Thuis koken aan Rue Tatin

Een kookboek moet in mijn ogen een combinatie zijn tussen foto's, verhalen en recepten natuurlijk! Foto's van landschappen, mooie plaatjes dus, en van de gerechten. Het is heel moeilijk om te gaan koken zonder een beeld, zonder een plaatje. Dan moet je echt van koken houden. In het kookboek van Susan Hermann Loomis, "Thuis koken aan de Rue Tatin", zijn geen afbeeldingen te vinden. Puur inleidende verhaaltjes en het recept.

Een hele tijd geleden heb ik dit boek aangeschaft omdat ik heel enthousiast was over haar eerdere boek "Rue Tatin". Dit boek bestaat uit haar eigen verhaal over het gaan wonen in Normandie, plus een aantal recepten. Ze schreef met zoveel passie over het eten dat ik haar kookboek echt wilde hebben. Na een lange zoektocht kwam ik hem tegen en heb ik hem gekocht, maar een kookboek zonder plaatjes dus. Ik denk dat dat de reden is dat ik hem nog maar weinig heb gebruikt..

Het boek is ingedeeld op gang, zo komen we eerst bij l'heure de l'apéritif, gevolgd door un bol de soupe en uiteindelijk sluiten we af met bases et réserves. Daarnaast is er ook nog een verklarende woordenlijst en een handige adressenlijst.
De recepten zijn over het algemeen echte klassiekers. Zo is er een recept voor Pot-au-feu, Quiche Lorraine en Tarte au citron meringuée. Echte goede franse recepten.
Ook zit er af en toe een recept in waar de multiculturele samenleving van Frankrijk aan bod komt: Nems Franco-Asiatiques en Tassquia.

Wat het boek echter zo leuk maakt, is de vorm waarin het is geschreven. Elk recept wordt ingeleid met een stukje uit haar leven. We leren haar vrienden kennen, haar bezigheden en boven al haar levenspassie. Vol vreugde vertelt ze over de vakanties in de Provence en haar mooie huis in Louviers. Heerlijk! Bovendien probeert ze ons elk moment weer iets nieuws over de franse keuken te leren. Van hoe de tafeldekking is tot de oorsprong van Herbes de Provence.

Kortom, een goed kookboek voor elk mens waar een kok in schuilt en die bovendien geinteresseerd is in de franse cultuur. Je kan hem kopen op Haarlemmerdijk 133 in de Kookboekenwinkel.


Ps. Ik reis vanavond af naar La France dus ik kan een weekje niks op m'n blog zetten. Leren en slapen, dat is het enige wat ik ga doen. (Oh en af en toe koken en een wandeling natuurlijk!)

À la semaine prochaîne

Spreuken

Een tijdje geleden viel het me opeens op dat op de ruit van onze buren, the Dish Global Kitchen, een spreuk was geplakt. Knal groen en niet een boodschap van "drink hier de lekkerste koffie" of zoiets. Nee het was een echte spreuk: All consensus is as difficult as it is rare. Toen ik een paar dagen later naar m'n werk fietste bleek er ook bij de pottenbakker een mooie spreuk op het raam te zijn geplakt. En jawel, toen ik vanmorgen naar de Noordermarkt fietste werd ik geconfronteerd met nog vier ramen van winkels met spreuken erop. Ik hoorde via via dat het een project was en dat twee jongens ze met toestemming hadden opgeplakt.. Maar wat zit er achter? Willen ze de wereld iets duidelijk maken? Of willen ze mensen aan het denken zetten? Ik ga eens even kijken of ik daarachter kan komen.
Voor nu, foto's met de spreuken. Lees ze en sta er eens bij stil, zoek de boodschap...

De pottenbakker in de Gerard Brandstraat


Dish Global Kitchen

Antiekwinkel Odds and Sods

Reiswinkel Pied à Terre

Kinki Kapper

Speelgoedwinkel Più

Culturele Avond

Elk jaar is er een moment dat je al het talent van het Fons Vitae Lyceum kan zien, en dat moment is de Culturele Avond. Een avond vol optredens van leerlingen en dit jaar was het zelfs een competitie. In het Rozentheater deden we mee aan de Rozentuin, een culturele competitie tussen verschillende scholen, en het was weer fantastisch!!

Laten we beginnen bij het begin, de avond werd gepresenteerd door Oscar van het Rozentheater en onze eigen Charlie. Charlie is een stotterend jongetje uit de onderbouw en stond twee jaar geleden voor het eerst op de Culturele Avond met zijn aandoelijke zelfgeschreven liedje over, jawel, meisjes. Dit jaar deed hij dus de presentatie als bokser, genaamd de Zakenman. De perfecte Adje zou Charlie kunnen zijn, hij doet het echter niet ingestudeerd en af en toe fouten makend bij het uitspreken van namen. Ja, aandoenlijk is het perfecte woord. De combinatie Oscar en Charlie was goed, alleen was Oscar in mijn ogen soms te aanwezig en te flauw.

De avond begon met het enige toneelstuk, die op woensdag tevens met de eerste prijs er vandoor ging. Een stukje over een ruziend lesbisch stel vertolkt met als afsluiter een liedje op de melodie van Krezips "I Would Stay". Naomi vertolkte een mooie rol als ruziemaakster en zong daarna vol overtuiging haar lied. Indrukwekkend ja.

Naast dit enige toneelstuk waren er ook twee dansgroepjes. Een korte dans van een mix tussen eerste en derde klassers. Tien meisjes met drie kleuren t-shirten en een moderne choreografie. De andere dansers waren twee damens uit 5havo die echt goed kunnen dansen. Hun choreografie bestond uit een mix van modern en Charlie Chaplin-imitatie. Bovendien kwam er ook nog een playback stuk in voor. Ik had hoge verwachtingen, want Lisa en vooral Tessa dansen elk jaar en zijn heel goed. Het was ook mooi, maar ze dansten heel vaak niet synchroon en je zag dat dit ook niet echt Tessa's choreografie was.. Jammer..

En wat waren de rest van de optredens? 14 keer muziek. Vooral de meisjes op gitaar waren dit jaar populair. Ik heb onder andere Fields of Golds en twee eigen nummers langs zien komen. Ook waren er de "standaard" bandjes. Een 4v bandje gaf er wel een orginele draai aan door een prullebakdeksel en tamboerijn toe te voegen aan een oude rocksong. Verder was er een Bob Dylan liedje waarbij naast de drums, elektrische gitaar en piano de zanger zelf gitaar speelde en mondharmonica. Echte "vette country shizzl" zoals iemand in het publiek opmerkte.
En dan was er de schoolband met "Soulmate" en "Sexbom". Een lekkere afwisseling tussen saxofoon, trompet, piano, elektrische gitaar, drums en de krachtige stem van wederom, Naomi. Wat kan die meid zingen, echt een mooie zware stem voor deze nummers!

Het was weer een geslaagde avond, met twee keer uitverkochte zalen. Het publiek was enthousiast en er werd lekker meegeklapt. Het programma was super vol en, zoals Charlie enkele malen zei, liepen we al snel achter op schema. Drie volle uren talent zorgde dat ik met een voldaan en trots gevoel de zaal weer kon verlaten. Wat een school is het toch!

Martin Bril

De man van de rokjesdag is er niet meer.. Nooit meer een column over de vraag wanneer rokjesdag nou zou aanbreken, de dag dat heel veel vrouwen voor het eerst met blote benen de straat op gaan. Vol euforie schreef Martin Bril (1959-2009) elk jaar weer over dit hoogtepunt. Sinds ik de krant begon te lezen stond steevast zijn column op de voorpagina van de Voorkant van de Volkskrant. Soms las ik alleen de titel en de eerste zin om vervolgens te zuchten en de pagina om te slaan naar de in mijn ogen veel interessantere kunstpagina. Hij kon zeuren over plaatsjes in Nederland en over oude muziek. Maar ook schreef hij stukjes waarmee wij ons thuis konden identificeren. Over zijn hond (wij hebben ook een hond), over zijn omgeving (hij leefde een paar straten verder op), over zijn dochters (die ongeveer mijn leeftijd en die van m'n zusje hebben) of over Frankrijk, zijn passie. Ooit schreef hij een stukje over zichzelf en zijn dochter fietsend door het Vondelpark, zo herkenbaar!
En dan Evelien, geïnspireerd op Mevrouw Bril en hun huishouden. Die verhalen verschenen elke week in de Vrij Nederland en ik weet dat mijn vader ze vol genot heeft gelezen.

Martin Bril schreef op een unieke manier. Hij bracht kleine details van onze samenleving aan het licht. Hij kon eindeloos schrijven over gesprekken die hij opving op straat, op een terras, in een winkel.. Stiekem hoopte ik hem ooit tegen te komen en mezelf de dag daarna terug te vinden in zijn column.

Maar goed, dat is nu voorbij en ik denk dat nog veel Nederlanders hem bewust of onbewust zullen missen. Want ja, nu is het een ontbijtje zonder Martin Bril elke ochtend. Voor goede vervanging zullen ze lang moeten zoeken..

Paris, je t'aime

Neem 18 regisseurs en laat ze allemaal een korte scene maken die afspeelt in een bepaald quartier in Parijs. Dat was het concept van de film Paris, je t'aime (2006), een ode aan de de liefde en aan de Lichtstad.
Het idee kwam van Tristan Carné en het resultaat is een overzicht van hedendaagse regisseurs en hun kijk op Parijs, maar natuurlijk ook op films en acteurs. Het is niet alleen een franse productie, ook enkele engelse en amerikaanse acteurs en regisseurs komen langs. Denk aan Natalie Portman, Emily Mortimer en Gena Rowlands. De 18 episodes zorgen voor een afwisseling van indrukken en laten je lachen en huilen. Ze zijn niet allemaal even goed, maar aan het einde van de film kun je je helemaal identificeren met de slotwoorden van Margo Martindale als eenzame amerikaanse toerist (prachtige scene in het frans met een vreselijk amerikaans accent!):

J'ai senti a même temps la joie et la tristesse,
mais pas gros tristesse
Parce que j'ai senti vivante
ça c'est le moment que j'aime paris
et que Paris m'aime...

Over enkele scenes wil ik kort even wat vertellen. De film begint in Monmartre waar de regisseur Bruno Podalydès ons laat kennismaken met de verkeersdrukte: parkeren in het centre is een crime. Daarna schakelen we over naar de Seine waar zich een ontroerende scene afspeelt tussen een arabisch meisje en een franse jongen. Gurinder Chadha laat ons zien dat liefde de cultuurverschillen kan overbruggen en dan zelfs de oudere generatie (de grootvader in dit geval) dat kan accepteren. Dan krijgen we Gus van Sant met de Marais (bien-sûre, l'homosexualité) en daarna de broers Coen die ons de Tuileries tonen. Kenmerkend voor Coen-films zijn de absurde situaties en ook hier speelt de cynische kijk een grote rol. Op een bankje in het metrostation zit een toerist die oogcontact maakt met een vrijend stelletje. In zijn gids staat echter dat je dat absoluut niet moet doen, en juist, het gaat helemaal mis. Het filmen is ook typisch de broeders Coen: afwisselend dicht op de huid en afstand.
Daarna reizen we af naar de Bastille waar Isabel Coixet een verhaal verzorgt over een man die zijn echtgenote wil verlaten maar dan zich bedenkt omdat zij chronisch ziek blijkt te zijn. Coixet heeft het op een voor ons typisch franse filmmanier aangepakt: een voice-over à la Amélie van Jean-Pierre Jeunet. Vervolgens krijgen we Juliette Binoche in een rare scene bij Place des Victoires, waarna we doorreizen naar de Eiffeltoren voor een luchtige scene met mimespelers. Heerlijk en zeer lachwekkend!
Op een gegeven moment gaan we naar Faubourg Saint-Denis voor een meeslepende scene over de liefde tussen Natalie Portman als actrice en een blinde jongen. Heerlijk zwijmelend met een mooie filmtechniek waar veel versnellingen inzitten.
De enige echt tegenvallende scene vond ik de scene in Pigalle met Elijah Wood, een rare vampierscene die helemaal niet past in de liefde rond Parijs. Zeer triest..

Kortom een hele leuke film waar je hard sneller van gaat kloppen. Allemaal korte verhalen die je hart verblijden. Eerst viel het me een beetje tegen dat de verhalen niet worden uitgediept, maar achteraf gezien geeft het je een mooie afwisseling van wat deze grote stad te bieden heeft.

Quiche de broccoli à la pomme

Het is echt quicheweer: tijd voor een simpele, lichte maaltijd met dit mooie weer.
Franse quiche kan je eindeloos varieren. De basis is pâte brisée en een eimengsel, maar de vulling ligt in eigen handen. De officiele Quiche Lorraine is al gepaseerd, dit is de versie met spekjes. Dan heb je ook nog de ui-klassieker: gekarameliseerde ui of lekker met komijn. Maar groentenquiche kan natuurlijk ook. Zelf heb ik ooit in een kruidenkookboek Quiche Ratatouille ontdekt: heerlijke quiche met aubergine, courgette, paprika en oregano, perfect voor een zwoele zomeravond.
Ook de preiquiche is één van mijn favorieten, met of zonder bacon. Laatst heb ik echter een nieuwe quiche ontdekt: Quiche de broccoli à la pomme. Je zult wel denken: broccoli en appel? Ja en zelfs nog met geitenkaas erbij. Een rare combinatie, maar een heel lekker effect. De gestoomde broccoli heeft een beetje een zachte smaak en structuur die wordt verfrist met harde blokjes appel. De geitenkaas geeft het geheel een rustieke, romige smaak. Echt het proberen waard!

Recept

- 160 g bloem
- 100 g boter
- 1 ei
- zout
- 1 grote broccoli
- 2 kleine appeltjes
- 100 g geitenkaas
- 3 eieren
- 125 ml crème fraiche
- nootmuskaat
- peper & zout

Maak eerst de pâte brisée. Zeef in een kom de bloem, voeg het ei, zout en de boter in blokjes toe. Kneed een mooi samenhangend deeg en laat die een half uur tot een dag rusten in de koelkast.
Haal het deeg uit de koelkast en laat het 10 minuten op kamertempetatuur rusten. Rol het dan uit en bekleed er een ingevette springvorm mee. Bak het deeg zo'n 10 minuten voor in een voorgewarmde oven op 180 C. Snijd intussen de broccoli in stronken en stoom die zo'n 7 minuten (koken mag ook, maar met stomen behoud je meer smaak en meer vitamines). Zorg dat ze net beetgaar zijn en laat ze dan even afkoelen. Schil vervolgens de appels en snijd ze in kleine stukjes. Maak dan een beslagje van de eieren en de room, als het te dik is kan je een scheutje melk toevoegen, en breng dat op smaak met nootmuskaat, peper en zout. Verdeel dan de broccoli over het taartblik, dan de appel eroverheen en garneer de quiche met sukjes geitenkaas. Verdeel dan het eimengsel erover en bak de quiche in 35 minuten gaar. Laat hem dan nog even 10 minuten in een warme oven staan.

Als je lastige mee-eters hebt, kun je de quiche ook in tweeen splitsen: een halve "normale" quiche, en de andere helft gewoon zonder geitenkaas en appel, maar met normale kaas.

The Reader

Schaamte, hoe ver kan dat gaan? Kan het je leven helemaal bepalen? Schaamte is het onderwerp van The Reader, de film met Oscarwinneres Kate Winslet.

Het vertelt het verhaal over de SS-bewaakster Hanna Schmitz. We leren haar kennen als dertigjarige tramconducteur in Berlijn na de Tweede Wereldoorlog. Op een dag ontfermt ze zich over de vijftienjarige Michael Berg die plotseling ziek wordt. Ze brengt hem naar huis en Michael voelt zich meteen tot haar aangetrokken. Na zijn ziektebed gaat hij dan ook terug naar haar huis met een bloemetje. Hij raakt geobsedeerd door haar, maar tevens is hij een beetje bangig voor haar. Langzamerhand ontstaat er een relatie tussen de jongen en de oudere vrouw. Eerst onwennig, maar later stapelen de sexscenes zich op. Hun relatie is vreemd. Hanna heeft het voor het zeggen en beslist de volgorde van gebeurtenissen. Het draait namelijk niet alleen om sex, nee, Hanna wil voorgelezen worden.
Op een dag verdwijnt Hanna en Michael blijft hopeloos alleen achter. Enkele jaren later zien we hem terug in de rechtbank. Intussen studeert hij rechten en samen met een klein klasje volgen ze het proces tegen zes SS-bewaaksters. Michael is een slimme leerling vol discipline, die alles doet voor zijn studie. Zijn verdere leven stelt niet veel vol. Als de namen van de verdachten worden voorgelezen wordt Michael lijkbleek. "Und Hanna Schmitz.." Daarna volgen de scenes over het proces waar Michael langzaam maar zeker begint te begrijpen dat Hanna anafalbeet is. Ze schaamt zich zo diep hiervoor dat ze schuld op zich neemt waardoor andere bewaaksters minder gestraft worden. Haar schaamte voor het anafalbetisme ligt veel dieper dan haar schuldgevoel..
Toch merken we dat er ook schuldgevoel aanwezig is. Steeds maar weer komt het bad in beeld tijdens de relatie tussen Michael en Hanna. Samen in bad, zij in bad, hij in bad.. Schuld zit diep van binnen.
Dan zien we Michael terug als volwassene (schitterende rol voor de norse Ralph Fiennes). Steeds droomt hij weg naar vroeger, naar Hanna. Stil en zwijgzaam zet hij zijn leven voort. Op een gegeven moment besluit hij door te gaan met het voorlezen van Hanna. Zijn schuldgevoel achtervolgt hem namelijk en door middel van cassettes inspreken met verhalen probeert hij het een beetje goed te maken..

Het is een heftige film met een zeer goede casting. Kate Winslet speelt Hanna waarvan we af en toe houden, maar die we ook niet kunnen bevatten. haar schaamte zit diep en ze heeft vreselijke dingen gedaan. Het gaat te ver.. Ook kan ze heel bazig zijn, voornamelijk in de relatie met Michael. Snauwend en in zichzelf gekeerd.
Dan David Kross als de jonge Michael. Hij is schattig met zijn twinkelende ogen en dromerige lach, maar tevens is hij ook een beetje onsympathiek. Zijn obsessie voor Hanna is groot, veel te groot. Verder is het af en toe een beetje moeilijk om zijn gespeelde leeftijden te accepteren. Eerst als 15-jarige, waar hij veel groot voor is. En dan als 25-jarige, waarbij zijn babyface tegenwerkt. Maar die blikken maken alles goed, blikken vol emoties.
Ralph Fiennes speelt weer eens zijn perfecte rol. Wederom een beetje onsympathieke man, nors en zwijgzaam. Soms creeert hij medelijden, soms creeert hij afkeer. Knap gedaan.

Je wordt meegesleurd in de film, maar op een andere manier dan normaal. Meestal krijg ik sympathie voor de personages en duik daardoor het verhaal in. Bij The Reader zijn het echter vooral de beelden en muziek die je meesleuren. Nico Muhly in verantwoordelijk voor de muziek en hij doet dat geniaal. Overal worden de emoties versterkt door de mooie pianoklanken.
Bovendien zijn de filmlocaties mooi. Heel erg ontroerend vond ik de scene waarin Michael Berg Auschwitz bezoekt en daar door het lege complex loopt. Je ziet niet de vreselijke omstandigheden van tijdens de oorlog, maar je voelt de beladen sfeer.

En dan de vraag over schaamte.. Hoe kon Hanna alles opgeven voor haar schaamte voor haar anafalbetisme? Onbegrijpelijk en niet te bevatten. Het verhaal blijft je achtervolgen en nog lang zul je erbij stilstaan. Tenminste dat gebeurt nu bij mij. Dilemma..

The Reader

Naar het boek van Bernhard Schlink

Hanna Schmitz: Kate Winslet
Michael Berg: David Kross & Ralph Fiennes

De Bazar

foto van bazaramsterdam.nl

Hoeveel etentjes op kosten van je school kan je hebben? Drie voor mij dit jaar: de leerlingenraad, de MR en ook de schoolkrant mocht dit jaar uiteten. Naar de Bazar in Amsterdam zijn wij geweest.

De Bazar is een groot restaurant op de Albert Cuypstraat, ze noemen zich een wereld-eethuis. Zodra je binnenstapt zit je inderdaad in het buitenland. Oosterse muziek, wanden vol tegels en grappige houten tafels en stoelen. Het is een hoge ruimte met grote ramen en in het midden heb je een ronde bar. In een vierkant om de bar heen zijn de tafels opgesteld en ook is er een bovenverdieping. De ruimte boven de bar is vrij, dus er valt veel licht naar binnen en er is plaats voor mooie grote oosterse lampen. Aan de zijkanten is het plafond behangen met allemaal kettingen van gekleurde lichtjes. Dit geeft een leuk effect, maar leidt ook af als je een gesprek probeert te voeren. Verder staan er overal op tafel lege wijnflessen met kaarsen. Leuk.

Net als de inrichting en het eten is de bediening voor een groot deel allochtoon. Met grote dienbladen lopen de obers rond om de maaltijden te brengen. Zij kunnen die echter niet zelf op tafel zetten, dus altijd komt er een tweede lid van de bediening aanhollen om te serveren. De bediening is verder vriendelijk, maar als je haast hebt, moet je hier niet eten. Het duurt allemaal heel lang. Ja, de niet-westerse cultuur hè!

De kaart is groot: ontbijt, lunch en diner. Met een vriendin heb ik een van de specialiteiten uitgeprobeerd: Bizar Bazar en dan de vleesvariant. Dan krijg je een grote mooi beschilderde schaal met vleesspiezen en rijst. Ook krijg je een bordje aardappeltjes, couscoussalade en 3 verschillende sausjes. Lekker, maar soms een beetje droog..

Ons budget was groot genoeg om ook de nagerechten te proberen. Sjàrbàt Bàstàni, een glas vol fruit, sorbetijs en slagroom. Helemaal afgemaakt met mintsiroop. Een vreemde ervaring. De eerste happen zijn zuur door het sorbetijs, maar daarna kom je langzamerhand bij de muntsiroop. Daar moet je van houden.

Kortom, een leuke gelegenheid om met een groep te gaan eten, ruimte zat. De sfeer is goed en het eten in verhouding met de prijs ook. Verwacht echter geen culinaire hoogstandjes en zorg dat je geen dove mensen meehebt in verband met de rumoerige muziek!


De Bazar
Albert Cuypstraat 182
www.bazaramsterdam.nl


Maandag t/m donderdag 11.00 uur tot 01.00 uur.
Vrijdag 11.00 uur tot 02.00 uur.
Zaterdag 09.00 uur tot 02.00 uur.
Zondag 09.00 uur tot 24.00 uur.

April in Parijs

April in Parijs, nee helaas, ik kom niet net terug uit de Lichtstad.
Dit is de titel van het boek dat ik net heb verslonden, een oorlogsdrama van de Oosterijkse schrijver Michael Wallner.

Het boek speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog, in Parijs. Het gaat over korporaal Roth, een Duitse soldaat die tolkt voor de SS. Volgens het voorschrift moeten de Duitsers altijd in uniform waardoor hij Parijs nooit kan beleven zonder vuil aangekeken te worden. Op een dag besluit hij dus om zijn ruitjespak aan te trekken en zich als Monsieur Antoinne uit te geven. Heerlijk flaneert hij door de mooie rues. In een zijstraatje bij een boekwinkel komt hij een française tegen en hij wordt meteen overvallen door een coup de foudre. Door zijn verlangen om haar te leren kennen, hijst hij zich vaker in zijn ruitjespak en langzamerhand ontstaat er contact met de française, Chantal. Dit gaat natuurlijk niet goed.
In de tussen tijd krijgt hij als tolk te maken met de manieren van de SS en als blijkt dat Chantal bij het verzet hoort, moet hij kiezen.. Zijn dubbele leven hangt aan een zijde draadje. Kiest hij voor zijn vaderland of voor de fransen waar hij zo graag bij zou willen horen?

Ik vond het een heftig en mooi geschreven boek. Je wordt meegezogen in het dilemma van Roth en tegelijkertijd kan je walgen van de SS. Gedetailleerd worden de ondervragingen beschreven waar meer dan eens tanden door de ruimte vliegen. Misselijk makend.
Daarnaast vond ik het ook heel leuk dat er af en toe franse zinnen in staan. De gesprekken worden hierdoor levendiger en je kunt ze beter plaatsen. Het boek is natuurlijk oorspronkelijk duits en dan heb je de combinatie frans en duits die ook in het verhaal voorkomt.
Bovendien is het een boek waar je zelf ook invloed op hebt. Niet alles is letterlijk, je moet ook tussen de regels door lezen en je fantasie krijgt ook een rol.

Kortom, heerlijk om weg te lezen, maar tegelijkertijd ook heftig en het zet je aan het denken. Wat zou jij doen? Ton amour ou ton pays?

Bloesems..

Vrolijk Pasen!

De lente is echt doorgebroken, vrijdag heb ik gewoon al in een meertje gezwommen! Koud, maar heel verfrissend met het warme weer. Ook zijn mijn benen geen echte melkflessen meer, want ik heb twee dagen lang in korte broek gelopen. Oui, c'est le printemps.. En wat hoort daarbij? Bloesems! Sinds ik de film "The Memoires of a Geisha" heb gezien, maak ik foto's van alle bloesembomen die ik tegen kom. Het zijn er inmiddels al heel wat, hier een selectie.

Voorjaarsalade

Tijd voor een recept, dacht ik zo. Dit weekend is het alweer Pasen en de vooruitzichten zijn mooi: zonnig en 20 graden. Ik ga lekker naar Drenthe, op kamp met de NJN. Gek dat ik ben, heb ik aangeboden om een dagje te koken voor het hele kamp. Leuk hoor, met grote "gammels" op grote gasstellen en dan met enorme hoeveelheden. Ja, ik heb er zin in. Er geldt een vegetarisch regime, dus gister was ik eens mijn recepten aan het langs gaan. Wat zal ik maken? Pasta, aardappelen, soep. Het wordt pasta met voorjaarsalade. De voorjaarsalade staat in Café Westers op de kaart en bevalt goed. Voor jullie een tipje van de sluier opgelicht..


Recept

- bladspinazie
- 100 g feta
- 4 tomaten
- 1 paprika
- 1/2 komkommer
- handje gedroogde tomaten
- geroosterde pijnboompitjes
- 4 witte casinoboterhammen
- 3 teentjes knoflook
- olijfolie
- azijn
- mosterd

Eerst maken we de bruchetta. Snijd de korstjes van de casinoboterhammen en snijd ze eerst in de lengte en dan diagonaal waardoor je 4 puntjes per boterham krijgt. Pel de teentjes knoflook en pers ze fijn. Voeg daar olijfolie aan toe tot je een mooi smeersel krijgt. Smeer met een kwast alle puntjes in en leg ze op een bakplaat. Bak ze in ongeveer 10 minuten goudbruin en knapperig in een oven op 180 C. Laat ze dan afkoelen.

Was de spinazie goed en laat de blaadjes uitlekken. Pas op, in spinazie zit altijd veel zand en dat is absoluut niet lekker! Snijd intussen de paprika, komkommer en tomaten in kleine blokjes. Ook de feta mag in blokjes, maar dan iets groter dan het garnituur. Snijd de gedroogde tomaten in reepjes.
Maak dan een dressing van de olijfolie, azijn en mosterd. Doe dit op gevoel, scheutje voor scheutje, schepje voor schepje. (Op mijn werk zeggen ze altijd: kook met liefde dan komt het goed!) Meng dan de feta, het garnituur, de pijnboompitjes en de spinazie. Verdeel de dressing over de salade en meng dit goed door. Garneer de salade met de bruchetta en geniet!

Keira Knightley, our normal best-friend

Met een acteur als vader en een scriptschrijver als moeder wordt acteren er met de paplepel in gegoten. Geen wonder dat de 24-jarige Keira Knightley vanaf haar negende op het witte doek te zien was. Haar echte doorbraak kwam echter bij de film "Bend it like Backham" waar zij de rol van Juliette Paxton vertolkte. Daarna ging het snel: Love Actually, de trilogie Pirates of the Caribbean, Pride & Predjudice, Atonement, Silk, the Duchess en ook voor 2010 staan weer 4 films gepland, waaronder twee reizen terug in de tijd.

Dat zijn Keira's beste rollen, wordt gezegd, de kostuumdrama's. Met haar ranke lichaam en mooie gezichtje is zij geknipt voor de rollen van opstandige dames van toen. Maar is dat niet makkelijk, om je te verstoppen achter pruiken en grote jurken? Is dat niet wegkruipen voor "echt" acteren? In een interview met de Volkskrant weerlegt ze deze beschuldiging. Ze vertelt dat ze het heerlijk vindt om met kostuums te spelen, maar vooral de verhalen trekken haar aan. Drama's van vrouwen die niet thuis hoorden in hun omgeving, vrouwen met te veel karakter, heerlijk. Voor dezeb film leest ze zich eerst helemaal in en probeert ze zich zo goed mogelijk in te leven. Het lukt haar aardig, want ze steeds wordt ze weer geprezen voor haar mooie vertolkingen.

Naast haar films staat Keira ook in de spotlichten over haar "wel of niet anorexia-probleem". Dat ze dun is, is zeker maar anorexia? Knightley ontkent alles en in de Glamour van februari zegt ze uitdrukkelijk gewoon van nature dun te zijn. Ze wil mensen juist een reëel beeld van haar uiterlijk geven, benadrukt ze. In haar laatste film, the Duchess, heeft ze daarom ook geweigerd om haar borsten digitaal te laten vergroten.

En de rest van de media-aandacht? Keira wil wel praten over de films, maar "privé is privé". Dat ze een relatie heeft met acteur Rupert Friend (jaja, onze Mister Wickham in Pride & Predjudice) is bekend, maar ze laat er niks over los in interviews. Wat ze vooral wil, is down-to-earth blijven. In interviews blijft ze nuchter en in de Tatler vertelde ze hoe blij ze werd van etentjes met vrienden en lekker rondwandelen over de boerenmarkt.
Kortom, lekker normaal wil onze lovely Keira zijn.. No divagedrag, please!

Universiteitsmuseum

Universiteiten hebben faculteitsgebouwen en vaak een bibliotheek, maar de Universiteit Utrecht heeft ook nog een museum. Wat moeten we ons daar bij voorstellen? Is het een museum over wetenschap of juist of het studeren zelf? Tijd om een kijkje te nemen.

Het Universiteitsmuseum ligt in een van de straatjes achter de Oude Gracht, hartje Utrecht dus. Het is een modern gebouw met verschillende ruimtes. Er zijn vaste collecties en tentoonstelling, en veel variatie. Zo heb je in de vaste collectie onder andere het onderwerp Geschiedenis. Dit is uitgewerkt in bijvoorbeeld filmpjes over studeren in de 17e, 18e en 19e eeuw. Verder heb je ook de collectie Diergeneeskunde met opgezette dieren en instrumenten die men gebruikte.
Op dit moment is de tentoonstelling "De evolutie draait door" aan de gang. Een tentoonstelling waarin je wordt meegesleept door de evolutie en de theorieën. Ook heb je een jeugdlab waar kinderen opdrachten kunnen doen. Deze ruimte is heel leuk vormgegeven als huis met, jawel, een badkamer, keuken en tv-kamer.

Wel moet ik zeggen dat de hele collectie matig is. Het zijn lieve pogingen tot een museum, maar het stelt allemaal niet zoveel vol. Wat wel de moeite waard is voor een bezoek, is de Hortus. Dat is genieten!
Als je door de het moderne gebouw gaat, kom je in een oude binnentuin terecht, omsloten door fraaie panden. Prachtige planten en bomen zorgen samen met enkele vogeltjes voor een heerlijk rustige plaats. Op een bankje in de zon kan je genietend ontspannen, even ben je helemaal weg van alle drukte in Utrecht. Je waant je echt in het buitenland, waar deze rustieke binnentuinen meer voorkomen. Als je dan helemaal ontspannen bent, kun je ook nog even een kijkje nemen in de oude kassen. Deze zijn rond 1907 gebouwd en een paar jaar geleden weer mooi gerestaureerd. Hier kan je alles leren over enke exotische planten zoals de Nachtcactus.

Een perfect uitje voor een fijne lentedag. Vooral nu alle bomen aan het bloesemen zijn!

Universiteitsmuseum Utrecht

Lange Nieuwstraat 106
http://www.uu.nl/NL/universiteitsmuseum/Pages/default.aspx

NICE, ofwel New Italian Cinema Events

Vanaf vanavond is het Filmmuseum in Amsterdam weer voor 6 dagen omgedoopt in een Italiaanse cinema. Het is namelijk weer tijd voor NICE, ofwel New Italian Cinema Events. Deze organisatie laat overal ter wereld hedendaagse Italiaanse films zien en ons Filmmuseum is elke keer weer van de partij.

Deze 15e editie telt films zoals Lezioni di cioccolato, Mar Nero, Una Notte en La ragazza des lago. Films van veel belovende regisseurs die ook al op het Cannes-festival werden geprezen. De films maken je aan het lachen, maar kunnen je ook laten huilen. Kortom, er zit veel variatie in het programma.
De openingsfilms Lezioni di cioccolato bijvoorbeeld is van de regisseur Claudio Cupellini. Het is het verhaal over de aannemer Mattia die in de problemen komt als een van zijn illegale bouwvakkers van de steiger valt. De bouwvakker dreigt Mattia aan te klagen, tenwij de aannemer voor hem in de plaats meedoet aan een cursus voor chocolatiers. Met de papieren die die cursus hem opleveren, hoopt de bouwvakker namelijk zijn eigen winkel te kunnen beginnen. De film wordt gekenmerkt door een komische knipoog, maar is natuurlijk ook heel serieus over de maatschappij.
Alle films op dit festival bevatten een combinatie tussen een serieuze boodschap en een komische ondertoon. Italiaanse cinema is natuurlijk heel anders dan Hollywood, maar verschilt ook weer van de rest van de Europese cinema.

Dit jaar staat ook het jaar 1959 centraal in NICE Amsterdam. Tussen 10 en 15 april worden er Italiaanse klassiekers uit die tijd gedraaid. Zo hebben we natuurlijk de klassieker La Dolce Vita op zondag 12 april.
De tijd rond 1959 is een overgangsperiode in de cinema. Na het neorealisme met de politieke films ging men zich meer richten op de sociale en psychologische drama's. Zo is een andere bekende film uit die tijd het oorlogsdrama Generale della Rovere.

Voor alle Italiëfans en cinemagekken is dit een mooie gelegenheid om de wereld te verbreden. Films bekijken is namelijk een mooie manier om een cultuur te leren kennen, vind ik. En dan heerlijk in de mooie zalen van het Filmmuseum, een gebouw met zoveel geschiedenis.. Echt de moeite waard!


De films zijn overigens Italiaans gesproken en Engels ondertiteld.
Meer info: www.filmmuseum.nl

Helen Levitt

De laatste tijd ben ik druk bezig met fotografie. Heerlijk vind ik het om bloesembomen vast te leggen, maar vooral leuke mensen die ik op straat spot. Ik ben niet de enige.
Fotografe Helen Levitt (1913-2009) trok gedurende haar leven door haar woonplaats New York en fotografeerde alles wat ze tegenkwam, vooral straatkinderen zette ze mooi in beeld. Op 29 maart 2009 is ze overleden in New York City.

Levitt is geboren in Brooklyn en leerde zichzelf fotograferen. Tijdens de periode dat ze kinderen les gaf in kunst raakte ze gefascineerd door the children's street culture. Tussen 1938 en 1948 maakt ze vele reeksen foto's van krijttekeningen die kinderen overal straat maakten. Later stapte ze over op het fotograferen van de kinderen zelf. De tijd was toen nog zo anders; kinderen speelden buiten en waren vaak aan hun lot overgelaten. New York was niet zoals nu, in die tijd heerste er sociale spanningen en was het buitenleven "grimmig". Toch worden haar foto's altijd gekenmerkt door een positieve glans. Lachende straatjongens, vrolijke meisjes, kinderen met maskers, een rustig echtpaar, arbeiders die toch gelukkig lijken.. Mooi is dat!
Haar eerste tentoonstelling was in 1943 in het Museum of Modern Art, waardoor haar naam bekend werd bij anderen fotografen zoals Henri Cartier-Bresson en Walker Evans.

In de jaren '50 richtte Helen Levitt zich vooral op kleurenfotografie, ze behoorde tot een van de eerste. In '59 en '60 won ze hiervoor twee beurzen van de Guggenheim Foundation en kon ze zich helemaal richten op het fotograferen van the street culture. Twee jaar lang maakten ze vele foto's, terwijl ze door haar stad trok. Helaas zijn bij een inbraak al die foto's gestolen, waardoor ze nooit tentoon zijn gesteld.
Daarnaast heefy Levitt zich ook gericht op documentaires maken. Zo maakte ze samen met Janice Loeb en James Agee "In The Street" en "The Quiet One".

Helen Levitt rond 1960

Helen Lewitt werd 95 jaar en heeft zich ruim 70 jaar bezig gehouden met fotografie.