Volwassen, nee..

Gisteren achttien jaar geleden regende het.. De jaren die volgde, zorgde voor veel verschillende weerbeelden. Ging het regenen, was het wel warm genoeg, binnen of toch gokken op buiten? Elke keer werd er met spanning naar het weerbericht van 25 juni gekeken. Dit jaar was er geen spanning, al een week lang stond stralend weer gepland, en ze hadden gelijk. Niet dat het dit jaar echt van betekenis was, was het tropisch warm, de dag dat ik mezelf als volwassen mocht gaan beschouwen.

Rijlessen, stemmen, sterke drank, officieel toegang tot Paradiso; ofwel een 18 jarige. Heel lang heb ik hier naar uit gekeken, het is toch een mooie leeftijd. Geslaagd voor het vwo, kamerzoekend ook geslaagd en uitkijkend naar een nieuwe studie, een nieuw leven. Opeens ben je niet meer dat kleine meisje met die lieve ogen en blonde lokjes (dat laatste nog wel eigenlijk..). Je moet opeens zoveel; van zorgverzekering tot studiefinanciering, van belastingaangifte tot maar eens bedenken of je op de zwakke PvdA gaat stemmen of toch die gestoorde Wilders.

Dromerig bedenk je je dat je als je 18 wordt je opeens verandert, dat is natuurlijk niet zo. Het gaat met vlagen. Als ik terug kijk naar dit jaar, kijk ik glimlachend terug. Mooi was het. Als 17 jarig meisje ben ik zeker ontwikkelt: werk, andere vrienden, examen, groeiende drang naar zelfstandigheid. Allemaal dingen die alleen nog maar zullen versterken, denk ik zo.

Met een heerlijk stuk appeltaart van de Noordermarkt, een diner en famille, heel veel sms'jes en bubbeltjes op m'n werk ben ik mijn volwassenheid in gegaan. Het had niet mooier kunnen zijn!

Coco avant Chanel

La mode se démode, le style jamais.

Little black dress, parels, de garçonlook, streepjestruien; simpel en elegant, dat was het motto van Gabrielle "Coco" Chanel. Maar wie was zei, hoe kwam ze aan haar faam? Anne Fontaine probeert met haar film "Coco avant Chanel" antwoord te geven op deze vragen.

De film begint met de jeugd van Gabrielle (Audrey Tautou) en haar zusje Adrienne (Marie Gillain). Hun moeder sterft, hun vader verlaat hen en de twee meisje groeien op in een weeshuis bij de nonnetjes. Het is maar goed dat dit in beeld wordt gebracht want als Gabrielle ouder wordt, hangt ze steeds een nieuw verhaal op over haar jeugd. Liegen, dat doet ze veel.. Adrienne en Gabrielle komen terecht in een soort bordeel waar ze geld verdienen door te zingen. Het liedje Qui qu'a vu Coco dans l'Trocadéro bezorgt Gabrielle de naam Coco. Op een avond ontmoet ze Étienne Balsan (gekke rol voor Benoît Poelvoorde) die vanaf moment een gecharmeerd is door Coco. Uiteindelijk belandt ze in zijn huis waar ze haar grote liefde Arthur "Boy" Capel (Alessandro Nivola) ontmoet. De liefde is wederzijds, maar in hoe verre..

De film is mooi. Audrey Tautou is met haar gekromde lippen en stugge houding vaak verre van sympathiek, maar als ze dan lacht naar Boy word je meteen warm van binnen. Ze is de perfecte Chanel; bazig, eigenzinnig en vooral elegant. Nivola is echter een gladjakker, een engerd. De film vertelt niet of Chanel op zo'n type viel of dat Nivola slecht is gecast.. Ook valt de aandacht voor mode een beetje tegen. We zien Coco in haar hoedenwinkeltje, tijdens het eenvoudige verstelwerk en ook zien we haar mannenkleding verknippen en enkele bekende concepten uitvinden. Toch is het karig, de liefde gaat hoe dan ook voor. Overigens heeft Anne Fontaine wel mooi in beeld gebracht hoe vernieuwend Chanel was in haar tijd. De scène in het casino met haar simpel petite robe noire, tijdens het paardrijden in mannenkleding en steeds maar weer die kleine simpele hoedjes.

De film moet het dus niet hebben van het verhaal, maar alles wordt goed gemaakt met het mooie filmwerk, de aankleding en Audrey Tautou en haar vele sigarettenwalmen!

Coco avant Chanel (2009)

Regisseur: Anne Fontaine

Ravioli

In New York heb je de wijk Little Italy waar dus heel veel Italianen wonen. Je hoort het, je ziet het, je ruikt het. Overal heb je kleine italiaanse restaurantjes en op één van de avonden daar zijn wij bij La taverna op het hoekje bij Greenwich Street en de Sixth Avenue gaan eten. Heerlijk knapperig brood, veel water en verse pasta: ravioli met spinazie, ricotta en walnoten, overgoten met pestosaus. Delizioco!!

Weer terug in Nederland heb ik het proberen na te maken. Ik miste de drukke New Yorkse straten waar we op uit keken, maar de smaak was goed.

Recept
4 personen

- 300 g bloem
- 3 eieren
- 2 el water
- 250 g ricotta
- 600 g verse spinzie
- 1/2 ui
- 3 tenen knoflook
- handje walnoten
- 90 g pesto
- 125 ml crème fraîche

Maak eerst de pasta. Zeef de bloem met een snuf zout boven een kom en maak er een kuiltje in. Breek hier de eieren boven en giet het water erin. Meng het voorzichtig met een vork zodat het kuiltje langzaam opgaat in het deeg.
Leg dan het deeg op een met bloem bestoven werkvlak en kneed het 10 à 15 minuten tot het een soepel en elastisch deeg is. In het begin lijkt het alsof er niks gaat gebeuren, maar met een beetje liefde... Dek het deeg dan af met plasticfolie en laat het een half uur rusten.

Was intussen de spinzie en roerbak het. Doe het dan in een vergiet om uit te laten lekken. Snijd de ui heel fijn en bak het glazig met de geperste knoflook. Roer hier een lepel pesto doorheen, daarna de spinazie en de ricotta. Breng het geheel op smaak met flink wat peper en zout. Hak de walnoten fijn en meng die erdoor heen. Parmezaanse kaas is ook heel lekker erdoor heen!

Rol dan de pasta met een pastamachine tot dunne vellen. Leg daar steeds een plopje vulling op en bestrijk er omheen met water. Plak een ander vel erop en snijd er met een scherp mes vierkantjes van. Druk de randen goed aan. Laat de ravioli even liggen terwijl je een pan water opzet. Breng dit aan de kook met een snuf zout en voeg dan de pasta toe. Kook het in 5 minuten al dente tot ze boven beginnen te drijven.
Verwarm in een ander pannetje de overige pesto met crème fraîche. Serveer de ravioli met saus.

Daily Italian

Heel veel koks zweren bij de versheid van producten, en natuurlijk de oorsprong. Tobie Puttock gaat echter nog een stapje verder. "Hoe beter het product is, hoe minder je hoeft te doen" is zijn motto. Zijn kookboek Daily Italian is dan ook een zoektocht naar de beste producten en ook moedigt hij de lezer telkens aan om zelf te experimenteren. Heerlijke begeleiding tijdens het koken dus!

Het boek begint met een voorwoord van Jamie Oliver. Puttock heeft namelijk veel met Oliver gewerkt, onder andere in Fifteen, en tevens zijn ze goed bevriend. Na dit in mijn ogen overbodige stukje (oké, handig voor de verkoop) komt het woordje van Tobie Puttock zelf; zijn geschiedenis, keukenfilosofie en methodes. Leuk geschreven.

De rest van het boek is opgedeeld per gang: antipasto, voortjes, pasta's, "uit de zee" en natuurlijk ook zoetigheid. De recepten zijn vaak klassiek, maar wel met een eigen invulling. En het boek sluit af met een hoofdstuk basisrecepten: pastadeeg, paneermeel, salsa verde, bouillon, etc.

Wat het boek vooral aantrekkelijk maakt, is de vormgeving. Bijna alle recepten worden aangekleed door een heerlijke foto. Ook zijn er, à la Jamie, veel foto's van Tobie die kookt of eet of skateboard of.. Toch hindert dit minder dan bij Oliver's boeken, want deze foto's zijn subtieler en staan vaak alleen bij de inleiding van hoofdstuk. Verder staan er veel uitspraken in en is er echt gespeeld met kleur, figuurtjes en letters.

Bovendien heeft Puttock contact gezocht met een diëtiste en staat bij elk recept een wijzer over voedselintoleranties. Heel erg handig voor als je eters met kwalen hebt, maar ook interessant en leerzaam voor jezelf.

Enfin, Daily Italian is dus een lekker boek om eens uit te proberen!

Girl with a pearl earring

Toen ik in een van de musea aan de Museum Mile in New York liep, kwam ik langs enkele schilderijen van Vermeer. Ze fascineren.. Het licht, de kleurcompositie en het meisje met het kapje dat in veel van zijn schilderijen voorkomt. Tijd om dus een "Girl with a pearl earring" te kijken, een film over Vermeer met Scarlett Johansson en Colin Firth in de hoofdrol.

De film begint met bieten, kool, sla en andere groentes, allemaal worden ze kleingehakt door een paar mooie sierlijke handen, de handen van Griet. Griet wordt door omstandigheden gedwongen om dienstmeid te worden van de jonge meesteres Vermeer. Ze komt in hun huis terecht en wordt daar meteen geconfronteerd met de gefrustreerde Catharina, de vrouw van Vermeer. Catharina wordt mooi vertolkt door Essie Davis. Ze is een jaloerze en ijdele vrouw die hard moet vechten om aandacht van haar man en bovendien nog steeds onder de plak zit bij haar moeder (Judi Parfitt) die ook in het huis woont. Langzaam aart Griet in het huishouden en op een gegeven moment krijgt ze de opdracht om het geheimzinnige atelier van de meester schoon te maken. Dit is het moment waarop haar vreemde relatie met Vermeer begint. Door het mogen betreden van het atelier gaat ze voorbij aan Catharina en wordt ze ook gehaat door de dochter des huizes, Cornelia.
Griet wordt de muze van Vermeer, door haar krijgt hij weer inspiratie en kan weer schilderen. Allemaal schilderijen met haar en haar kapje natuurlijk. Colin Firth speelt Vermeer op een teruggehouden manier, we krijgen niet echt hoogte van hem. Hij blijft op de achtergrond en we moeten vooral gissen, want meer dan blikken krijgen we niet...

Het is een mooie historische film. De details van het schilderen zijn goed uitgewerkt. We leren hoe Vermeer met het licht speelt en we krijgen ook de camera obscura te zien. Bovendien leren we ook iets meer over de kunst van het verf mengen. Interessant.

Waar Colin Firth tekort schiet, geeft Scarlett Johansson het net dat ene duwtje waardoor we door willen blijven kijken. Met haar sensuele lippen en haar grote ogen komen we in een wereld van een dienstmeid die zich mengt in de wereld boven haar. Dit gaat natuurlijk fout.. In Vermeers tijd was het belangrijk om je plaats te kennen, ook dit leren we van de film.
Kortom een leerzaam drama, en het zet je er zeker toe om toch weer het museum in te duiken en met eigen ogen Vermeers kunsten te aanschouwen!

Girl with a pearl earring (2003)

Regisseur: Peter Webber

Van stiletto's tot gympies

Het beeld van ons over Amerika klopt; als je door de straten van New York loopt zie je dikke plopjes in korte broeken en op ultra lelijke gympen met een hotdog in hun hand en een halve liter cola in de andere. Daarnaast kan echter tot je verbazing een dun stylish meisje op hoge stiletto's lopen, in gesprek met het plopje. En het kan ook gebeuren dat daarnaast dan weer een klein chineesje loopt.. Conclusie? Alles kan in New York, het is bij uitstek de stad van de grote verschillen.
Niet alleen qua mensen, ook qua wijken..

Ik heb in zeven dagen bijna alle wijken van Manhattan bezocht en de contrasten waren groot. De naar vis en afval stinkende Canal Street was vol met mensen, voornamelijk Chinezen. Maar als je dan even doorliep kwam je in het hotte SoHo. Hier volgde de Prada-winkel na winkels zoals Camper, Mango en de famous delicatessezaak Dean & Deluca. En even verder, op de Fifth Avenue, liepen inderdaad de magere stilettomeisjes in hun hotpants. Als je dan even de Broadway opduikt, kom je terecht op de farmermarket van Union Square.. Alle verschillen volgen elkaar dus snel op..
En New York bestaat ook niet uit allemaal hoge gebouwen. East Village, Chelsea en Greenwich Village zijn groene wijken met mooie woonhuizen en kleine winkeltjes. Hier zie je de gemiddelde New Yorker (oké iets rijker dan) zijn hond uitlaten of zijn boodschapjes doen in de deli/grocery store. Heel normaal allemaal.

Wat me het meest fascineerde waren de mensen. Ik heb echt van alles gezien. Zoals ik al vertelde heb je wijken vol chineesjes, maar ook veel Spaanstaligen. En binnen die groepen heb je dan ook weer veel verschillen. Er wonen natuurlijk ook veel black people in New York en we kwamen ook langs een Hare Krishna feest met veel Indiase mensen.
East Village was vroeger heel joods, nu is dat minder maar ik heb ook wel orthodoxe joden gezien. Keppeltjes, lange rokken en vrouwen met een doek om het kaalgeschoren hoofd. Verder liepen er ook een soort Amishgezelschap rond: meisjes in hele lange ouderwetse soepjurken en hoofdkapjes.

Schoenen is ook een onderwerp apart. Sommige jongens en meisjes lopen er heel stylish bij in hun designeroutfit en dan kijk je naar de afsluiting, de schoenen, en dan zie je plots grote lompe gympen (die waar je op hardloopt). Crazy.. Nemen die mensen dan hun nette hakjes mee naar bestemming? Zitten die dan in hun grote Guccitassen? I hope so..
Wat echter de trend van de zomer is, zijn sandaaltjes met dunne bandjes. Een beetje zoals de gladiatorsandalen maar dan laag. Die zijn wel erg leuk. En verder? Hoe hoger en dunner de hak, hoe beter. Je ziet ze lopen op hun stiletto's. Het is me echter wel opgevallen dat je ze vooral tussen gele taxi en winkel ziet flaneren. Very New Yorkish!

Meisje in the Met

Meisje in de metro


Chineze bruidjes in Chelsea

Bleecker Street


We love Magnolia's Cupcakes!

Sari's in Washington Square Park

Inkt & Olie

Ik ben een bibliotheekmens. Meestal ben ik een keer per week wel op de fiets te vinden richting OBA; om daar even te computeren, om een leesboek te zoeken of om de nieuwe boeken te checken. Ik hou van boeken, maar ik koop ze echter bijna nooit. Een roman lees ik een keer, hooguit twee keer, en als ik ze dan koop belanden ze maar in de kast. Leuk hoor, een collectie, maar noem het krenterig of milieubewust, ik doe er niet aan mee.. Wel stap ik vaak boekwinkels in, om even door de nieuwe boeken te snuffelen en titels op te schrijven. Via een interview in het Parool ontdekte ik laatst Inkt & Olie.

Inkt & Olie is een boekwinkeltje op het hoekje van de Ferdinand Bolstraat en de Rustenburgerstraat. Het is een ruim en licht pand, met binnen en buiten een paar banken. Naast de boekwinkel is er namelijk ook een soort café waar je wat kunt drinken.
Zodra je de deur open doet en de belletjes klinkelen, wordt je hartelijk meegesleurd in de boekenwinkel. De twee eigenaressen zijn beide net klaar met hun studie literatuurwetenschappen en staan vrolijk klaar om je te helpen. De collectie is groot; van Engelse en Nederlandse literatuur tot kookboeken, een paar reisgidsjesen non-fictie. Het leuke is dat het niet de standaard bestsellers zijn, maar dat de dames een gevarieerde keuze hebben aan boeken die ze zelf leuk vinden. Daardoor kunnen ze je hartstikke goed helpen en weten ze vaak een treffend exemplaar voor je te vinden.

Op zoek naar iets anders of gewoon even lekker snuffelen? Dit is het goede adres!


Ferdinand Bolstraat 151 -153
1072 LH Amsterdam
T: 020 6641145

ma 13.00 - 20.00

di 11.00 - 20.00

wo 11.00 - 20.00

do 11.00 - 20.00

vr 11.00 - 20.00

za 10.00 - 18.00

zo Gesloten

New York (2)

Greenwich Village, Union Square Market, MoMA, Times Square, the Cloisters, Chrysler Building, Bleecker Street, the Met, Empire State Building.. 

Ja, there is a lot to see in New York! 

We hebben al veel gezien, maar nog steeds is onze lijst lang.. Hier een impressie, enjoy!

Greenwich Village

Mud Coffee

Union Square Market

ja... New York

Alice's Tea Cup

The Cloisters 

New York (1)

Eindelijk is het zover; na heel lang aftellen ben ik dan eindelijk in New York met mijn moeder. En mijn eerste reactie? Wow, maar anders dan ik me had voorgesteld. We verblijven in een van de hottest blocks van Manhattan: hartje SoHo in de Thompsonstreet. Het echte New Yorkse straatbeeld overheerst hier: metalen buitentrappen, overal coffee to go en alle soorten mensen, van skinny meisjes met hotpants en stiletto's tot de classic Amerikaan in korte broek en op gympen. Zwart en wit, chinees en italiaans; New York is een stad met alle culturen. De verschillen per wijk zijn groot. Zo hebben we vanochtend China Town doorkruist, daar zie je alleen maar Chinezen! Overal noodles, zelfs om 10 uur 's ochtend, en overal die geur van een beetje stinkende vis. Vervallen en vol.. 

Daarna kwamen we echter in het Financial District; eindelijk de hoge builidings die de sky verstoppen en al die vele banken.. En dan midden tussen de gebouwen opeens de Trinity Church, een oude kerk waar de mis bezig was en waar ze op het naast gelegen kerkhof worstjes aan het braden waren. Very strange.. maar heel gezellig!

Toen zijn we naar Ground Zero geweest en van daar terug door SoHo. Ja New York, met niets te vergelijken, zoveel afwisseling, zoveel leven. I love it!

Brooklyn Bridge

Skyline van Financial District

Coffee to go

Ground Zero

Sin noticias de dios

Hemel en Hel, altijd in conflict, dat weet iedereen.. Maar kan je er ook een film van maken? En dan geen film over een slecht en goed persoon, maar over Hemel en Hel. De Spaanse regisseur Agustín Díaz Yanes ging de uitdaging aan. Een frisse, maar vreemde film is het resultaat.

In de Hemel, zwart-witte scènes vol met Franstalige artiesten à la jaren '40, gaat het slecht. Er zijn steeds minder gelovigen waarvan ze zielen krijgen en steeds meer verdorvenheid; ze eten allemaal hamburgers.. In de Hel gaat het juist goed. De ingang, Checkpoint Charlie, is vol en ook in cirkel 22, een fastfoodbar, zijn de tafels bezet. Maar wat blijkt? Er is een complot gaande in la Infierno. Het hoge bestuur wil de baas van de Hel afzetten; het enige wat ze nodig hebben is de ziel van de agressieve bokser Many. Zij sturen agente Carmen Ramos naar la terra om hiervoor te zorgen.
En zoals je al raad: ook in el cielo willen ze de ziel van Many en sturen ze de talentvolle engel Lola Nevado naar beneden om hem te redden.
Lola kruipt in de huid van de lieve en slimme vrouw van Many, Carmen wordt echter de wulpse en verleidelijke nicht. En ja, wie wint de ziel van Many?

Het verhaal is bizar, net als de karakters. Penelope Cruz speelt Carmen: ze loopt als een man, leest de Playboy en is uiterst gefascineerd in boksen. In de Hel vertelt ze aan Lolo wordt je gestraft door te veranderen in het tegenovergestelde. Zo wordt een rijk iemand arm, a famous person onbekend en een gangster verandert in een.. vrouw.
Lola's rol wordt vertolkt door Victoria Cabril: chic, slim en met heel veel geduld als ze op aarde leeft. In de Hemel verandert ze echter in een jazzy zangeres, compleet met lange handschoenen, een strapless jurk en zwoele stem. Haar vertolking van "I wanna be evil" treft iedereen!
Je ziet dat de acteurs genieten van het maken van de film. Penelope Cruz en haar maniertjes, maar ook Gemma Jones als bestuurslid in de hel, Gael García Bernal als zwakke "manager" van de hel en Fanny Ardent als engel.

Ook het filmen is mooi gedaan. We beginnen in een tunnel met de titeling en belanden dan in het zwart-witte Parijs, waarna we afdalen naar de aarde in kleur. Een mooie scène is ook als we de manager van de hel en zijn bestuursleden ontmoeten: een grote auto in de zinderende hitte op een lege weg. Het fascineerd. Net als wanneer Carmen uit is geweest en van bovenaf wordt gefilmd terwijl ze op een mannelijke manier de auto uitstapt.

Het is dus een vreemde film, maar als je het verhaal vergeet en je gewoon laat onderdompelen door de acteurs is het wel de twee uur kijken waard. Vooral Penelope Cruz en Victoria Cabril maken heel veel goed. Cynisch en duister, maar toch ook heel komisch!

Sin noticias de dios (2001)




Ps. Vanaf morgen zit ik 8 dagen in New York, dus dan schrijf ik even niet. Al hoewel, misschien toch een live stukje uit NY? Altijd mogelijk!

Franse Aardbeientaart

foto van Chocolate & Zucchini

Juni, de maand van de aardbeien, is begonnen. Op markten waar je komt, word je achtervolgt door de zoete geur van deze rode prinsesjes. En nee niet van het Spaanse geslacht, maar echte Hollandse aardbeien. Zoet en sappig.
Je kan er veel mee doen. Prakken met yoghurt en op je hoofd smeren, dat schijnt heel goed voor je huid te zijn, of opeten. Ik ga voor het laatste. Gewoon los uit het doosje, met een toefje slagroom of vanillevla, in een mix met rabarber, of met deeg eronder: aardbeientaart! Dit recept heb ik een paar jaar geleden uit de Volkskrant geknipt en ik ben nog steeds geen beter recept tegen gekomen! Het amandelspijs zorgt voor een extra sensatie voor de smaakpapillen en is vooral lekker als de aarbeiden nog niet zo zoet en zacht zijn. Echte aardbeienfreaks kunnen het spijs natuurlijk ook weglaten.


Recept

Deeg:
250 gram bloem
150 gram koude boter
100 gram witte basterdsuiker
1 zakje vanillesuiker
1 ei snufje zout

Vulling:
200 gram amandelspijs
2 eieren
1 eetlepel bloem
100 gram boter
500 gram Hollandse aardbeien

Verwarm de oven voor op 180 °C. Vet een taartvorm van 24 of 26 cm doorsnee in met boter en bestuif lichtjes met bloem. Snijd de boter in acht stukjes en doe met de andere ingrediënten voor het deeg alles in een keukenapparaat (geen blender!). Meng kort tot een compact deeg. Druk het deeg meteen (zonder uitrollen) in de taartvorm zodat er een randje ontstaat. Draai de amandelspijs met de eieren, bloem en boter in de keukenmachine tot een crème. Verdeel hem over de taartbodem. Zet de de taart in de oven en bak hem gaar in circa 30 minuten. Ga nog even door als je denkt dat de rand bruin genoeg is, want het licht in de oven is geel en geeft geen reëel beeld. Haal de taart uit de oven en laat hem in de vorm afkoelen.
Verwijder de kroontjes van de aardbeien (wassen hoeft niet). Halveer de vruchten in de lengte en verdeel ze over de taart, stijf tegen elkaar. Hoe meer fruit erop past, hoe lekkerder.

Comme une image

Laatst leidde een pessimistisch gesprek aan de keukentafel tot de conclusie: "de mens is slecht." Als je dit zo zwart op wit ziet staan, zijn sommigen mensen het er niet mee eens. Ik was ook zo iemand. Toch zijn er verschillende filosofen die ook van het van de mens uitgaan. Toen ik laatst de franse film "Comme une image" bekeek, begon ik toch even te twijfelen aan mijn optimistische kijk op de wereld. De wereld is namelijk wel degelijk zwart..

"Comme une image" is een film over de dikke Lolita (Marilou Berry), dochter van de beroemde schrijver Étienne Cassard. Iedereen is dol op de schrijver, loopt over in lof en respect voor hem en adoreert hem. Zijn dochter ervaart het echter helemaal anders: voor haar is Étienne een nukkige, cynische vader die geen enkel spoortje liefde voor haar vertoont.
De film begint in een taxi, Lolita is op weg naar haar vader en zijn jonge vriendin om mee te gaan naar een opening. Het verkeer zit vast en de chauffeur doet naar met zijn harde muziek terwijl zij chagerijnig met haar vader belt over de afspraak. Zwarte, cynische gesprekken volgen..
Dan schakelen we over op twee mannen en twee vrouwen die in de rij staan voor het event waar de Cassards ook heen gaan. Wederom gesprekken over niks, maar waar wel bitterheid doorheen klinkt.
Zo gaat het de hele film door. We leren de pianolerares Sylvia Millet kennen (gespeeld door Agnès Jaoui, tevens de regisseur) die door Lolita wordt geadoreerd. Lolita wil namelijk zangeres worden, maar haar stem werkt niet altijd mee.. Millet mag Lolita niet, maar natuurlijk, als ze hoort dat Lolita de dochter van Cassard is, verandert haar houding. Want, zoals Lolita huilend benadrukt, iedereen doet alleen maar aardig vanwege haar vader..
Dat is dan ook de boodschap van de film. Het is een zwart drama met als enige lichtpuntje de lieve jongen Sebastien (Keine Bouhiza), ook al knaagt dat ook; hoe kan zo'n eerlijke jongen op de vreselijke Lolita vallen? In het begin heb je medelijden met haar, een zielig dik meisje met een arrogante vader, maar langzaam wordt dat medelijden omgezet in weerzin. Ze zwelgt in zelfmedelijden, over haar vader, haar stem, haar gewicht, maar daardoor is haar wereldbeekd alles behalve reeel..

Het is een typische franse film waarvoor je echt zitvlees nodig hebt. Niet dat de film heel lang is (110 minuten), maar de gesprekken over niets en de gemene opmerkingen duren eindeloos.. Ja je moet het wel aan kunnen..