Elektra

De Griekse mythen vragen om toneelbewerkingen, zo ook het verhaal over Orestes en Elektra. Terwijl het Noord Nederlands Toneel met Oresteia de tekst van Aeschylos volgt, neemt het Nationale Toneel de bewerking van Hugo von Hofmannsthal uit 1903 ter hand. Het is intrigerend teksttheater, maar mist her en der wat passie.

Hoe breng je een deel van een lang, lang Grieks verhaal op de planken? Juist, je geeft een intro. Regisseur Casper Vandeputte laat Elektra goed beginnen met een lesje Griekse mythologie. In rap tempo legt Betty Schuurman in de rol van het Koor uit waar we in de geschiedenis zijn beland waarna het spel kan beginnen.
Het decor is mysterieus en beklemmend. 

In een huis vol doorschijnende gordijnen leeft Elektra (Mariana Aparicio Torres) met haar zus Chrysothemis (Sallie Harmsen), hun moeder Klytaimnestra (Antoinette Jelgersma) en 'stiefvader' Aigisthos. Elektra's leven werd een tragedie toen haar moeder samen met haar minnaar Aigisthos haar vader doodde. Vergeten kan ze dit niet. Zich verstoppend in de gordijnen wacht ze op de komst van haar broer Orestes (Joris Smit) zodat haar vader gewreekt zal worden. 

Hoewel Mariana Aparicio Torres haar teksten goed beheerst, mist er bij haar een prikkel. Is het misschien haar karakter, dwepend in het verdriet met enkel wraakmoord die haar tot rede lijkt te kunnen brengen? Of komt het door Torres' eentonigheid? Ze lijkt zich telkens in dezelfde staat te bevinden, zowel huilend als zwijgend. 

Sterker zijn Jelgersma en Harmsen, maar vooral Schuurman. Als het Koor sluipt zij tussen de gordijnen, analyserend en commentaar leverend. Zij geeft het aloude familieverhaal een diepere nuance en doet zelfs de softe achtergrondmuziek vergeten. 

12 Years a Slave

Onlangs won 12 Years a Slave de Oscar voor Beste Film. Het zat er aan te komen, maar wat zullen regisseur Steve McQueen en producent Brad Pitt blij zijn geweest. Ik kon dit niet aan me voorbij laten gaan. Ik moest hem nog even zien. 

Slavernij, hot topic?
De laatste jaren lijkt de slavernij een hot topic te zijn in film. Na Lincoln en Django Unchained geeft McQueen met 12 Years a Slave zijn visie op deze geschiedenis. In tegenstelling tot Tarantino maakte hij geen wraaksprookje, maar een realistisch verhaal. Gebaseerd op het gelijknamige boek van Solomon Northrup uit 1854 vertelt de film het verhaal over de zwarte Amerikaan Northrup (Chiwetel Ejiofor). Op een avond wordt hij als vrije man dronken, wanneer hij de volgende dag echter ontwaakt, is hij geketend. Hij is in handen gevallen van slavenhandelaren. Twaalf jaar lang wordt hij in plantages aan het werk gezet, totdat een brief hem eindelijk zijn vrijheid weer teruggeeft.

Kennis en kunde
12 Years a Slave is met kennis en kunde gemaakt. Een zwierige verhaallijn vormt de basis van de mooi gefilmde film. In de eerste scène geeft McQueen een voorbode wat ons te wachten staat. We worden onbewogen aangekeken door een groep zwarte mannen, we zien een vrijpartij tussen de hoofdpersoon en een meisje, en we zien een mislukte poging om een brief te schrijven. Langzaam wordt dit alles duidelijk wanneer McQueen het vreselijke verhaal uit de doeken doet.

De rollen zijn goed uitgewerkt en goed vertolkt. Hoofdrolspeler Chiwetel Ejiofor had eigenlijk een Oscar moeten winnen, en ook Michael Fassbender als sadistische slavenhouder is fantastisch. Brad Pitt komt ook even voorbij. Hij vertolkt een vrijdenkende Canadees die zich negatief uitlaat over de slavernij. Alsof Hollywood toch nog even zijn progressieve kijk in het verhaal kwijt wil.

Een slaaf zoals de rest
Opvallend is de manier waarop McQueen de zwarten neerzet. Hij laat zien dat ook onder hen een standenverdeling speelt. Er verstrijken een aantal jaar voordat Northrup inziet dat hij geen uitzondering is. Hij is hetzelfde als de andere slaven, ondanks zijn schrijfvaardigheid, ondanks zijn leventje met vrouw en kinderen in New York. De manier waarop McQueen dit besef toont, is even ontroerend als doordacht. Northrup geeft zich over aan de liederen die de slaven zingen. Hij zingt mee, met tranen in zijn ogen.

Ook intrigerend is de manier waarop je als kijker medeplichtig wordt. Net als de slaven eigenlijk. Zwijgend kijken zij naar de grond wanneer één van hen wordt afgeranseld. Terwijl Northrup op een gegeven moment aan een strop bungelt, spelen de kindjes rustig verder. Alles wordt normaal. Alles om hun eigen hachie te redden. Dat zorgt voor tranen, ja. 

Gepofte zoete aardappel

Het is lente. Dat is mijn conclusie nadat ik afgelopen twee dagen door het zonnetje fietste. De narcissen bloeien, krokussen kleuren de berm en de lucht ruikt ook gewoon naar lente. Ook mijn plantjes zijn het daarmee eens. Op mijn vensterbank doe ik dit jaar een poging om een tuintje te creëren. Een puntpaprikaplant, bloemetjes, twee citroenplantjes en tuinkers. Ze groeien allemaal bizar snel. Hun kopjes lurken naar elk zonnestraaltje en ik krijg nu al zin om ze buiten te zetten, maar daar zal ik voor de zekerheid nog eventjes mee wachten.

Vandaag dus ook een lenterecept. Weer zoete aardappel, ja. Ik had er nog eentje over van de soep, dus ik zocht naar een nieuw recept. Het werd gepofte zoete aardappel met tomatensalsa en yoghurt-muntsaus. Een heerlijk zoete, doch frisse combinatie die prima bij dit lenteweer past.

Recept
2 personen

2 zoete aardappelen
3 tomaten
1 kleine rode ui
balsamicoazijn
olijfolie
munt
2 el yoghurt
1 tl citroensap
wat feta
veldsla
peper & zout

Verwarm de oven voor op 200 graden. Was de zoete aardappelen goed. Prik ze in met een vork en leg ze in de oven voor ongeveer 45 minuten. Ze zijn gaar wanneer je ze goed kunt doorprikken.
Maak intussen de tomatensalsa. Snipper de rode ui. Snijd de tomaten in blokjes. Doe beide in een kom. Giet er een scheut balsamico en olijfolie bij. Breng op smaak met peper en zout. Maak dan de yoghurt-muntsaus door yoghurt met wat fijngesneden munt en citroensap te mengen. Breng ook op smaak met peper en zout.
Snijd dan de zoete aardappelen open. Leg ze op borden. Schep de tomatensalsa in de snee. Verkruimel er feta overheen. Serveer met de yoghurt-muntsaus en veldsla.

Bon'ap1

Zoete aardappelsoep

Afgelopen maandag had ik een afscheidsetentje georganiseerd voor een vriendin die voor zes maanden naar Frankrijk vertrekt. Iedereen wat te knabbelen mee en ik maakte een pan soep: zoete aardappelsoep met karwijzaad, tuinboontjes en geitenkaas. De soep stond al langer op mijn uitprobeerlijst, én terecht! Een heerlijke vullende soep die door de karwij en geitenkaas iets heel feestelijks krijgt. Voor herhaling vatbaar!

Recept
Voor een flinke pan soep

3 grote zoete aardappelen (ongeveer 1,5 kg)
2 grote sjalotten
1 teen knoflook
1 tl karwijzaad (en extra voor de garnering)
1 liter groentebouillon
200 gram geitenkaas
200 gram  diepvries tuinbonen

Snijd de sjalotten en knoflook in stukken. Schil de zoete aardappel met een dunschiller en snijd in stukken. Verhit olijfolie in een grote soeppan en bak de sjalotten en knoflook een paar minuten. Voeg het karwijzaad en de zoete aardappel toe en bak even mee. Voeg nu de bouillon toe totdat de groenten net onder staan. Breng aan de kook en laat ongeveer 20 minuten zachtjes pruttelen. Kook ondertussen de tuinbonen ongeveer 5 minuten in wat gezouten water. Houd apart in een kommetje om op tafel door de soep te doen. Pureer de soep met een staafmixer of in de blender. Schep in kommen. Verdeel de tuinbonen over de soep, verkruimel de geitenkaas erover en strooi er nog een beetje karwijzaad over.

Bon'ap!

Henri

Met het ontroerende drama Henri debuteert de Waalse actrice Yolande Moreau als regisseuse. Ook in deze film laat ze zien dat ze oog heeft voor personages. De kleine Belg wordt vol respect neergezet.

Een ietwat vervallen café-restaurant in Wallonië 

Een ietwat vervallen café-restaurant in Wallonië waar de stamgasten voor twaalf uur aan de Jupiler beginnen. Dat is Henri's territorium. Terwijl hij met een pint in zijn hand terrine afsnijdt en frieten bakt, zorgt zijn vrouw Rita voor de gasten. Zij zorgt dat alles op rolletjes loopt. Van het niet aanbranden van de steaks tot de rekeningen. Wanneer zij wegvalt, staat Henri (Pippo Delbono) er alleen voor. Zijn dochter besluit dat hij maar een papillon blanc moet inhuren, een verstandelijke beperkte. Zo komt Rosetta (Candy Ming) bij Henri werken. Een bijzondere vriendschap volgt.

Personages krijgen alle ruimte

De kracht van Henri ligt in de uitwerking van de personages. Moreau geeft iedereen zijn eigen moment, waardoor ze een intieme sfeer creëert. Tijdens de begrafenismaaltijd glijdt de camera langzaam van persoon naar persoon. Daar zitten ze, zo'n 60 man uit de buurt, rouwend om de dood van de levenslustige Rita. We zien ze smakken, drinken, kijken. De één verstild in zijn verdriet, de ander lekker smikkelend. Het is de kleine Belg, vol respect behandeld. Ook Candy Ming en Pippo Delbono krijgen alle ruimte. Beide acteurs speelden al wel bijrollen, maar hebben in Henri voor het eerst de hoofdrol. Dat pakt goed uit. Ze laten je gniffelen én snikken. Rosetta met haar kinderlijke fascinatie voor de relatie tussen man en vrouw, Henri met zijn kinderlijke fascinatie voor duiven. Eén van de mooiste momenten van de film is wanneer Henri in zijn eentje met zijn zware lichaam op de muziek begint te heupwiegen, helemaal in zijn eigen wereldje. Hij ontroert tot in het diepste.

Waalse kaalheid
En dan is er nog de mooie setting. De charme van het kale, vervallen Waalse platteland. Naast de typische karakters werkt Moreau dit pakkend uit in de enscenering. Het kale sportcomplex waar ze na de begrafenis voorverpakte broodjes eten. De verlaten weilanden vol elektriciteitsmasten waar de bus zachtjes doorheen zoeft. De industrieterreinen waar Henri met zijn over gekochte frietbus mannen van hun lunch voorziet. Het is treurig maar ook heel schoon (om Belgische termen te gebruiken).  Met Henri toont Moreau haar Belgische roots en laat zien dat regisseren zeker ook in haar straatje ligt. 

Maandzaad-citroen cakjes

Zoals beloofd, het recept van de maanzaad-citroen cakejes die vorige week deel uitmaakten van mijn bakfestijn. Had ik wat te vieren? Niet per se, maar een vrije dag is de laatste tijd sowieso al wel een feestje waard. Met drie projecten in the running blijft er weinig tijd over voor andere dingen. Deze cakejes deden me echter beseffen dat bakken op z'n tijd noodzakelijk is. De frisse combinatie van citroen en ricotta en de vrolijke zwarte maanzaadpuntjes zorgen voor een top traktatie! 

Recept

voor 12-15 stuks

250 gram bloem
180 gram fijne kristalsuiker
2,5 tl bakpoeder
flinke snuf zout
100 gram zachte boter
6 tl maanzaad
175 gram ricotta
2 eieren
rasp van 1 citroen
sap van 1 citroen

muffinvormpjes

Verwarm de oven voor op 180 graden. Meng de bloem, het bakpoeder, de suiker en het zout in een kom. Klop het ei los in een andere kom. Gebruik echt een groot ei of twee kleinere. Voeg hier de ricotta en het citroensap aan toe en meng door elkaar. Klop de zachte boter hierdoor heen. Doe alles samen in één kom samen met de citroenrasp en maanzaad en meng door elkaar. Het wordt een vrij dik beslag. Verdeel het beslag met twee lepels over de muffinvormpjes. Zet op het rooster van de oven - ik zette ze eerst in een ronde vorm om lekken te voorkomen, een muffinvorm is natuurlijk nog beter - en bak de muffins in ongeveer 20 minuten goudbruin en gaar. Haal uit de oven en laat ze 5-10 minuten afkoelen op het rooster.

Bon'ap

Met hazelnoten en rozijnen

Hoewel ik het niet had gepland, had ik gisteren een heerlijk rustige, luie zondag. Te weinig slaap heeft één ding tot gevolg: productief zijn moet je een dag uitstellen. Of je nu wilt of niet. Het werd dus een dag met boek lezen in de ochtend, film kijken in de middag en bakken in de avond. Heerlijke sesamzaad-citroenmuffins - het recept houden jullie tegoed - en zuurdesembrood met hazelnoten en rozijnen.

Voor het zuurdesembrood met hazelnoten en rozijnen heb ik dezelfde starter als bij mijn eerste zuurdesembrood gebruikt. Deze had ik braaf in de koelkast bewaard en was - hoewel het wat zurig rook - nog steeds te gebruiken. Je kan dit testen door de starter gewoon weer met een theelepeltje bloem te voeden, dan een nacht te laten rusten en wanneer er de volgende ochtend bubbeltjes op staan: te gebruiken! Het recept voor zuurdesembrood met hazelnoten en rozijnen is ongeveer gelijk aan het basis zuurdesembrood. Je voegt enkel een flinke hand licht geroosterde hazelnoten en een flinke hand rozijntjes toe. Meng dit meteen met je bloem en je starter, et voilà, een heerlijke variatie.

Venus in Fur

Twee jaar na Carnage is Roman Polanski terug met een film, Venus in Fur. Ditmaal zet hij niet vier personages in één ruimte, maar slechts twee. Het effect is verbluffend. 

Hoewel Roman Polanski misschien nog vaker met zijn beruchte privéleven in het nieuws komt dan met zijn films, weet de 80-jarige regisseur hoe je films moet maken. Met Venus in Fur keert hij terug naar de kracht van eenvoud: Emmanuelle Seigner en Mathieu Amalric negentig minuten in een aftandse theaterzaal. Het resultaat is een betoverend, maar onheilspellend spektakel. Polanski geeft zijn vrouw Seigner met zijn regie haar grootste rol tot nu toe en laat Amalric een spiegeling van de jongere versie van zichzelf zijn. Het is puur het spel tussen de twee acteurs dat de film draagt. Geen extreme decors, geen bijzondere effecten. Taal, beweging en de wisselwerking daartussen is het enige wat telt. 

Seigner speelt Vanda, een verlopen actrice die nat geregend en te laat op auditie komt voor de theaterbewerking van het omstreden boek Venus im Pelz (1870) van Leopold von Sacher-Masoch. Amalric is regisseur Thomas die na een dag bedroevende audities nog geen actrice heeft voor zijn stuk. Met tegenzin stemt hij in om een passage met Vanda door te nemen. Daar blijft het echter niet bij. Vanda is alles waar Thomas niet van houdt. Ordinair kauwgom kauwend, in een zwart leren pakje, onbekend met de 'Cultuur'. Toch betovert ze hem, of liever gezegd: ze domineert hem. Net als het vrouwelijke personage in het theaterstuk - ook Vanda geheten - neemt ze stap voor stap de leiding over. Wie is eigenlijk de regisseur?

Von Sacher-Masoch, de naamgever van het masochisme, veroorzaakte in zijn tijd veel ophef met zijn boek. Davis Ives bewerkte het tot toneelstuk, Polanski nam dat over. Venus in Fur neemt je van de eerste tot de laatste minuut mee dankzij de dubbele lagen. Het is theater in film. Niet is wat het lijkt. Terwijl Vanda en Thomas zin voor zin het toneelstuk lezen, raakt de werkelijkheid steeds meer verstrikt in de fictie. Je weet niet meer wat echt is en wat toneel. Zowel Seigner als Amalric speelt vol overtuiging. Je ziet ook het plezier dat de twee acteurs beleven: vol energie proberen ze elkaar af te troeven. Wie het spel wint? Geen idee. Beide betoveren.

Viskoekjes

Vandaag een recept van mijn vader. Hoewel mijn moeder het scepter zwaait in de keuken, is het aan mijn vader om in de weekenden te koken. In een schriftje bewaart hij zijn recepten. Sommige zijn een succes, andere minder. Toen ik afgelopen weekend kwam eten, mocht ik een suggestie doen. Het werden de viskoekjes. Met lekker brood, een salade of wat broccoli een prima maaltijd. 

Recept

2 aardappelen kruimig, geschild

1 liter visbouillon

250 g kabeljauwfilet, in stukken

1 ei, losgeklopt

2 el semi-zongedroogde tomaten, in stukjes

1/2 bakje bieslook, fijngesneden

100 g tuinerwten

3 el mayonaise

1 el grove mosterd

1 tl gedroogde dille

75 g paneermeel

100 ml zonnebloemolie

Snijd de aardappelen in stukken en kook in 20 min. in de visbouillon gaar. Voeg de laatste 5 min. de kabeljauw toe. Giet af, stamp met de pureestamper fijn. Voeg ei, tomaat, bieslook, tuinerwten, peper en zout toe. Laat afkoelen.

Meng dan 3 el mayonaise, de mosterd en de dille. Vorm vervolgens 12 koekjes van de vispuree. Strooi het paneermeel op een bord en wentel de koekjes erdoor. Verhit de olie in een koekenpan en bak de viskoekjes in 2 porties in 6 min. goudbruin. Keer halverwege. Serveer met de mosterddip. 

Bon'ap!

Zuurdesem

Home made zuurdesembrood, check. Een potje met water en bloem, vijf dagen lang voeden, een nacht fermenteren, een dag kneden. Het resultaat mocht er wezen en het leuke is, je gebruikt maar een lepel van je zuurdesemstarter. De rest gaat in de koelkast en kan je weer een volgend brood gebruiken. 

Recept 

Starter
Ongeveer 200 g (biologische) tarwebloem
Schoon glazen potje

Meng 1 theelepel bloem met 2 theelepels water in een schone jampot. Sluit de deksel en laat het een nacht staan. Voeg de volgende dag weer 1 theelepel bloem en 2 theelepels water toe. Herhaal dit proces nog drie dagen. Er zullen aan de oppervlakte steeds meer belletjes ontstaan.

Maak op dag 6 de zuurdesemstarter door 1 eetlepel uit de pot met 150 g bloem en 150 ml warm water te mengen in een grote kom. Dek dit af en laat het een nacht fermenteren. Voeg 1 theelepel bloem toe aan de rest van het gist in de jampot voor de volgende keer. Bewaar het in de koelkast.

Brood
250 g (biologische) tarwebloem
1 theelepel zout
150 ml warm water
75 g van de zuurdesemstarter

Meng bloem en zout in een kom. Meng in een andere kom het water met de zuurdesemstarter. Voeg het droge mengsel toe aan het natte. Meng dit met een houten lepel en kneed het daarna met je handen tot een bal. Laat het 10 min staan.

Trek vervolgens een deel van de zijkant omhoog en druk dat vervolgens in het midden. Draai de kom en herhaal dit proces met een ander stuk deeg. Herhaal dit 8 keer. Dek vervolgens de kom weer af en laat het 10 min rusten. Herhaal dit hele proces twee keer. Dek de kom dan af en laat het een uur rijzen.

Bestuif je werkvlak met bloem. Leg het deeg en maak er een mooie schijf van. Bekleed een vergiet met een schone theedoek, bestuif deze met bloem en leg het deeg hier in. Bestuif dit met bloem en laat het 3 tot 6 uur rijzen, tot het deeg dubbel zo groot is.

Verwarm de oven ongeveer 20 min voor op 240 graden. Leg het deeg op bakpapier op een bakplaat. Kerf er een dubbel kruis in met een mes en bak het brood in ongeveer 30 min goudbruin. Tik op de onderkant van het brood. Als het hol klinkt, is het gaar. Laat hem vervolgens afkoelen.

Bon'ap

Violette

Ontevreden en gefrustreerd, met zichzelf en met de wereld. Schrijfster Violette Leduc was geen makkelijk persoon. Met haar openhartige uitspattingen stuitte ze veel mensen tegen de borst. Met Violette laat Martin Provost dit niet ongezien.

Omdat ik zo lelijk ben?

'Voor een vrouw is lelijk zijn een doodzonde. Ben je mooi, dan word je nagekeken vanwege je schoonheid. Ben je lelijk, dan word je nagekeken vanwege je lelijkheid.' Met deze woorden opent Violette, de nieuwe film van de Franse regisseur Martin Provost. Een feministe of gewoon ontevreden met haar bestaan? Voor Violette Leduc (Emmanuelle Devos) is één van de grote vragen des levens waarom mensen niet van haar houden. 'Omdat ik zo lelijk ben?'

In bijna tweeënhalf uur zet Provost de naoorlogse jaren van de provocerende schrijfster uiteen. Getalenteerd, maar nog niet gezien en zeker niet gelukkig. Verdeeld in hoofdstukken kabbelt het verhaal van contact naar contact. Maurice, Simone, Jean, Jacques.. Violette's omgang met anderen staat centraal en is vormend voor het beeld wat we van de gefrustreerde vrouw krijgen. Jacques verwoordt onze gedachten kort, maar krachtig. 'Je maakt ook van alles een drama'.

La bâtarde

Naast de vraag naar schoonheid kwelt Violette zich met haar achtergrond. Haar onwettige geboorte laat haar niet los. Ze neemt het zichzelf en vooral haar moeder kwalijk. Tevens is het echter een reden tot schrijven. Wanneer Violette in contact komt met Simone de Beauvoir (Sandrine Kiberlain) - de grootste Franse feministische schrijfster uit de twintigste eeuw - bemoedigt deze haar om haar frustratie om te zetten in woorden. De Beauvoir is de eerste die in Violette gelooft. Violette volgt gedwee.

De relatie die tussen Violette en De Beauvoir ontstaat, doet denken aan een andere film van Martin Provost, Séraphine. Ook daar gaat het om een gekwelde, maar artistieke vrouw die aan de hand wordt genomen door een ander om zo haar kunnen te ontplooien. Waar de schilderes Séraphine de protégé van een Duitse verzamelaar wordt, neemt Simone de Beauvoir Violette dus onder haar hoede. Beide relaties zijn ongelijk en zorgen naast creatie voor de kwelling van onbeantwoorde liefde.

Goed uitgewerkte rollen

Provost had bondiger kunnen zijn in zijn verhaal, maar toch overtuigt Violette. Ondanks de mislukkingen blijft hoop om het hoekje gluren in het naoorlogse Frankrijk. Mooi is de setting en ook sterk is Emmanuelle Devos. Overtuigend gaat ze mee in de obsessieve trekken van Violette. Het contrast dat zij met de schone Sandrine Kiberlain creërt is meeslepend. De Beauvoir is alles wat Violette niet is. Verfijnd, succesvol, ad rem, maar elegant. Ergens slepen de twee vrouwen je ondanks het geklaag mee het existentialisme in. Beide op hun eigen manier. 

Tatin de poireaux au curry

Kennen jullie het verhaal van de Tarte Tatin, de heerlijke Franse omgedraaide appeltaart? Eind negentiende eeuw verdienden de gezusters Tatin uit het Franse Lamotte-Beuvron hun geld met het bakken van taarten. Van tarte au citron meringuée tot appeltaart. Elke dag stonden zij in de keuken deeg te kneden en fruit te snijden. Op een dag in 1889 zette Caroline, de jongste zuster, de appeltaart in de oven, althans dat dacht ze. In de drukte was ze het deeg vergeten en had ze enkel appels met boter en suiker in de vorm gedaan. Toen ze hierachter kwam, besloot ze alsnog het deeg over de appels te spreiden en de taart later om te draaien. De tarte tatin was geboren. Fameus en goddelijk, inmiddels een van de traditionele taarten van de Franse keuken.

De laatste tijd kom ik steeds meer recepten tegen waarin met tarte renversée wordt geëxperimenteerd. Ik maakte laatst een omgekeerde preitaart. Ook zeer geslaagd.

Recept

3 preien

140 g geitenkaas

2 tl curry

peper en zout

195 g bloem

130 g yoghurt

80 ml olijfolie

1/2 tl zout

Maal eerst het deeg. Meng hiervoor bloem en zout in een kom. Meng de yoghurt er lepel voor lepel doorheen. Voeg de olijfolie al roerend toe. Kneed het dan kort tot een bal. Het zal best vettig aanvoelen, maar wel een mooie deegbal vormen. Wanneer het te nat is, voeg dan bloem toe. Wanneer het te droog is, enkele lepels water. Bedek de bal vervolgens met plasticfolie en laat hem minimaal 30 min rusten in de koelkast. 

Snijd de prei in kleine ringen en was ze goed. Verhit wat olijfolie in een koekenpan en bak de prei met de curry en wat zout en peper een paar minuten. Vet een taartvorm in met olijfolie. Bedek de bodem met de prei. Verkruimel de geitenkaas hierover. Rol dan het deeg uit. Bedek de prei met de bodem zodat je als het ware een omgekeerde taart creëert, de tarte tatin. Bak de quiche vervolgens in 30 min goudbruin. Snijd de randen los en keer de quiche om met het serveren. 

Bon'ap!

ps. Naast de tatin maakte ik witlofsalade. Dit recept houden jullie tegoed, net als het recept van de echte tarte tatin!

Libanese Tiramisu

December, de maand van de feestelijke etentjes? In mijn agenda gaat dat altijd mis. Niet alle mensen passen in een maand, waardoor januari in plaats van gezond vasten ook weer veel fijn eten is. Zo had ik gisteren een verlaat kerst-oudejaarsdiner met mijn huisgenoten. Vijf man, ieder een gang. Wat waren we culinair. Drie kleine voorgerechtjes, een gemarineerd gebraad als hoofdgerecht en een origineel toetje - al zeg ik het zelf. Ik was natuurlijk in charge voor het laatste. Het werd Libanese tiramisu uit The French Market Cookbook van Clotilde Dusoulier, een van mijn favoriete kookboekschrijfsters en tevens het hoofd achter chocolateandzucchini.com.

Recept
Voor 6 personen

1 kop sterke koffie (liefst espresso)
6 kardemom peulen (bij de Turkse winkel)
2-3 eetlepels honing
600 ml Griekse yoghurt
1 pak lange vingers
100 g ongezouten pistachenoten
50 g goede pure chocolade

6 glazen of potjes

Doe de koffie met de kardemom peulen in een pannetje. Breng het aan de kook en laat het vervolgens afkoelen. Halveer intussen de pistachenoten en rasp de chocolade grof. Meng 2 eetlepels honing door de yoghurt. Voeg eventueel mee toe. Het moet zoet zijn, maar vooral niet té! Breek de helft van de lange vingers doormidden. Doop ze kort in de koffie en verdeel ze over de glazen zodat de bodem van het glas bedekt is. Verdeel dan over alle glazen een ruime eetlepel yoghurt. Verdeel hierover wat pistachenoten en chocolade. Herhaal deze lagen nogmaals - lange vingers, yoghurt, pistachenoten, maar laat de chocolade achterwegen. Zet de glazen dan voor minstens twee uur in de koelkast. Haal ze 30 min voor serveren uit de koelkast om te acclimatiseren. Verdeel de overgebleven chocolade over de glazen.

Bon'ap!

Citroen-meringue taart

Een paar jaar geleden was ik met twee vriendinnen in Parijs. Om ons op te warmen na het koude dwalen, bezochten we het café Le loir dans la théière, een fantastisch café in de Marais. Verschillende stoelen, overal filmposters, én een houten tafel vol zelfgebakken taart. We gingen overstag voor een grote punt tarte au citron meringuée. Een zaligheid. Een krokante bodem, een zachte, zure maar ook zoete vulling, en een mooie knapperige meringue-topping. Na da enorme stuk hebben we de rest van de dag niet meer gegeten.

Vorige week was het tijd om zelf poging te wagen. Een bodem, lemon curd, meringue. Het kost even, maar dan heb je ook een heerlijke taart. Ik hou erg van citroen, dus mocht je hem net wat minder zuur, voeg dan meer suiker toe aan de lemon curd.

Recept
Voor een taart van 24 cm heb je nodig:

De bodem
150 gram bloem
75 gram koude roomboter in blokjes
50 gram bruine of witte basterdsuiker
snuf zout
1/2 ei

Lemon curd 
3 citroenen
3 eidooiers
50 gram gezeefd maïzena
120 gram suiker
50 gram koude roomboter
225 ml water
merg van 1 vanillestokje

Meringue schuim
3 eiwitten
100 gram suiker

Verwarm de oven voor op 180 graden. Maak eerst de bodem. Meng alle ingrediënten voor het deeg door elkaar en kneed het tot een mooie bal. Bestrooi een werkblad met bloem en rol het deeg uit tot het in de vorm past. Leg het deeg in de ingevette bakvorm. Snijd de loshangende randjes weg en verdeel dit nog over de bodem. Prik met een vork gaatjes in de bodem. Zet de vorm tot gebruik in de koelkast.

Splits de 3 eieren. Het eiwit gebruik je voor de meringue, het eigeel voor de lemon curd. Pas op, mocht je een beetje eigeel knoeien boven de eerste kom, dan hoef je niet gelijk alles weg te gooien.

Maak nu de lemon curd. Rasp de citroenen en pers ze daarna uit. Doe de gezeefde maizena samen met het citroensap, de citroenrasp, suiker, het vanillemerg en het water in een pannetje. Verwarm op laag vuur en blijf continue roeren. Op een gegeven moment begint het wat te klonten, blijf nu stevig doorroeren. Blijf roeren tot alle klontjes weg zijn en je een mooi behangerslijm-achtig mengsel overhoudt. Roer nu de koude boter erdoor. Voeg vervolgens het eigeel toe terwijl je blijft roeren, anders kan het eigeel stollen. Voilà, homemade lemon curd.

Haal de bodem uit de koelkast. Giet de lemon curd over de bodem en bak in ongeveer 25-30 minuten in de oven. Laat helemaal afkoelen.

Maak ondertussen de meringue. Klop de eiwitten stijf in een vetvrije kom. Wanneer ze stijf genoeg zijn, creëer je pieken met je mixer en kan je de kom omkeren. Voeg dan voorzichtig, beetje bij beetje, de suiker toe. Klop tot je mooie glanzende pieken hebt. Verdeel het eiwit met een spatel over de afgekoelde taart.

Zet de taart nu nog ongeveer 10 minuten in de oven tot de meringue lichtbruin kleurt. Houd de taart goed in de gaten, want dit kan opeens heel hard gaan.

Bon'ap!

Film, Fotografie & Food

Allereerst, de beste wensen! Een nieuw jaar en tevens mijn 600e post. Bizar. Wat gaat dat snel! De afgelopen tijd heb ik hard nagedacht. Wat wil ik nu met La Vie avec Petits Fours? Na een aantal jaar bloggen, blijkt het schrijven steeds lastiger te worden. Geïnspireerd raak ik wel, maar om het op papier te zetten, is een tweede. De afgelopen twee weken, tussen de feestdagen, werken en vergaderen door, ben ik tot de conclusie gekomen dat film, fotografie & food mij gelukkig maken. Daar ga ik dan ook over schrijven het komende jaar. Met dank aan mijn Amerikaanse vriendinnetje Madison heb ik zelfs een lijstje goede voornemens gemaakt!

Let's rock 2014!

Mijn voornemens op een rijtje...

- zelf zuurdesem maken

- leren photoshoppen

- experimenteren met analoog

- vaker jam en lemon curd maken

- geen cruesli meer kopen, maar gewoon zelf maken :)

- meer en grondiger over film schrijven

- naar Scandinavië en Berlijn

- eigen kruiden en tomaten verbouwen

- vaker sinaasappels persen bij het ontbijt

- een master beginnen

Heb jij ook goede voornemens?