Gainsbourg is een nieuwe franse film over het leven van Serge Gainsbourg, een franse zanger die succesvol was in de jaren 60. Gisterochtend was er via Vrij Nederland een voorpremière in het Louis Hartloper Complex. Donderdag gaat de film pas echt in première.
Deze biografie begint bij de jonge Lucien Ginzburg die opgroeid in een door Duitsers bezet Parijs. De jongen komt uit een joods gezin en leert van zijn vader, soms met harde hand, piano spelen. Vader is namelijk pianist in een nachtclub, beide geven meerdere malen toe dat dat niks opleverd, maar toch moet Lucien het leren. Het is een cynisch en eigenwijs jongetje. Als de joodse gezinnen een ster moeten gaan dragen, is hij er als eerste bij: brutaal en wel. In Luciens Parijs duiken steeds vaker posters op van le Juif en France en op een bepaald moment denkt Lucien te worden gevolgd door zo'n juif. Het hoofd wordt in de sprookjeswereld van Lucien steeds groter, waarna het ontploft en Luciens alter ego la Gueule ontstaat. De film gaat verder, Lucien verandert zichzelf in Serge en krijgt langzaam heel Frankrijk achter zich, inclusief mooie vrouwen zoals Brigit Bardot en Juliette Gréco. Zijn wilde jaren lijkt hij achter zich te laten wanneer hij met de britse Jane Birkin trouwt. Hij heeft eigenlijk alles, alleen het leven ontbreekt. La Gueule blijft hem als een soort duivel achtervolgen en vormen, langzamerhand zakt de populaire zanger Serge Gainsbourg steeds verder weg.
Regisseur Joann Sfar is duidelijk met zijn film. Het is een biografie, maar het is vooral un conte. Niet alles is gebaseerd op feiten, soms zijn het slechts hersenspinsels van Gainsbourg zelf. Ook is het te zien dan Sfar intresse in strips heeft. Als striptekenaar en regisseur speelt hij met rare beelden, waaronder de papiermaché La Gueule. Sfar heeft oog voor detail en maakt er dan ook een groot feestje voor het oog van. Kleurgebruik, meubilering en de verschillende filmvormen zorgen voor een aantrekkelijk effect. Ook het strand dat menigmaal terug komt, is pakkend.
Eric Elmosnino schittert in de rol van Serge Gainsbourg, na deze film denk ik niet dat ik hem nog in een andere rol kan zien. Elmosnino is de kettingroker, de charmeur, het muzikale talent en de lelijke kop in één. Ook Lucy Gordon is perfect in haar rol als Jane Birkin. Lief, zorgzaam, vormend en oh zo sterk. Een tragische kanttekening is dat zij zichzelf vlak na de laatste opnames heeft opgehangen, de film is dan ook aan haar op gedragen. Verder is Laetitia Casta overtuigend in haar rol als Brigit Bardot, met het grootst denkbare sex-appeal speelt ze deze rol.
De beelden zijn dus mooi, maar in Gainsbourg is natuurlijk vooral muziek een belangrijk element. Van de eerste secondes tot aan de aftiteling komen er liedjes van Gainsbourg voorbij. Dramatische liefdesliedjes en rauwe poëzie. Elke keer weer toepasselijk bij de levensfase van de hoofdrolspeler. Zo wordt duidelijk waar zijn muziek de oorsprong had.
Een mooie film is het, maar er waren wel wat hekelpuntjes. Dat Sfar sprookjesachtige elementen als la Gueule in zijn film stopt, wordt hem niet door iedereen in dank afgenomen. Ook is de film met zijn 130 minuten erg lang. Op een gegeven moment hebben we het wel gehad en dan al helemaal als deze lange film eindigt met een open einde.. Waarom niet het leven afmaken?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten