fijn met een staafmixer. Doe er een scheutje citroensap, wat crème fraîche en eventueel een scheut wodka bij en breng het daarna op smaak met zout en peper.
Breng de soep dan nog even aan de kook en serveer het met extra crème fraîche.

Juni

Zaterdag had ik een dagje Den Haag: museum, winkeltjes kijken en lunchen natuurlijk. Bij Juni, een lunchcafe op Molenstraat 63. Zoals de naam al zegt: vrolijk, lekker en zomers!

Voici Paris

Niet alleen in Utrecht heeft mode in het museum, ook Den Haag is op dit moment in de ban van de mode met hun tentoonstelling Haute Couture, Voici Paris in het Gemeentemuseum. De tentoonstelling geeft een kijkje in de haute couture. Dit is zeer exclusieve mode en voordat je je hier bij kan aansluiten, moet je worden toegelaten tot de in 1868 opgerichte Chambre syndicale de la haute couture. Strenge regels en een heftige selectie gaat hierbij gepaard. Het Gemeentemuseum toont de wereld vol glamour en fashion.De tentoonstelling past helemaal bij de status van de haute couture.

De zalen zijn schitterend ingericht waardoor alle kostuums goed uit komen en je steeds weer in een nieuwe sfeer wordt gedompeld. We beginnen bij een zaal voor Chanel, zwart-wit natuurlijk! Op een rond podium staan paspoppen in de creaties van Gabrielle 'Coco' Chanel en aan de muren zien we mooie papieren decoraties die aansluiten bij de witte kanten jurken. De eenheid is treffend. Een zaal verder staan we even stil bij de geschiedenis, grote zware jurken uit de 19e eeuw. Daarna zijn er zalen met grote namen zoals Dior, in een mooi kasteeltuindecor, Lacroix en Gaultier. Ook zijn er kleine kamertjes waarin een kleinere ontwerper wordt belicht. Spiegelende wanden waardoor je de creaties van alle kanten kunt bekijken.

De ontwerpers worden niet alleen afzonderlijk getoond, ze worden ook vergeleken. In een ruime zaal is een Parijs dak na gebouwd, met duiven en al. Op het dak worden verschillende jurken van verschillende ontwerpers getoond. Zo is er Elie Saab, maar ook de luxe haute couture lijn van Armani.
Niet alleen Parijs wordt getoond, ook de Nederlandse haute couture heeft een plaats. Onze lage landje kent namelijk ook grote ontwerpers. Victor & Rolf toont een jurk, Frank Govers, Jan Tamineau, Fong Leng. Zo zie dat wij ook iets te bieden hebben!

Voici Paris is schitterend neergezet. Elke zaal roept weer een nieuw gevoel op, is totaal anders en heeft een heel eigen karakter. De modehuizen komen goed naar voren door het treffende tonen. Paleisjes zijn het, van suikerzoet met Dior tot rauw met Chinese haute couture. Ook grappig is dat de paspoppen van elkaar verschillen. Niet alleen in kleur, zwart, wit of hout, maar ook in afwerking. Er zijn gladde 'echte' poppen, maar ook poppen die wat weg hebben van de houten tekenpoppen. Daarnaast is elke pop voor de creatie die het toont gemaakt, ze hebben varierende houdingen die de jurken nog beter laten uitkomen.

De tentoonstelling is dus een groot feestje. Mooie kostuums, schitterende vormgeving en ook de informatie is duidelijk en toegankelijk. Bovendien staan er in elke zaal LG schermen waar de catwalks en documentaires over modehuizen worden getoond. Schetsen en foto's maken het plaatje compleet. Een groot overzicht over de haute couture!

Scandinavian feelings

De wereld is ontzettend groot, maar mijn reisverlangens waren toch lange tijd niet zo immens. Sinds mijn reis naar Nicaragua hunkerde ik naar meer Midden en Zuid Amerika, en ook de Verenigde Staten en Canada vond ik wel interessant. Verder was het toch vooral Europa dat mij trok en dan met name Zuid en West Europa. Mediterrane landen zoals Spanje en Italie, Frankrijk bien sûr, en Groot-Brittanië en Duitsland. Met de Balkan en het hoge Noorden had ik toch minder, daar is echter verandering in gekomen: Scandinavian feelings!

Met een Noorse huisgenoot en een ander huisgenootje dat in Zweden heeft gestudeerd komt het Hoge Noorden toch iets dichter bij. Zo ben ik helemaal gefascineerd door de hippe muziek uit Scandinavië en dan met name uit Zweden. Engelse en Amerikaanse bandjes zijn leuk, maar het land van Abba biedt ook veel. Oude klassiekers zoals Roxette en the Cardigans heb ik helemaal herontdekt, maar ook jonge frisse muzikanten zoals Blackstrap en Johnossi zijn mijn Zweedse helden geworden. Verder hebben we natuurlijk Katzenjammer uit Noorwegen en niet te vergeten, Alphabeat uit Denemarken.

Naast een eigen muziekcultuur kunnen we ook voor mode en vormgeving naar boven afreizen. Kopenhagen stond al langer bekend als trendy modestad, maar ook Stockholm begint zich te profileren. Laatst stond er in een Amerikaans modetijdschrift dat de Zweedse meisjes misschien wel hipper zijn dan de Londense chicks en de Parisiennes. C'est pas vrai?! H&M, Björn Borg, Marlene Birger, Filippa K, Ikea: allemaal Scandinavisch!

Een hipster paradijs dus? Zeker, maar Scandinavië staat natuurlijk vooral bekend om zijn ruigheid en natuur. Eindeloze berglandschappen, ijs, volle wouden en schitterende meren. Je kan er sportief op pad gaan met mountainbike, kano's of gewoon met je eigen voetjes. Naast het tastbare groen, kun je er ook genieten van een sterk milieubewuste sfeer. Windenergie, speciaal watergebruik en duurzame bouwstijlen zijn overal te vinden in het noorden. Kortom, hip op groen en cultureel vlak. Ik denk dat ik maar mijn interrail naar Scandinavië ga boeken voor deze zomer!

Lente & Couscous

Is het waar? Is het echt waar? Ja het is waar, donderdag wordt het maar liefst 16 graden Celsius! De lente is eindelijk in aantocht. Na een lange, koude en witte winter kunnen we eindelijk weer onze hoofdjes laten bruinen op het terras, zomermuziekjes meezingen en het saladekookboek opentrekken. Bij dit laatste speel ik echter vals: eigenlijk eet ik het hele jaar door zomerse salades. Vandaag vond ik echter dat het echt Mediterraans kon met een heerlijke couscoussalade. Glaasje gekoelde witte wijn erbij en op naar het park?!


Recept

2 personen

- 125 g couscous
- 1 avocado
- 2 tomaten
- 2 bosuitjes
- 2 el pijnboompitjes
- 40 g rucola
- 1 el olijfolie
- sap van een halve citroen
- peper en zout

Doe de couscous in een kom en bereid hem volgens de verpakking . Snijd intussen de avocado, tomaat en bosui in stukjes. Bak op een laag pitje de pijnboompitjes mooi bruin en knapperig. Hussel de gesneden groente, rucola en pijnboompitjes door de couscous als deze klaar is. Voeg dan de olijfolie en citroensap toe, breng alles op smaak met peper en zout, en waan je in zuidelijke taferelen!

Oren Lavie

Oren Lavie is een Israelische zanger en deze clip kon ik jullie niet ontzeggen: Her Morning Elegance!

Gainsbourg (vie héroïque)

Gainsbourg is een nieuwe franse film over het leven van Serge Gainsbourg, een franse zanger die succesvol was in de jaren 60. Gisterochtend was er via Vrij Nederland een voorpremière in het Louis Hartloper Complex. Donderdag gaat de film pas echt in première.

Deze biografie begint bij de jonge Lucien Ginzburg die opgroeid in een door Duitsers bezet Parijs. De jongen komt uit een joods gezin en leert van zijn vader, soms met harde hand, piano spelen. Vader is namelijk pianist in een nachtclub, beide geven meerdere malen toe dat dat niks opleverd, maar toch moet Lucien het leren. Het is een cynisch en eigenwijs jongetje. Als de joodse gezinnen een ster moeten gaan dragen, is hij er als eerste bij: brutaal en wel. In Luciens Parijs duiken steeds vaker posters op van le Juif en France en op een bepaald moment denkt Lucien te worden gevolgd door zo'n juif. Het hoofd wordt in de sprookjeswereld van Lucien steeds groter, waarna het ontploft en Luciens alter ego la Gueule ontstaat. De film gaat verder, Lucien verandert zichzelf in Serge en krijgt langzaam heel Frankrijk achter zich, inclusief mooie vrouwen zoals Brigit Bardot en Juliette Gréco. Zijn wilde jaren lijkt hij achter zich te laten wanneer hij met de britse Jane Birkin trouwt. Hij heeft eigenlijk alles, alleen het leven ontbreekt. La Gueule blijft hem als een soort duivel achtervolgen en vormen, langzamerhand zakt de populaire zanger Serge Gainsbourg steeds verder weg.

Regisseur Joann Sfar is duidelijk met zijn film. Het is een biografie, maar het is vooral un conte. Niet alles is gebaseerd op feiten, soms zijn het slechts hersenspinsels van Gainsbourg zelf. Ook is het te zien dan Sfar intresse in strips heeft. Als striptekenaar en regisseur speelt hij met rare beelden, waaronder de papiermaché La Gueule. Sfar heeft oog voor detail en maakt er dan ook een groot feestje voor het oog van. Kleurgebruik, meubilering en de verschillende filmvormen zorgen voor een aantrekkelijk effect. Ook het strand dat menigmaal terug komt, is pakkend.

Eric Elmosnino schittert in de rol van Serge Gainsbourg, na deze film denk ik niet dat ik hem nog in een andere rol kan zien. Elmosnino is de kettingroker, de charmeur, het muzikale talent en de lelijke kop in één. Ook Lucy Gordon is perfect in haar rol als Jane Birkin. Lief, zorgzaam, vormend en oh zo sterk. Een tragische kanttekening is dat zij zichzelf vlak na de laatste opnames heeft opgehangen, de film is dan ook aan haar op gedragen. Verder is Laetitia Casta overtuigend in haar rol als Brigit Bardot, met het grootst denkbare sex-appeal speelt ze deze rol.

De beelden zijn dus mooi, maar in Gainsbourg is natuurlijk vooral muziek een belangrijk element. Van de eerste secondes tot aan de aftiteling komen er liedjes van Gainsbourg voorbij. Dramatische liefdesliedjes en rauwe poëzie. Elke keer weer toepasselijk bij de levensfase van de hoofdrolspeler. Zo wordt duidelijk waar zijn muziek de oorsprong had.

Een mooie film is het, maar er waren wel wat hekelpuntjes. Dat Sfar sprookjesachtige elementen als la Gueule in zijn film stopt, wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. Ook is de film met zijn 130 minuten erg lang. Op een gegeven moment hebben we het wel gehad en dan al helemaal als deze lange film eindigt met een open einde.. Waarom niet het leven afmaken?

Stof tot nadenken

Modemeisjes, ze zijn er veel, maar ik zou mezelf toch niet snel zo bestempelen. Toegegeven ik koop wel eens de Glamour of de Elle, ook sta ik elke dag langer dan vijf minuten voor de spiegel en al helemaal voor mijn kast, en bovendien vind ik het heerlijk om marktjes en winkeltjes af te struinen naar dat perfecte jurkje. And last but not least, modetentoonstellingen vind ik ook altijd een bezoekje waard. Deze heerlijke vrije woensdagmiddag heb ik dan ook gespendeerd in het Centraal Museum van Utrecht met twee vriendinnetjes, bij Stof tot nadenken, een overzichtstentoonstelling over het werk van Alexander van Slobbe.

Alexander van Slobbe is één van de modeontwerpers die met de typisch Nederlandse mode, Dutch Modernism, ons land internationaal naar voren heeft gebracht in de modebranche. Verfijnde, maar vooral simpele ontwerpen komen van zijn hand. Dit jaar viert Van Slobbe zijn twintigjarige jubileum, reden voor een tentoonstelling waarbij de man zelf veel inspraak had.


De tentoonstellingsruimte van het Centraal Museum heeft een aparte architectuur. Gangen, bovenplekjes en grote ruimtes. Het is niet groot, het is gewoon goed. De tentoonstelling kent verschillende onderdelen. Langs de muren kun je de hele wandeling door informatie lezen, ook staan er veel afbeeldingen van reclames en reportages. Alles grijs matchend. In de ruimtes kun je verder de creaties van Van Slobbe bewonderen. In vitrines ligt kleding tentoongesteld, in houten rechtopstaande dozen staan paspoppen met kleding. Niet alles is altijd goed zichtbaar. Het mooiste voorbeeld hiervan is de kubus van hout waar enkele paspoppen in zitten. De enige manier waarop het publiek de creaties kan bekijken, is door de dunne spleten kijken. Erg vermoeiend voor de ogen.
De tentoonstelling zorgt voor een impressie waar soberheid en simplisme domineren. Eén ruimte is gevuld met hangende paspoppen in zwarte kleding. Heel mooi, maar ook somber en duister. Zeker de belichting draagt hier aan mee.

Naast zien kunnen we ook doen, erg modern! Achter in de tentoonstelling is een ruimte ingericht waar men zelf een jurk kan maken: een echt naaiatelier met ruime tafels en heel veel naaimachines. Met toezicht en hulp van enkele studenten en vrijwilligers kun je zelf een jurkje à la Alexander van Slobbe maken. Neem een stofje mee en pak een patroon.

Kortom een zie-, leer- en doe-tentoonstelling: perfect voor alle mode en niet-modemeisjes!

Katzenjammer

Katzenjammer ja, een bandje van vier Noorse meiden die alle instrumenten en vocalen beheersen, die bovendien het podium goed gewend zijn en er een hele show van maken. Een spektakel in Tivoli gisteravond, dat eerst werd ingeleid door het Noord-Hollandse bandje La Gaîté.

La Gaîté zijn drie jonge dames die in het frans, spaans en duits zingen. In drie blote bloemetjes jurken zaten ze in de Helling met hun cello, accordeon en piano. De muziek klonk mooi (zie ook http://www.lagaite.nl/). De meisjes kwamen echter over alsof ze een soort middelbare school act waren. Plezier met elkaar, maar zo klungelig. Foute opmerkingen, benen wijd in een jurkje, paardje rijden op een cello en dat dan ook laten mislukken... Nee, aandoelijk maar profesionneel?!

Een beetje lacherig na het geklungel, kon de avond dan eindelijk beginnen: Katzenjammer kwam binnen met allemaal instrumenten en in stoere jurkjes. Met het mooie Ouverture werd de zaal weer wakker en kon het feest beginnen!

De vier dames waren geweldig op alle fronten. Na elk nummer wisselden ze van instrument en kreeg iemand anders de rol als zangeres. Accordeon, keyboard, gitaren, een vreemde inmense bas, een drumstel inclusief met potten en pannen, saxofoon, mondharmonica; alle instrumenten kwamen langs. De liedjes waren dan ook zeer verschillend. Rauwe nummera met veel geschreeuw en gedreun, vrolijke popliedjes, enthousiaste nummers die neigde naar techno. En je wilt het niet geloven, alles klonk goed!

Naast de muzikale talenten waren de Noren ook goed op het podium en met het publiek. De instrumentwissels gingen soepel, drie van de vier praatten ook wat in de microfoon en zelfs de plastic kippen die een enkeling in het publiek meehad, werden opgemerkt. Ze lieten ons dansen, klappen en zingen. Bij To the Sea werden we goed geinstructueerd: Because all I have left is the voice of the wind Blowing through the doors of our house. En ook bij de laatste toegift schreeuwde uit volle borst de instructies. Leuk was verder om te zien dat de dames ook heel goed op elkaar waren ingespeeld en heel lief waren. Tussen de nummers door even lachen, elkaar een knuffel geven, tijdens de muziek na elkaar toe dansen. Eén grote gezelligheid!!

En zo kan ik nog uren doorgaan. Katzenjammer was uitverkocht en terecht! Ze zijn geweldig op muzikaal en sociaal gebied. Ze zijn hip, zien er leuk uit, lachen veel en kunnen geweldig spelen. Eén groot feest waarbij je niet wist waar je moest kijken door alle toefjes slagroom. Met de gesigneerde cd in mijn laptop, zeg ik: Play my darling, play!

N.B. Foto's van gisteren volgen en voor wie deze week nog tijd heeft:

Mar 10 Vera Groningen

Mar 11 Doornroojse Nijmeegen

Mar 12 Muziekcentrum Dranouter

Mar 13 Sugar Factory Amsterdam

That vintage

Eindelijk is vandaag mijn pakketje uit Australië gearriveerd. Ik koop bijna nooit iets via internet maar toen ik op de site van Sophie Hill kwam, was ik verkocht (letterlijk en figuurlijk). Deze kunstenares maakt sieraden waarvoor ze haar inspiratie uit natuur haalt. Houten vogeltjes als hanger, ingekerfde paneeltjes als oorbel, alles verfijnd en natuurlijk. Tijd om dan toch maar iets te bestellen?

Scones

Hoe veel pogingen heb ik al gedaan om scones te bakken?? Veel. En telkens mislukt het weer, ze zijn vaak wel eetbaar, maar lang niet zo lekker als bij de Bakkerswinkel of die van de Noordermarkt. Droog, hard, klein; geen scones. Gisteren heb ik echter een recept uitgeprobeerd dat mag blijven. Verse scones tijdens een zondagochtend ontbijtje, al gapende gemaakt door mijn broertje en mij. Perfect!

Recept

- 350 gram zelfrijzend bakmeel
- 2 eetlepels(25 gram) witte basterdsuiker of fijne witte suiker
-halve theelepel zout
- 2 eieren
- 1 dl karnemelk
- 60 gram boter

Verwarm de over voor op 220 graden. Meng het meel, de suiker en het zout. Doe de boter bij het mengsel en wrijf alles tot kruim. Meng de eieren met de karnemelk. Maak een kuiltje in het deegkruim en doe er het eiermengsel bij. Meng tot een deeg. Maak een bol en trek hier zo'n 8 porties uit met de hand. Probeer het deeg wat luchtig te houden, dus geen aangedrukte bolletjes. Leg de balletjes op een ingevette bakplaat en bak ze in 20 minuten goudbruin en heerlijk knapperig. Serveer met boter, lekkere jam en een clopped cream.

Café Toussaint

Al jaren fiets en loop ik langs een cafétje op de Bosboom Toussaintstraat in Amsterdam. Café Toussaint heet het, een gezellig klein tentje waar zomers de tafels buiten staan en 's winters de lichtjes naar je roepen. Ik woon een paar straten verder op en werk om de hoek, waardoor ik steeds werd tegen gehouden om daar neer te strijken. Waarom koffie drinken in een café als je binnen vijf minuten bij je eigen koffiezetapparaat bent? Tja, omdat je het gewoon wilt proberen?!

Vandaag heeft het heugelijke feit eindelijk plaatsgevonden, ik heb geluncht bij Toussaint. En het was zeker niet een 'één keer en nooit meer' ervaring! Toussaint zit op een hoekje waardoor het pand veel ramen heeft. Het is dus heerlijk licht binnen. Er staan op een klein oppervlak vele tafeltjes en ook de keuken is midden in de ruimte opgenomen. Heerlijk klein, knus en meestal vol.

De aankleding is klassiek. Op de vensterbank staan brandende kaarsen in kandelaars, op de tafeltjes glazen potten met hyacinten en overal staan weckpotten met kruiden of thee. Eén muur is à la café behangen met posters, de anderen zijn gebroken wit en tegen de achterste muur hangt een groot schilderij.

De kaart is redelijk groot. Van ontbijt tot diner, Toussaint heeft alles. De lunch wordt geserveerd op vers knapperig landbrood of bruin brood. Wij kozen de warme geitenkaas met honing en walnoten en de mint-ricotta met gegrilde courgette. Om je vingers bij af te likken! Twee verukkelijke zelfgesneden boterhammen, royaal belegd met lekkere combinaties.

En het publiek? De bediening is de wat oudere student, de keuken van jong tot oud. De klanten zijn over het algemeen buurtbewoners, veel al in de babyperiode. Er staan minstens twee kinderwagens in de zaak, hummeltjes rommelen wat aan en zwangere vrouwen drinken samen muntthee. Toch is het niet overheersend. Een wat oudere dame leest lekker een krantje, een stelletje begint hun ochtend met een glaasje jus en jawel, ook het moeder-dochter duo is present. Ofwel, een fijne ontspannen sfeer om heerlijk te lunchen! Wat ben ik blij dat ik er nu toch eindelijk ben geweest!

Don Quichot

Don Quichot is een klassiek boek geschreven door Miguel de Cervantes en inmiddels is dit verhaal ook al jaren omgezet in een ballet. Het Nationale Ballet voerde dit de laatste maand zo'n 11 keer op in het Muziektheater in Amsterdam.

Don Quichot is een oude man die samen met zijn dienaar Sancho Panza altijd opzoek is naar avonturen. In een dorpje komt hij het verliefde paar Basilio en Kitri tegen. Deze liefde is echter verboden, want Kitri moet van haar vader met de rijke edelman Gamache trouwen. Don Quichot krijgt medelijden met het stelletje en daagt Gamache uit voor duel waarna de oude man helaas wordt verjaagd. Basilio neemt het heft in handen, doet alsof hij sterft en vraagt Kitri's vader zo om medeleven. Uiteindelijk krijgen Basilio en Kitri haar vaders zegen.

Een ballet draait niet zo zeer om het verhaal. Meestal is het gewoon een liefdesverhaal en is dit ondergeschikt aan de dans, de muziek en het decor. Don Quichot is op deze manier ook weer schitterend. Zoals altijd in de Stopera wordt het ballet begeleid door een groot orkest waar vanaf de balkons goed zicht op is. De muziek voert mee, de dans daagt ons uit.

Het ballet kent moderne en klassieke fragmenten. Er is een klassieke scène waarin er alleen vrouwen op de dansvloer staan. Veel spitzenwerk, mooie tututjes. Een droomwereld gevuld met authentiek ballet. Daarnaast zijn de Spaanse invloeden ook heel duidelijk. Castagnettes, waaiers en veel geklap. Wat opvalt is dat de dansers geluid maken: ze klappen en roepen af en toe ook "Olé".

Er is veel te zien. Elke scène bestaat weer uit een schitterend decor, veel "achtergrond" en kleine details. Zo zit er een bedrijf lang een vrouw met een kat op het balkonnetje van een van de huizen. Ze danst niet, heeft geen rol, maar is toch steeds aanwezig met haar breiwerkje. Af en toe is er gewoon veel te veel om te zien..

Kitri en Basilio dansen de sterren van de hemel, maar vooral Don Quichot en Sancho Panza schitteren in hun rol. Dit bekende duo, Mini en Maxi, danst niet, maar is steeds aanwezig en zorgt voor de toegankelijkheid voor het publiek. Er kan worden gelachen, de zaal wordt bestookt met flauwe grapjes en de precisie en serieusheid van de dans wordt daardoor niet afstandelijk. Essentieel zijn de twee!

Go Pasta

Eten moet tegenwoordig snel en het koken moet al helemaal geen tijd kosten. Wok to go, Stamppot to go en jawel, Pasta to go. Normaal ben ik niet zo van de afhaalmaaltijden. Ten eerste omdat ik wil weten wat ik eet en ten tweede omdat ik nou eenmaal van koken hou. Als je echter naar een concert gaat, de trein in moet en toch gegeten wil hebben, is het ideaal. Ik probeerde Go Pasta uit.

Go Pasta zit op de Schoutenstraat in Utrecht, een klein winkeltje waar je verschillende pasta's, italiaanse broodjes en salades kunt halen. Ik ging natuurlijk voor de pasta. Een pastamenuutje kost 5,90 en dan mag je verschillende dingen kiezen. Er zijn drie soorten pasta: penne, linguine en fusilli. Daarna kan je kiezen uit wat sausen: pesto, bolognese, napolitana, primavera, amatriciana en carbonara. Zoals de kenner meteen ziet, zijn het voornamelijk rode sausen en die lijken volgens mij sterk op elkaar. Oke, bolognese heeft gehakt, amatriciana spekjes, primavera gegrilde groente en napolitana slechts tomaat. Mijn primaverasaus was echt zo gepureerd dat er enkel wat ui en een keer een stukje courgette te onderscheiden was. Lekker hoor, maar ik miste de bite.

Daarna kon je nog uit een lange lijst toppings kiezen, drie hoorde bij je menu: in mijn geval parmezaan, gedroogde tomaatjes en rucola. Die twee meisjes achter de toonbank waar daar gelukkig heel royaal in!

Kortom, het is leuk als je onderweg bent en zeker genoeg als avondmaaltijd. Ook wil ik nu best de Wok to go uitproberen (stamppot ligt mij niet zo..). Zelf pasta maken is echter wel lekkerder. Meer saus, minder pasta en je eigen keuze aan ingrediënten.

Ps. Je krijgt er trouwens een mooie, stevige, metaalkleurige plastic vork bij!!

Hockey

Hockey, een stick en een balletje? Nee, een bandje uit Portland, Oregon. Hockey speelt new wave, gemixt met een beetje soul. Indierock, daar doet het ook wel aan denken. Gisteravond stonden ze in een uitverkochte Kleine Zaal van Paradiso.

Ik was in eerste instantie niet zo bekend met Hockey, althans dat dacht ik. Geen idee hoe de band eruit zag en de 6 nummers die ik had gedownload kende ik ook echt niet uit mijn hoofd. Vroeg kwamen we aan en de Kleine Zaal bleek leeg en jawel, klein te zijn. Al snel liep het echter vol met een gevarieerd publiek. Eerst kwamen de 16 jarige meisjes, daarna de hippe ouderen en uiteindelijk stroomde de zaal vol met studenten. Varierend tussen rokjes en jeans, sneakers en nog meer sneakers. Een afwisselend publiek.

Hockey bestaat uit een zanger, toetsenist, drummer, elektrische en akoestische gitaar. Vijf iets wat apart gekleden mannen. Vooral de toetsenist was afstandelijk en ging niet echt op in zijn muziek. Bij binnenkomst droeg hij ook nog zijn winterjas (het zal wel koud zijn geweest vergeleken met de USA), maar gelukkig ging die na het tweede nummer uit. Beide heren met gitaar en de drummer werden we helemaal opgenomen in hun muziek. De zanger was helemaal gefocust en ging los in zijn vrouwen t-shirt, grote schoenen en met zijn ene veeroorbel. Heerlijk hip, heerlijk anders.

De nummers volgden elkaar op, de meeste waren wel bekend. Het publiek ging mondjesmaat los. Naast mij stonden de twee grootste fans die juigend en swingend meezongen. De muziek was opwekkend, synchroon en meeslepend. De stem van de zanger was echt goed! Beter nog dan op cd. Vooral Song away werd vol enthousiasme beleefd door band en publiek. Helaas zijn ze nog beginnend en waren de nummer van hun enige album er zo doorheen. De studio in?!

http://www.myspace.com/hockey