Paris, je t'aime

Neem 18 regisseurs en laat ze allemaal een korte scene maken die afspeelt in een bepaald quartier in Parijs. Dat was het concept van de film Paris, je t'aime (2006), een ode aan de de liefde en aan de Lichtstad.
Het idee kwam van Tristan Carné en het resultaat is een overzicht van hedendaagse regisseurs en hun kijk op Parijs, maar natuurlijk ook op films en acteurs. Het is niet alleen een franse productie, ook enkele engelse en amerikaanse acteurs en regisseurs komen langs. Denk aan Natalie Portman, Emily Mortimer en Gena Rowlands. De 18 episodes zorgen voor een afwisseling van indrukken en laten je lachen en huilen. Ze zijn niet allemaal even goed, maar aan het einde van de film kun je je helemaal identificeren met de slotwoorden van Margo Martindale als eenzame amerikaanse toerist (prachtige scene in het frans met een vreselijk amerikaans accent!):

J'ai senti a même temps la joie et la tristesse,
mais pas gros tristesse
Parce que j'ai senti vivante
ça c'est le moment que j'aime paris
et que Paris m'aime...

Over enkele scenes wil ik kort even wat vertellen. De film begint in Monmartre waar de regisseur Bruno Podalydès ons laat kennismaken met de verkeersdrukte: parkeren in het centre is een crime. Daarna schakelen we over naar de Seine waar zich een ontroerende scene afspeelt tussen een arabisch meisje en een franse jongen. Gurinder Chadha laat ons zien dat liefde de cultuurverschillen kan overbruggen en dan zelfs de oudere generatie (de grootvader in dit geval) dat kan accepteren. Dan krijgen we Gus van Sant met de Marais (bien-sûre, l'homosexualité) en daarna de broers Coen die ons de Tuileries tonen. Kenmerkend voor Coen-films zijn de absurde situaties en ook hier speelt de cynische kijk een grote rol. Op een bankje in het metrostation zit een toerist die oogcontact maakt met een vrijend stelletje. In zijn gids staat echter dat je dat absoluut niet moet doen, en juist, het gaat helemaal mis. Het filmen is ook typisch de broeders Coen: afwisselend dicht op de huid en afstand.
Daarna reizen we af naar de Bastille waar Isabel Coixet een verhaal verzorgt over een man die zijn echtgenote wil verlaten maar dan zich bedenkt omdat zij chronisch ziek blijkt te zijn. Coixet heeft het op een voor ons typisch franse filmmanier aangepakt: een voice-over à la Amélie van Jean-Pierre Jeunet. Vervolgens krijgen we Juliette Binoche in een rare scene bij Place des Victoires, waarna we doorreizen naar de Eiffeltoren voor een luchtige scene met mimespelers. Heerlijk en zeer lachwekkend!
Op een gegeven moment gaan we naar Faubourg Saint-Denis voor een meeslepende scene over de liefde tussen Natalie Portman als actrice en een blinde jongen. Heerlijk zwijmelend met een mooie filmtechniek waar veel versnellingen inzitten.
De enige echt tegenvallende scene vond ik de scene in Pigalle met Elijah Wood, een rare vampierscene die helemaal niet past in de liefde rond Parijs. Zeer triest..

Kortom een hele leuke film waar je hard sneller van gaat kloppen. Allemaal korte verhalen die je hart verblijden. Eerst viel het me een beetje tegen dat de verhalen niet worden uitgediept, maar achteraf gezien geeft het je een mooie afwisseling van wat deze grote stad te bieden heeft.