Blootsvoetige schone

Time flies wanneer je feestjes viert, vergadert en schooldeadlines moet halen. Zeven dagen zijn dan opeens zo om en nieuwe bevindingen zwakken al langzaam af. Tijd om ze te noteren is er niet echt. Ondanks het feit dat ik deze week grotendeels heb doorgebracht achter computers en vergadertafels, was er ook tijd voor het observeren van de wereld. Mijn grootste hobby is dat denk ik, of is het het noteren? Martin Bril was er ook zo een, Silvia Witteman ook en zelfs Remco Campert begint het steeds beter te doen. Grote namen die de wereld bekijken, bestuderen, vastleggen. Ik ben een kleine naam, maar ik doe het ook.

En ja, wat viel me dan op deze week? Genietend van het zomerse weer bevond ik met tussen 4 en 7 mei in het Wageningse. Niet zo interessant zou je misschien zeggen, maar toch vallen er terloops best wat dingen, of eerder mensen, op. Wageningen is een uit de voegen gegroeid dorp dat eigenlijk wordt gevormd door de universiteit. Een internationaal bolwerk vol groene studies is het, waar dus ook een groot 'geitenwollen sok' gehalte te vinden is, naast de boerenpummels en de Aziaten. Diep van binnen voel ik me er wel thuis, en niet alleen vanwege de warme sokken die helpen tegen mijn koude voeten, nee. In Wageningen is de sfeer gewoon open en simpel. Studenten zijn overal te vinden en wonen in laagbouw, flats en zelfs in een bungalowpark, Droef genaamd. Hier staan in een oase van groen een stuk of 30 studentenbungalows. De meeste zijn hippie-achtig ingericht, vol planten, Indiase kleden en kleur. Bijna elke tuin heeft wel een kippenhok, waaruit 's ochtends verse eitjes worden gehaald. Ook is een moestuin niks ongewoons en een vuurplaats is al helemaal standaard. Op de mooie avonden op Droef is het een komen en gaan van studenten. Feestje hier, barbecue daar, iedereen is welkom, aanschuiven maar. Een hippiecultuur zoals ik al zei.

Toch is het niet alleen de omgeving die het hem doet, het zijn ook de mensen. Zoals ik al zei is Wageningen een bolwerk van internationale studenten. Naast de vele Aziaten zitten er ook Roemenen, Zweden, Argentijnen en zelfs af en toe een Zimbabwaan. Hoewel de heren toch meestal wat normaal door het leven gaan, vallen de meisjes heel erg op in mijn stadse ogen. Waar is die zogenaamde chiqueheid, die stilistische looks, die strakke stijl? Niet in deze wereld. Vrolijk gekleurde rokken, gecombineerd met eigen breisels, veel sieraden en een wereldse blik vormen deze dames. Muziek hoeft maar een paar tonen aan te slaan of de heupen beginnen te wiegen en blootsvoets tonen ze hun charmes. Die losheid verwondert me, het is niet het bewuste zien en gezien worden. Het is vrijer, gemoedelijker, 'wollen sokkeriger'. Of ik dat echter zou kunnen uithouden? Een beetje gezien worden is ook wel leuk!