Venus in Fur

Twee jaar na Carnage is Roman Polanski terug met een film, Venus in Fur. Ditmaal zet hij niet vier personages in één ruimte, maar slechts twee. Het effect is verbluffend. 

Hoewel Roman Polanski misschien nog vaker met zijn beruchte privéleven in het nieuws komt dan met zijn films, weet de 80-jarige regisseur hoe je films moet maken. Met Venus in Fur keert hij terug naar de kracht van eenvoud: Emmanuelle Seigner en Mathieu Amalric negentig minuten in een aftandse theaterzaal. Het resultaat is een betoverend, maar onheilspellend spektakel. Polanski geeft zijn vrouw Seigner met zijn regie haar grootste rol tot nu toe en laat Amalric een spiegeling van de jongere versie van zichzelf zijn. Het is puur het spel tussen de twee acteurs dat de film draagt. Geen extreme decors, geen bijzondere effecten. Taal, beweging en de wisselwerking daartussen is het enige wat telt. 

Seigner speelt Vanda, een verlopen actrice die nat geregend en te laat op auditie komt voor de theaterbewerking van het omstreden boek Venus im Pelz (1870) van Leopold von Sacher-Masoch. Amalric is regisseur Thomas die na een dag bedroevende audities nog geen actrice heeft voor zijn stuk. Met tegenzin stemt hij in om een passage met Vanda door te nemen. Daar blijft het echter niet bij. Vanda is alles waar Thomas niet van houdt. Ordinair kauwgom kauwend, in een zwart leren pakje, onbekend met de 'Cultuur'. Toch betovert ze hem, of liever gezegd: ze domineert hem. Net als het vrouwelijke personage in het theaterstuk - ook Vanda geheten - neemt ze stap voor stap de leiding over. Wie is eigenlijk de regisseur?

Von Sacher-Masoch, de naamgever van het masochisme, veroorzaakte in zijn tijd veel ophef met zijn boek. Davis Ives bewerkte het tot toneelstuk, Polanski nam dat over. Venus in Fur neemt je van de eerste tot de laatste minuut mee dankzij de dubbele lagen. Het is theater in film. Niet is wat het lijkt. Terwijl Vanda en Thomas zin voor zin het toneelstuk lezen, raakt de werkelijkheid steeds meer verstrikt in de fictie. Je weet niet meer wat echt is en wat toneel. Zowel Seigner als Amalric speelt vol overtuiging. Je ziet ook het plezier dat de twee acteurs beleven: vol energie proberen ze elkaar af te troeven. Wie het spel wint? Geen idee. Beide betoveren.