Laatst leidde een pessimistisch gesprek aan de keukentafel tot de conclusie: "de mens is slecht." Als je dit zo zwart op wit ziet staan, zijn sommigen mensen het er niet mee eens. Ik was ook zo iemand. Toch zijn er verschillende filosofen die ook van het van de mens uitgaan. Toen ik laatst de franse film "Comme une image" bekeek, begon ik toch even te twijfelen aan mijn optimistische kijk op de wereld. De wereld is namelijk wel degelijk zwart..
"Comme une image" is een film over de dikke Lolita (Marilou Berry), dochter van de beroemde schrijver Étienne Cassard. Iedereen is dol op de schrijver, loopt over in lof en respect voor hem en adoreert hem. Zijn dochter ervaart het echter helemaal anders: voor haar is Étienne een nukkige, cynische vader die geen enkel spoortje liefde voor haar vertoont.
De film begint in een taxi, Lolita is op weg naar haar vader en zijn jonge vriendin om mee te gaan naar een opening. Het verkeer zit vast en de chauffeur doet naar met zijn harde muziek terwijl zij chagerijnig met haar vader belt over de afspraak. Zwarte, cynische gesprekken volgen..
Dan schakelen we over op twee mannen en twee vrouwen die in de rij staan voor het event waar de Cassards ook heen gaan. Wederom gesprekken over niks, maar waar wel bitterheid doorheen klinkt.
Zo gaat het de hele film door. We leren de pianolerares Sylvia Millet kennen (gespeeld door Agnès Jaoui, tevens de regisseur) die door Lolita wordt geadoreerd. Lolita wil namelijk zangeres worden, maar haar stem werkt niet altijd mee.. Millet mag Lolita niet, maar natuurlijk, als ze hoort dat Lolita de dochter van Cassard is, verandert haar houding. Want, zoals Lolita huilend benadrukt, iedereen doet alleen maar aardig vanwege haar vader..
Dat is dan ook de boodschap van de film. Het is een zwart drama met als enige lichtpuntje de lieve jongen Sebastien (Keine Bouhiza), ook al knaagt dat ook; hoe kan zo'n eerlijke jongen op de vreselijke Lolita vallen? In het begin heb je medelijden met haar, een zielig dik meisje met een arrogante vader, maar langzaam wordt dat medelijden omgezet in weerzin. Ze zwelgt in zelfmedelijden, over haar vader, haar stem, haar gewicht, maar daardoor is haar wereldbeekd alles behalve reeel..
Het is een typische franse film waarvoor je echt zitvlees nodig hebt. Niet dat de film heel lang is (110 minuten), maar de gesprekken over niets en de gemene opmerkingen duren eindeloos.. Ja je moet het wel aan kunnen..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten